Matka Teresa z Kalkuty (1910 - 1997) była misjonarką, katolicką zakonnicą i świętą tej samej religii. Znana jest również pod imieniem Agnes Goxha Bojaxhiu. Założył Zakon Sióstr Misjonarek Miłości w 1950 roku.
Święta Teresa z Kalkuty urodziła się w Albanii, ale została naturalizowana jako obywatelka Indii. Swoje życie poświęcił pracy na rzecz ubogich, sierot i chorych. Działania, które podjął, przyniosły mu liczne wyróżnienia, wśród których wyróżnia się Pokojowa Nagroda Nobla z 1979 roku..
W popularnych dzielnicach zakładał sierocińce, hospicja i jadalnie. W ten sam sposób współpracował z pacjentami z HIV / AIDS, gruźlicą i trądem, których zwykle wyrzucano z lokalnych szpitali, ponieważ uważano ich za niebezpiecznych lub nieprzyjemnych..
Jej programy pomocy, a także domy dziecka, znajdują się w ponad 130 krajach. Teresa z Kalkuty była inspiracją dla społeczeństwa i inspiracją do jej oddania niesieniu pomocy potrzebującym we współczesnych czasach. Jego główną motywację podsumowuje zdanie: „Pomóż najbiedniejszym z biednych”.
Ze względu na szybkość, z jaką rozwijał się jego zakon, cały świat zwrócił się ku Matce Teresie. Media również skupiły się na ich działalności, a finansowanie wzrosło.
Indeks artykułów
Agnes Gonxha Bojaxhiu urodziła się 26 sierpnia 1910 roku w Uskub, mieście, które było częścią Imperium Osmańskiego, obecnie znanego jako Skopje, Macedonia Północna.
Rodzina przyszłego świętego miała albańskie korzenie i opowiadała się za niepodległością swojego narodu.
Była najmłodszą córką małżeństwa Nikollë Bojaxhiu i Dranafile Bernai. Miał starszą siostrę Agę, urodzoną w 1905 roku i drugą imieniem Lazar, która przyszła na świat w 1908 roku.
Jej rodzina była głęboko katolicka i od najmłodszych lat wpajano jej wagę swojej wiary.
Nikollë był kupcem różnych towarów, takich jak leki i żywność, pracował również jako wykonawca robót budowlanych. Małżeństwo Bojaxhiu we wczesnych latach życia Agnes zachowało uprzywilejowaną pozycję ekonomiczną.
W 1919 roku Nikollë zmarł nagle z powodu relacji, jakie miał ze sferą polityczną swojej miejscowości. Uznano, że mógł być ofiarą zatrucia.
Domniemani zabójcy byliby jego rywalami, którzy sprzeciwiali się jego ideom wolności dla Albanii. Agnieszka miała wtedy osiem lat i od tego czasu, podobnie jak jej bracia, znajduje się pod opieką matki.
Od tego czasu moralne i religijne wskazówki spadły na Dranafile, który nigdy nie zaniedbał tych aspektów w nauczaniu swoich dzieci, a także miłości Boga..
Agnes i jej matka były ze sobą bardzo blisko i ta więź została wzmocniona po stracie ojca. Najmłodsza z Bojaxhiu była członkinią chóru parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa, tam wykazała się wielkim talentem i mogła go wystawiać z często interpretowanymi solówkami..
Od najmłodszych lat prowadził aktywne życie zakonne: w wieku pięciu lat przyjął pierwszą komunię. Rok później Agnieszka była gotowa do przyjęcia sakramentu bierzmowania.
W tym czasie, poza uczęszczaniem do miejscowej szkoły, związana była z organizacjami maryjnymi w swojej gminie..
W swoje dwunaste urodziny Agnes Bojaxhiu zainteresowała się historiami, które usłyszała o jezuickich misjonarzach, którzy przybyli do Bengalu, aby przynieść tam słowo Boże. W tym samym roku poczuła wezwanie, aby obrać życie zakonne za swoją drogę.
Agnes podczas pielgrzymki do kościoła Czarnej Madonny w Letnice w sierpniu 1928 roku potwierdziła swoje życzenie. Następnym jego działaniem było poświęcenie życia działalności religijnej.
Młoda Agnes Bojaxhiu miała 18 lat, kiedy opuściła dom i wyruszyła w podróż do Irlandii. Tam dołączyła do Sióstr Loreto w Dublinie i rozpoczęła przygotowania w języku angielskim, aby mogła zostać przydzielona do jej ostatecznej misji..
Po kilku miesiącach zdecydowano, że Agnieszka powinna osiedlić się w Indiach, aby tam służyć jako misjonarka. Była nowicjuszką w Darjeerling, niedaleko Himalajów i równolegle pracowała jako nauczycielka w szkole przy klasztorze.
24 maja 1931 Agnes złożyła śluby czystości i ubóstwa. Ponadto zmienił nazwisko na María Teresa. Wybrał kastylijską formę imienia Teresy de Liseux, patronki misjonarzy.
Następnie została przeniesiona do szkoły Santa Maria w Entally, położonej na wschód od Kalkuty. Przebywał tam prawie dwadzieścia lat i tam został przywódcą w 1944 roku. W międzyczasie nauczył się płynnie mówić w języku hindi i bengalskim..
Po latach, 14 maja 1937 r., Złożył śluby wieczyste. Te posłużyły jako potwierdzenie ślubów złożonych w młodości. Chociaż czuła się szczęśliwa, mogąc służyć jako nauczycielka, nie tolerowała biedy, która ją otaczała w mieście Kalkuta..
Ten problem często nawiedzał jego umysł, zwłaszcza po klęsce głodu w Bengalu w 1943 roku i po trzech latach starć między muzułmanami i hindusami..
Siostra Teresa przeżyła epizod natchnienia 11 września 1946 r. Następnie doświadczyła tego, co później nazwała „wezwaniem w powołaniu”. Czuł, że Bóg prosi go, aby poświęcił swoje życie pomocy najmniej uprzywilejowanym w społeczeństwie.
To pragnienie osiadło w jego duszy podczas podróży do Dardżylingu na jego zwyczajowe duchowe odosobnienie. Zgodnie z nową misją musiała żyć poza klasztorem razem z ubogimi i pomagać im jak najwięcej..
W każdym razie Siostra Teresa nie mogła opuścić klasztoru bez pozwolenia. W 1948 roku dostała zielone światło, którego tak bardzo pragnęła, iw końcu porzuciła klasyczny nawyk i zaczęła nosić białą sari z niebieskimi krawędziami..
Od tego momentu przeniósł się do biednych dzielnic, które poznał pracując jako nauczyciel. Dostał podarowany mu hostel iw 1948 roku założył swój nowy zakon: Siostry Misjonarki Miłosierdzia..
W tym czasie otrzymał również instrukcje dotyczące opieki medycznej, aby lepiej wypełniać swoją misję. Od 1949 roku niektórzy z jego byłych uczniów zdecydowali się przyłączyć do jego sprawy.
Siostra Teresa stwierdziła, że jej wczesne lata były trudne. Zarówno pod względem ekonomicznym, jak i jego własnej siły woli, która czasami słabła.
Rok 1950 był niezwykle ważny dla Teresy i jej sprawy. Nie tylko przyjął obywatelstwo indyjskie, ale jego organizacja została oficjalnie zaakceptowana przez papieża Piusa XII jako oficjalna grupa katolicka..
Twierdził, że zaopiekuje się głodnymi, nagimi, bezdomnymi, a także tymi, którzy nie mogą sobie poradzić, kalekami, niewidomymi, trędowatymi. Krótko mówiąc, jego krucjata była dla wszystkich, którzy czuli się niechciani lub odcięci od społeczeństwa..
W 1952 roku założył hospicjum Kalighat, Powstał w opuszczonej świątyni należącej do hinduskiej bogini Kali. Tam wszyscy chorzy oczekujący śmierci mogli przestrzegać obrzędów odpowiadających ich wierze.
Muzułmanie, katolicy i hindusi mogliby spotkać się z pokojową śmiercią w Hospicjum Kalighat. Jakiś czas później założył kolejną placówkę, która jednak udzielała pomocy trędowatym, ośrodek ten nazywał się Ciudad de la Paz..
Stworzył również domy dziecka, z których pierwszym był Dom Dziecka Niepokalanego Serca, który był dedykowany sierotom i bezdomnej młodzieży..
Stopniowo praca Sióstr Misjonarek Miłosierdzia zaczęła przyciągać uwagę różnych sektorów. W latach sześćdziesiątych XX wieku miało miejsce wiele darowizn i wspaniała współpraca z jego przedsięwzięciem..
Niektóre z rzeczy, które posłużyły upowszechnieniu działań, które wykonywał, to liczba nagród, które otrzymał. Na przykład on Padma shri 1962, jedno z najwyższych odznaczeń przyznanych cywilowi przez rząd Indii.
W ten sposób możliwa stała się ekspansja nie tylko wewnętrznie, ale także za granicą. Już w 1965 r. Procedury zostały przeprowadzone i zakończono powstanie pierwszego domu Sióstr Misjonarek Miłosierdzia poza Indiami..
Miejscem, od którego rozpoczęła się nowa międzynarodowa wizja zakonu kierowanego przez Teresę z Kalkuty, była Wenezuela, a konkretnie miasto ze stanu Yaracuy zwane Cocorote. Wysłano tam pięć sióstr wolontariuszek.
Negocjacje prowadził arcybiskup Barquisimeto: Críspulo Benítez. Sama Teresa z Kalkuty odwiedziła kraj Ameryki Łacińskiej i była obecna podczas inauguracji w lipcu 1965 roku.
29 lipca otrzymał honorowe obywatelstwo Wenezueli, a lata później rząd Wenezueli nadał cywilom najwyższe odznaczenie: Order Wyzwoliciela Simóna Bolívara (1979)..
Międzynarodowe spojrzenie spoczęło na pracy, którą Matka Teresa z Kalkuty wykonywała każdego dnia, a jej uwaga rosła coraz bardziej.
W 1968 roku Rzym zwrócił się do Sióstr Misjonarek Miłości o otwarcie domu w tym włoskim mieście. Sprawa została załatwiona szybko i ośrodek powstał z większością wolontariuszy z Indii..
W 1971 roku Matka Teresa z Kalkuty otrzymała Pokojową Nagrodę Papieża Jana XXIII w jej pierwszej edycji. W 1979 roku zdobył nagrodę, która przyniosła mu największą sławę, Pokojową Nagrodę Nobla..
W 1980 roku rząd Indii zdecydował o przyznaniu mu tytułu Bharat ratna, co było najwyższą nagrodą, jaką można było przyznać cywilowi w tym kraju.
Różne grupy ludzi, zarówno katolicy, jak i wierni świeccy, członkowie innych religii i ludzie bez wyznania, poczuli wezwanie do przyłączenia się do propozycji Matki Teresy z Kalkuty.
Jako pierwszy dołączył męski oddział bractwa: Misjonarze Bracia Miłosierdzia. Zostały założone przez brata Andrew (Ian Travers-Ballan).
Grupa ta, podobnie jak dywizja kierowana przez Matkę Teresę, była aktywna, a jej siedziba została założona w Australii..
W 1976 roku dodano kontemplacyjną gałąź Sióstr Sióstr, a trzy lata później kontemplacyjny męski odpowiednik Misjonarzy Miłości..
Również w 1984 roku misjonarze Ojców Miłosierdzia pojawili się jako opcja dla księży katolickich pragnących wstąpić do zakonu. Dużą pomoc w rozwoju tej gałęzi udzielił Joseph Langford.
Ponadto utworzono inne grupy, które mogły obejmować osoby świeckie i osoby niereligijne lub wyznające inne wyznania.
Misjonarze Miłosierdzia rozrosli się nie tylko pod względem kwater i oddziałów, ale także pod względem zasobów. W wiadomościach było miejsce na rozpowszechnianie działalności zakonnicy, która była oddana pomocy członkom społeczeństwa, którzy zostali odrzuceni.
Od tego momentu stała się postrzegana jako humanitarny wzór do naśladowania i inspiracja stylem życia. To było największe dziedzictwo Teresy z Kalkuty, aby stać się przykładem oddania służbie mniej uprzywilejowanym.
W latach 70. Matka Teresa z Kalkuty pomagała kobietom wysiedlonym w wyniku wojny wyzwoleńczej w Bangladeszu.
Siostry Misjonarki Miłosierdzia zapewniały opiekę i schronienie ofiarom wspomnianego konfliktu wojennego. Ponadto zachęcali ich do odbudowy życia po zakończeniu walki zbrojnej..
W latach 80. z pomocą Czerwonego Krzyża zakon Matki Teresy uratował 37 dzieci. Zostali uwięzieni podczas oblężenia Bejrutu w miejscowym szpitalu.
W tym samym okresie udział tego zakonu wzrósł w krajach zdominowanych przez reżimy komunistyczne. Do tego czasu nie chcieli mieć kontaktu z organizacjami religijnymi.
Domy Sióstr Misjonarek Miłosierdzia dotarły do Armenii w Etiopii. Byli nawet w stanie zapewnić wsparcie, gdy doszło do wypadku jądrowego w Czarnobylu..
Ostatnie lata tej przyszłej świętej Kościoła katolickiego były pełne trudności związanych ze zdrowiem. W 1983 roku Matka Teresa z Kalkuty miała zawał serca podczas wizyty w Rzymie, podczas której musiała spotkać się z Papieżem Janem Pawłem II..
Po sześciu latach, kiedy był rok 1989, w serce Matki Teresy uderzył drugi zawał serca.
W tym momencie lekarze zdecydowali, że najrozsądniej będzie założyć mu rozrusznik serca. Dzięki temu urządzenie może współpracować z normalnym funkcjonowaniem układu sercowo-naczyniowego.
Pomimo wszystkich medycznych epizodów, z jakimi się spotkała, liderka Zakonu Sióstr Misjonarek Miłosierdzia kontynuowała swoje ciągłe podróże i nie zaniedbała swojej misji..
W 1991 roku podczas wizyty w Meksyku, oprócz innych problemów z sercem, zachorował na zapalenie płuc..
Wtedy uznał, że nie ma potrzeby ryzykować optymalnego funkcjonowania zamówienia. W każdym razie siostry, które ją stworzyły, głosowały za Matką Teresą, aby pozostała u steru..
Życie codzienne Matki Teresy z Kalkuty w ostatnich latach jej życia było problemami zdrowotnymi.
Zatkanie płuc dotknęło ją w 1993 roku, więc ponownie musiała być hospitalizowana. Ponadto w tym roku zachorował na malarię i złamał trzy żebra..
W 1996 roku złamał obojczyk, wkrótce po tym, jak lekarze zauważyli, że lewa komora jego serca nie pracuje prawidłowo. Zdecydował się na operację, na którą trafił do ośrodka zdrowia w Kalifornii.
Ta decyzja była bardzo kontrowersyjna, ponieważ mówiono, że udawała, że troszczy się, że nie zapewniała tym, którzy byli w jej hospicjach.
W tym czasie arcybiskup Kalkuty zlecił wykonanie na nim egzorcyzmów. Ten duchowny uważał, że tak wiele problemów zdrowotnych wynikało z faktu, że Matka Teresa była nieustannie atakowana przez diabła..
13 marca 1997 r. Teresa z Kalkuty zdecydowała się zrezygnować z funkcji przewodniczącej Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłosierdzia..
Obawiała się, że jej zły stan fizyczny wpłynie na sposób zarządzania zakonem, więc na jej stanowisko wybrano siostrę María Nirmala Joshi..
Teresa z Kalkuty zmarła 5 września 1997 roku w Kalkucie w Indiach. Cierpiał na zatrzymanie akcji serca po długiej historii chorób układu krążenia. W chwili śmierci miał 87 lat..
Otrzymał państwowy pogrzeb od rządu Indii, niewielu cywilów miało takie zaszczyty w kraju, wśród nich był Mahatma Ghandi.
Zanim zmarła Matka Teresa z Kalkuty, jej zakon zdołał się rozszerzyć z kilku jej studentek do ponad 4000 członków..
Ich 610 misji zostało rozlokowanych w ponad 120 krajach. Udział zakonu dotarł na wszystkie kontynenty.
Od lat 80-tych Siostry Misjonarki Miłosierdzia poświęcają się także opiece nad osobami żyjącymi z HIV / AIDS..
Zarówno katolicy, jak i wierni innych wyznań, a nawet ateiści, uznawali dzieło Matki Teresy na całym świecie.
Polityczni przywódcy i różnego rodzaju organizacje wyrazili ubolewanie z powodu śmierci, która pozostawiła głęboki ślad w historii XX wieku..
Istnieje kilka kwestii, które wywołały kontrowersje wokół postaci Matki Teresy z Kalkuty. Wśród nich głównymi były:
Według Robin Fox, wolontariusze, którzy pracowali w domach Misjonarek Miłosierdzia, nie byli wystarczająco przygotowani do wykonywania pracy, którą wykonywali.
Nie mieli również odpowiednich warunków higienicznych dla optymalnego powrotu do zdrowia pacjentów..
W ten sposób wielu pacjentów, których można było wyleczyć, umierało. Było tak, ponieważ niektóre schorzenia komplikowały słabe usługi medyczne lub inne choroby zakontraktowane w hospicjach..
Skrytykowano również fakt, że pacjentom, którzy przebywali w domach Misjonarek Miłosierdzia, odmawiano stosowania środków przeciwbólowych. Wymówką, z jaką się do tego zwrócono, było to, że cierpienie zbliża ludzi do Boga.
Wśród osób publicznych, z którymi była spokrewniona Teresa z Kalkuty, niektóre przyciągały do niej negatywne postrzeganie jej wizerunku. Wśród nich byli haitańscy dyktatorzy François i Jean-Claude Duvalier.
Był także w kontakcie z Enverem Hoxą, przywódcą socjalistycznej Albanii, a także z jego bliską rodziną i kręgiem politycznym..
Innym kontrowersyjnym związkiem Matki Teresy był Licio Gelli, powiązany z włoską grupą neofaszystowską znaną jako Ruch Społeczny.
Liderka Sióstr Misjonarek Miłosierdzia spotkała się z dużą krytyką za jej fundamentalistyczne podejście do wiary. Nie zaaprobowała żadnej reformy dogmatu katolickiego, zamiast tego stwierdziła, że należy go wzmocnić.
Nie pochwalał też dyskusji na tematy takie jak aborcja i odrzucił stosowanie środków antykoncepcyjnych, pomimo kryzysu związanego z AIDS, który miał miejsce w latach 80-tych..
Mówi się również, że Matka Teresa próbowała narzucić religię katolicką ludziom, którym pomagała.
Wielu uważało, że chrzty na łożu śmierci, które były praktykowane przez siostry z ich zakonu, można było uznać za przymusowe nawrócenie na umierającego..
Na korzyść jej figury, a także jej twórczości, mówiono, że wiele krytycznych uwag wobec twórczości Matki Teresy było bezpodstawnych..
Mówiono, że były to komentarze bez poparcia, ponieważ odwoływały się do jego rzekomej niemożności spełnienia celów, które nie zostały przyjęte przez zakonnicę.
Przykładem tego było tworzenie szpitali z doskonałym zapleczem lub fakt, że matka nie wydawała się być pracownikiem socjalnym.
Z drugiej strony jego pragnieniem i determinacją było zawsze zapewnienie przestrzeni marginalizowanym. Szczególnie tym, którzy zostali odrzuceni w innych ośrodkach pomocy, miejsce na godną śmierć.
Jednym z kroków niezbędnych do tego, aby osoba została świętym w obrządku katolickim, była beatyfikacja. Aby osiągnąć ten status, osoba, którą chcesz wynieść na ołtarze, musi otrzymać cud. To musi zostać potwierdzone.
Pierwsze wstawiennictwo Matki Teresy z Kalkuty zostało udokumentowane w 1998 roku i faworyzowało Monikę Besra, która cierpiała na guz w jamie brzusznej.
Pacjent ten stwierdził, że po umieszczeniu w chorym miejscu obrazu Matki Teresy wydzielał on blask, a następnie został wyleczony.
Zarówno lekarze, jak i mąż Besry uważali, że dzięki konwencjonalnemu leczeniu został wyleczony.
W każdym razie w 2002 roku wydarzenie to zostało uznane przez Watykan za cud, a 19 października 2003 roku Matka Teresa z Kalkuty została błogosławiona przez papieża Jana Pawła II..
Drugi cud przypadł Matce Teresie. W ten sposób kontynuowano proces uświęcania założycielki Zakonu Sióstr Misjonarek Miłości..
W 2015 roku, za pontyfikatu Franciszka II, Błogosławiony otrzymał uzdrowienie Brazylijczyka. Pacjent cierpiał na kilka guzów mózgu, a epizod rzekomo miał miejsce, zgodnie z zapisami, w 2008 roku.
Sprawę zaczęto badać w czerwcu 2015 roku i wtedy stwierdzono, że było to prawdziwe cudowne wstawiennictwo.
Papież Franciszek II dokonał uroczystości kanonizacyjnej Matki Teresy z Kalkuty 4 września 2016 r. W uroczystości wzięli udział delegaci dyplomatyczni z różnych krajów, wierni i bezdomni z regionu.
Miasto, któremu oddał dzieło swojego życia, Kalkuta, we wrześniu 2017 roku postanowiło wyznaczyć św.Teresę z Kalkuty na wspólną patronkę swojej archidiecezji..
W ten sposób powstała wraz z Francisco Javierem, który był lokalnym patronem od 1986 roku..
- Nagroda Padma shri, 1962.
- Nagroda Ramona Magsaysaya za pokój i porozumienie międzynarodowe, 1962. Przyznana w Azji Południowo-Wschodniej.
- Jawaharlal Nehru, 1969.
- Nagroda Pokojowa im. Juana XXIII, 1971.
- Nagroda Dobrego Samarytanina, 1971. Boston.
- Kennedy Award, 1971.
- Koruna Dut, 1972. Nagroda przyznana przez Prezydenta Indii.
- Nagroda Templetona, 1973.
- Międzynarodowa nagroda im. Alberta Schweitzera, 1975.
- Nagroda Pacem in terris, 1976.
- Nagroda Balzana, 1978.
- Pokojowa nagroda Nobla, 1979.
- Bharat ratna, 1980.
- Order Zasługi, 1983. Nagrodzony przez rząd Wielkiej Brytanii.
- Prezydencki Medal Wolności, 1985.
- Medal La Storta za służbę humanitarną, 1976. Przyznany przez University of Scranton.
- Honorowy doktorat z teologii na Uniwersytecie w Cambridge, 1977.
- Simón Bolivar Liberator Order, 1979. Nagrodzony przez rząd Wenezueli.
- Honorowy towarzysz Orderu Australii, 1982.
- Doktor honoris causa Uniwersytetu Brukselskiego, 1982.
- Złoty Honor Narodu, 1994. Wydany przez rząd Albanii.
- Honorowe obywatelstwo Stanów Zjednoczonych Ameryki, 1996.
- Złoty Medal Kongresu Stanów Zjednoczonych, 1997.
- „Największą chorobą dzisiaj nie jest trąd czy gruźlica, ale poczucie braku chęci”.
- „Głód miłości jest znacznie trudniejszy do zaspokojenia niż głód jedzenia”.
- Nie czekaj na liderów; zrób to sam, osoba do osoby ”.
- „Zawsze mówiłem, że powinniśmy pomóc Hindusowi stać się lepszym Hindusem, muzułmaninem, aby stał się lepszym muzułmaninem, katolikiem, aby stać się lepszym katolikiem”.
- „Jeśli oceniasz ludzi, nie masz czasu ich kochać”.
- „W tym życiu nie możemy robić wielkich rzeczy, możemy robić małe rzeczy z wielką miłością”.
- „Szerzyć miłość, gdziekolwiek jesteś, przede wszystkim w domu. Okaż miłość swoim dzieciom, mężowi, bliźniemu. Nie pozwól nikomu, kto do Ciebie przychodzi, odejść bez poczucia się lepiej i szczęśliwszego ”.
- „Jesteśmy źle zrozumiani, źle zinterpretowani, fałszywie przedstawieni. Nie jesteśmy lekarzami ani pielęgniarkami, nie jesteśmy nauczycielami ani pracownikami socjalnymi. Jesteśmy religijni, jesteśmy religijni, jesteśmy religijni ”.
- „Widzę Boga w każdym człowieku. Kiedy myję rany trędowatych, czuję, że opiekuję się samym Bogiem. Czy to nie jest piękne doświadczenie? ”.
- „Nigdy nie dowiemy się, ile dobrego może zdziałać zwykły uśmiech”.
Jeszcze bez komentarzy