Plik stożek rotatorów Jest to kompleks strukturalny składający się z czterech mięśni (supraspinatus, infraspinatus, teres minor i subscapularis) i ich ścięgien. Zbiegają się one na torebce stawu ramiennego, aby nadać stawowi stabilność i koordynować jego ruchy..
Staw ramienno-ramienny ma zdolność ruchu, która nie jest porównywalna z żadnym innym, będąc w stanie wykonywać ruchy zginania, prostowania, przywodzenia i odwodzenia, a jakby tego było mało, umożliwia również wewnętrzne i zewnętrzne ruchy obrotowe..
Ta ogromna funkcjonalność jest możliwa dzięki anatomicznym właściwościom jamy panewkowej w stosunku do głowy kości ramiennej, ponieważ jest ona niezwykle duża jak na płytką głębokość jamy panewkowej. To oczywiście daje mu większą zdolność poruszania się, ale jednocześnie czyni go bardziej niestabilnym..
Obecność mięśni tworzących stożek rotatorów jest niezbędna do wzmocnienia zrostu tych dwóch struktur kostnych, chociaż robią to w sposób drugorzędny, ponieważ istnieją struktury, takie jak torebka stawowa, więzadła ramienno-ramienne i brzeg panewki, które działają jako forma podstawowa.
Wszystkie te struktury, w tym stożek rotatorów, chronią i zapewniają stabilność stawu, zapobiegając wysunięciu się głowy kości ramiennej. Dodatkowo mankiet rotatorów wraz z mięśniem naramiennym umożliwia ruchy kończyn górnych..
Należy zauważyć, że stożek rotatorów bardzo często ulega zmianom, które wpływają na funkcjonalność barku, powodując ból.
Indeks artykułów
Mankiet rotatorów jest strukturą anatomiczną utworzoną przez kilka mięśni, którymi są: supraspinatus, infraspinatus, teres minor i subscapularis.
Mają wiele wspólnego, ponieważ wszystkie wywodzą się z łopatki i wszystkie przyczepiają się do kości ramiennej. Jednak każdy mięsień ma swoje osobliwości.
Ten mięsień nosi tę nazwę na cześć faktu, że pochodzi z dołu nadgrzebieniowego łopatki, wsuwając się w większy guzek kości ramiennej lub trochetera..
Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi z dołu infraspinatus łopatki i wstawia się do guzowatości większej..
Ten mięsień, podobnie jak poprzedni, pochodzi z dołu podgrzebienia łopatki, ale na jego bocznym brzegu i ma to samo miejsce przyczepu, co dwa mięśnie przednie, to znaczy w guzowatości większej..
Wywodzi się z dołu podłopatkowego łopatki, jak sama nazwa wskazuje, i jest jedynym mięśniem stożka rotatorów, który nie ma tego samego miejsca wstawienia, koncentrując się na mniejszym guzku kości ramiennej lub trojkinie..
Wspólną funkcją mankietu rotatorów jest zapewnienie ochrony i stabilności stawu ramiennego, a także pomoc w ruchu barku. W tym sensie każdy mięsień pełni określoną funkcję, którą wyjaśniono poniżej.
Mięsień ten wywiera działanie na początku ruchu odwodzenia ramienia.
Pomaga w ruchu rotacji zewnętrznej, działając synergistycznie z mięśniami teres minor i teres major.
Pomaga w ruchu rotacji zewnętrznej, razem z infraspinatus i teres major.
Mięsień ten wyróżnia się znacznymi różnicami w stosunku do pozostałych wymienionych mięśni, ponieważ jako jedyny uczestniczy w ruchu rotacji wewnętrznej. Należy zauważyć, że w tej funkcji działa synergistycznie z innymi pobliskimi mięśniami, takimi jak mięsień piersiowy większy i najszerszy grzbietu..
Zajęcie stożka rotatorów rozwija się od mniejszego do większego, to znaczy zaczyna się od lekkiego tarcia lub uderzenia, a następnie następuje częściowe rozdarcie, które może później stać się całkowite, aż do ciężkiej artropatii.
Symptomatologią, która prowadzi pacjenta do konsultacji z lekarzem, jest obecność bolesnego barku, ale ta afektacja jest zwykle spowodowana zaburzeniem wieloczynnikowym. Jednak najczęstszymi przyczynami są zwyrodnieniowa choroba stożka rotatorów (65%) i zapalenie ścięgien stożka rotatorów (20%)..
Większość przyczyn prowadzi do pęknięcia stożka rotatorów, które może być częściowe lub całkowite. Częściowe są klasyfikowane jako kaletki, stawowe i śródmiąższowe, w zależności od dotkniętego obszaru.
Ścięgna są zwykle zapalane przez tarcie z innymi strukturami, zwłaszcza z wyrostkiem barkowym. Jeśli dolegliwość nie zostanie skonsultowana na czas, problem się pogarsza.
Jeśli zapalenie ścięgien wystąpi z powodu zwyrodnienia lub starzenia się ścięgien, będą one wykazywać zgrubienie z powodu złogów wapnia, nagromadzenia tkanki fibrynoidalnej, zwyrodnienia tłuszczowego, pęknięć itp..
Powstaje, gdy ścięgno jest nie tylko potarte, ale także wciśnięte lub zakleszczone.
Kiedy ramię jest podniesione do maksymalnego poziomu pronacji (180 °), mięsień nadgrzebieniowy wraz z guzkiem większym kości ramiennej znajdują się pod łukiem akrometrycznym, będąc tam, gdzie może wystąpić uderzenie mięśni.
Jednak rotacja łopatki zmniejsza to ryzyko poprzez odsunięcie wyrostka zębodołowego od pierścienia rotatorów. Z tego powodu wyciągnięto wniosek, że osłabienie mięśni okołopatkowych ma duży wpływ na rozwój zespołu uderzeniowego..
Innymi czynnikami wpływającymi na to są: deformacja przestrzeni podbarkowej, kształt wyrostka barkowego oraz zwyrodnienie mięśnia nadgrzebieniowego spowodowane m.in. zmniejszonym przepływem krwi..
Zazwyczaj pacjenci z zajęciem stożka rotatorów skarżą się na ból podczas wykonywania ruchów obejmujących unoszenie ramienia nad głową, rotację zewnętrzną lub odwodzenie. W bardzo ciężkich przypadkach może wystąpić ból nawet w stanie spoczynku.
Często zdarza się, że pacjent ma którykolwiek z następujących objawów poprzedzających: sporty wymagające powtarzających się ruchów barku, korzystanie z maszyn wibracyjnych, wcześniejszy uraz barku, choroby podstawowe, takie jak między innymi cukrzyca, zapalenie stawów lub otyłość..
W przypadku pacjenta z bólem barku należy wykonać kilka testów eksploracyjnych w celu oceny możliwej przyczyny lub źródła urazu. W tym celu wymieniono niektóre:
W tym badaniu pacjent powinien położyć dłoń chorego barku na drugim ramieniu, a następnie poprosić pacjenta o podniesienie tylko łokcia, tak daleko, jak to możliwe, bez podnoszenia barku. Test uważa się za pozytywny, jeśli wykonanie tego ćwiczenia powoduje ból.
Pacjent powinien ułożyć jedną lub obie ręce w następującej pozycji (odwiedzenie 90 ° z przywiedzeniem poziomym 30 ° i kciuki skierowane w dół). Następnie specjalista będzie wywierał nacisk na ramię lub ramiona, próbując je opuścić, podczas gdy pacjent będzie próbował oprzeć się wymuszonemu ruchowi. Ten test służy do oceny mięśnia nadgrzebieniowego.
Specjalista powinien ustawić ramię pacjenta w następującej pozycji: łokieć 90 ° w zgięciu i 90 ° przodo. Pacjent jest trzymany za łokieć i proszony o próbę obrócenia ramienia na zewnątrz. Ten test sprawdza siłę zewnętrznych mięśni rotatorów (infraspinatus i teres minor), wykonując tę czynność.
Specjalista poleca pacjentowi ułożenie grzbietu dłoni na wysokości talii, szczególnie w okolicy środkowej części lędźwiowej, z łokciem zgiętym pod kątem 90 °. W tej pozycji specjalista spróbuje oddzielić rękę od talii na około 5 do 10 cm, podczas gdy pacjent musi starać się utrzymać tę pozycję przez kilka sekund.
Jeśli pacjentowi udaje się utrzymać tę pozycję, wynik testu jest negatywny, ale jeśli jest to niemożliwe, to test jest pozytywny i wskazuje, że nastąpiło zerwanie mięśnia podłopatkowego..
Badania radiologiczne nie są przydatne, aby zobaczyć łzy w mięśniach stożka rotatorów, ale mogą wykluczyć obecność ostrogi kostnej, zwapnienia, zmiany torbielowate, zmniejszoną odległość ramienno-ramienną lub procesy artretyczne, które mogą być przyczyną problemu..
To badanie jest bardziej specyficzne dla oceny tkanek miękkich, w tym mięśni i ścięgien. Ma tę zaletę, że ramię można badać w ruchu, a ponadto można porównać struktury ze zdrowym ramieniem.
Idealne badanie tkanek miękkich, dlatego jest to najbardziej odpowiednia metoda oceny mankietu rotatorów. Największą wadą jest wysoki koszt.
Istnieje wiele zabiegów. Generalnie rozpoczynają od najmniej agresywnych i zachowawczych, takich jak sesje fizjoterapeutyczne, leczenie sterydami, miejscowe ciepło, diatermia, ultradźwięki itp..
Jeśli jednak nie można ich rozwiązać tą drogą, konieczne są inne, bardziej inwazyjne procedury, w zależności od tego, co przedstawia pacjent. Wśród zabiegów, które można wykonać jest: akromioplastyka, która polega na wymodelowaniu wyrostka zębodołowego tak, aby pozostawić go pod kątem prostym.
Czasami można również oczyścić lub zszyć więzadła lub ścięgna, które są zdegenerowane lub zerwane. Gdy uszkodzenie jest bardzo duże, może być konieczne użycie sąsiednich ścięgien do odbudowy stożka rotatorów..
Inną opcją w przypadku rozległych uszkodzeń jest założenie protezy odwróconej.
Jeszcze bez komentarzy