Manuel Candamo Iriarte (1841-1904) był peruwiańskim prawnikiem, nauczycielem, politykiem i przemysłowcem, który uczestniczył w najważniejszych wydarzeniach politycznych końca XIX wieku w Peru. Urodził się w Limie, z zamożnej rodziny. Otrzymał staranne wykształcenie w szkołach w mieście Lima, studia, które ukończył w Europie i kilku krajach Azji.
Był człowiekiem spokojnym i zrównoważonym, o solidnych wartościach etycznych, miłośnikiem czytania, lubiącym spędzać czas z rodziną i przyjaciółmi. Wcześnie wstający i pracowity, był członkiem kilku ruchów społecznych i politycznych swoich czasów, które odegrały wiodącą rolę w historii Peru..
Miał krótką karierę dziennikarską, której nie mógł długo kontynuować ze względu na swoje krytyczne stanowisko wobec czynników władzy. Jako zagorzały bojownik przeciwko opresyjnym rządom, kilkakrotnie przebywał na wygnaniu, chociaż zawsze wracał do Peru, by kontynuować walkę społeczną..
Pomimo fortuny i przywilejów, osobiście walczył z obcymi najazdami, takimi jak chilijska inwazja w 1876 r. Oprócz udziału w wielu popularnych konfliktach, których celem była walka z autorytarnymi lub dyktatorskimi rządami..
Dwukrotnie został prezydentem Rzeczypospolitej, oba na krótkie okresy. Po raz pierwszy tymczasowo w tymczasowej radzie rządowej w 1895 r. Za drugim razem na mocy decyzji ludowej w 1903 r..
Jednak jego słabe zdrowie uniemożliwiło kulminację jego mandatu, umierając w 1904 roku w wieku 62 lat, 8 miesięcy po rozpoczęciu kadencji rządowej..
Indeks artykułów
Manuel González de Candamo e Iriarte urodził się w Limie 14 grudnia 1841 roku w zamożnej rodzinie. Dla kilku historyków była to wówczas najbogatsza rodzina w Peru.
Był synem Pedro Gonzáleza de Candamo y Astorga, pochodzenia chilijskiego, i Marii de las Mercedes Iriarte Odría, który pochodził z rodziny, która posiadała wiele ziem w środkowych górach Peru..
Jego ojciec przyjechał do kraju, aby wraz z generałem San Martinem wypełnić misję dyplomatyczną reprezentującą Chile.
Chociaż jego ojciec poświęcił się bardziej biznesowi niż dyplomacji, zaangażował się w import pszenicy i towarów z Chile, a także w przemysł kolejowy. Zrobił wielki majątek i pozostał z rodziną w Limie aż do śmierci.
Manuel Candamo studiował w National School of Our Lady of Guadalupe, do której wstąpił w 1855 r. Studia ukończył w Convictorio de San Carlos, a następnie na National University of San Marcos, gdzie uzyskał tytuł prawnika w 1862 r..
Początkowo poświęcił się nauczaniu w tej samej szkole, w której się kształcił, prowadząc kursy arytmetyki, literatury i religii..
Pracował także jako dziennikarz w 1865 r. W gazecie „El Comercio”. Z tej mównicy Candamo był ostrym krytykiem stanowisk rządu. W szczególności kontrowersyjny traktat zwany Vivanco-Pareja, który dla wielu faworyzował Hiszpanię ze szkodą dla peruwiańskich interesów.
Z tego powodu prezydent Pezet zdecydował o deportacji go do Chile. Jego pobyt na wygnaniu w tym czasie był krótki, choć nadal wspierał rewolucję, która ostatecznie zdobyła władzę w Limie w 1866 roku..
Po powrocie został w 1867 r. Mianowany sekretarzem delegacji peruwiańskiej w Chile. W tym samym roku wyjechał na studia do Europy i Azji. Zawsze wspominał tę podróż z wielką nostalgią, ponieważ był pod wrażeniem imperium rosyjskich carów oraz kultury Chin i Japonii..
Wrócił do Peru w 1872 r. Wstąpił do Partii Obywatelskiej, która promowała kandydaturę na prezydenta Manuela Pardo y Lavelle, który ostatecznie wygrał te wybory..
23 października 1873 roku poślubił Teresę Álvarez Calderón Roldán, z którą miał siedmioro dzieci. Jego życie rodzinne zawsze było najważniejsze. Opublikowano książkę, w której na wygnaniu wysłano ponad 400 listów do żony, rodziny i przyjaciół, w których wyraził troskę o rodzinę i wielkie powołanie jako męża i ojca..
Dwie jego córki zostały religijne. Jedna z nich, Teresa Candamo Álvarez-Calderón, która żyła w latach 1875-1953, jest obecnie w trakcie kanonizacji przez Kościół katolicki..
W wolnym czasie w Limie odwiedzał słynny dom na Coca Street, w pobliżu Plaza de Armas, National Club i Union Club, miejsc, w których spotykała się duża część społeczności Limy i spędzał długie chwile z wieloma przyjaciółmi.
Lubił też „rokambora”, popularną wówczas grę karcianą..
Był osobą poważną i zorientowaną na biznes. Oprócz aktywnego życia politycznego rozwijał się w działalności handlowej i finansowej.
Był dyrektorem Banco Anglo Peruano i Banco Mercantil del Peru. Ponadto był prezesem Lima Chamber of Commerce.
W rządzie Pardo pozostał bliskim współpracownikiem. W 1875 r. Został wysłany do Paryża z oficjalną misją w celu zawarcia ugody w sprawie zadłużenia zagranicznego, które udało mu się zrealizować z dużym sukcesem..
Od października do grudnia 1876 r. Pełnił funkcję burmistrza Limy w administracji rządowej Juana Ignacio de Osmy. Został członkiem Lima Public Welfare Society w 1877, którego był prezesem od 1889 do 1892.
Chile wypowiedział wojnę Peru 5 kwietnia 1876 r., Konflikt, który trwał do 1883 r. Kilka dni po rozpoczęciu wojny, 9 kwietnia, został mianowany członkiem Głównej Administracyjnej Rady ds. Darowizn Wojennych..
Brał czynny udział jako rezerwista w słynnej bitwie pod Miraflores 15 stycznia 1881 r., Po której został deportowany do południowego Peru..
W 1882 r. Był członkiem zespołu, który miał za zadanie przeprowadzić dialog mający na celu zakończenie wojny z Chile, którego traktat pokojowy został podpisany rok później..
W 1884 r. Został ponownie deportowany przez wrogów politycznych, którzy pozostali na czele kraju. W następnym roku odbyły się wybory prezydenckie, w których wygrał jego polityczny sojusznik Cáceres, powracając na arenę publiczną.
Został wybrany senatorem w 1886 r. I ponownie wybrany w 1990 r. W tym okresie brał udział w tworzeniu Partii Konstytucyjnej. Był trzykrotnie przewodniczącym Senatu: 1888, 1890 i 1892.
Panująca niestabilność polityczna i niepopularne traktowanie umów renegocjacyjnych długu zagranicznego spowodowały wiele zamieszek i demonstracji ludowych, które zakończyły się dymisją prezydenta republiki Andrésa Avelino Cáceresa w 1894 roku..
Niedługo później Candamo przejął tymczasowo prezydencję w Republice, od 20 marca do 8 września 1895 roku.
Głównym podniesionym celem była pacyfikacja kraju i skierowanie go na nowy proces wolnych wyborów. W ciągu 5 miesięcy Prezydent Candamo otrzymał kilka ważnych osiągnięć:
W wyborach zwyciężył należący do Partii Obywatelskiej Nicolás de Piérola, który był także jego politycznym sojusznikiem. W 1896 r. Został wybrany senatorem Limy, gdzie brał udział w tworzeniu Sociedad Anónima Recaudadora de Impuestos..
Został ponownie wybrany na senatora od 1899 do 1902 roku.
W 1903 r. Przeprowadził nominację na prezydenta, choć był jedynym kandydatem. 8 września 1903 r. Rozpoczął swoją prezydencką kadencję, która trwała zaledwie 8 miesięcy.
Wśród ważnych dzieł jego krótkiego rządu były:
Jego zdrowie ucierpiało od czasu gorączkowej kampanii wyborczej, pomimo zaleceń lekarskich, które sugerowały, że pozostaje w spoczynku. Szybko jednak osłabił się zobowiązaniami prezydenckimi i napiętym harmonogramem pracy..
12 kwietnia 1904 r. Udał się wraz z rodziną do Arequipy, zgodnie z radą lekarza, aby kontynuować leczenie w mieście z gorącymi źródłami, w pobliżu tego peruwiańskiego miasta..
Jego wyzdrowienie nigdy nie zostało osiągnięte; Po 21 dniach pobytu w Arequipie zmarł rankiem 7 maja 1904 roku.
Przyczyną zgonu, jak wynika z autopsji, było „poszerzenie żołądka” i „zwężenie odźwiernika”, prawdopodobnie spowodowane rakiem..
Z Arequipy jego szczątki zostały przewiezione do Limy, gdzie zostały pochowane po kilku aktach formalnych i ogłoszeniu żałoby narodowej na 3 dni..
Jego wizerunek i imię zawsze budziły szacunek i podziw wśród współobywateli za jego oddanie wolności i bezinteresownego ducha, aby wzmocnić kraj..
Jeszcze bez komentarzy