Manuel Machado Ruiz (1874-1947) był hiszpańskim poetą i dramaturgiem, który rozwijał swoją twórczość w ramach modernizmu. Był bratem Antonio Machado, także poety, i tak jak połączyła ich krew, tak i przyjaźń. Było wiele anegdot i wspólnej pracy.
Manuel był pod wpływem pracy swojego ojca jako badacza i znawcy hiszpańskiego folkloru. Następnie był w stanie połączyć swój zamiłowanie do tradycji z osobowością i sympatią do nowoczesności i kosmopolityczności. Najważniejszymi dziełami pisarza były Śpiewaj głęboko Y Zły wiersz.
Indeks artykułów
Manuel Machado urodził się 29 sierpnia 1874 roku w Sewilli. Jego rodzicami byli Antonio Machado Álvarez, pisarz i folklorysta; i Ana Ruiz Hernández.
Był najstarszym z czworga rodzeństwa: Antonio, Rafaela, Any, José, Joaquína, Francisco i Cipriany. Z Antonio stworzył nierozerwalną więź.
Pierwsze dziewięć lat życia Manuela Machado spędził w swoim rodzinnym mieście w towarzystwie rodziny, która obdarzyła go całą miłością i uwagą. Miał szczęśliwe dzieciństwo, przepojone spokojem i pięknem Sewilli.
Jakiś czas później jego rodzina podjęła decyzję o wyjeździe do Madrytu, aby dzieci mogły otrzymać lepszą edukację. Będąc w stolicy Hiszpanii, rozpoczął studia w znanym Instituto de Libre Enseñanza. Następnie uczęszczał do liceum w San Isidro i Cardenal Cisneros..
Manuel Machado wstąpił na uniwersytet w Sewilli w wieku osiemnastu lat, aby studiować filozofię i literaturę; Ukończył szkołę 8 listopada 1897 roku. Później poznał swojego brata Antonio i razem zaczęli bywać w kawiarniach i na spotkaniach literackich Madrytu..
Po zakończeniu beztroskiego życia, jakie prowadził w stolicy Hiszpanii, młody Manuel wyjechał w 1898 roku do Paryża. We francuskim mieście rozpoczął pracę jako tłumacz w znanym wówczas wydawnictwie Garnier. Wtedy właśnie wydał swoją pierwszą książkę pt Dusza.
Życie Manuela Machado było bogate i pełne nauki. W mieście światła miał okazję spotkać się i zaprzyjaźnić z ważnymi wówczas pisarzami i krytykami literackimi, takimi jak Rubén Darío, Amado Nervo czy Enrique Gómez Carrillo..
W 1903 roku poeta sewilski wrócił do Hiszpanii i od tego momentu jego działalność literacka nie ustała. Współpracował z magazynem Czarny i biały a także dla gazety ABC. W tych latach dramaturg zaczął swoje kroki w teatrze.
W tym samym roku teatralna komedia miała swoją premierę w Sewilli Miłość w locie, to nie miało takiego znaczenia, jakiego się spodziewał. Opublikował dwa lata później, w 1905 roku Humory; za ilustrację odpowiadał jego brat José Machado.
Manuel wszedł w fazę dojrzałości, będąc uznanym i ukochanym pisarzem, powstało wiele dzieł, które opracował, zanim dotarł do tego etapu swojego życia. Wykazał się również zdolnością i sprawnością do pełnienia funkcji administracyjnych związanych z literaturą..
W 1913 r., Gdy miał trzydzieści dziewięć lat, zajmował stanowisko urzędnika Fakultatywnego Zespołu Archiwistów, Bibliotekarzy i Archeologów Santiago de Compostela; następnie został zmieniony na Bibliotekę Narodową Madrytu. Ponadto był dyrektorem biblioteki miejskiej i muzeum stolicy Hiszpanii..
Poeta był także dziennikarzem. Pod koniec I wojny światowej podróżował do kilku krajów Europy jako korespondent hiszpańskiej gazety Liberalny. Później, w 1921 roku, opublikował swoją pracę Ars moriendi, zbiór wierszy uznanych przez badaczy jego twórczości za najlepsze dzieło.
Na początku lat dwudziestych Manuel rozważał decyzję o odejściu od poezji; myślał, że jego data ważności. Jednak nadal pisał teatr ze swoim bratem Antonio. Jedną z prac o największej wrażliwości była La Lola jedzie do portów, od roku 1929.
Kiedy w 1936 roku wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, poeta przebywał w Burgos w towarzystwie swojej ponad trzydziestoletniej żony Eulalii Cáceres, którą poznał w latach uniwersyteckich. Sytuacja na wsi trzymała go z dala od rodziny.
Poeta został uwięziony 29 grudnia tego samego roku na dwa dni po tym, jak złożył oświadczenia o wojnie we francuskich mediach. Dwa lata później został mianowany członkiem Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.
Od jego starości są prace Wersety komika Y Korona sonetów, ten ostatni na cześć José Antonio Primo de Rivery, syna tytułowego dyktatora.
W 1939 roku dowiedział się o śmierci swojego brata Antonia i matki. Collioure wyjechał z żoną, a następnie wrócił do Burgos.
Manuel Machado pisał do końca swoich dni. Zmarł w Madrycie 19 stycznia 1947 roku, w jego pogrzebie wzięło udział wielu intelektualistów i polityków.
Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu La Almudena. Po jego śmierci żona poświęciła się opiece nad potrzebującymi dziećmi.
Pisząc wiersze, czuł się na tyle wolny, że jego praca była wolna. Nie pozwolił, aby mierniki nim kierowały, ale raczej pisał tak, jak chciał i czuł. Był pod wpływem Francuza Paula Marie Verlaine i Nikaragui Rubéna Darío.
Jeśli chodzi o jego sposób pisania, w wielu przypadkach podążał śladami swojego ojca w zakresie propagowania andaluzyjskiego folkloru, miał nawet duże zdolności do flamenco i swojej popularnej kantyny hondo. Seguidillas, Coplas i Soleares były głównymi strukturami, których używał.
Manuel Machado był twórczy, dowcipny i lekki w swojej poezji. Jeśli chodzi o jego prozę, było to całkiem proste; w przeciwieństwie do wielu współczesnych mu pisarzy rzadko posługiwał się przymiotnikami. W teatrze zbiegał się z bratem w ideach komedii i tragedii.
Z politycznego punktu widzenia ideologia Manuela Machado była początkowo zorientowana na obronę demokracji i swobód obywatelskich. Był człowiekiem spokojnych myśli i rozwiązań, który wierzył w Hiszpanię będącą owocem pracy i innowacji..
Jednak gdy w 1936 roku wybuchła wojna domowa, był zwolennikiem hiszpańskiego falangizmu założonego przez syna dyktatora Primo de Rivera. Ruch ten był kopią faszyzmu Włoch, który oznaczał propozycje absolutyzmu i totalitaryzmu.
Decyzja Manuela o przystąpieniu do tego ruchu zaskoczyła wielu: po pierwsze dlatego, że nigdy nie był przywiązany do żadnej partii politycznej; a po drugie, ponieważ nie było to zgodne z ich uczuciami demokratycznymi. Dlatego jego bliscy przyjaciele uważali, że bardziej chodzi o przetrwanie niż współczucie.
Twórczość Manuela Machado rozwijała się w ramach poezji, teatru, powieści, tłumaczeń i esejów; znany jest jednak przede wszystkim ze swoich wersetów i sztuk teatralnych. W przypadku poezji jej działalność zaczęła się od Smutny i szczęśliwy (1894) i Itp (1895).
Najważniejszy okres jego twórczości przypadał na lata 1900–1909. Uważano go za najbardziej płodny, a także za czas, w którym opublikował swoje najważniejsze prace. Tak jest w przypadku Dusza (1902), będący refleksją andaluzyjską - wynikającą z wersetów - jego myślenia o miłości i śmierci.
W odniesieniu do swoich dzieł prozatorskich zaczynał od 1913 roku Miłość i śmierć, który dotyczył serii opowiadań. Machado pokazał, jak duży wpływ miał na niego Rubén Darío, biorąc pod uwagę sposób, w jaki pisał niektóre historie.
Oto najważniejsze dzieła Manuela Machado w rozwijanych przez niego gatunkach literackich:
- Smutny i szczęśliwy (1894).
- Itp (1895, przy współpracy pisarza i dziennikarza Enrique Paradas).
- Dusza (1902).
- Humory (1905–1908).
- Piosenki (1905).
- Święto narodowe (1906).
- Zły wiersz (1909).
- Apollo (1911).
- Trofea (1911).
- Śpiewaj głęboko (1912).
- Piosenki i dedykacje (1915).
- Sewilla i inne wiersze (1918).
- Ars moriendi (1921).
- Feniks (1936).
- Złote godziny (1938).
- Poezja opera omnia lyrica (1940).
- Kadencje kadencji (1943).
- Harmonogram, wiersze religijne (1947).
Z esejów Machado były trzy największe:
- Wojna literacka (napisane w latach 1898-1914).
- Rok teatru (1918).
- Dzień po dniu w moim kalendarzu (1918, był również znany jako Memorandum z życia w Hiszpanii z 1918 roku).
Dramaty hiszpańskiego poety i dramaturga są wynikiem wspólnej pracy z jego bratem Antonio Machado. Wyróżniały się:
- Nieszczęścia losu lub Julianillo Valcárcel (1926).
- Juan de Mañara (1927).
- Oleandry (1928).
- La Lola jedzie do portów (1929, jeden z najważniejszych i omawianych).
- Kuzyn Fernanda (1931).
- Księżna Benamejí (1932).
- Człowiek, który zginął na wojnie (1928).
Powieść również przypadła do gustu Manuelowi, mimo że jego twórczość w ramach tego gatunku literackiego nie była tak płodna i wybitna. Można jednak wymienić najbardziej znane tytuły autora:
- Miłość w locie (1904).
- Miłość i śmierć (1913).
Manuel dokonał hiszpańskiego tłumaczenia kilku europejskich pisarzy. Do najważniejszych prac należały:
- Odważne imprezy, Francuza Paula Verlaine'a (1911).
- Etyka, Holendra Barucha Spinozy (1913).
- Kompletne prace, René Descartes (1920).
- Hernani, Francuza Victora Hugo (1928).
Ta praca jest podzielona na dziewięć części. Pierwsze trzy są związane z symboliką, podczas gdy kolejne były pod wpływem ruchu francuskiego zrodzonego po romantyzmie i znanego jako parnasizm..
Wiersze odnosiły się do wnętrza poety, opisywał samotność i zapomnienie, jakie odczuwał w pewnych momentach swojego życia. W tej pracy poruszył również temat Kastylii, która otworzyła drzwi innym pisarzom do zrobienia tego samego..
„Moja wola umarła pewnej księżycowej nocy
w którym bardzo pięknie było nie myśleć i nie chcieć ...
Moim ideałem jest położenie się bez złudzeń ...
Od czasu do czasu pocałunek i imię kobiety.
W mojej duszy, siostro popołudnia, nie ma konturów ...
I symboliczna róża mojej jedynej pasji
To kwiat, który rodzi się w nieznanych krainach
i że nie ma kształtu, aromatu, koloru ".
Praca została podzielona na dwie części, z których każda zawierała znaczące różnice. W pierwszym można zobaczyć pełną witalności i radości poezję, w której formę charakteryzowała lekkość, a jednocześnie doskonałość, do której dążył Manuel Machado. W drugiej poeta powrócił do melancholii.
„Pole i zmierzch. Ognisko,
którego dym powoli unosi się ku niebu.
W bladej sferze
nie ma ani jednej chmury.
Dym unosi się do nieba,
cicho, od ogniska ...
I zejdź jak suwerenny pojedynek
noc na łąkę ...
Kain, Kain! Co zrobiłeś ze swoim bratem? ".
Jest uważany za jedno z najbardziej nowatorskich dzieł Manuela, biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej znalazł się jego kraj w momencie poczęcia. Poeta skorzystał z okazji, aby uchwycić chwilę poprzez wizjonerską wolność sztuki. W wersetach widać głębię i powierzchowność.
Jednocześnie pisarzowi udało się zintegrować elegancję i refleksję między tym, co kulturalne, a tym, co popularne. Język pracy jest bardzo naturalny, z wyraźnymi dowodami wpływów wspomnianych wcześniej Verlaine i Rubén Darío. Zły wiersz to rozgłos nowego poety, który zaczął czuć się inaczej.
„Ja, dekadencki poeta,
hiszpański XX wieku,
które chwalą byki,
i śpiewał.
Dziwki i brandy ...
I noc w Madrycie,
i nieczyste rogi,
i najciemniejsze wady
tych prawnuków El Cid:
tylu łajdaków
Musiałem mieć dość, żeby być trochę;
Jestem już chory i już nie piję
co powiedzieli, że pił ... ".
Książka zawiera serię piosenek flamenco, które Manuel napisał w młodości, pod wpływem ojca oraz wspomnień i doświadczeń jego rodzinnej Sewilli. Poeta użył w strukturze soleares i seguiridillas; to hołd złożony tradycyjnym i popularnym.
„Zaśpiewali nas wszystkich,
na wieczorne wyjście,
wersety, które nas zabiły.
Serce, zamknij swój smutek:
śpiewali nas wszystkich
na wieczorne wyjście.
Malagueñas, soleares,
i cygańskie zespoły ...
Historie moich żalu
i twoje złe godziny ".
Ta praca (która w języku hiszpańskim jest tłumaczona jako Sztuka umierania) ma głęboką poetycką ekspresję i porusza temat życia i śmierci z wieloma niuansami subtelności. W tym Manuel przywołał życie jak westchnienie, sen, który kończy się, gdy zasypia na zawsze..
„Umieranie to… We śnie jest kwiat
-że kiedy się budzimy, nie jest już w naszych rękach-
niemożliwych aromatów i kolorów ...
i pewnego dnia bez aromatów kroimy ...
Życie jawi się jak sen
w dzieciństwie ... wtedy się obudziliśmy
zobaczyć ją i szliśmy
urok, który szukał go z uśmiechem
że najpierw marzymy… ”.
To była sztuka, którą Manuel Machado napisał razem ze swoim bratem Antonio. Premiera odbyła się 13 marca 1927 roku w Teatrze Reina Victoria w Madrycie. Zagrali w nim hiszpański aktor Santiago Artigas i argentyńska Pepita Díaz.
Opiera się na legendzie o Don Juanie, ale pisarze dodali kilka odniesień do postaci Miguela Mañary, który był ikoną w Sewilli. Dwie kobiety tęsknią za miłością Juana; Elvira, która była zła, zabiła męża, a Mañara pomaga jej uciec. Tragedia nie czeka.
Spektakl ten został po raz pierwszy zaprezentowany w Teatrze Eldorado w Barcelonie 13 kwietnia 1928 roku. Jest to historia śmierci i uwodzenia; Księżna Araceli szuka odpowiedzi na ciągłe koszmary, które ma ze swoim zmarłym mężem Alberto.
Po dochodzeniach, które kobieta przeprowadziła z lekarzem i przyjacielem jej męża, Carlosem Montesem, odkryła ciemną osobowość zmarłego i problemy osobowościowe, które miał. Rozczarowana wdowa sprzedała posiadłości i ponownie zakochała się w mężczyźnie podobnym do zmarłego..
Ta sztuka braci Machado jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych i zapamiętanych. Ułożyli go w trzech aktach i został napisany w wersetach. Premiera odbyła się 8 listopada 1929 roku w Madrycie w Teatrze Fontalba i została zabrana do teatru w trzech różnych wersjach..
Opowiada o historii śpiewaczki flamenco z Kadyksu imieniem Lola, której pragnęli wszyscy mężczyźni. Don Diego, bogaty właściciel ziemski, chce ją dla siebie; zapraszając ją na swoją farmę, jego syn zakochuje się w niej, ale ta miłość nie jest możliwa.
Ta praca została napisana wierszami i podzielona na trzy akty. Jego premiera odbyła się 24 kwietnia 1931 roku w Teatrze Reina Victoria w Madrycie. Była to wystawa opowieści o miłości, nienawiści, zazdrości i uwodzeniu, w której bohaterowie biorą udział w trudnej fabule.
Małżeństwo Matilde i Leopoldo, które zawsze było funkcjonalne i harmonijne, zostaje zakłócone, gdy w ich życiu pojawiła się Fernanda. Młoda kobieta szuka tylko własnej korzyści; jej kuzyn się w niej zakochał, a kobieta przyniosła mu tylko nieszczęścia.
Gra napisana wierszami i podzielona na trzy akty. Premiera odbyła się 26 marca 1932 roku w Teatrze Hiszpańskim. Akcja została osadzona na początku XIX wieku i przedstawiała historię bandyty Lorenza Gallardo podczas najazdów Napoleona Bonaparte..
Czując się zagrożony okupacją wojsk napoleońskich, Gallardo musiał schronić się w rezydencji księżnej Benamejí, która była mu winna przysługę za uratowanie go dawno temu. Z biegiem czasu zakochują się i wszystko kończy się bólem.
W przypadku tej sztuki Manuel i jego brat napisali ją prozą, w przeciwieństwie do wielu innych; ponadto ułożyli go w cztery akty. Premiera odbyła się w Madrycie 8 kwietnia 1941 roku w Teatrze Hiszpańskim. Jedenaście lat później został zaprezentowany w Meksyku.
Opowiadał historię małżeństwa burżuazyjnego utworzonego przez markiza Castellar, Don Andrés de Zuñiga i panią Bertę. Mąż przez długi czas ukrywał przed żoną, że ma nieślubne dziecko imieniem Juan, którego nigdy nie rozpoznał.
Wiele lat później, kiedy Andrés zobaczył, że nie może mieć dzieci, szukał chłopca, aby uczynić go swoim spadkobiercą i dowiedział się, że zginął w walce podczas I wojny światowej. Później odkryli, że Juan był bliżej, niż kiedykolwiek myśleli.
Jeszcze bez komentarzy