Maksymiliana z Habsburga (1832-1867), którego prawdziwe nazwisko brzmiało Fernando Maximiliano José, został uznany w historii za arcyksięcia Austrii, cesarza Meksyku i jedynego monarchę Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego, jak kraj był znany, gdy był prowadzony przez dziedziczną monarchię.
Zainteresowanie przedmiotami ścisłymi doprowadziło go do odbycia służby wojskowej w austriackiej marynarce wojennej. Podczas swojej pracy rozpoczął ekspedycję naukową, która pozwoliła fregacie SMS Novara stać się pierwszym austriackim okrętem wojennym, który nawigował po planecie..
Ożenił się z księżniczką Belgii Charlotte, córką króla Belgów Leopolda I, z którą adoptował dwoje dzieci.
Jego praca jako monarchy Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego nie została dobrze przyjęta przez ważny sektor Meksyku, ponieważ Maximiliano pochodził z innego kraju. Ponadto Imperium zostało narzucone przez Napoleona III bez uprzedniej zgody Meksykanów. Po serii konfliktów został stracony w kraju Ameryki Łacińskiej.
Indeks artykułów
Fernando Maximiliano José urodził się 6 lipca 1832 roku w pałacu znajdującym się w austriackim Wiedniu. Pierwsze z jego imion było na cześć ojca chrzestnego i wuja, który został królem Węgier; podczas gdy drugi uhonorował swojego dziadka ze strony ojca, który był królem Bawarii.
Był synem arcyksięcia Franza Harla i księżnej Zofii Bawarii, która była członkiem rodu Wittelsbachów. Relacja, jaką jego rodzina miała z władzą, uczyniła Maksymiliana członkiem rodu Hasburg-Lorraine, który był oddziałem kadetów rodu Hasburga.
Zgodnie z ówczesną tradycją Maksymilian otrzymał wykształcenie pod ścisłym nadzorem swoich przedstawicieli. Baronessa Louise von Sturmfeder przejęła szkolenie Maksymiliana do szóstego roku życia; potem młody człowiek zaczął oglądać zajęcia z korepetytorem.
Zajęcia zajmowały ważną część czasu Maximiliano, który z czasem się wydłużał: w wieku 17 lat widział 55 godzin zajęć tygodniowo.
Wśród przedmiotów lub dyscyplin, które studiował, były historia, geografia, prawo, technika, wojskowość, szermierka i dyplomacja. Ponadto uczył się języków, co pozwoliło mu opanować węgierski, słowacki, angielski, francuski, włoski i hiszpański; jego językiem ojczystym był niemiecki.
Według tych, którzy go znali, Maximiliano był wesołym i charyzmatycznym chłopcem, który starał się wyróżniać na tle swojego brata; jednak ocenili go również jako mało zdyscyplinowanego.
W 1848 roku, kiedy Maksymilian miał około 16 lat, w Europie rozpoczęła się seria rewolucji. Zamieszki sprawiły, że cesarz Ferdynand I abdykował na rzecz swojego brata, więc przyjął imię Francisco José I.
Maximiliano wspierał swojego brata w realizacji kampanii, które pozwoliły uśmierzyć bunty w imperium; w następnym roku austriacka rewolucja zakończyła się, pozostawiając setki zabitych i uwięzionych. Sytuacja przeraziła młodego mężczyznę.
Maximiliano interesował się przedmiotami związanymi z naukami ścisłymi, zwłaszcza botaniką. Z tego powodu, gdy zaczął pełnić służbę wojskową, rozpoczął szkolenie w austriackiej marynarce wojennej, karierę, w której miał zawrotny wzrost..
Kiedy skończył 18 lat, został porucznikiem marynarki wojennej. Zainteresowanie tym obszarem skłoniło go do podjęcia kilku długodystansowych wycieczek łodzią; jeden z nich zrobił to cztery lata po uzyskaniu stopnia porucznika: pływał jako dowódca w korwecie Minerva, która badała wybrzeża Albanii i Dalmacji.
Odbył również kilka podróży przez Brazylię na fregacie Elisabeth. W tym samym roku, w 1854 roku, został mianowany głównodowodzącym austriackiej marynarki wojennej, stanowisko to piastował przez około siedem lat, do 1861 roku..
Podczas jego pracy austriackie siły morskie wywarły wpływ na szeregi rodziny cesarskiej, nadając marynarce wojennej znaczenie, jakiego nigdy nie miała w austriackiej polityce zagranicznej. Maximiliano był również odpowiedzialny za przeprowadzenie licznych reform w celu modernizacji sił morskich.
Ponadto rozpoczął ekspedycję naukową, która pozwoliła fregacie SMS Novara stać się pierwszym austriackim okrętem wojennym, który nawigował po planecie..
W wieku 25 lat jego brat pomógł mu znaleźć żonę. Po uwzględnieniu różnych możliwości, skłonili się ku księżniczce Charlotte z Belgii, która była jedyną córką belgijskiego króla Leopolda I, którego uznano za aranżowanie małżeństw w dogodnych warunkach, aby dać legitymację swojej dynastii..
Związek jego córki z Habsburgiem, wówczas najbardziej prestiżowym domem w Europie, był okazją, której Leopold I nie mógł odmówić. Zaręczyny obchodzono 27 lipca 1857 roku.
Pomimo znaczenia obu stron Leopold I nie był przekonany do unii ze względu na to, że Maksymilian był arcyksięciem..
Nacisk króla Belgów na brata Maksymiliano, aby jego zięć został mianowany na stanowisko o większej randze, sprawił, że uzyskał on tytuł wicekróla Królestwa Lombardii - Wenecji. W podjęciu tej decyzji pomogła liberalna myśl Maximiliano.
Maximiliano pozostał u władzy do 1859 roku, po pokonaniu Austriaków w bitwie pod Solferino. Jego liberalna polityka rozwścieczyła jego brata, więc zdecydował się odwołać go ze stanowiska, powodując niezadowolenie w Leopoldo I.
Meksyk został poważnie dotknięty wojną wywołaną serią reform, które spowodowały polaryzację społeczeństwa. Sytuacja sprawiła, że kilka krajów w Europie zwróciło uwagę na próbę złagodzenia sytuacji.
W 1859 roku meksykańscy konserwatyści zwrócili się do Maksymiliano, aby zaproponować mu zostanie cesarzem kraju, uznając, że miał większą legitymację niż inne królewskie postacie tamtych czasów. Szanse, że mężczyzna dojdzie do władzy w Europie, były niewielkie, ze względu na stanowisko, które zajmował już jego starszy brat.
W październiku 1861 roku otrzymał list z propozycją, która została odrzucona przy pierwszej okazji. Dwa lata później, w październiku 1863 roku Maximiliano przyjął koronę błędnie sądząc, że ludność tego kraju głosowała na niego na to stanowisko. Decyzja spowodowała, że stracił prawa do austriackiej szlachty.
Oferta była wynikiem serii rozmów między konserwatywnymi Meksykanami, którzy chcieli obalić rząd ówczesnego prezydenta Benito Juáreza i francuskiego cesarza Napoleona III..
Arcyksiążę Maximiliano opuścił stanowisko szefa sekcji morskiej austriackiej marynarki wojennej i wyruszył w podróż do kraju Ameryki Łacińskiej.
W momencie przybycia Maximiliano z żoną do kraju, w maju 1864 roku, mogli dostrzec obojętność ludności w niektórych sektorach, co nie miało miejsca w miastach takich jak Puebla i Mexico City..
Para mieszkała w Castillo de Chapultepec, położonym w Mexico City. Maksymilian został koronowany na cesarza 10 czerwca 1864 r. I starał się być życzliwy podczas swojej kadencji. Przeprowadził poważne reformy, z których wiele oburzyło właścicieli ziemskich.
Rodzina urządzała przyjęcia, aby umożliwić zbieranie pieniędzy Meksykanom o większej sile nabywczej i przeznaczać je na najbardziej narażone gospodarstwa domowe.
Ponadto Maximiliano ograniczył godziny pracy, zniósł pracę dzieci i sprzeciwił się hierarchii rzymskokatolickiej, odmawiając przywrócenia mienia kościelnego skonfiskowanego przez Benito Juáreza. Siły liberalne, którymi kierował Juarez, nie poparły cesarza.
Maksymilian I z Habsburga i księżna Carlota z Belgii nie mieli biologicznych dzieci, zmuszając do adopcji Agustína de Iturbide y Greena i ich kuzyna Salvadora de Iturbide de Marzán na podstawie własnej decyzji. Obaj byli wnukami Agustina de Iturbide, generała armii meksykańskiej.
16 września 1865 roku dekretem cesarskim nadali swoim adoptowanym dzieciom tytuły książąt Iturbide. Pomimo rzekomych zamiarów nazwania Augustyna następcą tronu, stanowisko nigdy nie zostało mu przydzielone. Maximiliano nie dał korony Iturbidom, ponieważ uważał, że nie mają oni królewskiej krwi.
Po zakończeniu wojny domowej w Stanach Zjednoczonych rząd tego kraju zaczął naciskać na Napoleona III, aby wycofał wsparcie wojsk francuskich dla Maksymiliana i usunął je z Meksyku..
Przywódcy kraju północnoamerykańskiego twierdzili, że obecność armii francuskiej na ziemiach meksykańskich była pogwałceniem Doktryny Monroe, która głosiła, że Stary i Nowy świat miały różne systemy.
Z tego powodu Stany Zjednoczone nie interweniowały w sprawy mocarstw w Europie ani w koloniach zachodniej półkuli..
Ponadto doktryna uważała, że każda próba kontrolowania przez mocarstwo europejskie narodu na półkuli zachodniej była postrzegana jako akt przeciwko Stanom Zjednoczonym, ponieważ kraje na tym obszarze nie powinny być kolonizowane..
Możliwość, że kraj północnoamerykański przeprowadził inwazję, aby umożliwić powrót Juareza, spowodowała, że wielu zwolenników Maximiliano wycofało swoje poparcie..
W październiku 1865 Maksymilian ogłosił Czarny dekret, dokument, który umożliwiał egzekucję obywateli, którzy byli członkami zbrojnych gangów bez prawnych uprawnień. Środek ten spowodował śmierć około 11 000 zwolenników Juáreza.
Księżniczka Charlotte próbowała szukać pomocy u Napoleona II i papieża Piusa IX; jednak jego wysiłki zawiodły, powodując załamanie emocjonalne. W marcu 1867 r. Żołnierze armii francuskiej wycofali się z terytorium, co było ciosem dla mandatu Maksymiliana..
Mimo to monarcha odmówił porzucenia swojej pozycji i wyznawców, których miał. Z pomocą wiernych generałów Maksymilian walczył u boku armii liczącej około 8 tysięcy zwolenników, aby bronić się przed inwazjami republikanów..
Podczas bitwy zdecydował się wycofać do miasta Santiago de Querétaro, gdzie był oblegany przez wojska strony przeciwnej. W tym czasie wojska Maksymiliana zostały znacznie osłabione..
Wojska trwale przegrały bitwę 15 maja 1867 r., A Maksymilian Habsburga został pojmany następnego dnia po próbie ucieczki..
Pomimo faktu, że ważne osobistości tamtych czasów, takie jak poeta i powieściopisarz Víctor Hugo i słynny żołnierz Giuseppe Garibaldi, a także koronowani przywódcy kontynentu europejskiego poprosili Juáreza o łaskę, nie oszczędził Maximiliano.
Po skierowaniu sprawy Maximiliano de Habsburgo do procesu, który został jedynym monarchą Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego, został skazany na śmierć. Niektóre teorie sugerują, że środek został podjęty pomimo faktu, że Juárez nie całkowicie nie lubił Maximiliano.
Prezydent Meksyku podjął decyzję motywowaną tysiącami Meksykanów, którzy zginęli w bitwie z monarchą. Ponadto uznał, że konieczne jest przesłanie komunikatu, że Meksyk nie zaakceptuje żadnego rodzaju rządu, który mógłby zostać narzucony przez obce mocarstwa..
Fernando Maximiliano José planował wraz z żoną ucieczkę, aby uniknąć skazania; Jednak monarcha uznał, że jego godność ucierpiałaby, gdyby zgolił brodę, aby nie zostać rozpoznanym podczas lotu, a następnie został schwytany.
19 czerwca 1867 roku około godziny 6:40 Maximiliano I został stracony w Cerro de las Campanas wraz z generałami, którzy wspierali go podczas jego ostatniej bitwy..
Przypuszcza się, że mężczyzna dał kilka monet tym, którzy dokonali egzekucji, aby nie strzelili mu w twarz, co pozwoli jego matce go rozpoznać.
Po wykonaniu egzekucji ciało Maximiliano zostało zabalsamowane i odsłonięte w Meksyku. W następnym roku, w styczniu 1868 r., Ciało cesarza zostało wysłane do Austrii; jego trumna została przywieziona do Wiednia i umieszczona w Cesarskiej Krypcie.
Jeszcze bez komentarzy