Plik dźwięki oddechu to wszystkie te dźwięki, które są słyszalne w klatce piersiowej podczas oddychania za pomocą stetoskopu (znanego również jako stetoskop). Te odgłosy dzielą się na dwie klasy: fizjologiczne (lub normalne) i patologiczne (nienormalne)
Fizjologiczne dźwięki oddechu są obecne u wszystkich ludzi i są wytwarzane przez wibracje ścian dróg oddechowych, gdy przepływa przez nie powietrze. U dzieci wydają się być głośniejsze, ponieważ klatka piersiowa jest mniejsza i dlatego dźwięk jest wytwarzany bliżej stetoskopu.
Modyfikacja charakterystyk (intensywność, ton) fizjologicznych dźwięków oddechowych jest pierwszą oznaką choroby płuc, a patologiczne dźwięki oddechowe, zwane również agregatami, pojawiają się w ciągu kilku godzin..
Agregaty zawsze wskazują, że coś jest nie tak w płucu, dlatego należy zwrócić uwagę nie tylko na jego obecność, ale także na jego charakterystykę i lokalizację, ponieważ korzystając z tych informacji, można dokonać dość dokładnego podejścia diagnostycznego do problemu, który dotyka. Pacjent.
Indeks artykułów
Istnieją dwie duże grupy dźwięków oddechu; te, które są normalne i powinny być obecne przy osłuchiwaniu każdej zdrowej osoby oraz te, które są patologiczne lub zagregowane, które są słyszalne tylko w określonych stanach patologicznych.
Szmer pęcherzykowy (lub po prostu odgłosy oddechu we współczesnej semiologii) to dźwięk, który wydaje powietrze, gdy przechodzi przez drogi oddechowe. Ten dźwięk jest częściowo spowodowany zderzaniem się cząsteczek powietrza, a częściowo wibracjami ścian drzewa oddechowego, które wibrują, gdy wchodzą w kontakt z poruszającą się kolumną powietrza..
Ruch ten jest szczególnie intensywny w pęcherzykach płucnych (końcowej części dróg oddechowych), ponieważ zapadają się one nieco podczas wydechu i ponownie „napełniają się” podczas wdechu..
Ta zmiana kształtu i objętości powoduje, że ściany każdego z pęcherzyków płucnych wibrują przez cały cykl oddechowy, generując szmery pęcherzykowe..
Patologiczne dźwięki oddechu nazywane są „agregatami”, ponieważ nakładają się na normalne dźwięki oddechu. Zawsze, gdy osłuchuje się agregaty, należy szukać przyczyny, ponieważ są one nieuchronnie konsekwencją choroby płuc.
Zgodnie z mechanizmem produkcji kruszywa nazywane są:
- Roncus
- Trzaski
- Świszczący oddech
- Rales
- Pocieranie opłucnej
- Pectoriloquia
Każdy z nich ma szczególne cechy i jest związany z określonymi stanami patologicznymi.
Każdy hałas oddechowy ma szczególne cechy, które odróżniają go od reszty, jednak aby go odróżnić, nie wystarczy o nim przeczytać; Rygorystyczny trening z wyszkolonym profesjonalistą jest również niezbędny, aby rozwinąć niezbędną zręczność, aby uchwycić subtelne różnice, nie tylko między różnymi dźwiękami, ale także ich charakterystyką (intensywność, ton itp.).
Szmer pęcherzykowy jest hałasem o niskiej intensywności, podobnym do lekkiego „dmuchania”, które jest słyszalne zarówno podczas wdechu, jak i wydechu, z przerwą między nimi. Ten dźwięk jest słyszalny w całym obszarze klatki piersiowej, który styka się z płucami i jest zwykle niskim, niskim dźwiękiem..
U dzieci jest zwykle bardziej słyszalny niż u dorosłych, ponieważ ilość tkanki płucnej pod skórą jest mniejsza, przez co dźwięk jest mniej wyciszony.
Gdy dźwięki oddechowe (lub szmery pęcherzykowe) są słyszalne z mniejszą intensywnością niż normalnie, należy wziąć pod uwagę stany kliniczne, które zwiększają gęstość tkanek płuc lub okolic, a tym samym „osłabiają” szmery pęcherzykowe..
Te stany obejmują zapalenie płuc, wysięk opłucnowy, hemothorax, odmy opłucnowej i rozedmę. Różnicę między każdym z nich można ustalić na podstawie zagregowanych dźwięków oddechu..
Gdy szmery pęcherzykowe są normalne, są one opisywane w historii klinicznej jako „obecne, normofoniczne dźwięki oddechowe”, natomiast gdy są zmniejszone, są opisywane jako „obecne, hipofoniczne dźwięki oddechowe”.
W pewnych stanach klinicznych, gdy płuco nie wentyluje, to znaczy nie dostaje się do niego powietrze, jak w przypadku zapadnięcia się płuc lub masywnego wysięku opłucnowego, nie ma dźwięków oddechowych; w takich przypadkach należy to odnotować w historii choroby jako „brak dźwięków oddechu” lub „niesłyszalne dźwięki oddechu”.
Charakterystyka agregatów jest wyjątkowa i indywidualna, co sprawia, że po przeszkoleniu bardzo łatwo jest odróżnić jeden agregat od drugiego. Ogólnie każdy agregat jest powiązany z określoną jednostką kliniczną, chociaż nierzadko zdarza się, że jednocześnie u tego samego pacjenta znajduje się kilka typów agregatów, co nieco komplikuje diagnozę..
Rhonchi charakteryzują się poważnym tonem i niską intensywnością, podobną do „chrypki” u osoby z zapaleniem krtani; ale w przypadku „rhonchi” dźwięk pochodzi z płuc.
Można go porównać do normalnego, ale cięższego hałasu oddechowego i generalnie wiąże się ze wzrostem ilości śluzu na nabłonku oddechowym, co powoduje, że ściana jest gęstsza i cięższa, więc wibruje rzadziej niż zwykle..
Szczególną cechą rhonchi jest to, że mogą zmieniać pozycję po uderzeniu w klatkę piersiową, gdy wydzieliny są przemieszczane. Jeśli chodzi o związek z cyklem oddechowym, rhonchi można usłyszeć zarówno podczas wdechu, jak i wydechu, chociaż wydają się być bardziej intensywne w pierwszej fazie (wdech)
Trzaski to nieciągłe, nieciągłe dźwięki, które pojawiają się pod koniec wdechu lub przedwczesnym wydechu. Klasyczny opis semiologiczny porównuje je z hałasem wytwarzanym przez bibułkę pocieraną między palcami.
Są wytwarzane przez nagłe otwarcie pęcherzyków płucnych pod koniec wdechu lub przez ich zapadnięcie się podczas wydechu, stąd też czasami porównuje się je do dźwięku, który jest wytwarzany, gdy pęka pęcherzyk folii bąbelkowej przeznaczonej do opakowania..
Obecność trzaskania wskazuje, że ilość płynu w miąższu płucnym jest większa niż normalnie, co często występuje w przypadkach zapalenia płuc, zapalenia płuc i oskrzeli.
Jak sama nazwa wskazuje, są to „gwizdki” o wysokiej intensywności i wysokiej częstotliwości; są najłatwiejszymi do zidentyfikowania skupiskami, które wiążą się ze zmniejszeniem średnicy dróg oddechowych.
W miarę zwężania się drogi, przez którą przepływa powietrze, dźwięki stają się bardziej dotkliwe, świszczący oddech pojawia się w fazie wdechu (astma, zapalenie oskrzeli) lub wydechu (rozedma).
Świszczący oddech jest zwykle równoznaczny z zapaleniem dróg oddechowych, ostrym lub przewlekłym; z tego powodu są częste podczas ataków astmy, reaktywnego zapalenia oskrzeli, ostrego zapalenia oskrzeli, odoskrzelowego zapalenia płuc i rozedmy płuc. U palaczy zwykle osłuchuje się izolowany świszczący oddech spowodowany stanem przewlekłego zapalenia dróg oddechowych.
Wrzaski są podobne do świszczącego oddechu, ale są bardziej intensywne, do tego stopnia, że można je usłyszeć bez potrzeby stosowania stetoskopu. Zwykle pojawiają się, gdy większe drogi oddechowe (krtań, tchawica, główne oskrzela) są w stanie zapalnym i następuje zmniejszenie ich przekroju.
Słychać go jako bardzo łatwy do zidentyfikowania „gwizdek” lub „gwizdek”, jego mechanizm wytwarzania jest taki sam jak świszczącego oddechu, chociaż jego ton jest znacznie wyższy, ze względu na to, że jest to bardziej powierzchowne i większe fragmenty drzewo oddechowe..
Pocieranie opłucnej jest suchym hałasem o niskiej intensywności, występującym podczas wdechu i wydechu, który można porównać do dźwięku wytwarzanego podczas przesuwania papieru ściernego po drewnie.
Występuje, gdy opłucna jest w stanie zapalnym, a tarcie między nimi nie jest już miękkie i ciche.
Nie jest to sam w sobie hałas związany z oddychaniem, ale „hałas indukowany”. Definiuje się ją jako zdolność słyszenia przez osłuchiwanie klatki piersiowej tego, co pacjent mówi szeptem, prawie niesłyszalnym.
Wynika to z faktu, że dźwięk łatwiej przenosi się w cieczach niż w powietrzu, dlatego w przypadku konsolidacji płuc (zapalenie płuc) podczas mówienia szeptem dźwięk łatwiej rozprzestrzenia się w kierunku klatki piersiowej niż w kierunku otoczenia, dzięki czemu jest słyszalny podczas osłuchiwanie.
Jeszcze bez komentarzy