Plik mechanizmy obronne są nieświadomymi psychologicznymi mechanizmami ego, które zmniejszają niepokój wynikający z potencjalnie szkodliwych bodźców dla ludzkiego ciała, osobowości i całego organizmu.
Zygmunt Freud z psychoanalizy był jednym z głównych obrońców mechanizmów obronnych. Rozwinięte szerzej przez Annę Freud, a co za tym idzie, psychologię ego, opierają się na teorii Freuda.
Przykładami specyficznych mechanizmów obronnych organizmu lub ciała ludzkiego są: regresja, zaprzeczenie, dysocjacja, projekcja, formacja reaktywna, przemieszczenie, racjonalizacja, izolacja, identyfikacja, sublimacja, unieważnienie lub kompensacja.
Psychoanaliza to sformułowana przez Zygmunta Freuda (1856 - 1939) praktyka leczenia zaburzeń psychopatologicznych oparta na dialogu między pacjentem a psychoanalitykiem. Ma ponad sto lat i pozostawiła niezatarte ślady w historii i kulturze ludzkości..
Jednak psychoanaliza nie jest pozbawiona kontrowersji, a jej rozwój miał różne rozgałęzienia i wpływał na inne teorie psychologiczne, takie jak terapia poznawczo-behawioralna czy psychologia ja..
Do najbardziej uznanych i płodnych psychoanalityków należą między innymi Sigmund Freud (jej założyciel), Melanie Klein, Anna Freud, Donald Winnicott i Jaques Lacan..
Na początku swojej teorii Freud pojmuje rozszczepienie świadomości (teoretyczne opracowanie poprzedzające koncepcję nieświadomości) jako mechanizm obronny i argumentuje, że aparat psychiczny żyje na zasadzie obrony, w której używa różnych mechanizmów do obrony przed nieprzytomny. niezadowolenie.
Na tym opiera się koncepcja mechanizmu obronnego. Anna Freud powtórzyła to po latach, dodając, że są to różne, częściowo nieświadome modalności, które Ego wykonuje, aby stłumić swoje wewnętrzne podniecenia, wspomnienia i fantazje..
Ogólnie rzecz biorąc, kilka mechanizmów obronnych jest używanych jednocześnie i dla różnych wspomnień i fantazji. Warto też wspomnieć, że mechanizmy te są obronami „wtórnymi”, ponieważ przed wystąpieniem represji, co sprawia, że zapomina się o tych przykrych wspomnieniach i przeżyciach, o których w obliczu niebezpieczeństwa ponownego pojawienia się w świadomości, jaźń broni się poprzez korzystanie z tych narzędzi.
Jako mechanizm obronny, fantazja jest przekazywaniem do wyobraźni niemożliwych lub niedopuszczalnych życzeń. Człowiek ucieka przed problemami i rzeczywistością, która go nie satysfakcjonuje i znajduje schronienie w swoim umyśle.
Przykładem tego jest wyobrażenie sobie siebie w lepiej płatnej pracy lub poprawie wyników na uniwersytecie. Może to być przydatne w określonych sytuacjach, ale nie wtedy, gdy wyobrażasz sobie najgorsze konsekwencje.
Chociaż fantazja jest korzystna w przypadku stresu, jest niebezpieczna, gdy podmiot żyje w świecie wykreowanym przez swoją wyobraźnię i dystansuje się od rzeczywistości..
Kiedy reprezentacja - pamięć lub wiedza - staje się nie do zniesienia dla ego, aparat psychiczny tłumi ją, tworząc ją nieprzytomny, więc podmiot „zapomina” o tym (a raczej nie wie, że to pamięta).
Ego zachowuje się tak, jakby to zdarzenie nigdy nie miało miejsca, aż do niepowodzenia obrony, po czym ponownie próbuje stłumić reprezentację lub używa innych mechanizmów, aby ją ujarzmić i utrzymać w pamięci..
Dysocjacja pozwala ludziom na chwilowe oddzielenie się lub odłączenie od rzeczywistości. Pomaga podmiotowi znieść pewne sytuacje dyskomfortu. Marzą na jawie, podróżują między myślami bez względu na to, co ich otacza.
Freud z zainteresowaniem studiował przypadek dysocjacji Daniela Paula Schrebera. Schreber opisał w swojej autobiografii, że czuł się oddzielony od świata, jakby zasłona była między nim a jego otoczeniem.
Ten mechanizm obronny może przekształcić się w zaburzenie, które uniemożliwia osobie normalne życie. Przykładami tego są amnezja dysocjacyjna, fuga dysocjacyjna i dysocjacyjne zaburzenie tożsamości..
Podmiot, wobec powrotu wypartej reprezentacji, manifestuje swoje całkowite przeciwieństwo jako sposób obrony przed tym konfliktem lub zagrożeniem..
Na przykład dziecko nienawidzi swojego młodszego brata, ale czuje się winne z powodu tych uczuć i je tłumi. Ponieważ represje zawiodły, młodszy brat okazuje intensywną miłość i nadopiekuńczość wobec swojego brata, chociaż jego działania wobec niego będą nadal naznaczone nienawiścią..
Inny dobrze znany przykład można znaleźć w filmie „Szósty zmysł”. W nim nastoletnia dziewczyna umiera z powodu długiej i nieznanej choroby. Jednak później okazuje się, że to macocha sprawiła, że zachorował, ta sama, która okazała ogromną miłość i troskę o dziecko..
Występuje, gdy w obliczu udręki emocjonalnego konfliktu lub przedstawienia podmiot powraca do wcześniejszych lub infantylnych zachowań, jako konsekwencja popędu, powrotu do poprzednich satysfakcji, do których została naprawiona przez swoją dziecięcą historię..
Na przykład dorosły, który znajduje się w sytuacji konfliktowej w pracy, zachoruje. W związku z tym nie może iść do pracy, jednocześnie trzeba się nim opiekować i opiekować się nim w sposób podobny do dziecka, które nie potrafi o siebie zadbać.
Występuje, gdy wyparta reprezentacja jest wyrzucana na zewnątrz w zniekształcony sposób. Podmiot, zamiast rozpoznać wspomniane postrzeganie lub myśl, przypisuje je zewnętrznemu podmiotowi.
Projekcja pojawia się na przykład wtedy, gdy osoba o niskim poczuciu własnej wartości śmieje się ze wszystkich osób, które wykazują objawy niskiej samooceny. Również wtedy, gdy osoba z problemami z nadwagą śmieje się z osób, które również mają problemy fizyczne lub zdrowotne.
Polega na usprawiedliwieniu tych działań, które wykonujemy i których wypartego motywu nie chcemy rozpoznać. Podmiot podaje różne powody (często półprawdy), aby wyjaśnić swoje zachowanie, ukrywając swoją nieświadomą i wypartą motywację przed innymi i przed sobą.
Na przykład osoba z nieświadomym pragnieniem popełnienia samobójstwa może popełnić niebezpieczne działania i usprawiedliwić je, nie rozpoznając chęci zranienia się, takich jak przejście przez ulicę, gdy światło jest zielone i racjonalizując je, mówiąc, że się spieszy lub opóźniony..
Zarówno dla Lacana, jak i Freuda, delirium, dalekie od bycia przejawem objawu, jest obroną i próbą wyleczenia. Dla Freuda delirium jest odbudowa świata w taki sposób, że to, co zostało wyrzucone ze świadomości, może zostać zaakceptowane.
Złudzenie to sposób, w jaki podmiot usprawiedliwia te halucynacyjne wydarzenia lub reprezentacje. Ściśle związane z wykluczeniem, złudzenie jest sposobem „akceptacji” tych przejętych, które oznacza, że podmiot postrzega je jako czynniki zewnętrzne, a nie jako bodźce wywołane przez siebie..
Jest to jeden z procesów nieświadomości i występuje głównie w snach. Wyparte fragmenty są łączone ze świadomymi myślami w taki sposób, że nowa figura / przedstawienie nie przypomina wypartych treści i zawiera tylko ich fragment.
Kondensacja jest widoczna w objawach, ponieważ jest ona nadmiernie określona przez różne nieświadome treści, które są częściowo wyrażane przez kondensację ze świadomymi treściami.
Na przykład symptom osoby z przymusem sprawdzenia, czy zamek w jej domu jest zamknięty, może mieć kilka wyjaśnień; strach, że ich prywatność zostanie naruszona, ale także ujawnienie ich stłumionych nieświadomych pragnień. Drzwi reprezentowałyby wejście i wyjście do nieświadomości przez kondensację.
Mechanizm ten występuje jako sposób świadomego wyrażania wypartej reprezentacji lub myśli. To już anulowanie represji - nieświadomość stała się świadoma - ale jeszcze nie akceptacja wypartego. Funkcja intelektualna jest oddzielona od procesu afektywnego.
Na przykład w wyniku emocjonalnego snu i jego późniejszej interpretacji podmiot stwierdza: „Ta kobieta nie ona jest moją matką". Ta negacja stanowi przejaw wypartej treści - kobieta we śnie reprezentuje matkę - i podmiot może ją wypowiedzieć, pod warunkiem, że jej zaprzeczy..
Bardzo częstym przykładem zaprzeczenia jest sytuacja, gdy osoba, która kogoś straciła - z powodu śmierci krewnego lub rozpadu pary - zaprzecza, że związek lub życie drugiej osoby się skończyło..
Intelektualizacja działa jako racjonalny i logiczny mechanizm pozostawiający emocje w tle, skupiający się na nauce i krytycznej refleksji. Pozwala zredukować niepokój i stres poprzez impuls do poznania problemu.
Myśli i czyny osoby są kontrolowane i zimne. Przykładem tego jest sytuacja, gdy u danej osoby zdiagnozowano poważną chorobę; Możesz wyszukać wszystko, co z tym związane, co pozwoli ci przetrwać tę sytuację.
Można go również nazwać treningiem zastępczym, ponieważ stanowi psychiczne przemieszczenie z ważnego elementu nieświadomego na nieistotny. W ten sposób nieświadome i wyparte przez podmiot treści są przedstawiane jako obce. Nie możesz rozpoznać siebie w swoich myślach lub działaniach z powodu przemieszczenia.
Typowy przykład można znaleźć w snach. Kiedy ludzie budzą się i przywołują sen, który się wydarzył, czują, że jego treść jest obca ich życiu i nie wiedzą, skąd te obrazy pochodzą, ponieważ ważne elementy zostały przesunięte w kierunku nieistotnych..
Bardzo podobnie do obecnych hipochondriów, podmiot tłumi reprezentację w zamian za manifestację fizycznego objawu, takiego jak niemożność mówienia lub poruszania pewnymi częściami ciała. Ta niepełnosprawność na ogół ma logiczny związek z tym, co jest represjonowane.
Znanym przypadkiem Freuda na początku jego teorii jest przypadek Elizabeth von R., która doznała paraliżu nóg. Poprzez analizę Freud odkrywa, że pragnie poślubić swojego szwagra i poczucie winy w wyniku wyrażonej chęci posiadania takiej myśli na pogrzebie siostry.
Kiedy wspomnienie zostaje „przeżyte” i Elżbieta przyznaje się do tego, co czuje, jej paraliż zostaje wyleczony.
W tego rodzaju obronie jednostka szuka schronienia u innych ludzi po traumatycznym lub stresującym wydarzeniu. Takie zachowanie można zaobserwować u osób, które zostały oszukane przez swoich partnerów lub straciły ukochaną osobę..
Wsparcie zwykle pochodzi od bliskich osób, takich jak przyjaciele i rodzina. Czasami jednak szukają schronienia przed nieznajomymi.
Definicja tego słowa wyjaśnia ten mechanizm obronny i jest to tendencja do pomagania innym ludziom, ale nieświadomie tak naprawdę chcesz zaspokajać wewnętrzne potrzeby.
Na przykład, jeśli ktoś spotyka inną osobę, której nie lubi, może użyć miłych słów i uśmiechnąć się, aby uniknąć napięcia i stresu związanego z tym spotkaniem..
Jest to rodzaj agresji pośredniej w odpowiedzi na zdarzenie, działanie lub zdarzenie, które wywołało złość. Dzięki tego typu mechanizmowi osoba broni się i jednocześnie atakuje.
Podmiot zachowuje się biernie i unika wybuchu złości, ale nadal subtelnie eksponuje swój wstręt. Osoba zawsze zaprzeczy, że jest zdenerwowana lub obrażona. Niektóre z działań, których używają, aby pokazać swój gniew, to wykluczenie, milczenie, sarkazm lub pukanie do książek lub drzwi.
Kompensacja to mechanizm obronny, który znajduje odzwierciedlenie w nacisku lub nadmiernej wydajności w jednym obszarze w celu zrekompensowania wad lub słabości występujących w innych..
Dzięki temu podmiot polega na swoich mocnych stronach i minimalizuje swoje słabości. Na przykład, gdy badany mówi, że nie jest w stanie dobrze pomalować ścian, ale może dobrze umyć pędzle. Jeśli jednak jest prezentowany w nadmiarze, może powodować problemy dla jednostki, przykładem jest rozwiązłość kogoś szukającego miłości.
Humor odchyla lub minimalizuje skalę problemu, identyfikując jego zabawne, humorystyczne i ironiczne elementy. Humor pomaga przetrwać sytuacje wymykające się spod kontroli, a czasami jest postrzegany jako akt altruizmu, pozwalający innym radzić sobie z problemami
Zmniejszając intensywność problemu, śmiech pomaga podmiotowi nie działać impulsywnie, unikając napadów złości. Przykładem tego jest sytuacja, gdy rodzice zmniejszają swój gniew, śmiejąc się z małego dziecka, które zrobiło coś złego w domu.
Według Jacquesa Lacana mechanizm ten przypomina represję, ale jest znacznie bardziej radykalny i znajduje się na tym samym poziomie (tj. Przed powrotem represjonowanego).
Wykluczenie ma miejsce, gdy podmiot napotyka reprezentację lub znaczący, który generuje tyle cierpienia, że nie jest w stanie go stłumić, ponieważ aby to zrobić, musi wcześniej zaakceptować jego istnienie..
Innymi słowy, podmiot odrzuca tę reprezentację w taki sposób, że odrzuca samo jego istnienie, powodując wykluczenie tego znaczącego, który nigdy nie wchodzi w nagromadzenie nieświadomych reprezentacji, w przeciwieństwie do tych wypartych treści.
Niewiele wiadomo o tym mechanizmie, jak wspomina o nim krótko Freud w różnych pismach. W przeciwieństwie do innych mechanizmów, nie ma w tym konfliktu między ego a wypartym, a raczej przyjemny sposób, w jaki może przejawiać się nieświadomość..
Paradygmatyczny przykład można znaleźć w sztuce, w której popędy edypalne, kazirodcze lub seksualne wyrażane są poprzez przedmioty artystyczne. Chociaż nie przestają być treściami nieświadomymi, podmiot nie cierpi z powodu ich manifestacji lub obrony, która działa przeciwko nim, z kolei wytwarzając przedmiot, w którym inni mogą również wyrazić swoją nieświadomość poprzez identyfikację.
Jeszcze bez komentarzy