Plik Medycyna sportowa to dziedzina specjalizacji nauk medycznych, której głównym obszarem zainteresowania jest wpływ aktywności fizycznej i sportu na zdrowie człowieka. Zajmuje się również aspektami związanymi z profilaktyką i leczeniem kontuzji i patologii sportowych..
Medycyna sportowa jest stosowana w różnych dziedzinach, takich jak trening olimpijski, elitarni sportowcy, rozwój polityki zdrowia publicznego i rehabilitacja pacjentów. Mówiąc najogólniej, medycyna sportowa dzieli się na trzy kategorie studiów: podstawowe, kliniczne i naukowe stosowane w sporcie.
Podstawowa medycyna sportowa zajmuje się takimi aspektami, jak biomechanika, fizjologia i anatomia sportu. Kliniczna medycyna sportowa zajmuje się profilaktyką, leczeniem i rehabilitacją kontuzji. Medycyna i nauka stosowana w sporcie koncentruje się na takich aspektach, jak psychologia czy odżywianie.
Medycyna sportowa jest często uważana za naukę interdyscyplinarną w medycynie ogólnej. Dzieje się tak, ponieważ odpowiada za przegląd zarówno medycznych i technicznych aspektów, jak i psychologicznych i pedagogicznych aspektów pacjenta..
Jednym z jego głównych celów jest zbadanie zdolności wysiłkowej pacjenta i na tej podstawie opracowanie form kondycji fizycznej, które pomogą mu się poprawić. Dzieje się tak zarówno u pacjentów aktywnych, siedzących lub wymagających rehabilitacji z powodu dyskomfortu i kontuzji.
Indeks artykułów
Aktywność fizyczna, sport to naturalne zachowania, które można przypisać samej naturze człowieka. Dlatego jego istnienie sięga samego początku naszego gatunku. Istnieją jednak wyraźne dowody na wykorzystywanie sportu do celów „leczniczych”..
Na przestrzeni lat radykalnie zmieniły się zarówno działania, jak i sposób rozumienia sportu i medycyny.
Pierwsze wzmianki o aktywności fizycznej w celach medycznych sięgają 2500 lat pne. C. Jak wiadomo, taoiści (chińscy mnisi) jako pierwsi ustanowili dyscyplinę sportu, która służyła „oczyszczeniu duszy”.
Arthava-Veda, przewodnik znaleziony w Indiach, również szczegółowo opisał serię procedur poruszania stawów w celach terapeutycznych. Uważa się, że kompendium powstało w 800 rpne. do.
Jednak formalna idea, że sport i zdrowie były powiązane, a ich regularna praktyka prowadzi do optymalnej kondycji fizycznej, narodziła się w starożytnej Grecji. Nauczycielem sportu był filozof Heródicus, który po latach rozpoczął studia medyczne.
Według niego istniał bezpośredni związek między sportem, odżywianiem i zdrowiem. W rzeczywistości był pierwszym naukowcem, który zalecił ćwiczenia fizyczne i ścisłą dietę w V wieku pne. Przez lata pracy uczył w Cos School of Medicine, gdzie kształcił się Hipokrates, który uważany jest za jego ucznia..
Ale bez wątpienia to Klaudiusz Galenus (131-201 pne) uważany jest do dziś za ojca medycyny sportowej. Jego poglądy były najnowocześniejsze i jako pierwszy uwzględnił opinię lekarza w monitorowaniu aktywności fizycznej. Zalecał również gry w piłkę i zalecał masaż fizyczny, aby uniknąć kontuzji.
Podczas gdy dla Greków sport był niemal świętą praktyką, Etruskowie postrzegali aktywność fizyczną jako widowisko. Pomysł ten został doprowadzony do skrajności w starożytnym Rzymie w dobrze znanych „rzymskich cyrkach”, gdzie walki między gladiatorami często kończyły się śmiercią jednego z nich..
Pierwsze duże skupiska miejskie w proto-miastach w średniowieczu sprzyjały powstawaniu sportów zespołowych. Duże grupy ludzi gromadziły się na placach, aby uprawiać różne sporty podobne do obecnej piłki nożnej i hokeja..
Szlachta ze swojej strony wolny czas spędzała ćwicząc kawalerię, gry wojenne i walki. Dostęp do terenów zielonych w pałacach sprzyjał pojawianiu się gier, które byłyby wczesnymi wersjami frontu i tenisa.
Idee Galena naznaczyły stulecia historii. Dopiero w renesansie pojawiły się inne innowacyjne pomysły, w tym przypadku w XVI wieku z rąk Hieronima Mercurialisa. W jego pracy Książka gimnastyczna, udaje się ustrukturyzować ćwiczenia jako formę leczenia i nalega, aby osoby zdrowe również uprawiały sport (wbrew ówczesnym wyobrażeniom).
Mimo upływu czasu i wielu postępów medycyna sportowa zaczęła być postrzegana jako jednostka sama w sobie dopiero w XX wieku. Podczas igrzysk olimpijskich w 1928 roku zorganizowano pierwszy międzynarodowy kongres medycyny sportowej.
To wtedy zaczyna się poważnie rozważać rolę tej gałęzi medycyny w imprezach sportowych, ustala się protokoły profilaktyki, leczenia i rehabilitacji..
Wreszcie, bliżej naszych czasów, medycyna sportowa została uznana za gałąź nauk medycznych w 1989 roku.
Dzięki wieloletnim badaniom, analizom i dowodom empirycznym medycynie sportowej udało się między innymi ustalić, że aktywność fizyczna uprawiana bez kontroli lub nadzoru może stać się szkodliwa dla organizmu..
Dlatego w ramach głównych celów tej dyscypliny możemy wyszczególnić:
Czy to w zawodach zawodowych, czy amatorskich, bez względu na wiek i płeć uczestników. Fizyczne lub sportowe manifestacje uczestników muszą być nadzorowane przez sportowca.
Unikaj rozwoju patologii związanych z aktywnością fizyczną, czy to w praktyce zawodowej, amatorskiej, oficjalnej czy treningowej.
Najczęstszy aspekt medycyny sportowej, bez dwóch zdań. Odnosi się do gojenia się urazów i odwracania fizycznych patologii związanych z ruchomością układu kostno-mięśniowego.
Koncentruje się na opracowaniu i przygotowaniu programów szkoleniowych i zespołów roboczych, upewniając się, że działania są odpowiednie dla każdej osoby zgodnie z celem pracy.
Przed rozpoczęciem jakiegokolwiek treningu (zwykle w dziedzinie zawodowej) lekarz sportowy jest odpowiedzialny za obserwację i zlecanie badań, które pozwalają uzyskać pełny obraz stanu fizycznego sportowca.
W zależności od rodzaju problemu, pacjenta lub gałęzi zastosowania medycyny sportowej, istnieją różne metody pracy i nauki. Jednak ogólnie rzecz biorąc, istnieją wspólne protokoły, które obejmują całość tej dyscypliny..
Jednym z najważniejszych aspektów jest profilaktyka. Oceny funkcjonalne to nic innego jak badania wymagane przez specjalistę w celu uzyskania pełnej wiedzy o wydolności funkcjonalnej pacjenta.
Badania te są znane jako plany oceny sportowo-fizycznej i obejmują takie aspekty, jak:
Pełna analiza historii choroby: Służy do zrozumienia historii pacjenta / sportowca, jakich problemów doświadczył w przeszłości, jakie są problematyczne obszary pracy lub ruchy.
Testy laboratoryjne: analizy stolca, moczu i / lub krwi służą do określenia stanu zdrowia oraz tego, czy u pacjenta występują zmiany biochemiczne..
Badania radiologiczne: Badania rentgenowskie (zdjęcia rentgenowskie) są narzędziem, które pozwala dowiedzieć się, czy istnieją wcześniejsze lub potencjalne urazy lub uszkodzenia kości.
Analiza antropometryczna: koncentruje się na fizycznych aspektach sportowca, takich jak skład (waga i wzrost), wskaźnik tkanki tłuszczowej, masa beztłuszczowa, masa kości i inne parametry.
Badania elektrokardiograficzne: Jest to seria analiz, których celem jest potwierdzenie zachowania serca.
Ergometria: W uzupełnieniu do testu wysiłkowego służy do poznania wydolności, czyli zużycia tlenu podczas aktywności fizycznej.
Test obciążeniowy: badanie jest wykonywane, gdy sportowiec / pacjent wykonuje aktywność fizyczną, często na bieżniach lub rowerach stacjonarnych, pod nadzorem zespołów nadzorowanych przez profesjonalistę. Oceniane są zarówno wydolność tlenowa, jak i beztlenowa.
Spirometria: koncentruje się na ocenie wydolności oddechowo-płucnej sportowca. Test skupia się na poznaniu, między innymi, zarówno pojemności powietrza osobnika, jak i szybkości jego wydychania..
Ocena biomechaniczna: Wychodząc od praw fizyki, test ten służy do określenia mobilności jednostki. Pomaga to sprawdzić stopień wykonania określonych ruchów, ich naturalne zachowanie sportowe i gesty.
Czasy reakcji: znany również jako „czas reakcji”, jest to test fizyczny, który jest odpowiedzialny za analizę związku między bodźcem a reakcją sportowca.
Mobilność: Odpowiada za pomiar zdolności mięśni do rozciągania się i powrotu do pierwotnego stanu spoczynku. Elastyczność jednostki odgrywa fundamentalną rolę i jest również parametrem, który należy wziąć pod uwagę.
Po uzyskaniu wyników baterii badań pracownik służby zdrowia będzie odpowiedzialny za przygotowanie tzw. „Kompleksowej diagnozy”. Zostanie to wykorzystane do stworzenia prawidłowej rutyny ćwiczeń, treningu lub rehabilitacji, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Kompleksowe diagnozy mają kluczowe znaczenie przy tworzeniu każdego planu treningowego, ponieważ pomagają zapobiegać kontuzjom w przyszłości, korygować gesty sportowe oraz przyczyniają się do ogólnej poprawy kondycji fizycznej pacjenta..
Jeszcze bez komentarzy