Plik medycyna psychosomatyczna to nauka o zdrowiu, która obejmuje związek i kliniczne zastosowanie między umysłem (Psyche) I ciała (soma). Opiera się na koncepcji jednostki psychosomatycznej, to znaczy postuluje, że procesy biologiczne i psychologiczne są ściśle ze sobą powiązanymi aspektami ich funkcji..
W ten sposób koncepcja medycyny psychosomatycznej różni się od tej prezentowanej przez tradycyjny model biomedyczny, który analizuje choroby ludzi w wyniku wewnętrznych problemów jednostki, a także reakcji na substancje chemiczne i mikroorganizmy. (Wirusy lub mikroorganizmy). bakteria).
Z tych podstaw wyrosło pojęcie „choroby psychosomatycznej”. Jest to definiowane jako takie, w których czynniki psychologiczne wpływają na początek lub rozwój wszelkich organicznych lub funkcjonalnych uszkodzeń. Tego typu choroby są ściśle związane z medycyną wewnętrzną i ogólną.
Indeks artykułów
Pomysł, że pewne dolegliwości fizyczne są związane z niektórymi życiowymi wydarzeniami, jest bardzo stary.
Na przykład w XIX wieku naukowcy zdali sobie sprawę, że w wyniku stanu emocjonalnego społeczeństw doszło do kilku wybuchów chorób podczas wojen..
Zjawisko to wywołało filozoficzne przypuszczenia o holistycznej naturze człowieka.
Słowo „psychosomatyczny” zostało po raz pierwszy wymyślone przez psychoanalityka Felix Deutscha w 1922 roku i pochodzi od połączenia słów Psyche -umysł- i soma -Ciało-.
Jeśli chodzi o termin „całościowy”, to składa się on z przymiotnika filozoficznego, który traktuje coś (czy to podmiot, czy przedmiot) jako całość. Z tego powodu, stwierdzając, że medycyna psychosomatyczna jest holistyczna, odwołuje się do faktu, że dyscyplina ta traktuje człowieka jako całość, w której umysł i ciało są ze sobą ściśle powiązane..
Później obserwacje poczynione podczas II wojny światowej determinowały również rozwój medycyny psychosomatycznej. Zostały one przeprowadzone przez amerykańskich lekarzy wojskowych, którzy obserwowali, jak trauma wojenna prowadzi do zaburzeń fizycznych i psychicznych żołnierzy..
Dzięki tym teoriom orientacja psychosomatyczna w medycynie zyskała na znaczeniu. W rzeczywistości w latach trzydziestych XX wieku w Stanach Zjednoczonych pojawiło się popularne czasopismo na ten temat i stowarzyszenie narodowe. Później w wielu krajach powstały towarzystwa psychosomatyczne, promulgujące tworzenie międzynarodowych spotkań.
Wraz ze wzrostem obserwacji i badań psychosomatycznych dyscyplina ta zaczęła budzić zainteresowanie wielkich intelektualistów, podobnie jak w przypadku Zygmunta Freuda (1856-1939) i jego naśladowców..
To był wielki impuls dla medycyny psychosomatycznej, ponieważ pozwoliło na wyłonienie się teorii, która głosi, że wiele zaburzeń medycznych ma przede wszystkim charakter psychogenny..
Jednak brak naukowej dyscypliny w wielu badaniach, wraz z brakiem kontroli nad uprzedzeniami obserwatorów i nieodpowiednim doborem badanych populacji, stawia pod znakiem zapytania badania prowadzone w tej dziedzinie..
Kolejnym czynnikiem, który osłabił te badania, był postęp w dziedzinie leków i antybiotyków. Jednak te elementy skłoniły do restrukturyzacji badań, stania się bardziej rygorystycznymi metodologicznie oraz wzmacniającymi bazę naukową i jakość obserwacji..
Medycyna psychosomatyczna bada choroby, które występują u ludzi w wyniku ich relacji ze środowiskiem informacyjnym, społecznym i kulturowym, a także biofizyczno-chemicznym. Z kolei nauka ta wskazuje, że ludzie to nie tylko organizmy biologiczne, ale wrażliwe jednostki z emocjami, myślami, uczuciami i związkami..
Zgodnie z konsensusem wydanym przez Europejskie Stowarzyszenie Medycyny Psychosomatycznej i Akademię Medycyny Psychosomatycznej, dyscyplina ta jest częścią psychiatrii konsultacyjno-łącznikowej, dedykowanej leczeniu i diagnostyce pacjentów z nawracającymi chorobami fizycznymi i psychiatrycznymi..
Jednak inni autorzy argumentują, że medycyna psychosomatyczna nie jest synonimem psychiatrii konsultacyjno-łącznikowej i że należy ją traktować jako kompleksowe ramy interdyscyplinarne, mające na celu ocenę czynników psychologicznych, które wpływają na indywidualną podatność i skutki każdego rodzaju choroby..
Pomimo tych dwóch podejść należy zwrócić uwagę, że medycyna psychosomatyczna nie dostarcza teorii na temat natury procesów leżących u jej podstaw. Właściwie zapewnia całościową perspektywę ich interpretacji. Opiera się na danych, teorii i technikach ze wszystkich innych istotnych dziedzin, integrując je w wyjątkowy sposób.
Ze względu na swój holistyczny charakter medycyna psychosomatyczna stosuje kilka modeli teoretycznych i ich warianty.
W ten sposób sugeruje możliwość, że kilka z tych modeli może działać jednocześnie w konkretnym przypadku, oprócz wielu relacji bodziec-reakcja, które składają się na funkcję człowieka. Wśród modeli stosowanych przez medycynę psychosomatyczną są:
Model ten odrzuca przyczynowość w związku. Dlatego postuluje, że zarówno psychologiczne, jak i fizyczne ustalenia są produktem innego poprzedzającego czynnika. Oznacza to, że jeden bodziec powoduje odkrycia psychologiczne, a inny wywołuje skutki fizyczne..
Model ten zakłada, że związek ten wynika wyłącznie z efektów procesów somatycznych zachodzących w umyśle. Jest to tradycyjny pogląd biomedyczny, w którym wszystkie choroby są postrzegane jako „fizyczne” z natury i pochodzenia..
Stwierdza, że reakcje psychologiczne na zdarzenia zewnętrzne powodują zmiany somatyczne. Częściej jako mechanizmy interwencji przywołuje się stres lub silne emocje.
Jest to połączenie dwóch ostatnich modeli, pozwalające na przyczynowość w obu kierunkach i zmiany w sprzężeniu zwrotnym z każdego z nich..
Zastosowanie medycyny psychosomatycznej w opiece nad pacjentem opiera się przede wszystkim na jej podstawowych koncepcjach. Ponieważ każdy pacjent jest wyjątkowy, konieczne jest zidentyfikowanie specyficznych problemów tej osoby, aby zapewnić odpowiednią opiekę.
Wiedzę do prawidłowego diagnozowania i leczenia przez specjalistę zdobywa się w toku edukacji zawodowej, zawsze z uwzględnieniem holistycznego charakteru medycyny psychosomatycznej.
Podobnie specjalista musi mieć wystarczającą wiedzę z zakresu psychologii i nauk społecznych, aby zidentyfikować związki między doświadczeniami życiowymi a objawami fizycznymi. To zrozumienie eksperta pozwala mu dobrać terapie biologiczne odpowiednie dla danej osoby..
Jeśli chodzi o stronę psychologiczną, należy skwantyfikować i ułatwić najbardziej użyteczny i tolerowalny zakres emocjonalnego wyzwolenia pacjenta, a także poziom zrozumienia, aby szukać odpowiednich psychosomatycznych korelacji..
Jeszcze bez komentarzy