Plik Meduza To żywe istoty należące do podtypu Medusozoa. Charakteryzują się galaretowatą konsystencją i niemal prześwitującym wyglądem. Te żyjące istoty należą do najbardziej prymitywnej grupy królestwa zwierząt, cnidarian.
Cnidarianie charakteryzują się prezentowaniem cnidocytów, komórek, które syntetyzują toksyczną i kłującą substancję, która wywiera toksyczny wpływ na inne zwierzęta. W szczególności meduza powstała ponad 400 milionów lat temu, w erze paleozoicznej.
Meduzy są bardzo pięknymi zwierzętami, ale należy się z nimi obchodzić ostrożnie, ponieważ samo dotknięcie ich macek może spowodować straszne obrażenia. Występują obficie we wszystkich ekosystemach morskich. Istnieją jednak rejony nadmorskie, w których często dochodzi do wypadków, takie jak australijskie wybrzeża, w których żyje tak zwana osa morska..
Wśród najbardziej toksycznych meduz możemy wymienić: meduzę armatnią, portugalską karawelę i osę morską.
Indeks artykułów
- Domena. Eukarya.
- Królestwo Animalia.
- Gromada: Cnidaria.
- Podtyp: Medusozoa.
- Zajęcia: Cubozoa.
- Hydrozoa.
- Scyphozoa.
- Staurozoa.
Meduzy są organizmami eukariotycznymi, ponieważ w ich komórkach materiał genetyczny (DNA) znajduje się wewnątrz jądra komórkowego, ograniczony błoną.
Podobnie składają się z różnych typów komórek, z których każda specjalizuje się w innych funkcjach. Dzięki temu można je nazwać organizmami wielokomórkowymi.
Podczas rozwoju embrionalnego meduzy pojawiają się dwie listki zarodkowe: ektoderma i endoderma. Warstwy te są ważne, ponieważ wszystkie tkanki, z których składa się dorosłe zwierzę, będą z nich pochodzić..
Ogólnie rzecz biorąc, żywotność meduz jest dość krótka w porównaniu z innymi zwierzętami. Niektórzy żyją tylko kilka godzin, a inni mogą osiągnąć nawet sześć miesięcy życia.
Istnieje jednak gatunek meduzy, który zrywa z tym schematem: Turriptopsis nutricula. Według ostatnich badań meduza może żyć w nieskończoność, o ile nie jest ofiarą drapieżnika..
Dzieje się tak, ponieważ dzięki różnym mechanizmom biologicznym ta meduza jest w stanie powrócić do swojego stanu polipa, a tym samym kontynuować regenerację nowej meduzy w nieskończoność..
Meduzy to organizmy, które nie mają zdolności syntezy własnych składników odżywczych. Z tego powodu żywią się innymi żywymi istotami, więc są mięsożerne. Zwykle jedzą małe ryby i skorupiaki, a zwłaszcza dużo zooplanktonu.
Charakteryzują się syntezą i wydzielaniem toksycznych substancji w celu schwytania zdobyczy i pożywienia. Te toksyny są dość silne, ponieważ jednocześnie wpływają na różne tkanki, takie jak nerwowa, mięśniowa i sercowa. Z tego powodu mają bardzo duże prawdopodobieństwo spowodowania śmierci, nawet u ludzi..
Należy zauważyć, że podczas życia meduzy prezentują dwie różne formy, w zależności od momentu ich cyklu życiowego, w którym się znajdują..
Dwie formy obecne w meduzy to polip i sama meduza. Ogólnie rzecz biorąc, okres, w którym pozostaje jako polip, jest bardzo krótki w porównaniu z czasem, w którym trwa jako meduza.
Polip jest podobny do polipa każdego innego członka rodziny Cnidarians (ukwiały, koralowce). Jest przymocowany do podłoża. Składa się z cylindrycznego korpusu, który ma macki na górnym końcu, które otaczają usta..
Macki mają komórki zwane cnidocytami, które wydzielają kłującą substancję, którą można sklasyfikować jako toksynę..
Meduza ma kształt parasola. Z tego powodu są również znane jako umbrela (w języku angielskim parasol). Struktura parasola jest galaretowata, choć dość odporna. W niektórych miejscach może nawet osiągnąć teksturę chrzęstną. Podobnie jak polipy, przedstawia strefę ustną i strefę aboralną.
Strefa ustna jest wklęsła i znajduje się w dolnej części ciała meduzy. Pośrodku tego obszaru znajduje się struktura zwana manubrium, która ma otwór ustny na swoim dolnym końcu..
W zależności od klasy, do której należy meduza, będzie przedstawiała niewielkie przedłużenie naskórka zwane welonem. Występuje w meduzach należących do klasy Hydrozoa.
Z drugiej strony strefa aboralna jest wypukła i całkowicie gładka. Z dolnej krawędzi tego obszaru wyłaniają się różne przedłużenia zwane mackami. Mają różną długość i dużą liczbę cnidocytów. Są one odpowiedzialne za syntezę toksycznej substancji, której meduza używa do chwytania i paraliżowania swojej ofiary.
Podobnie na skraju parasola znajdują się wysoce wyspecjalizowane komórki typu mięśniowego, które są odpowiedzialne za zapewnienie swobodnego przemieszczania się zwierzęcia przez prądy morskie..
Jeśli pod mikroskopem obserwuje się fragment parasola meduzy, staje się oczywiste, że składa się on z zewnętrznej warstwy zwanej naskórkiem i wewnętrznej warstwy zwanej gastrodermis. Ten ostatni znajduje się w wewnętrznej jamie meduzy, która, podobnie jak u innych parzydełek, nazywana jest jamą żołądkowo-naczyniową..
Jest to dość prymitywne. Składa się z dziury, ust, przez które pokarm dostaje się do meduzy. Te usta komunikują się z jamą żołądkowo-naczyniową, która zawiera centralnie umieszczony żołądek, któremu towarzyszą cztery worki żołądkowe..
Te ostatnie są bardzo ważnymi strukturami, ponieważ z nich powstają przewody, przez które różne spożywane składniki odżywcze mogą być rozprowadzane do wszystkich tkanek zwierzęcia.
W jamie żołądkowo-naczyniowej przyswajane składniki odżywcze są przetwarzane przez działanie różnych enzymów trawiennych, które są wytwarzane w tym samym miejscu. Podobnie meduzy nie mają wyspecjalizowanych struktur uwalniających substancje odpadowe z procesu trawienia. Z tego powodu odpady są uwalniane przez usta, ten sam otwór, przez który dostają się składniki odżywcze..
Układ nerwowy meduzy jest dość prymitywny. Zwierzęta te nie mają narządów wyspecjalizowanych w złożonych funkcjach, takich jak mózg. Nerwowa aktywność meduzy jest głównie automatyczna i odruchowa, oparta na bodźcach zbieranych przez różne receptory rozmieszczone w całej anatomii..
Meduza ma siatkowaty układ nerwowy, składający się ze złożonej sieci włókien nerwowych, które zawierają neurony dwubiegunowe i wielobiegunowe. Podobnie, jak wspomniano powyżej, mają dużą liczbę receptorów.
W obrębie tych receptorów można wyróżnić ropallos, które są odpowiedzialne za postrzeganie bodźców świetlnych i pomagają utrzymać równowagę zwierzęcia; i cnidocilia, które są receptorami czysto dotykowymi.
W warstwie ciała sieć włókien nerwowych dzieli się na dwie części. Pierwszy z nich składa się z neuronów wielobiegunowych, a drugi tylko z neuronów dwubiegunowych. W pierwszym przekazywanie impulsów jest powolne, w drugim impulsy są przesyłane z większą prędkością..
Ponownie, układ rozrodczy jest dość prosty i prymitywny. Gonady znajdują się na ścianie manubrium lub na ścianie jamy żołądkowo-naczyniowej, w zależności od gatunku. W gonadach wytwarzane są gamety lub komórki rozrodcze.
Istnieją gatunki meduz dwupienne, to znaczy mają osobniki żeńskie i osobniki męskie. Istnieją również gatunki zdolne do produkcji gamety, zarówno żeńskie (zalążki), jak i męskie (plemniki)..
Meduzy to żywe istoty, które są szeroko rozpowszechnione na całej planecie. Są dość wszechstronną grupą zwierząt, ponieważ znaleziono je we wszystkich typach siedlisk wodnych, zarówno morskich, jak i słodkowodnych..
W ten sposób można znaleźć okazy meduz w ciepłych morzach tropików, a także morzach tak zimnych jak Arktyka. Istnieją również gatunki meduz, które wolą pozostać płytko, blisko powierzchni, podczas gdy są meduzy, które z powodzeniem żyją na głębokości tysięcy metrów..
W meduzach można zaobserwować dwa istniejące rodzaje rozmnażania: bezpłciowe i seksualne.
Jak powszechnie wiadomo, rozmnażanie bezpłciowe nie obejmuje fuzji gamet płciowych, podczas gdy rozmnażanie płciowe tak. Z ewolucyjnego punktu widzenia rozmnażanie płciowe ma przewagę nad bezpłciowymi. Dzieje się tak, ponieważ organizmy, które powstają w wyniku rozmnażania płciowego, zawierają inną kombinację genów, co może oznaczać poprawę gatunku.
Ten rodzaj rozmnażania meduzy zachodzi głównie poprzez pączkowanie. W szczególnym przypadku meduz należących do klasy Scyphozoa rozmnażanie bezpłciowe odbywa się poprzez proces zwany strobilacją..
Ogólnie rzecz biorąc, rozmnażanie bezpłciowe u meduz występuje, gdy w swoim cyklu życiowym znajdują się one w stadium polipa.
Pączkowanie to proces rozmnażania bezpłciowego, w którym osobnik powstaje z guzków zwanych pąkami. W przypadku meduz pąki nazywane są gonoforami.
Cykl życia meduzy obejmuje fazę polipa, która jest silnie przyczepiona do podłoża. Na powierzchni polipa zaczyna tworzyć się pączek, z którego może powstać inny polip lub meduza.
Większość gatunków meduz z polipa, pączkując, wytwarza kilka polipów, które razem tworzą kolonię. Później te polipy rozwijają się i dojrzewają, aby ostatecznie wyprodukować meduzę..
U innych gatunków z pączkowania polipów można wytworzyć małe meduzy, które mogą nawet pozostać na polipie.
Jest to proces, w którym polip, zwany również scyphistoma, ulega metamorfozie, która powoduje oderwanie się dysków gwiaździstych bezpośrednio od jego górnej części. Te dyski nazywane są efrae. Te później przechodzą kolejny proces transformacji, aż staną się meduzami płciowymi.
Początkowo efry mają oczywisty kształt gwiazdy i mają około 3 mm średnicy. W miarę upływu czasu efira powiększa się i traci swój kształt gwiazdy. Kiedy osiąga 1 cm, jego kształt jest okrągły. Należy zauważyć, że efry są dość żarłoczne, dlatego wymagają szerokiej dostępności składników odżywczych.
Rozmnażanie płciowe obejmuje fuzję gamet żeńskich i męskich (komórek płciowych).
W tym procesie meduza uwalnia gamety do wody przez otwór w jamie ustnej. Uwolnione jajeczka łączą się z plemnikiem, w ten sposób następuje zapłodnienie, które, jak widać, jest zewnętrzne. Chociaż u większości gatunków występuje w ten sposób, są gatunki, u których zapłodnienie ma charakter wewnętrzny i zachodzi w organizmie samicy..
Jako produkt zapłodnienia tworzy się mała larwa zwana planulą. Pozostaje on wolny w morzu przez kilka dni, aż w końcu znajdzie odpowiednie miejsce w podłożu i przylega do niego..
Tam utworzy się polip, który rozmnaża się, tworząc nowe polipy lub nowe meduzy, bezpłciowo.
Podobnie, istnieją meduzy, których jaja po zapłodnieniu pozostają przyczepione do macek meduzy rodzicielskiej, dopóki larwy nie osiągną dostatecznej dojrzałości, aby same sobie radzić. Następnie odrywają się i są wypuszczane do morza.
Meduzy to zwierzęta mięsożerne, to znaczy żywią się innymi zwierzętami. Mają zróżnicowaną dietę, od zooplanktonu po zwierzęta tak duże jak one..
Meduzy dostrzegają przez swoje macki każdą cząstkę, którą można uznać za pokarm. Biorą go i wkładają do ust. Z jamy ustnej przechodzi do jamy żołądkowo-naczyniowej, gdzie jest przetwarzany i poddawany działaniu określonych enzymów trawiennych.
Następnie składniki odżywcze są wchłaniane, a odpady są usuwane lub uwalniane przez ten sam otwór wlotowy..
Należy zauważyć, że meduzy są konsumentami oportunistycznymi, to znaczy żywią się każdą cząstką żywności, która nawet dotknie ich macek. Dotyczy to głównie tych meduz, które nie mają zdolności pływania w pionie, ale są unoszone przez prądy..
W przypadku meduz, które potrafią zachować pewną kontrolę nad pływaniem, mogą być nieco bardziej selektywne, a nawet żerować na skorupiakach, małych rybach, a nawet innych gatunkach mniejszych meduz..
Podstawowym elementem procesu chwytania ofiary i karmienia meduz jest toksyna, którą uwalniają one przez macki. Z pomocą tej toksyny ofiara zostaje sparaliżowana, a później umiera, aby zostać połkniętą przez meduzę.
Jedną z najbardziej wyróżniających się cech niektórych gatunków meduz jest ich bioluminescencja. To nic innego jak zdolność do emitowania pewnego rodzaju światła lub świecenia w ciemności.
Meduzy są bioluminescencyjne dzięki temu, że w swoim kodzie genetycznym przedstawiają gen kodujący białko, które pozwala im wychwytywać wysokoenergetyczne światło i emitować fluorescencję w zakresie światła zielonego. Białko to jest znane jako białko zielonej fluorescencji lub GFP (białko zielonej fluorescencji).
To cecha meduzy, która od lat przyciąga uwagę specjalistów, którzy poświęcili się jej badaniu. Według różnych badań bioluminescencja meduzy ma trzy cele: przyciąganie zdobyczy, odstraszanie potencjalnych drapieżników i optymalizacja procesu rozmnażania.
Wśród gatunków meduz, które są znane ze swojej zdolności do bioluminescencji, można wymienić: Pelagia noctiluca, meduza grzebieniowa i meduza kryształowa.
Toksyczny wpływ kontaktu z mackami meduzy był zawsze znany. Wynika to z obecności komórek zwanych cnidocytami (obecnych u wszystkich członków gromady cnidaria), które wytwarzają kłujące i toksyczne substancje, które w niektórych przypadkach mogą nawet spowodować śmierć dorosłego człowieka..
Meduzy wykorzystują swoją toksynę przede wszystkim do chwytania i paraliżowania potencjalnej ofiary. Wynika to z wpływu, jaki toksyna wywiera na różne tkanki organizmu. Obejmują one:
- Frakcje błon komórkowych.
- Zmienia transport niektórych jonów w błonach komórkowych, takich jak wapń i sód.
- Stymuluje uwalnianie mediatorów stanu zapalnego.
- Wywiera negatywny wpływ na określone tkanki, takie jak mięsień sercowy (mięsień sercowy), wątroba, nerki i ogólnie układ nerwowy..
Efekty te wynikają z chemicznych składników toksyn. Pomimo szeroko zakrojonych badań nad toksynami meduz, jest to dziedzina, w której wiele pozostaje do odkrycia. Jednak różnym badaczom udało się ustalić przybliżony skład tych toksyn.
Wśród związków chemicznych, które są najbardziej obfite w toksyny meduzy, są między innymi bradykininy, hialuronidazy, proteazy, fibrynolizyny, dermatoneurotoksyny, miotoksyny, kardiotoksyny, neurotoksyny i fosfolipazy..
Do najbardziej znanych składników toksyny meduzy należą białka znane jako hipnocina i talasyna. Pierwsza powoduje drętwienie dotkniętego obszaru i paraliż; podczas gdy druga generuje pokrzywkę i uogólnioną reakcję alergiczną.
Jeszcze bez komentarzy