Miguel Mihura Santos (1905-1977) był hiszpańskim komikiem, komediografem i dziennikarzem, którego praca pozwoliła teatrowi po hiszpańskiej wojnie domowej na przełomowe zmiany. Sposób, w jaki podchodził do komedii, pozostawiał dotychczas na boku tradycyjne elementy teatru hiszpańskiego.
Twórczość Mihury charakteryzowała się wyobraźnią, tworzeniem scen mało wiarygodnych i nielogicznych. Niespójne dialogi i humor były jego sposobem postrzegania społeczeństwa i życia w ogóle.
Jednym z najważniejszych dzieł Miguela było Trzy cylindry, przez połączenie lirycznego z sarkastycznym. Ponadto zademonstrowano jego unikalny styl, a także jego zdolności twórcze i zręczność w rozwijaniu nowych pomysłów..
Indeks artykułów
Miguel urodził się w Madrycie 21 lipca 1905 roku. Wiadomo, że jego ojciec był aktorem i biznesmenem teatralnym: Miguel Mihura Álvarez; podczas gdy informacje o jego matce nie rzucają się w oczy. Autor miał starszego brata o imieniu Jerónimo, który poświęcił się produkcji filmowej i krytyce.
Jeśli chodzi o wykształcenie Miguela Mihury, wiadomo, że uczył się w liceum w Colegio San Isidoro w stolicy Hiszpanii. Gdy miał dwadzieścia lat, w 1925 roku, zmarł jego ojciec, zdecydował się porzucić studia i poświęcił się pisaniu komedii i robieniu komiksów. Uczył się rysunku, muzyki i malarstwa.
Jego pierwsze lata doświadczenia były związane z niewielkimi pracami, które wykonywał dla mediów drukowanych, takich jak Good Humor, Macaco i Thank You. Ponadto zaczął pracować jako dziennikarz, uczęszczał na spotkania w kawiarniach, gdzie utrzymywał kontakty z takimi pisarzami, jak Jardiel Poncela i Edgar Neville..
Chociaż Mihura był człowiekiem o wielkim talencie, jego twórczość literacka cierpiała, ponieważ był niezwykły, a jego zrozumienie było trudne. Jego najważniejsza praca, Trzy cylindry, powstał w 1932 roku, jednak dopiero w 1952 roku trafił na scenę teatralną.
Na Trzy cylindry, Mihura z humorem i nielogicznie opracował porównanie normalności z ograniczeniami społeczeństwa, z imponującą kreatywnością i wyobraźnią. Nie będąc jego łatwymi startami, czuł się beznadziejny.
W latach trwania hiszpańskiej wojny domowej Mihura przeniósł się do miasta San Sebastián i dołączył do grona tych, którzy dokonali zamachu stanu. Razem był członkiem jednej partii rządu Franco, hiszpańskiej Falangi, kierował także humorystycznym magazynem La Ametralladora.
Pod koniec wojny był członkiem znanego tygodnika kulturalnego Blok. Następnie, w latach 1941–1944, był dyrektorem pisma humorystyczno-literackiego Przepiórka.
W tym czasie pisał z niektórymi autorami m.in. Ani biedny, ani bogaty, wręcz przeciwnie, utwory, które w tamtym czasie cieszyły się znaczną akceptacją.
Miguel Mihura przez pewien czas poświęcił się pisaniu kina, opracował ponad dwadzieścia pięć scenariuszy. Jednym z najbardziej znanych był ten film Witamy panie Marshall, w 1952 roku przez reżysera Luísa Garcíę Berlangę. Były to również lata jego całkowitego oddania teatrowi, otrzymując nieustanne pochwały publiczności..
Dekada lat pięćdziesiątych była dla Mihury okresem obfitej produktywności, w każdej ze swoich prac interesował się rozwijaniem tematu wolności z ironią. Najważniejszymi sztukami, które napisał w tamtych latach, były: Wzniosła decyzja!, Mój ukochany John a później w 1963 roku, Piękna Dorotea.
Twórczość Miguela Mihury została doceniona długo po jej rozpoczęciu, od lat pięćdziesiątych, zarówno przez opinię publiczną, jak i przez krytyków. Wśród najważniejszych nagród i wyróżnień znalazły się:
- Trzykrotne medale Kręgu Autorów Kinematografii:
- Najlepsza oryginalna fabuła dla:
- Ulica bez słońca (1948).
- Witamy panie Marshall (1953).
- Najlepszy scenariusz dla:
- Tylko dla mężczyzn (1960).
Ponadto trzykrotnie otrzymał Narodową Nagrodę Teatralną w: 1932, 1956 i 1959.
- Narodowa Nagroda Literacka Calderón de la Barca (1964).
- W 1956 roku został wybrany członkiem Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.
Od sierpnia 1977 roku pisarz zaczął źle się czuć. Początkowo przebywał w szpitalu w Fuenterrabía, a następnie poprosił rodzinę o przeniesienie do jego domu w stolicy Hiszpanii. Później, po trzech dniach w śpiączce, zmarł 27 października tego samego roku w Madrycie..
Styl literacki Mihury został ujęty w humor, ironię i satyrę. Każda z jego komedii zrywała z parametrami teatru swoich czasów. Pisarz potrafił łączyć postacie i sytuacje od struktury dialogów obciążonych niespójnością do mało prawdopodobnych okoliczności.
W większości utworów teatralnych posługiwał się językiem bezpośrednim, a semantykę stosował z zabawnego punktu widzenia, co czyniło je przyjemniejszymi i atrakcyjniejszymi. Uwikłania były stałe, podobnie jak przedstawienie bardziej optymistycznego i wesołego społeczeństwa.
Twórczość teatralna Miguela Mihury powstawała w dwóch etapach:
Pierwszy etap rozwoju jego sztuk charakteryzował się wyraźnymi sporami bohaterów z otoczeniem, w którym się rozwijali. Było to między 1932 a 1946 rokiem.
- Trzy cylindry (1932).
- Niech żyje niemożliwe lub księżycowy księgowy (1939).
- Ani biedny, ani bogaty, wręcz przeciwnie (1943).
- Sprawa zamordowanej kobiety (1946).
Chociaż sztuka została napisana przez Mihurę w 1932 roku, została wydana w 1952 roku, ponieważ była trudna do zrozumienia, ponieważ była niezwykła. Ponadto został uznany za jeden z najważniejszych XX wieku, od niego hiszpański teatr stał się bardziej innowacyjny.
Autor zajął się przedstawieniem dwóch twarzy społecznych z humorem i poezją. Po pierwsze, do podwójnych standardów elitarnego społeczeństwa. Po drugie, tym, którzy cieszyli się życiem i wolnością, ale którzy w ten sam sposób mogli być fałszywi i nieuczciwi.
Spektakl opowiada o mężczyźnie imieniem Dionisio, który jest o jeden dzień od ślubu. W chwili ślubu mężczyzna spotyka w hotelu, w którym przebywa, tancerkę imieniem Paula. Pojawienie się tej pani prowadzi go do wątpliwości, czy się ożenić, czy nie, w końcu postanowił zachować to, co już miał.
„Dionisio: - (znowu ją całuje) Paula! Nie chcę wychodzić za mąż! To bzdury! Już nigdy nie byłbym szczęśliwy! Zaledwie kilka godzin zmieniło wszystko ... Myślałem, że odejdę tutaj na ścieżkę szczęścia i zamierzam odejść w kierunku ścieżki dziwactwa i hiperchlorhydrii ...
Paula: -Co to jest hiperchlorhydria?
Dionisio: -Nie wiem, ale to musi być coś imponującego ... Chodźmy razem! Powiedz mi, że mnie kochasz, Paula! ".
Ta praca została napisana w 1937 roku przez Mihurę we współpracy z hiszpańskim pisarzem i humorystą Antonio Larą, lepiej znanym jako Tono. Jednak premiera odbyła się sześć lat później w Teatrze Marii Guerrero w Madrycie, 17 grudnia 1943 roku..
Fabuła sztuki została oparta na życiu bogatego Abelarda, który zakochał się w Margaricie. Ale bohater jest uwarunkowany przez swoją dziewczynę, aby stracić swoją fortunę w celu uzyskania jej miłości; potem jego życie przybiera kilka nieoczekiwanych zwrotów.
Była to praca napisana przez Mihurę we współpracy z pisarzem i humorystą Álvaro de Laiglesia. Utwór miał swoją premierę 20 lutego 1946 roku. Składał się z trzech aktów, w których głównymi bohaterami byli Mercedes, Lorenzo, Norton i Raquel.
Miguel był odpowiedzialny za przedstawienie komedii zagmatwanej i namiętnej, poprzez sen, który miał Mercedes, a który jest powiązany z końcem historii. W międzyczasie ona i jej mąż Lorenzo przeżyli różne historie miłosne, które dla niektórych zakończyły się tragicznie.
Ten drugi okres produkcji rozpoczął się w latach pięćdziesiątych XX wieku. Większość sztuk została opracowana w ramach cech komiksowych i burleskowych z cechami ich kultury, a także dała im odrobinę pomieszania elementów policyjnych.
- Każda kobieta (1953).
- Sprawa Super Lady (1953).
- W połowie światła trzy (1953).
- Sprawa mężczyzny ubranego na fioletowo (1954).
- Trzy randki z przeznaczeniem (1954).
- Wzniosła decyzja! (1955).
- Koszyk (1955).
- Mój ukochany John (1956).
- Carlota (1957).
- Brzoskwinie w syropie (1958).
- Maribel i dziwna rodzina (1959).
- Chata Madame Renard (1961).
- Zabawne (1962).
- Piękna Dorotea (1963).
- Cud w domu Lópezów (1964).
- Ninette i dżentelmen z Murcji (1964).
- Ninette, mody paryskie (1966).
- Czajnik (1965).
- Przyzwoity (1967).
- Tylko miłość i księżyc przynoszą szczęście (1968).
Spektakl został skonstruowany przez Miguela Mihurę w trzech aktach i wystawiony 9 kwietnia 1955 roku w Teatrze Infanta Isabel w Madrycie. Akcja rozgrywa się w XIX wieku, a jej bohaterką była Florita, kobieta oddana pracom domowym.
Akcja toczy się dalej, gdy bohater postanowił opuścić cztery ściany domu i zmierzyć się ze światem pracy. Praca zmienia się, gdy po wyśmiewaniu się przez mężczyzn w pracy, którą otrzymała, jej poświęcenie i odwaga sprawiły, że inne kobiety przełamały się i zostawiły większość.
W tej pracy Miguel przedstawił przeciwne życzenia kochającej się pary. Irene całym sobą chciała wyjść za mąż, podczas gdy jej chłopak Juan starał się tego nie robić. Premiera odbyła się 11 stycznia 1956 roku w Madryckim Teatrze Komedii.
To była opowieść o miłości, pozorach i moralności. Mihura pisała o Fany, młodej kobiecie, która opuściła swoje rodzinne miasto, aby zamieszkać w Madrycie jako prostytutka. Kiedy zakochał się w José, jednym z jego klientów, kiedy postanowił zostawić wszystko dla niego, odrzucił ją. Został wyemitowany 12 września 1962 roku.
Ten teatralny utwór Mihury został zaprezentowany publiczności 24 października 1963 roku w Teatro de la Comedia w Madrycie. Wyjaśnił historię Dorotei, córki wodza, która z całych sił chciała wyjść za mąż. Krytyka sprawiła, że pan młody ją wstał i zdecydowała się zamieszkać w swojej sukni ślubnej.
To był sitcom, który opowiadał o zmianie życia kobiety „szczęśliwego życia” o imieniu Maribel. Kiedy Marcelino się w niej zakochał, zabrał ją do swojego domu, ukrywając przed matką i ciotką pochodzenie Cica. Premiera odbyła się 29 września 1959 roku.
Było to jedno z ostatnich dzieł Mihury, jego premiera odbyła się 10 września 1968 roku w Teatro de la Comedia w Madrycie. Chodziło o opór pianisty Amancio de Lary przed ślubem, mimo że był na to stary. Jednak kiedy poznał Maritzę, jego życie się zmieniło.
- „Jedyną irytującą rzeczą w małżeństwie jest pierwsze pięćdziesiąt lat po miesiącu miodowym”.
- „Słoneczniki to specjalne stokrotki dla mężczyzn ważących ponad sto kilogramów”.
- „Gołębie robi się na poczcie z listami pozostałymi z poprzedniego dnia”.
- „Życie nagrodziło mnie najcenniejszą rzeczą, jaka istnieje. Poznałem czułość ".
- „Humor to dobrze wychowany uśmiech. Śmiech, który poszedł do płatnej szkoły ”.
- „Dziecko, które właśnie się urodziło, to bułka masła zagnieciona z mlekiem różanym”.
- „Wrażliwość to formalny strój ducha”.
- „Humor to łaska zawinięta w celofanowy papier”.
- „Humorysta to ten zabawny, któremu nie przeszkadza”.
- „Droga Mleczna to świetlista reklama wszechświata”.
- „Uraza jest bezpieczna dla zła”.
- „To serce musi wszystko zepsuć, idź przez Boga”.
Jeszcze bez komentarzy