Plik mizofobia lub germofobia to specyficzna fobia charakteryzująca się nadmiernym i irracjonalnym strachem przed bakteriami i innymi zarazkami. Aby strach można było uznać za objaw fobii, musi on powodować trudności w życiu osoby na nią cierpiącej.
Szanowanie brudu lub zarazków jest normalne i zdrowe. Jednak u osób z mizofobią strach jest tak duży, że doprowadzi ich do dość dużego cierpienia..
Na przykład wiele osób dotkniętych chorobą unika chodzenia w miejsca, które uznają za nieczyste, lub spożywania żywności, której sami nie przygotowali..
Mizofobia zaliczana jest w świecie psychologii do kategorii fobii specyficznej; I jako taka jest zaburzeniem lękowym. Ponadto zwykle występuje razem z innymi, bardziej poważnymi problemami psychiatrycznymi, zwłaszcza zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi..
Jeśli nie zostanie rozwiązana, ta specyficzna fobia może poważnie zakłócać normalne funkcjonowanie osoby w jej codziennym życiu. Na szczęście po jego wykryciu istnieją zarówno psychologiczne, jak i farmakologiczne terapie, które mogą pomóc złagodzić najpoważniejsze objawy mizofobii..
Indeks artykułów
Podobnie jak w przypadku innych specyficznych fobii rozpoznawanych w świecie psychologii, głównym objawem mizofobii jest irracjonalny strach i znacznie wyższy niż normalnie w stosunku do czegoś konkretnego..
W tym przypadku jest to wyraźny strach przed brudem i zarazkami oraz przed wszystkimi przedmiotami, które są postrzegane jako zanieczyszczone..
W zależności od konkretnego przypadku każda osoba może obawiać się nieco innych elementów. Na przykład, niektóre osoby boją się tylko drobnoustrojów (odmiana tego zaburzenia zwana „germofobią”). Inni czują się niespokojni w obecności jakiegokolwiek przedmiotu lub żywej istoty, którą postrzegają jako brudną.
Należy zauważyć, że strach, jaki odczuwa osoba z mizofobią, wykracza daleko poza zwykłą troskę o czystość. Jest to przesadny strach, który zakłóca normalny rozwój codziennej rutyny jednostki. Ponadto zwykle powoduje znacznie więcej cierpienia niż zwykle..
Ogólnie rzecz biorąc, strach, jaki ludzie z mizofobią odczuwają przed brudem, prowadzi ich do chęci uniknięcia za wszelką cenę każdej sytuacji, w której myślą, że będą na nią narażeni.
Zwykle powoduje to różnego rodzaju problemy w ich codziennym życiu, jednocześnie uniemożliwiając im czerpanie radości z wielu zajęć, które normalnie wykonywaliby..
Niektóre sytuacje, których ludzie z mizofobią mają tendencję do unikania, to:
W zależności od nasilenia mizofobii, której doświadcza dana osoba, to zaburzenie psychiczne może po prostu być irytacją lub stać się prawdziwą przeszkodą w robieniu praktycznie wszystkiego.
W sytuacjach, których dana osoba chciałaby uniknąć, ale z którymi z jakiegoś powodu musi się zmierzyć, często doświadczają klasycznych objawów lęku. Mogą one być mniej lub bardziej silne w zależności od ciężkości zaburzenia i konkretnych okoliczności, w których się ono znajduje..
Niektóre z najczęstszych objawów lęku to duszność, ból lub ucisk w klatce piersiowej, uczucie ciepła w całym ciele, zawroty głowy, kołatanie serca, nadmierne pocenie się i uczucie duszenia. W najpoważniejszych przypadkach osoba może również odczuwać silny lęk przed utratą kontroli lub śmiercią.
Ten niepokój jest jedną z głównych przyczyn, dla których osoby z mizofobią unikają wszystkich sytuacji, w których uważają, że będą musiały spotkać się z brudem lub zarazkami.
Jednak pomimo tego, że są wyjątkowo nieprzyjemne, objawy te nie stanowią żadnego realnego zagrożenia dla osoby..
Wreszcie, w niektórych przypadkach mizofobii, osoba dotknięta chorobą przyjmuje określone zachowania lub rytuały mające na celu ograniczenie lub wyeliminowanie kontaktu z jakimkolwiek rodzajem brudu.
Te rytuały mogą być naprawdę skuteczne, ale przesadzone, lub wręcz przeciwnie, nie mają rzeczywistego związku z problemem.
Na przykład osoba z mizofobią może przyjąć nawyk kąpieli pod prysznicem kilka razy dziennie, aby być tak czystym, jak to tylko możliwe; lub myj ręce co dwadzieścia minut, aby uniknąć kontaktu z zarazkami.
Inni mogą jednak wykazywać inne zachowania, które są znacznie bardziej ekstremalne i powodują kalectwo. Na przykład niektóre osoby z tym zaburzeniem odmawiają jakiegokolwiek fizycznego kontaktu z innymi lub robią to tylko wtedy, gdy mają na sobie sterylne rękawiczki..
Ze wszystkich opisanych objawów jest to ten, który jest najbliżej związany z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym. W rzeczywistości granica, która oddziela obie choroby psychiczne, jest często myląca i musi być w każdym przypadku określona przez specjalistę..
Co może skłonić człowieka do tak przesadnego strachu przed brudem i zarazkami? Podobnie jak w przypadku większości zaburzeń psychicznych, nie ma prostej odpowiedzi na to pytanie. Uważa się, że mizofobia pojawia się w większości przypadków z powodu interakcji między przyczynami genetycznymi i środowiskowymi.
Według różnych badań nad lękiem i pokrewnymi zaburzeniami, pewne różnice biologiczne mogą powodować, że niektórzy ludzie mają większe predyspozycje do rozwoju fobii niż inni. Jednak ta luka nie ujawniłaby się we wszystkich przypadkach, ani też nie zawsze objawiałaby się w ten sam sposób..
Z drugiej strony osoby z określonymi typami osobowości miałyby większe prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń, takich jak specyficzne fobie. Jedną z cech najbardziej związanych z lękiem jest neurotyczność; aw konkretnym przypadku mizofobii mogą również wpływać na otwartość na doświadczenie i odpowiedzialność.
Ale dlaczego u niektórych osób z podatnością genetyczną rozwija się ta specyficzna fobia, podczas gdy u innych nie? Odpowiedzią mogą być pewne doświadczenia przeżywane w dzieciństwie i rozwój jednostki, co spowodowałoby, że w końcu cierpieliby na to zaburzenie.
W przypadku większości fobii są one zwykle związane z jednym lub kilkoma traumatycznymi doświadczeniami, których dana osoba doznałaby w pierwszych latach życia. Byłyby one związane z obiektem, który wywołuje strach, zwykle bezpośrednio, chociaż związek nie jest tak jasny..
Inną możliwą przyczyną środowiskową jest to, że dana osoba dorastała w środowisku, w którym zaszczepiono wielki strach przed brudem. Na przykład jego rodzice, nie cierpiąc na mizofobię, mogą wymagać, aby wszystko było idealnie czyste i ostrzegać dziecko o wszystkich złych rzeczach, które mogłyby się wydarzyć, gdyby tak nie było..
Wreszcie jednym z najważniejszych czynników środowiskowych w pojawieniu się określonej fobii jest obecność dużego stresu w życiu codziennym osoby.
Może to spowodować aktywację ich genetycznej wrażliwości i wcześniejszych predyspozycji, co może doprowadzić do powstania tego zaburzenia psychicznego.
Mizofobia jest dość osobliwą chorobą psychiczną w tym sensie, że jest ściśle związana z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym.
Te dwie patologie często pojawiają się razem i czasami odróżnienie jednej od drugiej może być trudne. W tej sekcji powiemy Ci, jaki jest ich dokładny związek.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD) to patologia charakteryzująca się obecnością natrętnych myśli związanych z powtarzającym się tematem (obsesjami) oraz praktyką pewnych zachowań mających na celu ograniczenie jego występowania (kompulsje). OCD może wiązać się z wieloma problemami, ale jednym z najczęstszych jest czyszczenie.
Osoby z tą chorobą psychiczną są nieustannie nękane wielkim zmartwieniem związanym z brudem i zarazkami. W tym sensie ich strach jest bardzo podobny do tego, którego doświadcza osoba z mizofobią; ale dokładne objawy różnią się znacznie między tymi dwoma zaburzeniami.
Tak więc w przypadku mizofobii strach pojawia się zwykle tylko wtedy, gdy dana osoba staje w obliczu sytuacji, w której ma kontakt z czymś brudnym. Jednak natura zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego oznacza, że strach jest obecny praktycznie przez cały czas, gdy dana osoba nie śpi..
Ponadto w przypadku OCD osoba będzie angażować się w różne „korygujące” zachowania, które według niej pomogą jej uniknąć strachu lub najgorszych wyobrażonych konsekwencji brudu. To jest coś, co nie zdarza się w przypadku określonej fobii.
Z drugiej strony, gdy oba zaburzenia występują razem, normalne jest, że specjalista skupia się najpierw na rozwiązaniu zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego. Kiedy objawy tego są zmniejszone, zwykle pojawiają się objawy mizofobii w tym samym czasie.
Mizofobia może być dość upośledzającym zaburzeniem dla tych, którzy na nią cierpią, jeśli nie jest odpowiednio leczona. Jednak istnieje kilka technik, które okazały się bardzo skuteczne w rozwiązaniu tego problemu. W rzeczywistości specyficzne fobie są jednym z rodzajów chorób psychicznych o najlepszych rokowaniach ze wszystkich..
Najczęstszym sposobem leczenia tego typu fobii jest zastosowanie terapii poznawczo-behawioralnej, dzięki której uzyskuje się bardzo wysoki odsetek wyzdrowień. W najtrudniejszych przypadkach można dodatkowo skorzystać z leków psychotropowych w celu złagodzenia niektórych z najpoważniejszych objawów.
Wreszcie, jeśli żadne z tych dwóch podejść nie jest skuteczne lub chcesz spróbować czegoś nowego, możesz skorzystać z kilku różnych terapii, takich jak ACT lub hipnoza. Wykazano również, że w niektórych przypadkach oba podejścia dają dobre wyniki.
Najpowszechniej stosowanym podejściem do leczenia mizofobii jest terapia poznawczo-behawioralna. Dzięki niemu pacjent jest uczony, jak stopniowo stawiać czoła swoim lękom, jednocześnie ucząc się zmniejszania reakcji lękowej i zmiany błędnych przekonań na temat brudu i zarazków.
Główną techniką stosowaną w tej terapii w leczeniu określonej fobii jest habituacja. Dzięki niemu jednostka jest narażona na sytuacje, które coraz bardziej ją przerażają. Najpierw zaczynasz od czegoś bardzo prostego, aż dana osoba poradzi sobie odpowiednio, a następnie poziom intensywności jest nieznacznie podnoszony.
Jednocześnie, poprzez restrukturyzację poznawczą i zmianę przekonań, jednostka uczy się kwestionować swoje irracjonalne wyobrażenia na temat brudu i możliwych niebezpieczeństw oraz zastępować je innymi, które są bardziej realistyczne. Pomaga to uczynić ekspozycję łatwiejszą i łatwiejszą..
W niektórych przypadkach można zalecić stosowanie leków w celu złagodzenia niektórych bardziej skomplikowanych objawów mizofobii.
U niektórych osób lęk jest tak skrajny, że trzeba go w jakiś sposób zmniejszyć, zanim w ogóle będzie można rozważyć możliwość podjęcia leczenia psychologicznego..
Leki psychotropowe są projektowane dokładnie z myślą o tym celu. Są świetne do natychmiastowego łagodzenia niepokoju, ale na dłuższą metę mogą uzależniać i powodować bardzo nieprzyjemne skutki uboczne. Dlatego powinny być wykorzystywane jedynie jako narzędzie ułatwiające przebieg terapii psychologicznej..
To powiedziawszy, większość badań sugeruje, że skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej wzrasta, gdy jest połączona z niektórymi rodzajami leków psychologicznych..
Chociaż leki i terapia poznawczo-behawioralna są najczęściej stosowanymi metodami leczenia mizofobii, nie są one jedynymi skutecznymi. W niektórych przypadkach użycie innych, mniej konwencjonalnych technik może zapewnić jeszcze lepsze wyniki..
Niektóre z najczęściej stosowanych technik alternatywnych to terapia akceptacji i zaangażowania (ACT) oraz hipnoterapia. Obie mają duże zaplecze naukowe i mogą być świetną opcją dla niektórych typów ludzi..
Jeszcze bez komentarzy