Plik Metoda sokratejska, Nazywany również debatą sokratejską, jest to sposób na dyskusję między dwojgiem ludzi w sposób kooperacyjny, aby stymulować krytyczne myślenie u obu osób. Oznacza to, że metoda jest stosowana w praktyce, gdy dwie osoby zadają sobie nawzajem pytania, aby promować odpowiedzi, które tworzą nowe sposoby myślenia..
Jest to metoda całkowicie dialektyczna, polegająca na zadawaniu pytań osobom biorącym udział w rozmowie. W wielu przypadkach osoba zadająca pytania ma tendencję do kwestionowania swoich przekonań na podstawie odpowiedzi udzielonych przez swojego odpowiednika w rozmowie..
Niejednokrotnie osoba zadająca pytania w trakcie rozmowy może sobie zaprzeczyć, osłabiając prawdziwość swojego wywodu. Dlatego uważa się, że jest to metoda eliminacji hipotez, ponieważ poprawna odpowiedź jest znajdowana po odrzuceniu nieważnych w trakcie każdej debaty..
Indeks artykułów
Podczas prowadzenia debaty sokratejskiej często pojawiają się nowe pomysły i punkty widzenia dotyczące każdego z tematów przedstawionych przez każdego uczestnika..
Kiedy jedna osoba przedstawia pomysł, a inny uczestnik go odrzuca, sposób myślenia użyty przez pierwotnego orędownika do jego obrony stymuluje nowe i krytyczne myślenie.
Jednym z głównych celów metody sokratejskiej jest to, że osoba, która stawia hipotezę, musi w pewnym momencie zaprzeczyć sobie. Celem uczestnika dyskusji, który nie stawia hipotezy, jest przedstawienie idei uczestnikowi, który to robi, tak aby sam sobie zaprzeczał.
Ze sprzeczności, które są generowane w tej debacie, powstają nowe pomysły i punkty widzenia, które wzbogacają wiedzę osób stosujących tę metodę..
Każdy, kto bierze udział w debacie sokratejskiej, musi mieć szereg podstawowych cech, aby debata mogła zostać przeprowadzona poprawnie. Przede wszystkim każdy dyskutujący powinien skupić się na głównym temacie i nie odbiegać od niego..
Ponadto rozmowa powinna mieć ton intelektualny, a dyskusję stymulować zadawaniem pytań, które wywołują nowe myśli..
Ważne jest również, aby uczestnicy okresowo podsumowywali kwestie, które zostały omówione, i te, które nie zostały omówione, aby wiedzieć, jak przebiegała debata..
Zwykle metoda sokratejska jest wykonywana przez dwóch uczestników (uczestnik A i uczestnik B). Pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, rozpoczynając debatę, jest ustalenie przez uczestnika A hipotezy, z którą uczestnik B się nie zgadza, aby można było wygenerować krytyczne myślenie..
Kiedy zostanie znaleziona hipoteza uczestnika A, z którą uczestnik B nie zgadza się, uczestnik B zaczyna ustalać serię hipotez sprzecznych z pierwotną ideą uczestnika A, tak że jest zmuszony przeanalizować to, co powiedział.
Na tym etapie uczestnik A często generuje nowe pomysły dotyczące swojej pierwotnej hipotezy, próbując ją bronić. To właśnie podczas drugiego etapu tej debaty naprawdę rodzi się krytyczne myślenie jej uczestników..
Rozwój pomysłów między oboma uczestnikami jest zwykle definiowany na dwa sposoby. Zgodnie z oryginalną metodą - przeprowadzoną przez greckiego myśliciela Sokratesa - hipotezy uczestnika B muszą mieć na celu wywołanie sprzeczności w odpowiedziach uczestnika A..
Jeśli uczestnikowi B uda się zmusić uczestnika A do zaprzeczenia sobie, wówczas uczestnik B ma rację w debacie. Z drugiej strony uczestnik A nie może sobie zaprzeczać; w tym przypadku debata toczy się do momentu powstania sprzeczności.
W oryginalnej metodzie Sokratesa był to ten sam grecki myśliciel, który przyjął rolę uczestnika B..
Wreszcie, kiedy uczestnik A jest w stanie zaprzeczyć sobie, uczestnik B może dojść do wniosku, że pierwotna hipoteza przedstawiona przez A jest nieważna..
Jednak debata nie ma „zwycięzcy” i „przegranego”. Kiedy hipoteza uczestnika A jest nieważna, generuje on nowy punkt widzenia na temat swojego pierwotnego pomysłu; Taki jest cel debaty.
Najpierw jeden z uczestników debaty musi przedstawić koncepcję. Ze względów praktycznych osoba przedstawiająca swoją koncepcję nazywana jest uczestnikiem A.
Twój odpowiednik (drugi uczestnik debaty, uczestnik B) musi odrzucić pomysł, jeśli uzna go za fałszywy. Jeśli idea ustalona przez pierwszą osobę, która zabrała głos, nie zostanie obalona, przejdź do następnego pomysłu.
Kiedy pojawia się pomysł, z którym uczestnik B się nie zgadza, zadaje uczestnikowi A serię pytań w celu ustalenia jego prawdziwej opinii na temat swojego pomysłu.
Na przykład, jeśli uczestnik A stwierdza, że „niebo jest dziełem Boga”, uczestnik B przystępuje do tworzenia takich pomysłów, jak „niebo jest jasnoniebieskie” lub „widzenie nieba jest pojęciem niejednoznacznym”.
Uczestnik A musi odrzucić argumenty uczestnika B lub je zaakceptować, aby określić ich zrozumienie pierwotnego pomysłu..
Następnie uczestnik B demonstruje uczestnikowi A, że zgadzając się z niektórymi pomysłami zaproponowanymi przez uczestnika B, pierwotny pomysł jest nieważny. Oznacza to, że jeśli uczestnik A akceptuje przesłanki uczestnika B (w tym przypadku „niebo nie jest dziełem Boga”).
Jeśli uczestnik A zgodził się z pomysłami uczestnika B i jego pierwotny pomysł jest zaprzeczony, wówczas uczestnik B może stwierdzić, że pomysł uczestnika A jest nieważny, ponieważ argumenty, które zostały ustalone w debacie, mogą posłużyć do unieważnienia pomysłu , hipoteza ustalona przez A..
Jeszcze bez komentarzy