Plik metody filozoficzne to różne sposoby, w jakie filozofowie podchodzili do wiedzy w całej historii ludzkiej myśli. Obecnie panuje zgoda co do tego, że filozofia nie udaje, że dociera do prawd absolutnych, ale raczej szuka wyjaśnienia pewnych aspektów ludzkich.
Filozofia to ciągły dialog intelektualny, to racjonalne i ciągłe badanie problemów, które mogą dręczyć społeczeństwo, w celu rozwiązania kwestii takich jak moralność, piękno, prawda, istnienie, umysł, wiedza lub język.
Kto zajmuje się filozofią, ma świadomość, że wypracowaną koncepcję można obalić, zrewidować i poddać krytyce. Można powiedzieć, że dwiema podstawami, na których opiera się zadanie filozoficzne, są sposób podejścia do problemu i użycie racjonalnego dyskursu, za pomocą którego jest on argumentowany..
Maieutyka ma wydobyć światło zrozumienia, które jest w intelekcie każdego człowieka poprzez dialog. Jej głównym przedstawicielem i twórcą tej metody był Sokrates, udoskonalony przez Platona, który był jego uczniem. Ta metoda została opracowana między V a IV wiekiem pne..
Mayeutics w języku greckim oznacza „sztukę pomagania w porodzie”. Matka Sokratesa była położną, a filozof przedefiniował to pojęcie i zastosował je do filozofii jako „sposobu na zrodzenie wiedzy”.
Chciał, żeby poprzez dialog dotarł do prawdy, ale sam ją odkrył. W tym celu posłużył się rozumowaniem i ironią (tzw. „Ironią sokratejską”), dzięki którym dał uczniowi do zrozumienia, że to, co jest znane, opiera się na uprzedzeniach..
Maieutyka sokratejska zakładała, że wiedza jest gromadzona w jednostkach, oferowana przez tradycję, doświadczenia i doświadczenia poprzednich pokoleń, a poprzez dialog zaproszono rozmówcę do ujawnienia tej wiedzy, rozumowania, sporu i debaty..
Filozof poprzez pytania zmusza (uczestniczy w porodzie) ucznia, który w końcu „rodzi”, czyli dochodzi do wiedzy.
Ontologia jest częścią filozofii, która bada to, co jest wokół nas i relacje między bytami (lub istotami, które są). Arystoteles nazwał to również „metafizyką” lub „pierwszą filozofią”, aby odnieść się do badań lub dociekań nad bytem takim, jakim jest..
Ta metoda jest również nazywana logiczną fizyczną lub racjonalną empiryczną. Człowiek rozumie ją poprzez obserwację i podejście do przyrody. Dlatego zaczynamy od doświadczenia i staramy się je wyjaśnić, stosując rozum.
Kiedy dane są odbierane ze zmysłów, rozum stara się je wyjaśnić w zrozumiały i logiczny sposób. Ten sposób myślenia został szeroko przyjęty przez późniejszych filozofów, takich jak św. Tomasz z Akwinu, w XIII wieku..
Metoda Arystotelesa dąży do uzyskania prawdy, wiedzy o rzeczach, za pomocą dedukcji, indukcji i analogii. Znany jest również pod nazwą logiki Arystotelesa.
Nazywa się to również metodyczną wątpliwością lub metodą kartezjańską. Jego najbardziej znanym przedstawicielem był René Descartes w XVII wieku ze swoją sławą Dyskurs o metodzie i jego słynne zdanie: „Myślę, więc jestem”.
Metodyczna wątpliwość to procedura dedukcyjna, która kwestionuje rzeczywistość; Podstawą metody jest zatem wątpliwość, a jedynym uprawnionym źródłem wiedzy jest rozum. Wszystko, co przechodzi przez rozum, będzie prawdą.
Ta metoda koncentruje się na doświadczeniu i dowodach, poprzez percepcję zmysłową, w celu generowania wiedzy. Innymi słowy, zaczynając od świata zmysłowego, powstają koncepcje.
Empiryzm zostałby przetłumaczony jako doświadczenie i rozwinął się w Wielkiej Brytanii w XVIII wieku. Jej głównym przedstawicielem jest David Hume i zwykle sprzeciwia się metodzie racjonalistycznej, bardziej rozwiniętej w Europie kontynentalnej.
Dla Hume'a ludzki umysł jest rodzajem czystej kartki, czystej kartki, na której poprzez zmysły otrzymuje informacje z otoczenia i natury..
Nie ufaj rozsądkowi i podnieś aspekty, takie jak uczucia i wyobraźnia. Zasadniczo jest indukcyjny. Obecnie jest związana z scjentyzmem XX wieku.
Nazywa się to również idealizmem transcendentalnym. Według Immanuela Kanta, który zaproponował ją w XVIII wieku, wszelka wiedza wymaga istnienia dwóch podstawowych elementów. Pierwszy to przedmiot wiedzy, zewnętrzny w stosunku do podmiotu, który jest zasadą materialną.
Drugi to sam temat, który jest znany i stanowi formalną zasadę. Kant proponuje, że wiedza nie zaczyna się od przedmiotu, ale od podmiotu, ponieważ to on wie.
W ten sposób liczy się nie tyle przedmiot, ile kto wie, czyli podmiot, a to jest kamień milowy w filozofii zachodniej, ponieważ od Kanta filozofia będzie się obracać wokół tego racjonalnego podmiotu, a nie natury..
To prowadzi Kanta do postawienia swojej filozofii jako filozofii antropologicznej.
Był to ruch filozoficzny założony przez Edmunda Husserla na początku XX wieku, którego celem jest badanie świata z subiektywnego doświadczenia. Oznacza to, że próbuje wyjaśnić zjawiska (obiekty zewnętrzne w stosunku do podmiotu) z subiektywnej świadomości.
Dla fenomenologii świadomość ma intencjonalność o tyle, o ile jest świadomością czegoś, potrzebuje obiektu obcego, aby był świadomością; W tym sensie świadomość „ja” nie wystarczy, ale takie, które jest otwarte na rzeczywistość i bycie w świecie, celowo.
Fenomenologia w decydujący sposób wpłynęła na inne metody stosowane w innych dyscyplinach, takich jak literatura, religia czy psychologia. I za pojawienie się egzystencjalizmu.
Metoda ta pojawiła się w XX wieku, po II wojnie światowej, w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Spróbuj rozszyfrować świat, wyjaśniając język i pojęcia, które można za jego pomocą wyrazić.
Jednym z jego największych przedstawicieli jest Ludwig Wittgenstein i jego filozofia języka. Jego propozycja jest taka, że większość problemów filozoficznych opiera się na niewłaściwym użyciu języka, na błędnych interpretacjach.
Filozof zatem, analizując język, wyjaśni każde ludzkie doświadczenie, ponieważ jest ono komunikowalne. Słowa, których używamy, a nawet sposób, w jaki mówimy, ujawnią analitykowi pewne ukryte problemy, a nawet nieświadome stanowiska..
Jest to metoda szeroko stosowana w językoznawstwie, psychologii i dyscyplinach zajmujących się analizą dyskursu..
Hermeneutyka to sztuka interpretowania tekstów. Chociaż rodzi się z fenomenologii, hermeneutyka idzie dalej. Jednym z jego znakomitych prekursorów był Fryderyk Nietzsche.
Metoda ta zakłada, że środowiska kulturowego nie można ignorować, a wszystko, co otacza człowieka, należy interpretować jako komunikację werbalną, pisemną i niewerbalną. W ten sposób filozof spróbuje rozszyfrować niewidoczne znaczenia kryjące się za każdym słowem, a poprzez interpretację udzieli odpowiedniego wyjaśnienia.
Martin Heidegger, Hans-Georg Gadamer i Paul Ricoeur opracowali tę filozoficzną metodę, która wraz z metodą fenomenologiczną i analityczną tworzy aktualną filozofię i można powiedzieć, że duża jej część jest hermeneutyczna..
Ta metoda, tak stara jak majeutyka, przeszła znaczące zmiany w jej zakresie w całej historii. W swoim pierwotnym znaczeniu nawiązywał do dialogicznej metody argumentacji podobnej do logiki.
Ale w XVIII wieku przyjęła obecną koncepcję: dwie przeciwstawne idee, które zderzając się sprzyjają narodzinom nowej idei lub jej przezwyciężeniu..
Schematycznie można to wytłumaczyć, przedstawiając problem, tezę, której przeciwstawia się pojęcie przeciwne, które byłoby przeciwieństwem, a którego rozwiązanie (lub nowe rozumienie) będzie syntezą.
G.W.F. To Hegel posunął ją naprzód, proponując ciągłą i nieustanną przemianę rzeczy i jedność przeciwieństw, gdzie synteza miałaby więcej prawdy niż teza i antyteza..
Wtedy Karol Marks przyjąłby to, analizując rzeczywistość społeczno-gospodarczą swoich czasów, mówiąc, że „historia ludzkości jest historią walki klas”: dwie przeciwstawne klasy, które sprzyjają narodzinom nowej. To marksistowski materializm dialektyczny.
Jeszcze bez komentarzy