Plik nefrony Są to struktury wchodzące w skład kory i rdzenia nerki. Są uważane za funkcjonalne jednostki tego organu filtrującego. Ludzkie nerki posiadają średnio od 1 do 1,5 miliona nefronów.
Strukturalnie nefrony składają się z dwóch głównych regionów: części kłębuszkowej, znanej jako kapsułka Bowmana, oraz części rurkowej. W tym ostatnim regionie wyróżnia się trzy podregiony: kanalik proksymalny, pętlę Henle i dystalny nefron..
W nerce nie wszystkie tworzące ją nefrony są takie same. Są klasyfikowane jako korowe, średnio korowe i okołoszpikowe. Kłębuszki nefronów znajdują się w korze. W nefronach korowych znajdują się w zewnętrznej części kory, aw nefronach okołoszpikowych w strefie korowo-rdzeniowej..
Indeks artykułów
Nefrony to funkcjonalna jednostka nerek. Nefron składa się z skomplikowanej rurki nabłonkowej, która jest zamknięta na jednym końcu i otwarta w części dystalnej..
Nerka składa się z wielu nefronów, które zbiegają się w przewodach zbiorczych, które z kolei tworzą przewody brodawkowate i ostatecznie opróżniają się do miedniczki nerkowej.
Liczba nefronów tworzących nerkę jest bardzo zróżnicowana. U najprostszych kręgowców znajdujemy setki nefronów, podczas gdy u małych ssaków liczba nefronów może wzrosnąć nawet o rząd wielkości..
U ludzi i innych dużych ssaków liczba nefronów sięga ponad miliona.
Nerka ssaków jest typowa dla kręgowców. Są to sparowane organy, których morfologia przypomina fasolę. Jeśli zobaczymy je w przekroju strzałkowym, zobaczymy, że ma dwa zaznaczone obszary: zewnętrzny zwany korą i wewnętrzny zwany rdzeniem. Kora jest bogata w ciała i kanaliki Malpighi.
Strukturalnie nefron można podzielić na trzy główne strefy lub regiony: proksymalny nefron, pętlę Henle i dystalny nefron..
Bliższy nefron składa się z rurki z zamkniętym końcem początkowym i rurki proksymalnej.
Końcówka rurki jest szczególnie szeroka i przypomina kulę z jednym końcem wciśniętym do wewnątrz. Kulista struktura jest znana jako ciała Malpighi. Te ostatnie mają kapsułę z podwójną ścianą, która otacza szereg naczyń włosowatych..
Ta struktura w kształcie miseczki nazywa się kapsułą Bowmana. Wnętrze kapsułki tworzy kontinuum ze względu na wąskie światło, które jest rozumiane przez kanaliki nerkowe.
Ponadto w wewnętrznej części torebki znajdujemy rodzaj splątania naczyń włosowatych zwany kłębuszkiem nerkowym. Ta struktura jest odpowiedzialna za wczesne etapy produkcji moczu..
Zaczynając od kapsuły Bowmana, w strukturze nefronów znajdujemy następujące kanaliki:
Pierwszym jest proksymalny kanalik skręcony, który wyrasta z bieguna moczowego torebki Bowmana. Jego trajektoria jest szczególnie skomplikowana i wchodzi w promień rdzeniowy.
Następnie znajdujemy proksymalny kanalik prosty, który jest również nazywany grubą zstępującą gałęzią pętli Henle, która opada w kierunku rdzenia.
Następnie znajdujemy cienką opadającą gałąź pętli Henle, która ma ciągłość z proksymalnym kanalikiem prostym w przyśrodku. Kontynuacją zstępującej gałęzi jest cienka wznosząca się gałąź pętli Henle.
Dalszy kanalik prosty (nazywany również grubą wstępującą odnogą pętli Henle) jest strukturą, która stanowi kontynuację cienkiej wstępującej kończyny. Kanał ten wznosi się przez rdzeń i wchodzi do kory rdzenia rdzeniowego, gdzie styka się z ciałkiem nerkowym, które dało początek wspomnianym strukturom..
Następnie dalszy prosty kanalik opuszcza promień rdzeniowy i styka się z biegunem naczyniowym ciałka nerkowego. W tym regionie komórki nabłonkowe tworzą plamkę densa. Wreszcie mamy dystalny zwinięty kanalik, który prowadzi do przewodu zbiorczego.
W poprzednim rozdziale opisano skomplikowaną i krętą strukturę w kształcie litery U. Kanał proksymalny, cienka gałąź zstępująca, gałąź wstępująca i kanalik dalszy są składnikami pętli Henle..
Jak zobaczymy w typach nefronów, długość pętli Henle jest zmienna w obrębie elementów nerki.
Rozwidlenie pętli Henle składa się z dwóch gałęzi: jednej wznoszącej się i drugiej opadającej. Ascendent kończy się w kanaliku dystalnym, który tworzy przewód zbiorczy obsługujący wiele nefronów.
U ssaków nefron jest umieszczony przestrzennie tak, że pętla Henle i przewód zbiorczy biegną równolegle do siebie. W ten sposób kłębuszki są zlokalizowane w korze nerkowej, a pętle Henle pogłębiają się do brodawki rdzenia.
Nerki są głównymi narządami odpowiedzialnymi za wydalanie odchodów u kręgowców i uczestniczą w utrzymaniu optymalnego środowiska wewnętrznego w organizmie.
Jako funkcjonalna struktura nerek, nefron jest podstawowym elementem mechanizmu homeostatycznego, regulując filtrację, wchłanianie i wydalanie wody oraz różnych rozpuszczonych w niej cząsteczek, od soli i glukozy po większe pierwiastki, takie jak lipidy i białka..
Zasadniczo funkcja strefy kłębuszkowej polega na filtrowaniu płynów i ich składników. Z kolei kanalik jest powiązany z funkcjami modyfikowania objętości i składu przesączu.
Odbywa się to poprzez ponowne wchłanianie substancji do osocza i wydzielanie substancji z osocza do płynu kanalikowego. W ten sposób w moczu udaje się zawierać pierwiastki, które muszą zostać wydalone, aby utrzymać objętość i stabilny skład płynów wewnątrz organizmów..
Pętla Henle jest typowa dla linii ptaków i ssaków i odgrywa kluczową rolę w stężeniu moczu. U kręgowców bez pętli Henle, zdolność do wytwarzania moczu hiperosmotycznego w stosunku do krwi jest znacznie zmniejszona.
Zdolność nerek do filtrowania jest wyjątkowo wysoka. Codziennie filtruje się około 180 litrów, a części rurowe są w stanie ponownie wchłonąć 99% przefiltrowanej wody i niezbędnych substancji rozpuszczonych.
Nerki pełnią bardzo szczególną funkcję w organizmach: selektywnie eliminują substancje odpadowe pochodzące z krwi. Musisz jednak utrzymywać równowagę wodno-elektrolitową w organizmie.
Aby to osiągnąć, nerki muszą spełniać cztery funkcje: nerkowy przepływ krwi, przesączanie kłębuszkowe, kanalikowe wchłanianie zwrotne i wydzielanie kanalikowe..
Tętnicą odpowiedzialną za dostarczanie krwi do nerek jest tętnica nerkowa. Narządy te otrzymują około 25% krwi pompowanej z serca. Krew przenika do naczyń włosowatych przez tętniczkę doprowadzającą, przepływa przez kłębuszek i prowadzi do tętniczki odprowadzającej.
Różne średnice tętnic są niezbędne, ponieważ pomagają wytworzyć ciśnienie hydrostatyczne, które umożliwia filtrację kłębuszkową.
Krew przepływa przez naczynia włosowate okołocewkowe i naczynia odbytnicze, przepływając powoli przez nerki. Kapilary okołocewkowe otaczają proksymalne i dystalne kanaliki kręte, w których następuje reabsorpcja niezbędnych substancji i następuje ostatni etap regulacji składu moczu..
Nefrony są podzielone na trzy grupy: przykłębuszkowe, korowe i pośrednie. Klasyfikację tę ustala się na podstawie pozycji ciałek nerkowych.
Nefrony korowe są również znane jako podtorebkowe. Mają one ciałka nerkowe zlokalizowane w zewnętrznej części kory.
Pętle Henle charakteryzują się tym, że są krótkie i rozciągają się specjalnie do obszaru rdzenia. Są uważane za przeciętny typ nefronu, w którym pętla pojawia się blisko dystalnego kanalika prostego.
Najliczniej występują korowe. Średnio stanowią 85% - w stosunku do pozostałych klas nefronów. Odpowiadają za eliminację substancji odpadowych i ponowne wchłanianie składników pokarmowych..
Drugą grupę stanowią nefrony okołoszpikowe, w których ciałka nerkowe znajdują się u podstawy piramidy rdzeniowej. Uchwyty Henle to długie elementy, podobnie jak cienkie segmenty, które wychodzą z wewnętrznej części piramidy.
Uważa się, że odsetek tego typu nefronów jest bliski jednej ósmej. Mechanizm ich działania ma zasadnicze znaczenie dla koncentracji moczu zwierząt. W rzeczywistości nefrony pozaszpikowe są znane ze swojej zdolności do koncentracji..
Nefrony pośrednie lub pośrednie mają - jak sama nazwa wskazuje - swoje ciałka nerkowe w środkowej części kory. W porównaniu z dwiema poprzednimi grupami, nefrony pośrednie wykazują pętle Henle o średniej długości.
Jeszcze bez komentarzy