Nie oceniaj książki po okładce To powiedzenie, które przekazuje, że rzeczy, zdarzenia lub ludzie różnią się od tego, co pojawiają się na zewnątrz lub fizycznie. Dlatego należy poświęcić czas na ich ocenę i poznanie głębiej, bez pochopnych wniosków. Poniżej możesz przeczytać historię o tym powiedzeniu.
Spotkali się po raz pierwszy dla tych zbiegów okoliczności, które daje życie, będąc dorosłymi kobietami. Andrea była 35-letnią kobietą, dość otwartą, dojrzałą, bardzo metodyczną, z krótko- i długoterminowymi planami, wszystko doskonale zorganizowane w określone cele, kroki i budżety..
Ana ze swojej strony była pięć lat młodsza od Andrei, chociaż można powiedzieć, że psychicznie była o piętnaście lat niższa od niej. Miał wiele marzeń, celów, do których dążył próbując rozwiązywać swoje codzienne problemy.
Jedyne, co łączyło te dwie kobiety, to trasa, jaką jechały autobusem do iz pracy, oraz czasy, w których jechały. Ana obserwowała Andreę przez miesiąc. Coś w jej sercu podpowiadało jej, żeby się do niej zbliżyła, że muszą być przyjaciółmi.
Młoda kobieta nie wiedziała dokładnie, co zobaczyła w Andrei, co uczyniło ją kimś innym, po prostu poczuła wielką chęć, aby podejść i opowiedzieć jej o swoim życiu. Ale Andrea była wyjątkowo nieśmiała i powściągliwa i nie odwzajemniała ciągłych prób zbliżenia..
Jeśli Ana machała, Andrea udawała, że nie rozumie i odwróciła się; jeśli Ana miała wyjść przez drzwi w pobliżu Andrei, ta odeszłaby i tak dalej przez miesiąc.
Niektórzy mówią, że jeśli dużo myślisz o czymś, jeśli bardzo tego chcesz, wszechświat konspiruje i szuka tego, za czym tęsknisz, spełni się. Cóż, tamten poniedziałek o 7:30 m., kiedy Ana siedziała w autobusie i czytała nową książkę swojego ulubionego autora, magia się wydarzyła.
-Witam, przepraszam, że przeszkadzam, czy możesz mi powiedzieć, skąd masz książkę, którą trzymasz? Uwielbiam tego autora, wiem, że to ostatnia rzecz, którą opublikował i muszę to przeczytać! -powiedział podekscytowany Andrea.
Ana trochę się zdenerwowała, tak bardzo, że trudno jej było przyswoić sobie to, co mówi Andrea, ale ponieważ zrozumiała słowo „ręka”, wtedy zobaczyła swoje i zrozumiała..
-Książka? Gdzie? O tak! Kupiłem go w kiosku na rogu przystanku, na którym wsiedliśmy, pani jest bardzo przyjazna i ma dużą różnorodność. Czy lubisz dużo czytać? ...
Rozmowa trwała aż do momentu, gdy Ana musiała zejść do pracy, a Andrea za nią. Prawda jest taka, że z tego małego dialogu spełniło się marzenie i zaczęła się przyjaźń autobusowa.
Później oboje spotkali się na przystanku, aby wyjść i wrócić razem. Rozmowy zawsze były przyjemne, choć lekkie, wcale nie głębokie. Rozmawiali o książkach, cenach na rynku, jak źle jeździli kierowcy autobusów, no cóż, nigdy nie wdawali się w szczegóły swojego życia..
Andrea był tym, który chciał w ten sposób podtrzymać przyjaźń. Uświadomiła sobie, jak wielkie wysiłki podjęła Ana, aby zbliżyć się, dlatego zrobiła krok naprzód w autobusie i zbliżyła się, ale aż tam.
Z biegiem czasu Andrea zauważyła, że młoda kobieta również chciała mieć miejsce w swoim życiu i zostać bliską przyjaciółką, nie podobało jej się to i zawsze zaznaczała dystans w każdej rozmowie. Ana przy wielu okazjach zauważała brak zainteresowania Andreą, ale upierała się, ponieważ potrzebowała jego przyjaźni i to ją wypełniało..
Z biegiem dni i rozmowami Andrea polubiła Anę, było w niej coś, czego nie lubił. Podczas gdy Ana uważała Andreę za kobietę świata, uprzejmą, inteligentną i bezpośrednią, Andrea uważała ją za zepsutą dziewczynę, która nie miała pojęcia, czego chce w życiu.
Uważał Anę za dobrą osobę, nie wątpił w to, ale to też go denerwowało i nie miał ochoty przedłużać przyjaźni poza te rozmowy, które zajmowały trzydzieści minut, które zajęło dotarcie do pracy, i pozostałe trzydzieści minut. z powrotem.
Spędzili około roku z tą powierzchowną przyjaźnią, nawet Andrea powiedziała Anie, nie zdając sobie z tego sprawy i nie chcąc, że to jej ostatni dzień w pracy, ponieważ przez jakiś czas zostanie w domu, aby być gospodynią domową i poświęcić się sobie..
Ana spanikowała, dla niej ta godzina rozmowy wiele znaczyła w jej życiu. Ponadto nie miała nawet numeru telefonu swojej przyjaciółki, chociaż zauważyła już, że Andrei udało się uniknąć tego pytania z wielką przebiegłością. Wiadomość ta złamała głowę Annie, która nie mogła skoncentrować się na swojej pracy.
Rozlał dwie filiżanki kawy na niezwykle ważne dokumenty, popełnił znacznie więcej niż zwykłe błędy, a nawet nieumyślnie obraził swojego szefa, zmieniając literę w swoim imieniu. Nie miała głowy, by myśleć o czymkolwiek innym niż o tym, że następnego dnia nie zobaczy już swojej przyjaciółki.
Ana uznała za pewnik, że zawsze będzie miała czas, aby Andrea mogła się z nią otworzyć i wreszcie zainicjować głęboką i prawdziwą więź przyjaźni, o której zawsze marzyła..
Ana stworzyła w myślach idylliczne filmy młodzieżowe z Andreą. Wyobraziła sobie jazdę na rowerach, jedzenie lodów w miejskich parkach, chodzenie do kina i spędzanie co najmniej jednego dnia w miesiącu na robieniu masek, malowaniu paznokci i wszystkim tym wszystkim, co dziewczyny robią podczas nocowania w amerykańskich filmach..
Ana w głębi serca była dzieckiem i jako dziecko bardzo chciała zaprzyjaźnić się z Andreą. Jego dziecinne serce widziało w Andrei starszą siostrę, której nigdy nie miał.
Nie bez powodu Ana wypełniła swoje życie różem. Miała bardzo ciężkie, pełne przemocy dzieciństwo, uległą matkę z agresywnym ojcem, który używał obelg jako środka wyjątkowego wyrazu..
W autobusie powrotnym kontynuowali rozmowę. Andrea zachowywała się tak, jakby nic się nie wydarzyło, jakby tego ranka świat nie zawalił się dla Any. Kiedy dotarli na swój przystanek, a Andrea przygotowywała się do pożegnania, jak zawsze, Ana zrobiła to, co uważała za słuszne i konieczne.
-Andrea, bardzo bym chciała mieć twój numer telefonu i pozostać w kontakcie, myślę, że mamy wiele wspólnego i chciałbym dalej dzielić się z tobą - powiedziała Ana, między emocjami a melancholią.
Andrea myślała o tym przez kilka sekund i w końcu dała mu swój numer. Uznała, że nie ma nic do stracenia, w końcu zawsze mogłaby ją zablokować, gdyby stała się zbyt irytująca.
Ana codziennie witała Andreę na WhatsApp. Andrea nie zawsze odpowiadała na powitanie, ale w końcu poczuła się źle, że nie była bardziej przyjazna, i ostatecznie odpowiedziała. Ana trzymała się tej przyjaźni swoimi paznokciami.
W rzeczywistości Ana miała problemy z zaufaniem ludziom i czuła się bardzo samotna. Stworzyła raczej małą bańkę, w której mieszkał jej równie niewinny mąż i kochająca matka. Reszta świata nie została zaproszona, a ona niewiele wyszła z tej bańki, ponieważ za każdym razem, gdy próbowała, kończyła się zranieniem.
Andrea był również dość samotny. Kiedy była mała, była maltretowana przez kolegów z klasy w szkole, więc stworzyła prywatny świat. Jednak Andrea kwitła, gdy dorastała, chociaż nadal była samotną osobą, to był wybór. Wybór, który również bardzo mu się podobał.
Podczas gdy Ana godzinami próbowała zadowolić świat drogim makijażem, zabiegami na włosy i innymi powierzchownymi aranżacjami, Andrea spędziła czas na poznawaniu siebie, zrozumieniu świata bardziej niż na zadowalaniu jej. Andrea czuła się całkiem dobrze w swoim życiu, prawdopodobnie właśnie tego Ana chciała się od niej nauczyć.
Andrei udało się utrzymać połączenie z Aną przez około rok dzięki wiadomościom; Innymi słowy, była to czysto wirtualna przyjaźń. Ale jeśli coś było prawdą w odniesieniu do Andrei, to to, że była miła i za każdym razem, gdy Ana prosiła o radę, dawała z siebie wszystko, co mogła..
Pomimo tego, że jej unikała, Andrea stała się najlepszą przyjaciółką Any, a poza tym Ana, nie chcąc tego, wniknęła w jej serce, zajmując mały pokój. Andrea nadal odmawiała nawiązania znacznie głębszej przyjaźni, więc dla Any pozostało to tajemnicą.
Odkąd Andrea poświęciła się domowi i swojemu małżeństwu, czuła się bardzo szczęśliwa. W końcu poczuła, że ma czas dla siebie i może cieszyć się chwilową samotnością, w której mieszkała, podczas gdy jej mąż pracował..
Pewnego dnia Andrea zdecydowała się pójść na spacer samotnie, aby otrzymać promienie słoneczne i zmienić powietrze. Pomyślała o pójściu do parku, zjedzeniu lunchu z mężem w pobliżu jego pracy, a potem pójściu do księgarni i wrócić do domu. Ale los miał coś innego w zanadrzu.
Kiedy przeszła przez ulicę, żeby złapać autobus, który miał ją zawieźć do pierwszego celu, przejechał ją samochód. Andrea upadła na podłogę całkowicie zemdlona. Kiedy wszechświat wysyła wiadomości, często dzieje się to z najmniej oczywistych powodów. Właśnie w momencie, gdy Andrea została rozjechana, Ana szła do pracy - późno, po raz pierwszy w życiu - i widziała wszystko, co się wydarzyło.
Ana natychmiast podbiegła do Andrei, poprosiła o wezwanie karetki i wezwanie pomocy drogowej i zrobiła zdjęcie tablicy rejestracyjnej kierowcy na wypadek, gdyby uciekł. W tym momencie Ana stała się silną kobietą, zapomniała o strachu, z którym żyła, wiedziała, że dobre samopoczucie Andrei zależy od tego, że poradzi sobie ze wszystkim ze spokojem..
„Co by zrobiła Andrea w tym przypadku?” To zdanie odbiło się echem w myślach Any i dało jej siłę, by nie płakać na chodniku, gdzie jedyna prawdziwa przyjaźń, jaką kiedykolwiek miałam, była dla niej.
Młoda kobieta nie pozwoliła na przeniesienie ciała swojej przyjaciółki, dopóki nie przybyli ratownicy medyczni. Kiedy się pojawili, przekazał im wszystkie informacje, które miał na temat Andrei, komunikując się z mężem, aby poinformować go o klinice, do której zostanie przeniesiony, w tym samym czasie, gdy skończył wypełniać artykuły na temat alergii i patologii..
Kiedy przyjechała policja, Ana zachowała spokój, by wyjaśnić, jak kierowca próbował przejechać na czerwonym świetle, kiedy przejechał jej koleżankę. Dzięki jego spokojowi policjanci byli w stanie szybko zakończyć pracę i aresztować sprawcę.
Ana poczuła przez chwilę, jak to się rozwinęło. Wiedziała, że Andrea traktowała ją trochę odlegle i bez większego poświęcenia, ale wiedziała też, ile dobrego zrobiła jej ta przyjaźń. Była wdzięczna, że mogła spokojnie reagować na przeciwności losu dzięki karceniom Andrei za każdym razem, gdy straciła rozum.
Ana zadzwoniła do pracy, poinformowała, co się stało, i zapytała o dzień. Po przybyciu do kliniki, w której przebywała Andrea, dowiedziała się, że jej przyjaciółka nie odniosła poważnych lub nieodwracalnych obrażeń, ale była na sali operacyjnej z powodu złamanej nogi.
Ana i Francisco, mąż Andrei, rozmawiali i czekali, aż Andrea się obudzi. Oboje chcieli tam być i być pierwszą rzeczą, którą zobaczy. Spędzili noc przytomni, zmartwieni, przez kilka chwil nie wierzyli słowom lekarzy i myśleli, że Andrea nigdy się nie obudzi.
Ale, zgodnie z oczekiwaniami, następnego dnia Andrea obudziła się, obolała, ale szczęśliwa, że widzi Francisco i, nie zdając sobie z tego sprawy, również szczęśliwa, że widzi Anę.
Najtrudniejsza część przyszła później, powrót do zdrowia. Andrea miała tylko męża, była jedynakiem, jej ojciec zmarł, gdy była dzieckiem, a jej matka była pięć lat po wyjściu z samolotu. Francisco musiał dalej pracować, aby móc ich utrzymać, i to jeszcze bardziej, ponieważ wydatki na leczenie były bardzo wysokie..
Ana zaoferowała swoją pomoc, wzięła sześć miesięcy bezpłatnego urlopu i poświęciła się pomocy Andrei. Zabrał ją na terapię, pomógł jej w domu i wyszedł wcześnie, aby mogła dać jej kilka godzin samej przed przybyciem męża..
W ciągu tych miesięcy Ana i Andrea zaprzyjaźniły się z rodzeństwem. Andrea w końcu rozpoznała szczęście, jakie czuła, mając Annę jako przyjaciółkę, że mogła liczyć na tak czystą i niewinną duszę w tych chwilach tak wielkiego bólu..
Andrea nigdy nie okłamywała Any przez te miesiące, zawsze mówiła do niej jasno. Śmiejąc się, opowiedziała Anie, jak uniknęła zaproszeń lub wymówek, które wymyślała, żeby się nie widzieć. Ana, również się śmiejąc, powiedziała mu, że zna wymówki i że wiele imprez, na które zaprosiła Andreę, było fałszywych.
Narodziła się piękna przyjaźń, w której Andrea była w stanie być tak szczera, jak chciała, na każdy temat przed Aną i nie czuć się osądzoną. Kobieta, która kiedyś była zamknięta emocjonalnie, odkryła nowy sposób łączenia się.
Andrea nigdy nie bała się prosić o pomoc, kiedy jej potrzebowała, ale też nie otrzymała pomocy, nie prosząc o nią. Ana zawsze była obok, by uścisnąć jej dłoń, nawet jeśli nie wiedziała, że tego potrzebuje.
Płakały razem z powodu zdrady, którą doznali i która uczyniła je tak różnymi kobietami. Docenili również szansę, jaką miał autobus, który przez tak długi czas zabierał ich razem do różnych prac..
Andrea patrzyła, jak Ana śpiewa bardzo źle, a jej zwierzak podąża za nią po domu, gdy sprzątała i przygotowywała wszystko, co było potrzebne do przygotowania obiadu. Nie rozumiałem, jak dziewczyna, która przeszła przez tak trudne życie, może być tak pozytywna.
Miała normalne życie, dość płaskie dno w porównaniu z przepastnymi głębinami, przez które przeszła Ana, i zajęło wiele lat wewnętrznej pracy, aby nauczyć się być pozytywnym..
Po odpoczynku i wyzdrowieniu przyjaciółki Ana wróciła do rutyny, ale z czymś innym: Andrea wysyłała jej wiadomości na dzień dobry każdego ranka. Nikt nie wie, czego potrzeba, dopóki tego nie dostaną, a wiele z tego, czym gardzimy z powodu absurdalnych uprzedzeń, może być lekarstwem, które nas ocali i nada życiu sens.
Jeszcze bez komentarzy