Plik Skorupa ziemska Jest to najbardziej powierzchowna warstwa planety Ziemia i jest miejscem, w którym rozwija się życie. Ziemia jest trzecią gwiazdą planetarną w Układzie Słonecznym, a ponad 70% jej powierzchni zajmują oceany, morza, jeziora i rzeki..
Odkąd zaczęła się formować skorupa ziemska, przeszła ona ogromne przemiany w wyniku kataklizmów, powodzi, zlodowacenia, uderzeń meteorytów i innych czynników, które sprawiły, że stała się tym, co widzimy dzisiaj..
Głębokość skorupy ziemskiej w najwyższym punkcie waha się od 5 do 70 kilometrów. Istnieją dwa rodzaje skorupy: oceaniczna i lądowa. Pierwszy to ten, który jest pokryty wodnymi masami, które tworzą wielkie oceany i morza..
Indeks artykułów
Ta niebieska planeta, na której zostały spełnione wszystkie warunki niezbędne do rozmnażania się życia, odkąd włamała się do Układu Słonecznego nieco ponad cztery i pół miliarda lat temu, przeszła przemiany, które ostatecznie doprowadziły do tego, czym jest dzisiaj.
Jeśli weźmiemy pod uwagę, że szacowany wiek wszechświata od Big Bang Został ustalony nieco ponad trzynaście miliardów lat temu, tworzenie naszego domu planetarnego rozpoczęło się pod koniec drugiej trzeciej tego, co zostało stworzone..
Był to powolny, burzliwy i chaotyczny proces, który zaledwie sto tysięcy lat temu zdołał wyłonić się jako planeta Ziemia, którą znamy dzisiaj. Ziemia pokazała swój pełny potencjał dopiero po złożonych procesach, które oczyszczały atmosferę i regulowały temperaturę, aby doprowadzić ją do poziomu tolerowanego przez pierwsze prymitywne formy życia..
Jako żywa istota planeta jest zmienna i dynamiczna, więc jej gwałtowne wstrząsy i naturalne zjawiska wciąż są zaskakujące. Badanie geologiczne jego struktury i składu pozwoliło nam poznać i zarysować różne warstwy, które składają się na planetę: jądro, płaszcz i skorupę ziemską..
Jest to najbardziej wewnętrzna część sfery planetarnej, która z kolei jest podzielona na dwie części: jądro zewnętrzne i jądro wewnętrzne lub wewnętrzne. Jądro wewnętrzne zajmuje przybliżony promień 1250 kilometrów i znajduje się w środku sfery planetarnej..
Badania oparte na sejsmologii dowodzą, że rdzeń wewnętrzny jest stały i zasadniczo składa się z żelaza i niklu - niezwykle ciężkich minerałów - a jego temperatura przekraczałaby 6000 stopni Celsjusza, będąc bardzo zbliżoną do temperatury powierzchni Słońca..
Rdzeń zewnętrzny to powłoka, która otacza rdzeń wewnętrzny i pokrywa w przybliżeniu następne 2250 kilometrów materiału, który w tym przypadku jest w stanie ciekłym.
Wnioskując - wynik eksperymentów naukowych - przyjmuje się, że przedstawia on średnio temperatury około 5000 stopni Celsjusza.
Oba składniki jądra tworzą obwód, którego promień wynosi od 3200 do 3500 kilometrów; jest to dość blisko, na przykład, wielkości Marsa (3389,5 km).
Rdzeń stanowi 60% całej masy ziemi i chociaż jego głównymi pierwiastkami są żelazo i nikiel, nie wyklucza się obecności określonego procentu tlenu i siarki.
Po jądrze ziemi znajdujemy płaszcz, który rozciąga się około 2900 kilometrów poniżej skorupy ziemskiej, pokrywając z kolei jądro.
W przeciwieństwie do rdzenia, skład chemiczny płaszcza faworyzuje magnez nad niklem i zachowuje równie wysokie stężenia żelaza. Nieco ponad 45% jego struktury molekularnej składa się z tlenków żelaza i magnezu.
Podobnie jak w przypadku jądra rozróżnia się także stopień sztywności obserwowany w tej warstwie na jej poziomie najbliższym skorupie. W ten sposób rozróżnia się płaszcz dolny i płaszcz górny..
Główną cechą powodującą ich separację jest lepkość obu pasm. Górna - przylegająca do skorupy - jest nieco sztywniejsza niż dolna, co tłumaczy powolny ruch płyt tektonicznych..
Mimo to względna plastyczność tej warstwy (która sięga około 630 kilometrów) sprzyja przegrupowaniu wielkich mas skorupy ziemskiej..
Dolny płaszcz wystaje na głębokość do 2880 kilometrów, aby spotkać się z zewnętrznym rdzeniem. Badania pokazują, że jest to zasadniczo trwała strefa o bardzo niskim poziomie elastyczności.
Ogólnie temperatura w płaszczu Ziemi waha się między 1000 a 3000 stopni Celsjusza, gdy zbliża się on do jądra, które przenosi większość swojego ciepła..
W określonych warunkach dochodzi do wymiany płynów i materiałów między płaszczem a skorupą, co przejawia się między innymi w zjawiskach naturalnych, takich jak wybuchy wulkanów, gejzery i trzęsienia ziemi..
-Głębokość skorupy ziemskiej w najwyższym punkcie waha się od 5 do 70 kilometrów..
-Istnieją dwa rodzaje skorupy ziemskiej: oceaniczna i kontynentalna. Pierwsza reprezentuje dno morskie i jest zwykle cieńsza niż kontynentalna. Istnieją znaczne różnice między tymi dwoma rodzajami kory.
-W skład skorupy ziemskiej wchodzą skały osadowe, magmowe i metamorficzne.
-Znajduje się nad płaszczem Ziemi.
-Granicę między płaszczem a skorupą ziemską wyznacza tak zwana nieciągłość Mohorovičića, która znajduje się na średniej głębokości 35 kilometrów i spełnia funkcje elementu przejściowego..
-Im głębiej, tym wyższa temperatura skorupy ziemskiej. Średni zakres pokryty przez tę warstwę wynosi od 500 ° C do 1000 ° C w punkcie najbliższym płaszcza.
-Skorupa ziemska wraz ze sztywną częścią płaszcza tworzy litosferę, najbardziej zewnętrzną warstwę Ziemi..
-Największym składnikiem skorupy ziemskiej jest krzemionka, reprezentowana w różnych minerałach, które ją zawierają i które tam się znajdują.
Ta skorupa jest cieńsza niż jej odpowiednik (obejmuje od 5 do 10 kilometrów) i pokrywa około 55% powierzchni Ziemi..
Składa się z trzech dobrze zróżnicowanych poziomów. Pierwszy poziom jest najbardziej powierzchowny i zawiera różne osady, które osadzają się na skorupie magmowej.
Drugi poziom, poniżej pierwszego, ma zestaw skał wulkanicznych zwanych bazaltami, które mają cechy podobne do gabros, skał magmowych o podstawowych cechach..
Wreszcie trzeci poziom skorupy oceanicznej to ten, który styka się z płaszczem przez nieciągłość Mohorovičića i składa się ze skał podobnych do tych występujących na drugim poziomie: gabro.
Największe rozszerzenie skorupy oceanicznej występuje w głębinach morskich, chociaż istnieją pewne objawy, które zostały zaobserwowane na powierzchni dzięki działaniu płyt w czasie..
Unikalną cechą skorupy oceanicznej jest to, że część jej skał podlega ciągłemu recyklingowi w wyniku subdukcji, której poddana jest litosfera, której górna warstwa składa się ze skorupy oceanicznej..
Oznacza to, że najstarsza z tych skał ma około 180 milionów lat, co jest małą liczbą biorąc pod uwagę wiek planety Ziemi..
Pochodzenie skał tworzących skorupę kontynentalną jest bardziej zróżnicowane; dlatego ta warstwa Ziemi charakteryzuje się znacznie większą niejednorodnością niż poprzednia.
Grubość tej skorupy waha się od 30 do 50 kilometrów, a skały składowe są mniej gęste. W tej warstwie zwykle znajdują się skały, takie jak granit, którego nie ma w skorupie oceanicznej..
Podobnie krzemionka nadal wchodzi w skład skorupy kontynentalnej; w rzeczywistości najbardziej rozpowszechnionymi minerałami w tej warstwie są krzemiany i glin. Najstarsze części tej skorupy mają około 4 miliardy lat..
Skorupa kontynentalna jest tworzona przez płyty tektoniczne; To wyjaśnia fakt, że najgrubsze obszary tej skorupy występują w wyższych pasmach górskich..
Proces subdukcji, któremu podlega, nie skutkuje jego zniszczeniem ani recyklingiem, więc skorupa kontynentalna zawsze zachowa swój wiek w stosunku do oceanicznej. Kilka badań potwierdziło nawet, że część skorupy kontynentalnej jest w tym samym wieku co planeta Ziemia..
Skorupa kuli ziemskiej ma trzy zróżnicowane warstwy: warstwę osadową, warstwę granitu i warstwę bazaltu..
-Warstwę osadową tworzą skaliste osady zalegające w przestrzeniach kontynentalnych. Przejawia się w pofałdowanych skałach w postaci pasm górskich.
-Warstwa granitu stanowi podstawę lub fundament niezatopionych obszarów kontynentalnych. Podobnie jak poprzednia jest to nieciągła warstwa, która unosi się w równowadze grawitacyjnej na warstwie bazaltu..
-Wreszcie bazalt jest ciągłą warstwą, która całkowicie otacza Ziemię i oznacza ostateczne oddzielenie skorupy ziemskiej od płaszcza Ziemi..
Ziemia to żywy organizm, który pokazuje nam każdego dnia. Kiedy wyzwala swoje siły, ludzie często znajdują się w stanie bezbronności, chociaż nie przeszkadza to naukowcom z całego świata w badaniu jego procesów i opracowywaniu schematów, które szukają ich zrozumienia..
Właśnie jednym z tych procesów jest istnienie płyt tektonicznych i ich zachowanie. Na całym świecie jest 15 dużych talerzy, a mianowicie:
-Płyta antarktyczna.
-Talerz afrykański.
-Płyta Karaibska.
-Talerz arabski.
-Talerz orzechów kokosowych.
-Australijska tablica rejestracyjna.
-Płyta euroazjatycka.
-Talerz indyjski.
-Płyta Ameryki Południowej.
-Filipińska tablica rejestracyjna.
-Płyta Nazca.
-Tablica Juana de Fuca.
-Pacific Plate.
-Płyta północnoamerykańska.
-Odznaka Scotia.
Dodatkowo istnieje ponad 40 mniejszych płyt, które uzupełniają mniejsze przestrzenie nie zajmowane przez większe płyty. To tworzy cały dynamiczny system, który nieustannie oddziałuje i wpływa na stabilność skorupy planety..
Skorupa ziemska jest domem dla życia na planecie z całą jego różnorodnością. Składające się na nią elementy są tak samo niejednorodne jak samo życie ze wszystkimi jego przejawami.
W przeciwieństwie do kolejnych warstw - które, jak widzieliśmy, w zależności od przypadku zasadniczo składają się z żelazo-niklu i żelazo-magnezu - skorupa ziemska ma szeroki zakres, który służy naturze do pokazania pełnego potencjału..
Dokonując zwięzłej inwentaryzacji, posiadamy, że skorupa ziemska ma następujący skład chemiczny w ujęciu procentowym:
-Tlen: 46%.
-Silikon 28%.
-Aluminium 8%.
-Żelazo 6%.
-Wapń 3,6%.
-Sód 2,8%.
-Potas 2,6%.
-Magnez 1,5%.
Te osiem pierwiastków stanowi w przybliżeniu procent 98,5% i wcale nie jest dziwne obserwowanie tlenu na szczycie listy. Nie bez powodu woda jest niezbędnym warunkiem życia.
Zdolność odziedziczona przez rośliny po prymitywnych bakteriach, zdolnych do wytwarzania tlenu w procesie fotosyntezy, do tej pory była gwarancją jego produkcji na pożądanym poziomie. Opieka nad wielką dżunglą i zalesionymi obszarami planety jest niewątpliwie nieocenionym zadaniem w celu utrzymania atmosfery sprzyjającej życiu..
Pierwszy krok w jej mutacji nastąpił około dwieście milionów lat temu, w okresie, który znamy jako jurajski. Następnie Pangea została podzielona na dwie wielkie przeciwstawne grupy: na północy Laurasia i na południu Gondwana. Te dwa ogromne fragmenty przesunęły się odpowiednio na zachód i wschód.
Z kolei każdy z nich pękł, dając początek Ameryce Północnej i Eurazji, z powodu zerwania Laurazji; a także w Ameryce Południowej, Afryce i Australii przez podział subkontynentu Gondwany.
Od tego czasu niektóre odcinki oddalają się lub zbliżają do siebie, jak w przypadku płyty indo-australijskiej, która po pozbyciu się południowej części połączyła się z eurazjatycką, zapoczątkowując szczyty Himalajów..
Takie siły rządzą tymi zjawiskami, że nawet dzisiaj wiadomo, że Mount Everest - najwyższy punkt na Ziemi - rośnie w tempie 4 milimetrów każdego roku w wyniku ogromnego ciśnienia, które wciąż wytwarza przeciwstawne płyty tektoniczne..
Podobnie badania geologiczne ujawniły, że Ameryka oddala się od wschodniej półkuli w tempie około jednego cala rocznie; to znaczy na początku XX wieku znajdował się nieco ponad trzy metry bliżej niż obecnie.
Cztery tysiące pięćset milionów lat temu powierzchnia Ziemi bulgotała w środku niewyobrażalnego chaosu, w którym nadal padały meteory, komety, asteroidy i inny materiał kosmiczny, przyciągany grawitacją wytwarzaną przez ówczesną protoplanetę..
Dni trwały zaledwie sześć godzin ze względu na oszałamiającą prędkość, z jaką planeta obracała się wokół własnej osi, będąca wynikiem niekończących się zderzeń z innymi mniejszymi gwiazdami niebieskimi i wciąż podlegających efektom pierwotnej ekspansji..
Kilka badań dostarczyło teorii powstania skorupy ziemskiej, która do niedawna była najbardziej akceptowana. Oszacowano, że mała planetoida wielkości Marsa zderzyła się z Ziemią, która wciąż była w trakcie formowania się..
W wyniku tego epizodu planeta stopiła się i stała się oceanem złożonym z magmy. W wyniku uderzenia powstał gruz, który utworzył księżyc, z którego Ziemia stopniowo ochładzała się, aż do zestalenia. Szacuje się, że miało to miejsce około 4,5 miliarda lat temu..
W 2017 roku Don Baker - naukowiec specjalizujący się w Ziemi z McGill University w Kanadzie - oraz Kassandra Sofonio - specjalista od Ziemi i planetologii, również z McGill University - stworzyli nową teorię, która bazuje na znanej już, ale dodającej element.
Według Bakera, po wspomnianej kolizji, ziemska atmosfera została wypełniona bardzo gorącym prądem, który rozpuścił najbardziej powierzchowną skałę na planecie. Rozpuszczone minerały na tym poziomie uniosły się do atmosfery i tam schłodziły.
Następnie minerały te (głównie krzemiany) stopniowo oddzielały się od atmosfery i opadały z powrotem na powierzchnię Ziemi. Baker wskazał, że zjawisko to nazywa się deszczem krzemianowym.
Obaj badacze przetestowali tę teorię, symulując te warunki w laboratorium. Po przeprowadzonych badaniach kilku naukowców było zaskoczonych, ponieważ uzyskany materiał był praktycznie taki sam jak krzemian znajdujący się w skorupie ziemskiej..
Jeszcze bez komentarzy