Plik Ocean Antartic -Znany również jako Ocean Południowy lub Południowy, jest jedną z części tworzących światowy ocean i charakteryzuje się tym, że jest drugą najmniejszą po Oceanie Arktycznym. Granice Antarktydy są młode, ponieważ zostały ustanowione w 2000 roku w ramach traktatu antarktycznego.
W rzeczywistości zasięg i istnienie tego oceanu były przedmiotem sporów, zwłaszcza między sąsiednimi krajami. Z tego powodu Antarktyda stała się stałym tematem rozmów między członkami Międzynarodowej Organizacji Hydrograficznej, w których podejmuje się próby osiągnięcia odpowiedniego konsensusu w sprawie ograniczeń oceanicznych..
Ocean Antarktyczny charakteryzuje się całkowitym otoczeniem terytoriów Antarktydy. Ponadto to i Arktyka są jedynymi oceanami, które całkowicie otaczają przestrzeń geograficzną..
Powierzchnia Antarktydy obejmuje wiele mórz peryferyjnych, takich jak Morze Szkockie, Morze Króla Haakona VII, Morze Weddella, Morze Łazariewa, Morze Riiser Larsen, Morze Kosmonautów i Morze Kosmonautów. . Ma również kilka wewnętrznych wysp, takich jak Inaccessible Island lub Roosevelt Island..
Oznacza to, że Antarktyda obejmuje wszystkie wody, które znajdują się na półkuli południowej, ponieważ obejmuje około 360 ° długości geograficznej. Jedną z głównych cech Antarktydy jest to, że zbiegają się tam najważniejsze baseny oceaniczne na południu; Ponadto ma powierzchnię morską z najgłębszymi warstwami wody.
Podobnie Antarktyda ma największy prąd oceaniczny zwany Antarktycznym Prądem Okołobiegunowym. Tam łączą się wody Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku i Indii.
Prąd ten wpływa na klimat, który rozwija się na całej planecie, ponieważ przenosi do 145 milionów metrów sześciennych cieczy oceanicznej z zachodu na wschód na 20 000 kilometrów z prędkością pół metra na sekundę. Dzięki tej trasie globalne ciepło jest rozprowadzane i ustalane są wzorce temperatur i opadów..
Indeks artykułów
4,5 miliarda lat temu istniały na Ziemi niezliczone wulkany, których aktywność wyrzuciła duże zbiorniki magmy, lepkiej i płonącej cieczy z topniejących skał. Magma składała się z ogromnych ilości gazu, co pozwoliło na powstanie pierwszej atmosfery.
Ta pierwsza atmosfera, nazwana przez naukowców „prymitywną”, była bogata w parę wodną, ponieważ klimat Ziemi był zbyt gorący, aby przechowywać wodę w stanie ciekłym. Z biegiem czasu Ziemia ostygła, a para wodna zaczęła się kondensować, zamieniając się w ciecz i ujawniając się poprzez opady..
Deszcz ten gromadził się w basenach i we wszystkich tych wydrążonych obszarach, zapoczątkowując jeziora i stopniowo niektóre morza i pierwsze oceany..
Z biegiem czasu skład oceanów zmieniał się, chociaż ilość wody pozostawała taka sama.
Na początku powstawania oceanów woda była świeża. Jednak przez miliony lat były wypełnione materiałami biologicznymi i solami mineralnymi, które były transportowane rzekami.
Sole te powstały w wyniku rozkładu skał i gazów emitowanych przez wulkany. Dzięki temu zjawisku woda w oceanach stała się słona.
Dno oceanu nie jest płaskie, ale ma górzysty relief; ponadto składa się z rozdrobnionej skórki.
Dlatego dno oceanu składa się z dużych pasm górskich, których szerokość i wysokość mierzą około czterech kilometrów i rozciągają się wzdłuż oceanu na 60 000 kilometrów..
Gdyby woda w oceanach zniknęła, wyobraziłby się krajobraz pełen równin, wulkanów, pasm górskich i głębokich rowów; to znaczy bardzo nieregularny relief.
Jak wiemy, pochodzenie Oceanu Antarktycznego wydarzyło się, gdy powstały terytoria Antarktyki. Stało się to 35 milionów lat temu, kiedy Antarktyda oddzieliła się od Gondwany.
Można powiedzieć, że w okresie kambru Gondwana cieszyła się klimatem umiarkowanym, tak że zachodnia część Antarktydy znajdowała się na półkuli północnej, podczas gdy Antarktyda Wschodnia znajdowała się na równiku; niektóre bezkręgowce i trylobity żyły na dnie morskiej tego obszaru.
Później, w okresie dewonu, Gondwana przeniosła się na inne szerokości geograficzne, powodując ochłodzenie klimatu. Jednak naukowcy odkryli skamieniałe szczątki tropikalnych roślin lądowych, które kiełkowały w tym czasie.
Zlodowacenie rozpoczęło się pod koniec tak zwanego okresu dewonu ze względu na fakt, że Gondwana notorycznie zbliżała się do bieguna południowego, w szczególności ochładzając klimat regionu..
Półwysep Antarktyczny, jak jest dziś znany, rozpoczął swój rozwój w okresie jurajskim; Pozwoliło to wyspom stopniowo wypływać na powierzchnię. W tych wodach powstały amonity, a także niektóre południowe dinozaury, takie jak Glacialisaurus.
Wcześniej tylko potwierdzono istnienie szeregu mórz otaczających Antarktydę, które powstały podczas oddzielenia Gondwany; Jednak w ostatnich dziesięcioleciach postanowiono zgrupować te prądy oceaniczne pod nazwą Ocean Antarktyki lub Ocean Południowy..
Ze względu na swoją okrągłą długość 360 stopni Ocean Antarktyczny ma granice tylko z innymi oceanami: Pacyfikiem, Indiami i Atlantykiem.
Regiony najbliżej Antarktydy to Argentyna i Chile; jednak prądy antarktyczne nie docierają do wybrzeży tych miejsc. Jeśli chodzi o współrzędne, Ocean Antarktyczny znajduje się na 70 ° S i 150 ° W.
W odniesieniu do wymiarów Oceanu Antarktycznego można stwierdzić, że ma on średnią głębokość 3270 m, a jego maksymalna głębokość sięga 7235 m; Zostało to odnotowane w South Sandwich Trench.
Z drugiej strony długość wybrzeża tego oceanu obejmuje około 17 968 kilometrów i obejmuje szereg wysp, takich jak między innymi Possession, Berkner Island, Roosevelt Island, Guest Island i Scott Island..
Powierzchnia Oceanu Antarktycznego wynosi około 20 327 000 kilometrów kwadratowych, co czyni go drugim co do wielkości oceanem; jego młodszym bratem jest Ocean Arktyczny o powierzchni 14 milionów kilometrów kwadratowych.
Największym oceanem jest Pacyfik (161 mln), a następnie Atlantyk (106 mln); z drugiej strony Ocean Indyjski ma 70,56 miliona kilometrów kwadratowych.
Geografia Oceanu Antarktycznego charakteryzuje się płaskowyżami żółci, które powstały dzięki inlandsis i lodowcom. Duża liczba fragmentów tych płaskowyżów jest połączona z lodowcami położonymi na kontynencie, co powoduje, że pękają one i tworzą góry lodowe - lub góry lodowe - i pola lodowe.
W wyniku globalnego ocieplenia te plateau topią się masowo, powodując nieproporcjonalny wzrost poziomu wody..
Geografia Oceanu Antarktycznego składa się z szeregu mórz i wysp, które są częścią terytoriów tej masy oceanicznej..
Wyspa Fisher to wyspiarskie terytorium, które jest całkowicie pokryte lodem i ma około ośmiu mil długości. Znajduje się na północ od półwyspu Edward VII i na zachodnim krańcu zatoki Sulzberger.
Terytorium to zostało ujawnione dzięki serii badań przeprowadzonych przez USGS i zdjęciom lotniczym Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w 1959 r. W 1966 r. Zostało nazwane przez US-ACAN na cześć Wayne'a Fishera, który należał do Departamentu Stanu. kraju. Ameryka Północna.
Jest to mała skalista wyspa będąca częścią Wysp Dellbridge. Znajduje się on milę od Cape Evans i Ross Island. Niedostępna wyspa jest jedną z najważniejszych w tej grupie, ponieważ nigdy nie ma śniegu i wznosi się do 95 metrów.
Terytorium to zostało odkryte podczas Ekspedycji Odkrywczej w latach 1901–1904 pod kierunkiem odkrywcy Roberta Falcona Scotta. Nazywano go tak, ponieważ ekspedycjoniści mieli wiele trudności z dotarciem do niego.
Jest to skalista wyspa położona w zatoce Terra Nova na Antarktydzie. Terytorium to było wykorzystywane przez członków ekipy ekspedycyjnej Terra Nova i znajduje się tam bardzo ważna jaskinia lodowa chroniona Traktatem Antarktycznym..
Wyprawa Terra Nova została przeprowadzona w 1910 roku przez Roberta Falcona Scotta, który zgromadził kilka grup odkrywców. Podczas jednego ze śledztw na tej wyspie statek, który miał szukać drużyny Scotta, utknął na lodzie, zmuszając ekspedycjonistów do spędzenia na tym terytorium przez zimę..
Aby przetrwać, ludzie Scotta zbudowali jaskinię i żywili się pingwinami i fokami. Zbudowali też zbiornik w morenie, który później nazwano „bramą piekła”..
W tym okresie mężczyźni cierpieli z powodu głodu, odmrożeń i czerwonki. W związku z tym opuścili wyspę w 1912 roku, przechodząc przez lodowiec Drygalski. Mimo choroby i czerwonki dotarli do Hut Point żywi..
Nazywa się Drake Passage do sekcji morskiej, która oddziela Antarktydę od Ameryki Południowej, między Południowymi Szetlandami (Antarktyda) a Przylądkiem Horn (Chile). Ten fragment jest czasami określany jako „wąski”; jednak ta definicja nie jest wystarczająca.
Ponadto jest to najbardziej wysunięty na południe szlak komunikacyjny między Oceanem Atlantyckim a Pacyfikiem..
Jeśli chodzi o granice, to na wschodzie graniczy z Morzem Szkockim, a na południu z Antarktydą. Jego szerokość wynosi średnio dziewięćset kilometrów, a jego wody są uważane przez żeglarzy za najbardziej sztormowe na świecie.
Jest to morze uważane za marginalne należące do Oceanu Antarktycznego, które znajduje się po obu stronach uzgodnionej granicy, która odpowiada Oceanie Indyjskiemu i Atlantykowi. Jego współrzędne wahają się od 68 ° S do 22 ° E.
Jego nazwa pochodzi od norweskiego odkrywcy Hjalmara Riiser-Larsena i jest uważana za morze marginalne, ponieważ nie należy do żadnego konkretnego narodu. Obejmuje do 1138,300 kilometrów kwadratowych, a jego średnia głębokość przekracza 3000 metrów.
Przez większą część roku jego wody są pełne gór lodowych. Ma kilka wybrzeży, takich jak Wybrzeże Księżniczki Astrid, Wybrzeże Księżniczki Ragnhild i Ziemia Królowej Maud..
Podobnie jak poprzednie morze, jest to morze brzegowe Oceanu Antarktycznego, które od południa łączy się z Oceanem Indyjskim.
Jego nazwa pochodzi od hołdu dla pierwszych rosyjskich astronautów w imieniu radzieckiej Ekspedycji Antarktycznej. W trakcie tej trajektorii nawigatorzy postanowili w 1962 roku oddzielić to terytorium jako niezależne morze od Antarktydy..
Wody tego morza obmywają brzegi księcia Haralda, księcia Olafa i Krainy Królowej Maud; wszystkie te ziemie są własnością Norwegii.
Ocean Antarktyczny charakteryzuje się głębokim terytorium z kilkoma wąskimi lub płytkimi obszarami; Jedynie szelf kontynentalny Antarktydy jest wąski i ma głębokość 800 metrów, co czyni go najgłębszą platformą, ponieważ średnia światowa nie przekracza 130 metrów.
Większość dna oceanu jest pokryta osadami pochodzenia lodowcowego, które należą do zamarzniętej ziemi iz czasem są przenoszone do wód.
Zasoby naturalne Antarktydy nie zostały jeszcze wykorzystane; Uważa się jednak, że na jego wodach znajdują się pola gazu ziemnego i ropy naftowej. Rozważana jest również możliwość, że zawiera on grudki manganu..
Jeśli chodzi o lód, Antarktyda zawiera największe na świecie rezerwy słodkiej wody, ponieważ w 81% jej zawartości brakuje soli. Ponadto w oceanie występuje wiele zbiorowisk kryla i różnych okazów ryb..
Temperatura wód morskich może wahać się od 10 ° C do -2 ° C. Podobnie powszechne są burze cyklonowe, które przechodzą na wschód przez zakręty, które rozwijają się wokół kontynentu antarktycznego..
Cyklony te mają dużą intensywność i są przyczyną różnic klimatycznych między otwartym oceanem a lodem.
Na powierzchni oceanu Antarktyki, obejmującej Antarktyczny Prąd Okołobiegunowy, występują najsilniejsze wiatry na świecie.
Ponadto zimą wody zamarzają całkowicie do 65 ° S w kierunku Pacyfiku i do 55 ° S w kierunku Atlantyku. Jednak niektóre wybrzeża nie zamarzają dzięki ciągłym wiatrom pochodzącym z wnętrza, dzięki czemu plaże są wolne w okresie zimowym.
Wokół Antarktydy tworzy się worek lodowy - pływająca pokrywa lodowa - która może mieć głębokość nawet jednego metra i osiągać w marcu dwa miliony kilometrów. Jego najdłuższa długość powstaje we wrześniu, osiągając 18 milionów kilometrów kwadratowych: zwiększa się nawet siedmiokrotnie.
Fale na Antarktydzie są zwykle bardzo wysokie, a jej góry lodowe osiągają przytłaczające rozmiary, co stanowi istotne zagrożenie dla nawigacji.
Region Antarktydy jest jednym z terytoriów najbardziej dotkniętych dziurą w warstwie ozonowej, która umożliwia przechodzenie promieni ultrafioletowych przez atmosferę ziemską.
Niektórzy naukowcy uważają, że Antarktyda jest bardziej podatna na promienie UV z powodu drastycznego spadku nawet o 15% fitoplanktonu w oceanie. Dzieje się tak z powodu nieuregulowanych i nielegalnych połowów wielorybów, które żywią się krylem, głównym drapieżnikiem fitoplanktonu..
Aby poprawić sytuację, kilka narodów świata zakazało eksploatacji górniczej w Antarktycznym Prądzie Okołobiegunowym, ponieważ działalność ta negatywnie zmienia również naturalny przebieg klimatu i wiatrów oceanicznych..
Zimne wiatry Oceanu Antarktycznego pozwalają na rozwój bardzo specyficznej flory na terenach przybrzeżnych.
Są to głównie rośliny naczyniowe, które powstały podczas podziału Gondwany; Jednak porosty i mchy są również powszechne, ponieważ są to okazy, które dobrze przystosowują się do zimna.
Antarktyczna trawa włochata, znana również jako trawa antarktyczna, jest jedną z roślin naczyniowych, które narodziły się na Antarktydzie. Charakteryzuje się niezwykłą odpornością na promienie ultrafioletowe dzięki związkom chemicznym, które wykorzystuje do syntezy światła.
Niektórzy naukowcy uważają, że ta właściwość włochatego ziela może zostać wykorzystana w badaniach farmakologicznych w leczeniu raka skóry i stopy. Roślina ta została po raz pierwszy opisana przez Étienne-Émile Desvaux w 1854 roku.
Znany również jako goździk antarktyczny, jest kolejnym z rodzimych gatunków Antarktydy. Perła antarktyczna należy do rodziny Caryophyllaceae i charakteryzuje się żółtymi kwiatami. Osiąga do pięciu centymetrów wysokości.
Ponadto roślina ta ma nawyki podobne do mchów i występuje nie tylko na Antarktydzie, ale można ją znaleźć w innych regionach, nawet w Meksyku..
Są to organizmy, które rodzą się z symbiozy glonów i grzybów, chociaż potrzebują trzeciego składnika: drożdży z oddziału Basidiomycota, który znaleziono w korze większości gatunków porostów. Jednak naukowcy nadal nie znają jego specyficznej roli w procesie symbiozy.
Charakteryzują się tym, że są organizmami wielokomórkowymi bardzo odpornymi na przeciwności klimatyczne, co pozwala im kolonizować różne ekosystemy.
Porosty zachowują to, co najlepsze z obu gatunków: od grzyba czerpią ochronę przed promieniowaniem słonecznym, a od alg nabywają zdolność fotosyntezy.
Fauna Oceanu Antarktycznego składa się głównie z wielorybów, kryla i planktonu, chociaż występuje tam również kilka gatunków, które tworzą życie zarówno w zimnych krainach Antarktydy, jak iw oceanie, takie jak pingwiny i foki..
Jest to rodzina płetwonogich ssaków, której udało się przystosować do życia przez większość czasu w środowisku wodnym.
Spośród Phocidae znanych jest 19 gatunków, które charakteryzują się brakiem słuchowej małżowiny usznej i tylnymi kończynami, które nie działają podczas ruchu lądowego..
To rodzina ptaków należących do rzędu Sphenisciformes. Są to nielotne ptaki morskie, które zamieszkują ziemie półkuli południowej, chociaż znaleziono niektóre gatunki zamieszkujące wyspy Galapagos..
Pierwszymi Europejczykami, którzy widzieli te ptaki, byli odkrywcy Vasco de Gamy, który nazwał je „głupimi ptakami” ze względu na jego niezdarny chód i bycie ptakiem bez umiejętności latania..
Później zadzwonili do nich Brytyjczycy pingwiny, którego pochodzenie w języku walijskim można przetłumaczyć jako „biała głowa”.
Należą do rzędu skorupiaków malacostraceous, popularnie zwanych „krylem”. Występują na wszystkich obszarach morskich świata i są głównym drapieżnikiem fitoplanktonu.
Ponadto są uważane za podstawową część łańcucha troficznego, dlatego utrzymują porządek w ekosystemach oceanicznych..
Na Oceanie Antarktycznym znaleziono szczególny gatunek (kryl antarktyczny), który tworzy biomasę 379 000 000 ton, co czyni ten gatunek zwierzęciem o największej biomasie na świecie. Z tego powodu kryl jest głównym pokarmem dla gatunków takich jak kalmary, ryby, foki, pingwiny i fiszbinowce..
Ocean Antarktyczny jest otoczony wokół Antarktydy. Oznacza to, że jedynym regionem z wybrzeżami na tym oceanie jest Antarktyda, wraz z wyspami, które znajdują się wokół tego terytorium..
Poniżej znajdują się niektóre z tych obszarów przybrzeżnych na Antarktydzie:
- Antarktyda.
- Wyspa Olsona.
- Wschodnia wyspa Ongul.
- Wyspa Vollmera.
- Wyspa Scotta.
- Wyspa Kizer.
- Isla Fisher.
- Niewyrażalna wyspa.
- Niedostępna wyspa.
- Wyspa Berkner.
- Wyspa Roosevelta.
- Wyspa Rossa.
Jeszcze bez komentarzy