Plik osteone lub system Haversa jest podstawową funkcjonalną jednostką anatomiczną zbitej lub korowej tkanki kostnej, która znajduje się w ciele kości długich i wokół kości gąbczastych.
Składa się z zestawu milimetrowych blaszek kostnych, bogatych w wapń, zgrupowanych w cylindryczny kształt. Są ułożone w taki sposób, że tworzą centralny kanał tzw Kanał Haversa, co daje miejsce dla naczyń krwionośnych i nerwów docierających do kości.
Osteony oddzielone są przestrzeniami lakunarnymi, w których znajdują się osteocyty, czyli dojrzałe komórki kostne. System posiada złożoną sieć kanałów, które komunikują osteony z lagunami zaludnionymi przez osteocyty, zapewniając tym samym dopływ krwi do wszystkich komórek, nawet tych najbardziej odległych..
Pierwszym, który opisał tę strukturę kości, był angielski anatom Clopton Havers (1657-1702), który swoje życie zawodowe poświęcił badaniu tworzenia kości i metabolizmu..
System Haversa pełni podstawową funkcję w procesie przebudowy kości, który zachodzi zarówno fizjologicznie, jak i w przypadku złamania lub pęknięcia.
Indeks artykułów
Tkanka zwarta znajduje się na zewnątrz i w ciele kości długich, a także w płaskich strukturach kostnych.
Jest to rodzaj bardzo gęstej i odpornej tkanki kostnej, która stanowi 80% masy kostnej dorosłego szkieletu. Nadaje kościom charakterystyczny kolor i konsystencję.
Gołym okiem nie można rozróżnić jej budowy w kości, dlatego do jej zrozumienia niezbędne jest badanie histologiczne mikroskopowe.
Angielski lekarz Clopton Havers jako pierwszy opisał mikroskopową architekturę zwartych kości w swojej pracy badawczej. Osteologia nova, czyli kilka nowatorskich obserwacji kości i ich części, z naciskiem na ich budowę i odżywianie.
Publikacje dr Haversa są nadal wykorzystywane w celach informacyjnych, a jego imieniem nazwano zwarty system organizacji kości..
Kość zbitą lub korową tworzy połączenie milimetrowych blaszek kostnych, które są podzielone na 3 grupy, w zależności od ich lokalizacji: zewnętrzna, wewnętrzna i osteony lub system Haversa.
Zewnętrzne blaszki znajdują się na najbardziej powierzchownej powierzchni kości. Zawierają rozszerzenia bogate w kolagen tzw Włókna Sharpey, które utrzymują je mocno przytwierdzone do okostnej, która jest powierzchowną warstwą pokrywającą kości.
Blaszki wewnętrzne znajdują się po wewnętrznej stronie kości, pokrywając jamę szpikową, która biegnie głęboko w jej wnętrzu..
System osteon lub Haversian jest główną funkcjonalną jednostką anatomiczną kości zbitej; gąbczasta tkanka kostna nie zawiera osteonów. Podobnie jak poprzednie konstrukcje składa się z zestawu kostnych blaszek, które są zgrupowane w cylindryczny sposób..
Z jego układu powstaje centralny kanał zwany Kanał Haversa, w których znajdują się naczynia krwionośne i zakończenia neurologiczne, które zaopatrują i zaopatrują kość.
Osteony komunikują się ze sobą ścieżkami, które tworzą odgałęzienia przewodów hawerskich. Te gałęzie są nazywane przewody Volkmann.
Z drugiej strony, pozornie oddzielone są one w niektórych punktach spacjami zwanymi laguny osteocytów, zawierające komórki kostne tzw osteocyty. Przestrzenie te komunikują się z kanałami Havers przez wąskie kanały lub canaliculi.
Osteocyty tworzą rozszerzenia komórek, które znajdują się w kanalikach, co umożliwia tym komórkom dotarcie do naczyń krwionośnych w celu utrzymania ich aktywności.
Ta forma komunikacji komórkowej i odżywiania jest znana jako system lakunowo-kanałowy.
Zwarta struktura, która tworzy system Haversa, nadaje kości korowej jej gęstość i odporność, będąc znacznie silniejszą niż kość gąbczasta.
Osteon zapewnia nawadnianie i odżywianie osteocytów poprzez szlaki komunikacyjne, które tworzą przewody Haversa, przewody Volkmanna i kanały. W przeciwnym razie dopływ krwi do tych komórek byłby niemożliwy ze względu na niską porowatość zbitej kości.
System Havers odgrywa fundamentalną rolę w przebudowie kości. Działa na kości z niewielkimi uszkodzeniami naprężeniowymi, a także na te, w których doszło do złamania.
Przebudowa kości obejmuje trzy typy komórek kostnych, które są odpowiedzialne za proces resorpcji, tworzenie i stabilność tkanki kostnej; są to: osteocyty, osteoblasty i osteoklasty.
Plik osteocyty Są to dojrzałe komórki znajdujące się w lagunach osteocytów, między osteonami. Te komórki pochodzą od innych, bardziej prymitywnych, tzw osteoblasty, które są odpowiedzialne za tworzenie nowej tkanki kostnej.
W zwartej kości najstarsze osteony, dojrzałe osteony, można odróżnić od młodszych, ponieważ te pierwsze mają węższy przewód hawerski.
Dojrzałe osteony są degradowane przez osteoklasty, które są również odpowiedzialne za ponowne wchłanianie zniszczonej macierzy kostnej.
W tym procesie pośredniczą różne hormony. Do najważniejszych należą hormon przytarczyc (PTH) i kalcytonina. Aktywacja hormonalna wyzwala działanie osteoklastów, które uwalniając kwaśne enzymy, demineralizują i niszczą powierzchnię kości.
To te same hormony biorą udział w resorpcji kości. Kiedy ten proces zachodzi, wapń przenika do krwiobiegu, co powoduje regulację tego minerału w organizmie..
Ze swojej strony osteoblasty są odpowiedzialne za tworzenie nowych blaszek kostnych, które organizują się, tworząc szerokie kanały hawerskie. Po zakończeniu pracy komórki te różnicują się w osteocyty, które spoczywają w przestrzeniach lakunarnych między osteonami..
Osteoblasty i osteoklasty działają doskonale w synchronizacji, aby zapobiec dalszemu tworzeniu się lub degradacji kości. Wszelkie zmiany w tej równowadze prowadzą do patologii kości, takich jak osteoporoza.
Oprócz uszkodzenia kości na hormony, które aktywują metabolizm kości, wpływa obniżony lub podwyższony poziom wapnia i fosforu we krwi i mogą wyzwalać ten mechanizm, aby organizm osiągnął równowagę tych minerałów..
Metabolizm kości jest procesem fizjologicznym, to znaczy resorpcja i tworzenie kości zachodzi u osób zdrowych. Chociaż jest to bardzo ważne dla naprawy złamania, komórki cały czas wykonują ten mechanizm.
Jeszcze bez komentarzy