Plik brodawki nerkowe są to anatomiczne struktury miąższu nerkowego, w których zakończone jest filtrowanie płynu kanalikowego w kłębuszkach kłębuszkowych. Płynem, który opuszcza brodawki i dostaje się do kielichów mniejszych, jest mocz końcowy, który zostanie odprowadzony bez modyfikacji pęcherza moczowego..
Ponieważ brodawki są częścią miąższu nerki, należy wiedzieć, jak jest on zorganizowany. Odcinek nerki wzdłuż jej długiej osi pozwala rozpoznać dwa prążki: powierzchowny - zwany korą i głębszy zwany rdzeniem, którego częścią są brodawki..
W samej korze kilka tysięcy tych przewodów łączących (nefronów) prowadzi do grubszego przewodu zwanego kolektorem korowym, który biegnie promieniowo w głąb i wchodzi do rdzenia nerki. Ten kanał z nefronami, który otrzymuje, jest zrazikiem nerkowym.
Rdzeń nerkowy nie jest warstwą ciągłą, ale jest zorganizowany jako masa tkanki w postaci piramid lub stożków, których szerokie podstawy są skierowane na zewnątrz, w kierunku kory, którą ograniczają, podczas gdy ich wierzchołki są skierowane promieniowo do wewnątrz, wprowadzając do ciała mniejszego. kielichy.
Każda z tych piramid rdzeniowych reprezentuje płat nerkowy i przyjmuje kanały zbiorcze setek zrazików. Najbardziej powierzchowna lub zewnętrzna część każdej piramidy (1/3) nazywana jest rdzeniem zewnętrznym; najgłębszy (2/3) jest rdzeń wewnętrzny i obejmuje obszar brodawkowaty.
Indeks artykułów
Najważniejszymi składnikami brodawek są kanały brodawkowe Belliniego, które nadają ostateczny dotyk płynowi cewkowemu, który otrzymują. Pod koniec podróży przez przewody brodawkowe ciecz ta, już przekształcona w mocz, wlewa się do mniejszego kielicha i nie podlega dalszym modyfikacjom..
Kanały brodawkowate, stosunkowo grube, są końcowymi częściami układu kanalikowego nerkowego i są utworzone przez kolejne połączenie około siedmiu przewodów zbiorczych, z których opuszczając korę i wchodząc do piramid, przeszły od korowej do rdzeniastej.
Otwory w ustach różnych przewodów Belliniego brodawki nadają jej wyściółce śluzowej wygląd perforowanej blaszki, dlatego nazywa się ją blaszką cribrosa. Przez tę sitową płytkę mocz wlewa się do kielicha.
Oprócz przewodów Belliniego końce długich pętli Henle znajdują się również w brodawkach, członkach tych nefronów, których kłębuszki znajdują się w korze bezpośrednio graniczącej z rdzeniem. Dlatego nefrony nazywane są juxtamedullary.
Kolejnym dodatkowym składnikiem brodawek są tzw. Naczynia proste, które wywodzą się z tętniczek odprowadzających nefronów okołoszpikowych i schodzą bezpośrednio do końca brodawek, a następnie wznoszą się prosto z powrotem do kory..
Zarówno długie pętle Henle, jak i proste naczynia są przewodami, których początkowe odcinki schodzą do brodawek i tam zakrzywiają się, aby powrócić do kory po wznoszącej się ścieżce równoległej do zstępującej. Mówi się, że przepływ przez oba segmenty jest przeciwprądowy.
Oprócz wymienionych elementów opisano również obecność w brodawkach zbioru komórek bez dokładnej organizacji histologicznej, którym nadano nazwę komórek śródmiąższowych, o nieznanej funkcji, ale mogących być prekursorami w procesach regeneracji tkanek..
Jedną z najwybitniejszych cech rdzenia nerki, która osiąga maksymalną ekspresję w brodawkach, jest istnienie gradientu hiperosmolarnego w płynie śródmiąższowym, który obmywa opisane elementy strukturalne..
Należy zauważyć, że płyny ustrojowe są na ogół w równowadze osmolarnej i to właśnie ta równowaga determinuje dystrybucję wody w różnych przedziałach. Na przykład śródmiąższowa osmolarność jest taka sama w całej korze nerkowej i równa osoczu..
Co ciekawe, w śródmiąższu rdzenia nerki, w przypadku tego samego przedziału, osmolarność nie jest jednorodna, ale zwiększa się stopniowo od około 300 mosmol / l w pobliżu kory, do wartości w brodawce ludzkiej około 1200. mosmol / l.
Wytwarzanie i zachowanie tego gradientu hiperosmolarnego jest w dużej mierze wynikiem organizacji przeciwprądowej już opisanej dla pętli i naczyń prostych. Uchwyty przyczyniają się do mechanizmu mnożnika przeciwprądowego, który tworzy gradient.
Gdyby organizacja naczyniowa była taka jak w każdej innej tkance, gradient ten zanikłby, ponieważ krwiobieg unosiłby substancje rozpuszczone. Proste szkła zapewniają przeciwprądowy mechanizm wymiennika, który zapobiega płukaniu wstecznemu i pomaga zachować gradient..
Istnienie gradientu hiperosmolarnego jest podstawową cechą, która, jak zobaczymy później, jest dodawana do innych aspektów, które pozwalają na wytwarzanie moczu o zmiennej osmolarności i objętości dostosowanej do potrzeb fizjologicznych narzuconych przez okoliczności..
Jedną z funkcji brodawek jest udział w tworzeniu gradientu hiperosmolarnego i określanie maksymalnej osmolarności, jaką można osiągnąć w śródmiąższu. Ściśle związana z tą funkcją jest również pomoc w określaniu objętości moczu i jego osmolarności..
Obie funkcje są związane ze stopniem przepuszczalności, jaką przewody brodawkowe oferują mocznikowi i wodzie; przepuszczalność, która jest związana z obecnością i poziomem w osoczu hormonu antydiuretycznego (ADH) lub wazopresyny.
Na poziomie brodawkowatej tkanki śródmiąższowej połowa stężenia osmolarnego to NaCl (600 mosmol / l), a druga połowa to mocznik (600 mosmol / l). Stężenie mocznika w tym miejscu zależy od ilości tej substancji, która jest w stanie przedostać się przez ścianę przewodu brodawkowatego do tkanki śródmiąższowej..
Dzieje się tak, ponieważ stężenie mocznika w przewodach zbiorczych wzrasta, gdy woda jest ponownie wchłaniana, tak że gdy ciecz dociera do przewodów brodawkowatych, jego stężenie jest tak duże, że jeśli pozwala na to ściana, dyfunduje on poprzez gradient chemiczny do tkanki śródmiąższowej..
Jeśli nie ma ADH, ściana jest nieprzepuszczalna dla mocznika. W tym przypadku jego śródmiąższowe stężenie jest niskie, a hiperosmolarność jest również niska. ADH sprzyja wprowadzaniu transporterów mocznika, które ułatwiają jego wydostawanie się i wzrost w śródmiąższu. Hiperosmolarność jest wtedy wyższa.
Hiperosmolarność śródmiąższowa jest bardzo ważna, ponieważ reprezentuje siłę osmotyczną, która pozwoli na reabsorpcję wody krążącej w przewodach zbiorczych i brodawkowatych. Woda, która nie zostanie ponownie wchłonięta w tych końcowych segmentach, zostanie ostatecznie wydalona w postaci moczu..
Ale aby woda przeszła przez ścianę przewodów i została ponownie wchłonięta do śródmiąższu, wymagana jest obecność akwaporyn, które są wytwarzane w komórkach nabłonka kanalikowego i są wprowadzane do jego błony pod wpływem hormonu antydiuretycznego..
Kanały brodawkowate, działając w połączeniu z ADH, przyczyniają się zatem do hiperosmolarności rdzenia i wytwarzania moczu o różnej objętości i osmolarności. Przy maksymalnym ADH objętość moczu jest niska, a jego osmolarność wysoka. Bez ADH objętość jest wysoka, a osmolarność niska.
Jeszcze bez komentarzy