Plik skorupa oceaniczna Jest to część skorupy ziemskiej pokryta oceanami. Odpowiada to dwóm trzecim powierzchni Ziemi, a mimo to zostało zbadane mniej niż powierzchnia Księżyca.
Wraz ze skorupą kontynentalną, skorupa oceaniczna oddziela powierzchnię ziemi od płaszcza, wewnętrznej warstwy ziemi zawierającej gorące, lepkie materiały. Jednak te dwie skórki bardzo się od siebie różnią..
Skorupa oceaniczna ma średnio 7 000 metrów grubości, podczas gdy kontynentalna - 35 000. Ponadto płyty oceaniczne są znacznie młodsze - szacuje się, że mają około 180 milionów lat, podczas gdy płyty kontynentalne mają około 3,5 miliarda lat..
W starożytności uważano, że dno morza jest rozległą równiną. Jednak z biegiem lat nauka była w stanie ustalić, że skorupa oceaniczna ma również cechy geograficzne, podobnie jak skorupa kontynentalna..
Na dnie morza można znaleźć góry, wulkany i rowy. Ponadto w niektórych przypadkach występuje duża aktywność sejsmiczna i wulkaniczna, która jest odczuwalna nawet na kontynentach.
Chociaż uważa się, że skorupa oceaniczna jest tą częścią skorupy ziemskiej, która jest pokryta oceanem, należy pamiętać, że nie zaczyna się dokładnie na wybrzeżach.
Właściwie pierwsze kilka metrów za wybrzeżem to także skorupa kontynentalna. Prawdziwy początek oceanicznej skorupy znajduje się na stromym zboczu, które może znajdować się kilka metrów lub kilka kilometrów od wybrzeża. Zbocza te nazywane są zboczami i mogą sięgać nawet 4000 metrów głębokości..
Przestrzenie między wybrzeżami a stokami nazywane są marginesami kontynentalnymi. Mają nie więcej niż 200 metrów głębokości i to w nich występuje najwięcej organizmów morskich..
Grzbiety to podwodne pasma górskie, które powstają, gdy magma obecna w płaszczu unosi się w kierunku skorupy i rozbija ją. Na przestrzeni wieków ruch ten generował ciągłe pasma górskie o długości przekraczającej 80 000 kilometrów..
Te pasma górskie mają na szczycie szczeliny, przez które magma nieustannie wypływa z płaszcza. Z tego powodu skorupa oceaniczna jest stale odnawiana, co wyjaśnia, dlaczego jest znacznie młodsza niż kontynentalna..
Dzięki temu ciągłemu ruchowi wulkanicznemu grzbiety rosną, aż opuszczą powierzchnię morza, które wytworzyło formacje, takie jak Wyspy Wielkanocne we wschodnim Pacyfiku i Wyspy Galapago w Oceanic Ridge w Chile..
Równiny głębinowe to płaskie obszary leżące między stokami kontynentu a grzbietami oceanu. Jego głębokość waha się od 3000 do 5000 metrów.
Są pokryte warstwą osadów, które pochodzą ze skorupy kontynentalnej i całkowicie pokrywają ziemię. Dlatego wszystkie cechy geograficzne są ukryte, co daje całkowicie płaski wygląd..
W tych głębinach woda jest bardzo zimna, a otoczenie jest ciemne z powodu oddalenia słońca. Te cechy nie uniemożliwiają rozwoju życia na równinach, jednak okazy znalezione na tych obszarach mają cechy fizyczne bardzo różniące się od tych występujących w pozostałej części morza..
Guyots to góry w kształcie pni, których szczyt jest spłaszczony. Występują pośrodku równin głębinowych i osiągają do 3000 metrów wysokości i do 10000 średnicy..
Ich szczególny kształt pojawia się, gdy osiągną wystarczającą wysokość, aby unieść się na powierzchnię, a fale powoli je erodują, aż staną się płaską powierzchnią..
Fale nawet noszą swój szczyt tak bardzo, że czasami są zanurzone do 200 metrów pod powierzchnią morza..
Rowy głębinowe to wąskie i głębokie pęknięcia w dnie morskim, które mogą mieć nawet tysiące metrów głębokości..
Powstają w wyniku zderzenia dwóch płyt tektonicznych, dlatego zwykle towarzyszy im duża aktywność wulkaniczna i sejsmiczna, która powoduje duże fale pływowe i czasami jest również odczuwalna na kontynentach.
W rzeczywistości większość rowów morskich znajduje się blisko skorupy kontynentalnej, ponieważ powstały w wyniku zderzenia płyty oceanicznej z płytą kontynentalną.
Zwłaszcza na zachodnim krańcu Oceanu Spokojnego, gdzie znajduje się najgłębszy rów na ziemi: Rów Mariana o głębokości ponad 11 000 metrów..
Skorupa oceaniczna była w całej historii jedną z największych tajemnic ludzkości ze względu na wielkie trudności związane z nurkowaniem w zimnych i ciemnych głębinach oceanu.
Dlatego nauka dążyła do zaprojektowania nowych systemów, które pozwolą lepiej zrozumieć geografię dna morskiego i sposób, w jaki powstało..
Pierwsze próby zrozumienia dna morskiego były dość szczątkowe: od 1972 do 1976 roku naukowcy na pokładzie HMS Challenger używali 400 000-metrowej liny, aby zanurzyć ją w oceanie i zmierzyć, gdzie dotknęła dna..
W ten sposób mogli mieć pojęcie o głębokości, ale trzeba było powtarzać ten proces w różnych miejscach, aby móc skomponować mapę dna morskiego. Ta czynność była oczywiście bardzo czasochłonna i wyczerpująca..
Jednak ta prymitywnie wyglądająca technika pozwoliła nam odkryć Rów Mariany, najgłębsze miejsce na całej powierzchni ziemi..
Obecnie istnieją znacznie bardziej wyrafinowane metody. Na przykład naukowcom z Brown University udało się wyjaśnić ruch wulkaniczny grzbietów oceanicznych dzięki badaniu sejsmicznemu przeprowadzonemu w Zatoce Kalifornijskiej..
Te i inne badania wspierane przez narzędzia naukowe, takie jak sejsmografy i sonary, pozwoliły ludziom coraz lepiej zrozumieć tajemnice głębin, chociaż nie jest możliwe, aby się w nich zanurzyć..
Jeszcze bez komentarzy