Plik malarstwo rzymskie Jest to przejaw artystyczno-malarski rozwinięty przez kulturę rzymską w okresie klasycznej starożytności. Przeważnie wykonywany był na ścianach domów najbogatszych rodzin, dlatego scharakteryzowano go jako malowanie freskami. Istnieją jednak zapisy dotyczące malowania na stole.
Jedną z cech charakterystycznych sztuki rzymskiej jest to, że zaczęła się ona równocześnie ze sztuką etruską i małymi koloniami greckimi - z których kultury została bezpośrednio zainspirowana. Z tego powodu na terytoriach rzymskich można znaleźć malownicze elementy różnych kultur śródziemnomorskich..
Ponieważ jest to głównie malowanie fresków - czyli malowanie ścian - tak wiele rzymskich wyrażeń malarskich nie zostało zachowanych. W rzeczywistości znalezione szczątki są bardzo małe i składają się głównie ze struktur znalezionych podczas wykopalisk w Pompejach i Herkulanum..
Jednak malarstwo rzymskie w mniejszym stopniu korzystało z innych technik, takich jak zdobienie naczyń i miniatura na pergaminie.
Z kolei Rzymianie wykonali również mozaiki, chociaż te stosowano głównie na podłogach. Okoliczność ta uległa zmianie w okresie bizantyjskim, kiedy nastąpiło ponowne odkrycie mozaiki jako wyrazu artystycznego..
Pod względem tematycznym malarstwo rzymskie koncentrowało się na elementach religijnych, mistycznych i historycznych; Ma to na celu zapisanie ich przekonań i doświadczeń, aby przetrwały w czasie i przekazywały je z pokolenia na pokolenie..
Jednak Rzymianie bardzo cenili sobie ornamentalny charakter sztuki, dlatego poszukiwali symetrii i harmonii form. Swoją wiarę przejęli od Greków, których naśladowali niemal we wszystkich aspektach życia.
Indeks artykułów
Jak wspomniano w poprzednich akapitach, sztuka rzymska powstała pod wpływem sztuki etruskiej i greckiej, do której Rzymianie podchodzili, spotykając kolonie położone w Wielkiej Grecji..
Podobnie, wpływy greckie wzrosły w II wieku pne. C., po najeździe Rzymian do Macedonii i Grecji w celu zacieśnienia unii terytorialnej półwyspu.
Pomimo godnych uwagi imitacji Rzymian, nie można powiedzieć, że cała ich twórczość artystyczna polegała na kopiowaniu, ponieważ epistemologia rządząca na półwyspie bardzo różniła się od sposobu myślenia Greków..
Na przykład manifestacje rzymskie miały skłonność do urbanistyki i wojowniczości, którą łączyły z estetyką podbitych ludów. Innymi słowy, chociaż Rzymianie przyswoili sobie wyrafinowany gust innych kultur, ich zainteresowania artystyczne były znacznie bardziej praktyczne i miały silne skłonności militarne..
Podobnie sztuka rzymska nie miała znaczących ewolucji (w przeciwieństwie do sztuki greckiej, która została podzielona na trzy główne okresy: archaiczny, klasyczny i hellenistyczny). Z drugiej strony jego artystyczne manifestacje były dość jednolite; jest to konsekwencja silnego centralizmu, jaki panował w imperium w okresie swojej świetności.
Jednak autorom udało się ustalić cztery etapy lub style w rzymskich wyrażeniach obrazkowych:
Ten etap ma swoje wpływy z okresu hellenistycznego i można go chronologicznie umiejscowić w II wieku pne. Jego estetyka oparta jest na zdobieniu marmurowych ścian, gdzie obrazowy obiekt został podzielony na trzy poziomo ustawione pasma.
Dolne pasmo pełniło funkcję cokołu, podczas gdy środkowe z kolei rozpadło się na inne kolorowe warstwy. Wreszcie górna wstęga składała się z białego fryzu, który dopełniał całą reprezentację.
Obrazy te można zobaczyć tylko w ruinach Pompejów, gdzie można je lepiej zachować.
Ten okres malarski pojawił się w I wieku pne. C. i rozciągało się do początków Cesarstwa Rzymskiego. Nazywano to „stylem architektonicznym”, ponieważ artyści wykazywali zainteresowanie otwieraniem ścian w celu zbudowania pewnego pojęcia perspektywy, dającej widzowi proste poczucie głębi..
Aby osiągnąć ten efekt, malarze wprowadzili malowane architektury, to znaczy malowali kolumny, okna, belkowania i nisze, co przeważnie prowadziło do wyimaginowanego krajobrazu lub ogrodu. Z tych okazów niektóre freski zachowały się w Rzymie i Pompejach.
Styl ten zbiegł się ze stylem architektonicznym, który rozwinął się w I wieku pne. Podczas tej fazy efekty architektoniczne zostały wyeliminowane, a obrazy z krajobrazami i postaciami zyskały większe znaczenie..
W konsekwencji zmniejszyła się troska o perspektywę i wzrosła liczba elementów dekoracyjnych. Styl zdobniczy przestał być praktykowany wraz z przybyciem Nerona do władzy.
Znajduje się w połowie I wieku pne. C. i działał jako synteza innych poprzednich stylów. Dlatego w czwartym okresie dominowała fantastyczna scenografia, w której wyimaginowane lub mistyczne motywy mieszały się z przestrzeniami architektonicznymi..
Niektórzy autorzy twierdzą, że był to konceptualny barok - choć termin ten jest anachroniczny - ponieważ w przestrzeniach starano się wywoływać złudzenia optyczne. Płaskorzeźba tych obrazów została uzyskana dzięki zastosowaniu sztukaterii.
Okazy te można było zachować zarówno w Rzymie, jak i Pompejach i zachować pewien wpływ sztuki egipskiej.
- Malarze rzymscy skupili się na przedstawianiu mistycznych i historycznych tematów, a także krajobrazów i elementów przyrodniczych..
- Pod wpływem sztuki greckiej i egipskiej malarstwo rzymskie zachowało w swoich postaciach pewien hieratyzm. To znaczy sztywność i bezruch. Dodatkowo połączenie z elementami architektonicznymi uwydatniło rzeźbiarski i nieruchomy charakter postaci..
- Najczęściej używanymi kolorami były czerwony i czarny. Jednak używali również niektórych zieleni. Warto dodać, że malarze rzymscy nie lubili mieszać kolorów, tony były więc dość purystyczne.
- Malowidła zostały wykonane w formie fresku, co z czasem osłabiło ich konserwację. Ponadto w większości prac brak jest autorstwa.
Głównymi tematami malarstwa rzymskiego były religia i historia. Dlatego ich reprezentacje składały się z wydarzeń z mitologii rzymskiej oraz ważnych wydarzeń historycznych, wojennych i politycznych..
Jednak podczas wykopalisk w ruinach Pompejów i Herkulanum archeolodzy znaleźli ciekawe obrazy przedstawiające sceny erotyczne. Obrazy te były używane do ozdabiania łaźni w mieście i służyły jako punkt odniesienia dla badaczy do poznania seksualnych zwyczajów tamtych czasów..
Podobnie znalezione naczynia zostały ozdobione czynnościami z życia codziennego, co pozwoliło badaczom na niezwykłe podejście do organizacji społecznej tej starożytnej cywilizacji. Na przykład czasami reprezentowano uroczystości i wesela, a także niektóre zawody, takie jak pisanie lub stolarstwo..
Jak wspomniano w poprzednich akapitach, większości obrazów rzymskich brakuje autorstwa. Mogło się to zdarzyć z powodu problemów, z jakimi borykali się malarze przy konserwacji swoich dzieł, co odbiło się na pracy artystycznej..
Z tego samego powodu Rzymianie bardziej cenili rzeźby, ponieważ z czasem były trwalsze i wymagały większego wysiłku..
Choć nazwisko autorów nie jest znane, archeologom i badaczom udało się uratować następujące prace:
Jest to fresk wykonany prawdopodobnie w czasach Augusta i uważany jest za najważniejszy artystyczny przykład wykopalisk w Pompejach. Został znaleziony w 1606 roku w pobliżu góry Esquilino, dawniej ogrodów Mecenas.
W pracy można zobaczyć podzielony na dwie kolumny tryptyk, w którym pojawia się dziesięć postaci. W centrum obrazu jest panna młoda, ubrana w typowy welon ślubny. Towarzyszy jej kobieta z gołą klatką piersiową, która podobno mogłaby być uosobieniem bogini Afrodyty..
Po lewej stronie młoda kobieta miesza perfumowane olejki, które posłużą namaszczeniu ciała panny młodej. Po prawej stronie pan młody siedzi na podwyższeniu w towarzystwie trzech młodych mężczyzn, którzy składają ofiary i śpiewają.
Obraz został nabyty przez cadernal Aldobrandini, który nadał dziełu przydomek. Później został kupiony przez bankiera Vicente Nielli w 1812 roku, który później przekazał go Muzeom Watykańskim.
Na tym fresku przedstawiono mitologiczną historię Paryża i trzech bogiń. W tej historii mówi się, że bogini Eris - uosobienie niezgody - zostawia złote jabłko na weselu Peleo z frazą „dla najpiękniejszej”.
Boginie Hera, Afrodyta i Atena zaczynają spór o jabłko, a aby zakończyć konflikt, Zeus decyduje się wybrać sędziego, który zdecyduje, która z trójki ma wielką rękę. W tym celu wybrano Paryż, który był księciem Troi.
Trzy boginie próbują kupić księcia różnymi darami, ale Paryż ostatecznie wybiera Afrodytę, która obiecała mu miłość do Heleny, najpiękniejszej kobiety na świecie. Jednak Helena wyszła za mąż za króla Menelaosa, co ostatecznie wywołało zemstę króla i doprowadziło do słynnej wojny trojańskiej..
Jest to proste i hieratyczne przedstawienie, w którym Paryż siedzi na skale i obserwuje trzy boginie: Afrodyta wychodzi naga, podczas gdy Atena niesie ze sobą broń i tarczę; Hera trzyma togę typową dla żon.
Jeszcze bez komentarzy