Plik dzięcioły Są to ptaki charakteryzujące się tym, że wspinają się na drzewa i dziobią ich korę. Ptaki te tworzą rodzinę Picidae (rząd Piciforme) z około 218 opisanymi gatunkami. Ta rodzina ptaków jest kosmopolityczna i występuje we wszystkich klimatach, z wyjątkiem regionów polarnych, Australii i Madagaskaru..
Jej członkowie otrzymują również inne nazwiska, np. Stolarze, telegrafiści, dzięcioły, które nawiązują do ich zwyczaju rąbania drzew w poszukiwaniu owadów..
Dzięcioły to rodzina ptaków o stosunkowo jednorodnej ekologii. Odgrywają ważną rolę w ekosystemach leśnych jako kontroler owadów i wpływają na zdrowie drzew.
Strategie żywieniowe i ich zaskakująca zdolność do wydobywania owadów z pni pozwoliły im zająć bardzo różnorodne siedliska. Ponadto są w stanie utrzymać wysoki poziom sympatii dzięki dystrybucji zasobów..
Dzięcioły nabyły modyfikacje morfologiczne, które tworzą cechy wspólne dla wszystkich członków rodziny (synapomorfie).
Wśród tych cech jest charakterystyczny długi język pokryty kolcami, które mogą wystawać z ust oraz wydłużony aparat gnykowy. Mają również wydłużone podjęzykowe gruczoły tarczycy, pogrubioną czaszkę, sztywne prostowniki, a gruczoły nosowe słabo wchodzą w oczodoły..
Indeks artykułów
Ptaki te mogą ważyć od 8 gramów (w przypadku dzięciołów z rodzaju Sasia), do ponad 500 gramów w niektórych gatunkach, takich jak Mulleripicus Y Campephilus. Ponadto ich długość ciała waha się od 20 do 56 cm.
Ptaki te mają nogi zygodaktylowe z palcami 2 i 3 skierowanymi do przodu oraz palcami 1 i 4 do tyłu, co zapewnia im doskonałą przyczepność i stabilność podczas wspinania się po kłodach. Pióra ogonowe (prostowniki) są sztywne i zakończone spiczastym kształtem, dzięki czemu służą jako punkt podparcia podczas wspinania się na drzewa w poszukiwaniu pożywienia.
Ubarwienie różni się znacznie między gatunkami dzięcioła, chociaż wiele z nich ma czerwone i beżowe pióra w okolicy głowy, z częstym czerwonawym i pomarańczowym grzebieniem na koronie..
Dzięcioły są bardzo dobrze przystosowane do swoich zwyczajów dziobania i wspinania się na drzewa. Zwierzęta te muszą wytrzymać uderzenie dziobania, które występuje przy prędkości do 7 metrów na sekundę, przy około 20 uderzeniach na sekundę..
Charakterystyka czaszki i języka stolarzy pozwala im wykonywać te czynności bez obrażeń i wstrząsów. Czaszka jest szczególnie gruba, aby absorbować wstrząsy.
Ptaki te mają łukowate kości śródczaszkowe z dwoma podłużnymi grzbietami, które rozciągają się do tylnej części czaszki. To pozwala im wytrzymać wibracje generowane przez dziobanie drewna drzew.
Dzięcioły mają również wyspecjalizowany język do zbierania larw owadów z kory drzew. Jest długa, elastyczna i zakończona haczykowatą strukturą.
Te haczyki, wraz z produkcją bardzo lepkiej i przylegającej śliny, pozwalają im wprowadzić ją do wywierconych jam w celu dosięgnięcia i unieruchomienia zdobyczy..
Inną ważną adaptacją do dziobania jest aparat gnykowy. Obejmuje to kości języka i tkankę łączną. U wszystkich ptaków aparat ten składa się z pięciu charakterystycznych kości: paraglossal, basihial, urohial, sparowany ceratobranchial i sparowany epibranchial..
W przeciwieństwie do pozostałych ptaków, kość łokciowa dzięcioła jest bardzo długa i stanowi około 60% całkowitej długości kości gnykowej. Nadoczodołowy rozciąga się do grzebienia nadoczodołowego między oczami. Również w rodzinie Picidae nie ma kości moczowodowej.
Aparat gnykowy stolarzy rozciąga się wokół czaszki, od czoła, poniżej dzioba, do ogonowej w górnej i końcowej części czaszki.
Charakterystyka tej struktury daje jej zdolność do zmniejszania wpływu dziobania poprzez pochłanianie części energii wytworzonej podczas tej czynności. Ten system działa jak pas bezpieczeństwa, który pomaga zapobiegać uszkodzeniom mózgu, zmniejszając naprężenia ściskające i rozciągające nawet o 40%.
Ptaki z rodziny Picidae mają kosmopolityczne rozmieszczenie, a ich bogactwo występuje w neotropikach i Azji Południowo-Wschodniej. Regiony te skupiają około połowy opisanych gatunków. Jednak ta rodzina nie przekracza linii Wallace'a i jest nieobecna w regionie południowym.
Na większości odizolowanych wysp brakuje gatunków dzięciołów. Jednak w przypadku Antyli zgłoszono ponad 12 gatunków z niektórymi endemicznymi rodzajami z różnych archipelagów. Na Kubie ptaki te są reprezentowane przez ponad 5 gatunków.
Dzięcioły są na ogół siedzące i niezbyt rozproszone. Zasięg geograficzny dzięciołów ma tendencję do zmniejszania się wraz ze wzrostem bogactwa gatunków, przy czym gatunki występujące na dużych szerokościach geograficznych są najbardziej rozpowszechnione..
W przypadku Picidae estymatorem bogactwa gatunkowego jest obszar regionu geograficznego. Tak więc regiony o mniejszym obszarze są bardziej zamożne i wykazują więcej endemizmów..
Dzięcioły zamieszkują wszystkie typy lasów, praktycznie nie występują w regionach bezdrzewnych, takich jak pustynie, tundry i obszary alpejskie..
U dzięciołów monogamia jest powszechnym trendem, a para ptaków często pozostaje razem przez większość życia. Jednak u wielu gatunków samce i samice można znaleźć tylko w okresie rozrodczym..
Dzięcioły często gniazdują w dziuplach, które kopią przez dziobanie siebie oraz w jaskiniach na klifach. Gniazda są czasami budowane przez obie płcie, chociaż większość konstrukcji wykonuje samce..
Samica składa od 2 do 8 białych jaj. Inkubacja trwa około dwóch tygodni, a pisklęta wychowują się od 18 dni do miesiąca. Zarówno samiec, jak i samica opiekują się pisklętami i je karmią.
Czas inkubacji tych ptaków jest jednym z najkrótszych, jakie odnotowano. Podobnie, czas potrzebny pisklętom na rozwój i opuszczenie gniazda (opierzenie się) jest stosunkowo długi w porównaniu z okresem inkubacji..
Niektóre badania sugerują, że cechy gniazda i opieki rodzicielskiej sprawiają, że pisklęta są bardzo bezpieczne, co wiąże się z długim czasem potrzebnym na opierzenie się pisklętami..
Dieta bardziej wyspecjalizowanych dzięciołów jest głównie owadożerna. Jednak wiele gatunków jest w stanie spożywać różnorodne owoce, nasiona, a nawet soki, dzięki czemu ich dieta jest znacznie bardziej zróżnicowana w siedliskach, które zajmują..
Niektóre z tych ptaków zjadają głównie błonkoskrzydłe z rodziny Formicidae, które zakładają gniazda pod korą drzew. Dodatkowo uzupełniają dietę w larwy Hemiptera, Coleoptera i Lepidoptera, które również tworzą galerie, głównie w wydrążonych pniach. Inne gatunki specjalizują się w zjadaniu larw chrząszczy.
Kilka gatunków neotropikalnych uzupełnia swoją dietę owadożerną owocami z ponad 15 gatunków drzew. Wbrew oczekiwaniom niektóre z tych ptaków wykazują większe spożycie owoców w okresach ich niedoboru.
Wynika to prawdopodobnie z faktu, że w tym czasie następuje okres reprodukcji i pisklęta wymagają większej ilości składników odżywczych..
Inne gatunki to zbieracze żołędzi, które przechowują pojedynczo w małych otworach, które zwykle otwierają na drzewach w pobliżu ich ostoi. To strategia na przetrwanie sezonu zimowego.
Rodzina dzięciołów wykazuje szereg relacji społecznych, począwszy od osobników, które podejmują samotne życie po opuszczeniu gniazda, poprzez osoby żyjące w parach przez długi czas, aż po stabilne zgrupowania społeczne..
Kilka gatunków z tej rodziny może przejawiać zachowania społeczne przy wyborze miejsc lęgowych, a nawet przy czynnościach lęgowych w społeczności. Niektóre samice mogą składać jaja w tym samym gnieździe, a także uczestniczyć w opiece nad nimi i karmieniu, nie odróżniając młodych od innych samic..
Bębnienie tych ptaków bez zamiaru poszukiwania pożywienia stanowi w okresie rozrodczym formę wystawiania się samców na zaloty samic. Z drugiej strony może też stanowić zachowanie delimitacji terytorium na tych obszarach lub stacjach, na których zasoby nie są obfite.
Wiele gatunków dzięciołów zachowuje się bardzo podobnie do innych owadożernych ptaków z rzędu wróblowych. Raczej te ptaki żerują na owadach wśród liści i pni, zamiast lokalizować je za pomocą dziobów i języka wśród kory drzew..
Te ptaki są dość wydajnymi paszowcami. Po zlokalizowaniu miejsc, w których dostępne jest jedzenie, nieustannie je odwiedzają. Z drugiej strony miejsca, w których jest mało zasobów lub takie, w których nie dostają pożywnej żywności, są opuszczone i mało uczęszczane..
Dziób dzięcioła jest prosty, twardy i ma kształt dłuta. Zakotwiczony do pnia drzewa z ogonem służącym jako zacisk, dzięcioł wykonuje szybkie, mocne uderzenia, aby kopać ubytki i odkrywać nory owadów żerujących na drewnie. Następnie używa swojego długiego i elastycznego języczka, aby złapać wspomniane owady w swoich galeriach..
Stolarze odgrywają ważną rolę ekologiczną w lasach. Wykopy wykonywane w pniach w celu dokarmiania i budowy gniazd mają istotne znaczenie w procesach rozkładu drzew..
Ponadto niektórzy badacze sugerują, że ptaki te odgrywają znaczącą rolę jako wektory rozprzestrzeniające grzyby zamieszkujące drewno..
Z drugiej strony, dzięcioły zostały zasugerowane jako wskaźniki różnorodności biologicznej lasów. Wynika to z silnego związku tych ptaków ze środowiskiem leśnym i ich wrażliwości na zmiany strukturalne i skład gatunkowy drzew..
Jeszcze bez komentarzy