Plik talerz orzechów kokosowych,Nazywana również płytą Coco, jest to stosunkowo niewielka płyta oceaniczna położona na zachód od Meksyku na Karaibach. Płyta sąsiaduje z płytami północnoamerykańskimi, karaibskimi, Rivera i Pacific. Na tej płycie zachodzi jeden z najważniejszych procesów tektonicznych w północnoamerykańskim regionie Karaibów..
Uważa się, że ruchy tektoniczne tej warstwy były główną przyczyną trzęsień ziemi, które spustoszyły Gwatemalę i Meksyk prawie 20 i 40 lat temu, odpowiednio. Płyta Cocos jest jedną z najmniejszych warstw tektonicznych na naszej planecie, obok płyt Szkocji, Arabii i Karaibów..
Jest to jednak jedna z najszybciej poruszających się płyt, posuwająca się do przodu o ponad 75 milimetrów każdego roku. Jego ruch powoduje subdukcje z sąsiednimi płytami, co powoduje trzęsienia ziemi w całym regionie Ameryki Środkowej..
Indeks artykułów
Bliskość płyty Cocos z wybrzeżem Meksyku i ogólnie z regionem Ameryki Środkowej oznacza, że jej ruchy mogą powodować trzęsienia ziemi w każdym kraju Ameryki Środkowej położonym blisko wybrzeża..
W konsekwencji Chiapas nawiedziło trzęsienie ziemi w 2017 roku, które uważa się za konsekwencję ruchów tektonicznych tej płyty ziemskiej..
Stany meksykańskie najbardziej dotknięte ruchami płyty Cocos to: Chiapas, Oaxaca, Guerrero, Michoacán, Jalisco, Nayarit, Colima, Sonora i Baja California Sur.
Talerz Cocos znajduje się w zachodniej części Meksyku. Od północy graniczy z płytą północnoamerykańską, która obejmuje całą północ kontynentu. Na wschodzie graniczy z płytą Karaibów, która znajduje się na Morzu Karaibskim i na północy Ameryki Południowej.
Na zachodzie płyta Cocos graniczy z rozległą płytą Pacyfiku, a na południu z płytą Nazca, z którą zwykle dzieli ruchy tektoniczne i powoduje wstrząsy na powierzchni planety..
Płyta Cocos powstała miliony lat temu, po tym, jak starożytna płyta Farallon pękła na kilka małych talerzy..
Płyta Farallon była starożytną płytą znajdującą się na terenie dzisiejszej Ameryki Północnej, która została podzielona na kilka części po oddzieleniu Pangaei w okresie jurajskim..
Z biegiem czasu procesy subdukcji tej płyty spowodowały, że znalazła się ona całkowicie poniżej współczesnej płyty północnoamerykańskiej. Jedyne, co pozostało po tej tablicy, to tablice Juana de Fuca, Gorda i Explorer.
Co więcej, zarówno płyta Nazca, jak i płyta Cocos są produktem subdukcji tej starożytnej prehistorycznej płyty. Znaczna część całej Ameryki Północnej składa się z pozostałości po subdukcji płyty Farallona.
Płyty takie jak Cocos powstają w wyniku procesu zwanego „ekspansją dna morskiego”. Teoria ta zapewnia, że skorupa oceanu powstaje w połączeniu z tworzeniem podwodnych pasm górskich..
Płyta Cocos powstała w wyniku zestalenia się magmy, która opuszcza środek Ziemi po napotkaniu wody oceanicznej.
Charakterystyka ruchów rozszerzających się dna morskiego jest taka sama jak płyty Cocos, co sprawia, że ma te same cechy fizyczne, co reszta innych dużych warstw lądowych..
Dotyczy to tylko składu; ruchy każdego z nich są różne iw wielu przypadkach niezależne.
Płyta Cocos - podobnie jak reszta płyt tektonicznych planety - znajduje się tuż nad astenosferą Ziemi, warstwą kamienia i minerałów, która jest częściowo stopiona. Faktura tej warstwy umożliwia przemieszczanie się warstw planety.
Płyty zwykle nie poruszają się więcej niż kilka milimetrów rocznie. Jednak ten z Cocos jest jednym z tych, które rejestrują największe przemieszczenie, po części dzięki swojemu położeniu w stosunku do pozostałych płyt planety..
Ruch płyt jest ze sobą powiązany. Oznacza to, że jeśli płyta Nazca zostanie przesunięta, płyta Cocos również przesunie się w odpowiedzi na początkowy ruch sąsiedniej.
Płyta Cocos jest sztywna i nie topi się łatwo pod wpływem ciepła astenosfery; pomaga to warstwie przesuwać się. Jednak wstrząsy subdukcji między jedną warstwą a drugą powodują nagłe ruchy odczuwalne na powierzchni w postaci trzęsień ziemi..
Ponadto, gdy dwie płyty są rozbieżne, powodowany przez nie ruch powoduje wyrzucanie magmy z głębin planety, co z kolei wspomaga ruch płyt..
Oprócz ruchu, który występuje, gdy dwie rozbieżne warstwy oddziałują ze sobą, płyty oceaniczne mogą mieć zbieżne połączenia. Kiedy dwie płyty się zbiegają, oznacza to, że zbliżają się do siebie.
W tym przypadku płyta, która jest w stanie gęstszym, to ta, która w końcu ślizga się pod drugą płytą. Na przykład podczas spotkania płyty Nazca i płyty Cocos gęstsza granica jest przeciągnięta, co powoduje, że warstwa jest przeciągnięta na spód mniej gęstej warstwy..
Proces ten prowadzi do powstania wulkanów (po kilku wiekach ruchów tektonicznych). Frakcje najgęstszej płyty są „poddawane recyklingowi” przez Ziemię i mogą ponownie wzrosnąć tysiące lat później..
Ten rodzaj ruchu jest również odpowiedzialny za tworzenie się gór w czasie. Oczywiście większość tych ruchów zachodzi w ciągu kilku lat..
Jednym z powodów, dla których trzęsienia ziemi są tak powszechne, jest tarcie, które powstaje, gdy warstwy zderzają się, nie spotykając się w rozbieżny lub zbieżny sposób. Najmniej niszczycielską interakcją dla warstw jest transformacja.
Kiedy następuje ruch transformacji, nie zachodzi żadne subdukcja. Zamiast tego płyty poruszają się względem siebie i powodują duże tarcie..
Ten rodzaj tarcia nie jest w stanie wytworzyć gór ani wulkanów, ponieważ grunt nie podnosi się. Jednak te tarcia niosą ze sobą duże ryzyko trzęsień ziemi na powierzchni..
Kiedy tarcie powstaje między dwiema płytami Ziemi, największe konsekwencje widać w najwyższej warstwie litosfery, w której żyją ludzie..
Płyty oceaniczne, takie jak płyta Cocos, składają się z rodzaju kamienia zwanego skałą bazaltową. Ta skała jest znacznie gęstsza i cięższa niż materiał, z którego składają się płyty kontynentalne..
W większości płyty kontynentalne składają się z granitu, który składa się z minerałów, takich jak kwarc. Kwarc, w porównaniu do skały bazaltowej, ma znacznie lżejszy skład..
Warstwa skorupy ziemskiej, która znajduje się pod płytami oceanicznymi, ma zwykle nie więcej niż 5 kilometrów grubości. Wynika to z dużej wagi minerałów bazaltowych, z których składają się te płyty.
Z drugiej strony inne rodzaje płyt kontynentalnych - takie jak płyta północnoamerykańska sąsiadująca z płytą Cocos - mają znacznie grubszą dolną skorupę. W niektórych przypadkach skorupa, która znajduje się poniżej płyt kontynentalnych, ma grubość ponad 100 kilometrów.
Te kompozycje wpływają na interakcje między płytami. Gęstość płyt oceanicznych powoduje, że ruchy między warstwami powodują, że subdukcja utrzymuje warstwy kontynentalne na górze, podczas gdy płyty oceaniczne przesuwają się na niższą płaszczyznę.
Ruchy te zachodzą powoli, ale stale na wszystkich płytach planety, w tym na płycie Cocos..
Granice, które oddzielają płytę Cocos od reszty warstw, które ją otaczają, nie mogą być docenione gołym okiem, ponieważ znajdują się one pod powierzchnią ziemi, w oceanach.
Jednak dokładne określenie miejsca, w którym leżą te ograniczenia, jest możliwe dzięki nowoczesnej technologii satelitarnej..
Granice lub granice płyt Ziemi są zwykle ośrodkami, w których występuje duża aktywność wulkaniczna. Ponadto to właśnie tam generowane są głównie trzęsienia ziemi, ponieważ te granice są miejscem, w którym zderzają się ze sobą różne warstwy..
Talerz kokosowy z czasem zmienia swój kształt. Sam w sobie kształt płyty Cocos jest dość nieregularny i nie jest zgodny z określonym wzorem geometrycznym. Czas i ruchy subdukcji i transformacji powodują pękanie warstwy, zmieniając jej kształt na przestrzeni wieków..
Jest prawdopodobne, że płyta Cocos w przyszłości zniknie całkowicie, jeśli ruchy subdukcji spowodują jej przesunięcie w kierunku dolnej części sąsiedniej warstwy kontynentalnej..
Jeszcze bez komentarzy