Plik planiści lub torfowiska to grupa zwierząt należących do gromady płazińców. Są to płaskie robaki, które mogą mierzyć do około 5 cm. Podtyp ten został po raz pierwszy opisany w 1831 roku przez niemieckiego zoologa Christiana Ehrenberga.
Planarianie to grupa zwierząt, które wymagają obfitych warunków wilgotnościowych. Dlatego żyją w zbiornikach wodnych lub w środowiskach lądowych, w których jest wystarczająco dużo tego pierwiastka. Obejmuje dużą liczbę gatunków, około 3000, a wiele z nich charakteryzuje się obecnymi wzorami kolorystycznymi.
Indeks artykułów
Planarianie to wielokomórkowe organizmy eukariotyczne, co oznacza, że mają strukturę zwaną jądrem komórkowym, w której znajduje się DNA, tworząc chromosomy. Podobnie składają się z różnych typów komórek, z których każda specjalizuje się w określonej funkcji..
Zwierzęta te są triblastyczne, ponieważ podczas rozwoju embrionalnego prezentują trzy listki zarodkowe: ektodermę, endodermę i mezodermę. Z tych warstw powstają różne narządy i struktury, które będą składać się na organizm dorosły..
Są również celofanem, ponieważ brakuje im wewnętrznej jamy zwanej coelomem. Mają dwustronną symetrię, ponieważ składają się z dwóch dokładnie równych połówek, oddzielonych wyimaginowaną linią na osi podłużnej..
Są hermafrodytami, to znaczy mają zarówno żeńskie, jak i męskie narządy rozrodcze. Jego rozmnażanie jest bezpłciowe i seksualne. W tym ostatnim przypadku zapłodnienie ma charakter wewnętrzny, a rozwój większości gatunków jest bezpośredni. Tylko nieliczne mają rozwój pośredni z stadiami larwalnymi.
Jest to grupa zwierząt występująca zarówno w ekosystemach wodnych, jak i lądowych. Niektóre są przystosowane do życia w wodach słodkich, a inne, większość, w wodach słonawych. Na poniższym filmie możesz zobaczyć pływanie planarne:
Klasyfikacja taksonomiczna planarian jest następująca:
Planarianie nie mają typowego kształtu robaka, ponieważ ich ciało jest spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Jego wielkość jest zróżnicowana; są gatunki, które mierzą zaledwie 1 cm, nawet inne, które mogą przekraczać 5 cm.
Niektóre gatunki wykazują wyraźną cefalizację. U niektórych docenia się zróżnicowany obszar głowowy ciała, ponieważ ma charakterystyczny trójkątny kształt. W tym regionie można wyróżnić małe wyrostki zwane przedsionkami..
Również w okolicy głowowej znajdują się małe plamki, które są znane jako ocelli i które działają jako narządy wzroku..
W brzusznej części torfowisk można dostrzec kilka otworów: pierwszy odpowiada ujściu, przez które może wyjść gardło; pozostałe otwory, w zmiennej liczbie (od 1 do 3), odpowiadają otworom narządów płciowych.
Ściana ciała planarian składa się z kilku warstw:
To całkiem proste. Składa się z pyska, który znajduje się na brzusznej powierzchni zwierzęcia. Za ustami znajduje się gardło, które w zależności od gatunku może mieć różną morfologię (prosta, bulwiasta, pofałdowana).
Gardło przedostaje się do jelita, które jest ślepe i rozgałęzione. Nie ma dokładnej liczby oddziałów. Wózki nie posiadają otworu odbytu.
Zwierzęta te mają zwoj mózgowy, z którego wyrastają dwa boczne struny nerwowe. Oba są połączone włóknami nerwowymi, które przechodzą od jednego do drugiego.
Oprócz tego planarianie prezentują pewne narządy zmysłów, takie jak ocelli (wzrok) i statocysty (równowaga). Mają także komórki, które działają jako receptory, pozwalając im dostrzec bodźce zewnętrzne. Są to chemoreceptory, tangoreceptory i reoreceptory..
System wydalniczy planarian składa się z systemu struktur znanych jako protonephridiums. Są to ślepe kanaliki, które otwierają się na zewnątrz na powierzchni ciała zwierzęcia przez otwór zwany nefrostomą..
Nie mają prawidłowego układu oddechowego, oddychanie płaskich jest skórne. Oznacza to, że wymiana gazowa zachodzi przez skórę..
Z punktu widzenia rozmieszczenia planarianie to zwierzęta, które są szeroko rozpowszechnione we wszystkich regionach świata..
Jednak ze względu na swoje cechy anatomiczne i fizjologiczne, a także wymagania, planarianie muszą żyć w wilgotnych miejscach, gdzie jest dostateczna dostępność wody..
Są planarianie, które są wyraźnie wodne, podczas gdy są inne, które mogą znajdować się w siedliskach lądowych..
Jeśli chodzi o te, które żyją w środowiskach wodnych, są takie, którym udało się skolonizować ekosystemy wód słonawych, dlatego na ogół występują jako część bioróżnorodności raf koralowych.
Wręcz przeciwnie, są inne osoby, które przystosowały się do życia w środowiskach słodkowodnych. Z tego powodu często można je znaleźć w zbiornikach słodkowodnych, które mają niewielki przepływ..
Podobnie planarianie, które występują w ekosystemach lądowych, są zlokalizowane głównie w miejscach o dużej wilgotności i do których światło słoneczne nie dociera bezpośrednio. Wśród tych miejsc można wymienić pęknięcia, pnie drzew lub można je znaleźć na podłożu, pokryte resztkami martwych liści..
Na torfowisku obserwuje się dwa rodzaje rozmnażania: bezpłciowe i płciowe.
Ten rodzaj rozmnażania nie obejmuje fuzji gamet płciowych. Dlatego uzyskani potomkowie będą dokładnie tacy sami jak rodzic, który ich zapoczątkował..
Planarianie mogą rozmnażać się bezpłciowo poprzez dwa procesy:
Jest to najczęstszy rodzaj rozmnażania bezpłciowego wśród boggersów. Polega na rozwoju dorosłego osobnika z małych fragmentów innego zwierzęcia. Może się to zdarzyć, jeśli planista dozna urazu, który powoduje utratę części ciała.
Powielanie przez fragmentację jest możliwe dzięki totipotencji komórek tworzących planarne.
Jest to rodzaj rozmnażania polegający na rozwoju osobnika z niezapłodnionych zalążków dziewiczych samic. Partenogeneza występuje na ogół, gdy różne populacje przechodzą okresy stresu, takie jak brak osobników płci przeciwnej.
Rozmnażanie płciowe obejmuje połączenie lub połączenie żeńskich gamet (zalążków) i męskich (plemników).
Nawożenie na torfowiskach ma charakter wewnętrzny, gdyż zachodzi wewnątrz organizmu. Chociaż wiadomo, że są to zwierzęta hermafrodytyczne, nie ma w nich samozapłodnienia. Zamiast tego może być dwojakiego rodzaju zapłodnienie: zapłodnienie krzyżowe i impregnacja podskórna..
W przypadku zapłodnienia krzyżowego dochodzi do kopulacji dwóch osobników. Tutaj następuje wymiana plemników między obiema próbkami. Plemniki są przechowywane w strukturze zwanej workiem kopulacyjnym..
Z drugiej strony impregnacja podskórna polega na wzajemnej perforacji ściany ciała w celu wprowadzenia plemników. Tutaj obserwuje się krycie między dwoma płaskimi:
Po zapłodnieniu powstaje jajko lub zygota. W zależności od gatunku obserwuje się dwa rodzaje jaj:
Rozwój embrionalny obejmuje proces segmentacji, w którym komórki dzielą się poprzez mitozę, zwiększając liczbę komórek, które zawiera zarodek, tak aby mogły zacząć się specjalizować.
W zarodku torfowisk typ segmentacji jest spiralny iw większości przypadków rozwój jest bezpośredni. Oznacza to, że z jaja wyłania się osobnik o cechach dorosłego osobnika. Wręcz przeciwnie, istnieje niewielki odsetek gatunków prezentujących stadia larwalne.
Torfowiska należą do grupy zwierząt uznawanych za mięsożerne. Oznacza to, że jedzą inne zwierzęta.
Główną ofiarą torfowisk są drobne bezkręgowce, takie jak skorupiaki, owady, mięczaki i inne robaki.
Sposób karmienia jest następujący: poprzez różne mechanizmy, w zależności od gatunku torfowiska, łapie zdobycz i wkłada ją do pyska. Istnieją gatunki, które otaczają ofiarę substancją o śluzowej konsystencji, uniemożliwiając jej poruszanie się, podobnie jak inne, które bezpośrednio zaszczepiają enzymy trawienne..
Kontynuacją pyska jest gardło, które jest dość odporne i ma dużą pojemność, dzięki czemu może przyswajać ofiarę znacznych rozmiarów w porównaniu z wielkością torfowiska.
Zaraz za gardłem znajduje się jelito, które jest ślepe i rozgałęzione. Liczba gałęzi zależy od gatunku. To tutaj zachodzi proces trawienia i wchłaniania składników odżywczych..
Należy jednak pamiętać, że trawienie może przebiegać wewnątrzkomórkowo lub zewnątrzkomórkowo. W pierwszym przypadku zachodzi dzięki obecności wakuoli przewodu pokarmowego, która wydziela enzymy trawienne (egzopeptydazy, lipazy).
Z drugiej strony trawienie zewnątrzkomórkowe zachodzi poprzez działanie niektórych enzymów wydzielanych na poziomie gardła, a także dzięki wyspecjalizowanym endopektydazom.
W tym filmie możesz zobaczyć, jak planista łapie ślimaka:
Gatunek ten należy do rodziny Pseudocerotidae. Jest to planarianin przystosowany do życia w środowiskach słodkowodnych, dlatego występuje głównie na Oceanie Indyjskim, a konkretnie w obszarze, który biegnie od Morza Czerwonego do wybrzeży Australii..
Ten planarny charakteryzuje się jasnymi kolorami, które zdobią jego ciało, co pozwala na łatwą identyfikację na rafach koralowych. Na przedniej krawędzi ich ciała mają bardzo małe wypustki, które są znane jako pesudotentacles..
Znany jest również jako „perski płazińczyk dywanowy”. Występuje wyłącznie na Oceanie Spokojnym, w szczególności u wybrzeży Malezji, Indonezji, Tajlandii, Filipin, Australii, Wysp Salomona i Mjanmy i kilku innych miejsc..
Jego wygląd fizyczny jest dość charakterystyczny, rozpoznawalny dla każdego doświadczonego nurka. Jego powierzchnia grzbietowa jest czarna lub brązowa, na której obserwuje się wzór różowych linii, a także dużą liczbę żółtych kropek. Stamtąd wywodzi się jego nazwa.
Na przedniej krawędzi ciała ma bardzo małe wypustki, które przypominają macki. To twoje pseudo-macki. Porusza się przez środek dzięki falistym ruchom ciała.
Jest to piękny planarianizm występujący na obszarze rozciągającym się od wschodniego wybrzeża kontynentu afrykańskiego do regionu znanego jako Mikronezja. Z tego powodu występuje w wodach zarówno Oceanu Indyjskiego, jak i Oceanu Spokojnego..
Grzbietowa powierzchnia tej planarii jest czarna, co daje iluzję aksamitnego wyglądu. Ma bardzo szczególną kolorową obwódkę, składającą się z pomarańczy, różu i bordo. Może mierzyć do 8 cm.
W jego diecie znajdują się niektóre bezkręgowce należące do grupy ślimaków (ślimaków) i skorupiaków (m.in. kraby, krewetki).
Ten planarianin jest przystosowany do życia w środowiskach słodkowodnych. Jego korpus składa się z kilku podłużnych ogniw. Z każdego linku może tworzyć się pełny planista dla dorosłych.
Występuje głównie w małych zbiornikach słodkowodnych, takich jak stawy i laguny. W nich znajduje się na dole, pod resztkami roślinności. Brakuje mu oczu, ale ma wysoko rozwinięty organ równowagi, który pozwala mu efektywnie orientować się w ruchu w otoczeniu.
Jeszcze bez komentarzy