Plik ubóstwo Definiuje się ją jako sytuację, w której osoba nie jest w stanie zaspokoić swoich minimalnych potrzeb fizycznych i psychicznych. Ten brak zasobów waha się od niedoborów żywności, przez brak energii elektrycznej, po niedostępność wody pitnej..
Oprócz tej definicji eksperci rozszerzają pojęcie ubóstwa poza brak zasobów i dochodów. Aspekty takie jak brak godziwych warunków mieszkaniowych, brak dostępu do edukacji lub brak opieki zdrowotnej są również uznawane za sytuacje ubóstwa.
Przyczyny istnienia ubóstwa są bardzo zróżnicowane. Według organizacji, takich jak Intermón Oxfam, pojawiają się takie aspekty, jak obecny system handlowy, dziedzictwo kolonializmu, wojny, słaba dystrybucja zasobów lub czynniki klimatyczne. Z tego powodu strategie zwalczania tej plagi muszą być multidyscyplinarne..
Według statystyk wskaźniki ubóstwa spadły w ostatnich dziesięcioleciach. Ich obecność jest jednak nadal ważna w niektórych obszarach geograficznych planety. Do tego należy dodać stosunkowo częstą koncepcję: brak wystarczających zasobów wśród pracowników w krajach rozwiniętych ze względu na ich niskie pensje..
Indeks artykułów
Hiszpańskie słowo „ubóstwo” wywodzi się od łacińskiego słowa paupertas, które było stosowane w odniesieniu do bydła i niezbyt urodzajnej ziemi. Później zaczęto go używać w odniesieniu do braku środków na przetrwanie.
Podobnie termin ten również zaczął być używany bardzo wcześnie jako definicja braku bogactwa..
Ogólnie rzecz biorąc, ubóstwo definiuje się jako sytuację ekonomiczną i społeczną charakteryzującą się brakiem zasobów potrzebnych ludziom do utrzymania odpowiedniego poziomu życia..
Początkowo wagę przywiązywano tylko do takich aspektów, jak żywność lub mieszkanie, ale w ostatnich dziesięcioleciach rozszerzyło się na inne, takie jak brak dostępu do edukacji, zdrowia lub podstawowych usług.
Eksperci stosują kilka różnych sposobów pomiaru ubóstwa, chociaż prawie zawsze brane są pod uwagę zmienne, takie jak bezrobocie, brak dochodów umożliwiających zdobycie środków niezbędnych do życia lub warunki marginalizacji.
Amartya Sen, ekonomista laureat Nagrody Nobla, zaktualizował tradycyjne podejście do ubóstwa i podkreślił niemożność osiągnięcia życiowego spełnienia z powodu braku możliwości, podstawowych praw i zdolności..
Dane dostarczone przez organizacje pozarządowe i agencje ONZ pokazują, że w 2015 r. 10% światowej populacji przeżywało za mniej niż 1,90 USD dziennie..
Stanowi to niewielką poprawę o 1% w porównaniu ze sprawozdaniami z 2013 r., Chociaż jest to dobry wynik w porównaniu z 36% zarejestrowanymi w 1990 r..
Chociaż dane poprawiły się w ostatnich dziesięcioleciach, eksperci uważają, że wciąż jest wiele do zrobienia. Odnotowano postęp we wszystkich regionach planety, ale nadal obserwuje się wiele różnic.
W ten sposób Azja Wschodnia, Pacyfik, Europa i Azja Środkowa zdołały zredukować skrajne ubóstwo do 3%. Jednak w krajach afrykańskich na południe od Sahary skupia się ponad połowa ubogich na świecie. Na tym obszarze liczba osób dotkniętych tym schorzeniem wzrosła o 9 milionów: w 2015 roku w regionie było 413 milionów osób ubogich.
Jednym z aspektów, który utrzymuje się w większości regionów świata, jest to, że większość ubogich mieszka na obszarach wiejskich, pracuje w rolnictwie i ma niewielki dostęp do edukacji.
Przyczyny ubóstwa są wielorakie i złożone. W większości za tą sytuacją stoi szereg uwarunkowań historycznych, społecznych i kulturowych.
Eksperci uważają, że niektóre z tych historycznych przyczyn to kolonializm, niewolnictwo, wojna lub najazdy. Z drugiej strony wskazuje się również na inne aspekty, takie jak brak polityki dystrybucyjnej i międzynarodowy model biznesowy..
Obecny model biznesowy, oparty na korporacjach międzynarodowych, które wykorzystują zasoby i tanią siłę roboczą krajów najbardziej dotkniętych ubóstwem, jest uważany za jedną z przyczyn uniemożliwiających przezwyciężenie tej sytuacji..
Tego typu działania pogłębiają zubożenie krajów, ponieważ chodzi tylko o oszczędność kosztów i zwiększenie zysków..
Korupcja oznacza znaczne ograniczenie zasobów, które powinny dotrzeć do ogółu ludności, aby poprawić ich sytuację.
Susze, powodzie, huragany i inne czynniki klimatyczne powodują poważne epizody niedoborów żywności.
W ostatnich latach, wraz ze zmianami klimatycznymi, brak wody wpływa na duże obszary planety. Uprawy są negatywnie dotknięte, a ponadto erozja i pustynnienie zwiększają problemy.
Nierówności w dystrybucji zasobów dotyczą zarówno społeczeństw słabiej rozwiniętych, jak i rozwiniętych. W obu przypadkach ta okoliczność uniemożliwia części populacji zaspokojenie wszystkich potrzeb..
Nie ma wątpliwości, że konflikty zbrojne powodują zubożenie dotkniętych nimi krajów. Oprócz ofiar śmiertelnych niszczona jest infrastruktura (prywatna i publiczna).
Innym skutkiem wojen jest ucieczka części ludności. Uchodźcy tracą cały swój dobytek i muszą przenieść się w bezpieczniejsze miejsca i liczyć na pomoc, aby przeżyć.
Konsekwencje ubóstwa, podobnie jak jego przyczyny, są wielorakie i zróżnicowane. Ogólnie rzecz biorąc, występuje kilka konsekwencji w tym samym czasie.
Podobnie konsekwencje te są różne w zależności od tego, czy ubóstwo dotyka pojedynczą osobę, mniej lub bardziej rozległą społeczność, czy też występuje w kraju rozwiniętym lub rozwijającym się..
To z pewnością najpoważniejsze konsekwencje ubóstwa. Niedożywienie dotyka głównie populację dzieci, przy czym współczynniki umieralności w tym sektorze populacji rosną.
Ubóstwo jest jedną z najczęstszych przyczyn wykluczenia społecznego. Jednostki lub całe grupy pozostają na marginesie społeczeństwa, bez możliwości dostępu do podstawowych usług.
Ta okoliczność powoduje z kolei wzrost urazy. Nierzadko niezadowolenie przeradza się w przemoc lub w krajach demokratycznych rośnie poparcie dla populistycznych polityków.
Z drugiej strony, chociaż eksperci zaprzeczają, że istnieje bezpośredni związek między ubóstwem a przestępczością, sytuacje wykluczenia i braku zasobów mogą być pożywką dla zwiększonej przestępczości i narkomanii.
Zarówno niedożywienie, jak i brak usług medycznych narażają zdrowie biednych populacji na większe ryzyko zachorowań.
Podobnie w ostatnim czasie kilka badań powiązało rosnącą epidemię otyłości z brakiem zasobów, zarówno finansowych, jak i edukacyjnych..
Jak wspomniano powyżej, definicja ubóstwa nie jest już tylko ekonomiczna. Ponadto obejmuje również takie kwestie, jak brak wody, edukacja, warunki mieszkaniowe, zdrowie czy integracja.
Występuje w krajach o niskim wskaźniku wykluczenia społecznego. Osoby dotknięte chorobą, oprócz ograniczonych zasobów, mają niższy poziom wykształcenia, duże nierówności dochodowe, więcej analfabetyzmu i niepewne zarobki.
Występuje wtedy, gdy sytuacja ekonomiczna na wsi jest dużo gorsza niż w miastach. W związku z tym możliwe jest, że mieszkańcy miast w danym kraju cieszą się dobrym poziomem życia, podczas gdy ci, którzy mieszkają na wsi, borykają się z prawdziwymi problemami.
W wielu przypadkach ubóstwo na wsi powoduje pojawienie się ubóstwa miejskiego. Zwykle dzieje się tak, gdy ludzie na obszarach wiejskich muszą migrować do miast, aby spróbować znaleźć lepsze możliwości..
Konsekwencją jest pojawienie się gett o niskich dochodach i narastanie nierówności społecznych.
Dzieci są jedną z grup najbardziej dotkniętych ubóstwem. W niektórych krajach najbardziej perwersyjnym skutkiem jest niedożywienie. Chociaż w ostatnich latach nastąpiła poprawa, śmiertelność niemowląt jest nadal znacznie wyższa na biednych obszarach planety.
Oprócz tego ubóstwo wiąże się z mniejszym dostępem do edukacji i usług zdrowotnych.
Względne ubóstwo występuje w krajach, w których istnieją duże różnice w rozwoju w zależności od regionu. Ten rodzaj ubóstwa dotyka niektóre miejsca zaniedbane przez rządy krajowe.
Zwykle nie jest to ubóstwo absolutne, ale wiąże się z brakiem zasobów społecznych dla ludności.
Jest to rodzaj ubóstwa, który dotyka pewną warstwę społeczeństwa. Pokazuje z jednej strony wysoką segmentację tego samego społeczeństwa, z grupami ludzi, którzy mają nierówny dostęp do zasobów.
Charakterystyczne elementy ubóstwa strukturalnego to niepewność społeczna, mniejszy udział w życiu politycznym dotkniętych nim osób oraz chroniczne zubożenie..
Jak sama nazwa wskazuje, skrajne ubóstwo jest najbardziej dotkliwe. Obejmuje każdą osobę, która nie może przykryć jedzenia przez określony czas..
Dane z ostatnich dziesięcioleci pokazują, jak zmniejsza się ubóstwo na całej planecie. Nie oznacza to jednak, że zniknął: 10% mieszkańców krajów rozwijających się żyje za mniej niż 1,9 dolara dziennie, kwota ta jest traktowana jako odniesienie do pomiaru ubóstwa.
Rozwiązania tego problemu są złożone, ponieważ muszą uwzględniać czynniki polityczne i klimatyczne.
Organizacja Narodów Zjednoczonych wystosowała wezwanie Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 próbować złagodzić ubóstwo na świecie. Spośród 17 wyznaczonych celów koniec tej plagi pojawia się jako pierwszy.
Rozwiązanie proponowane przez ONZ w pierwszej kolejności polega na mobilizacji zasobów, zarówno publicznych, jak i prywatnych, która pozwoli krajom rozwijającym się poprawić swoją sytuację. Chodzi o promowanie szeregu programów i praktyk mających na celu zwalczanie ubóstwa we wszystkich jego wymiarach.
Z drugiej strony Cele Zrównoważonego Rozwoju mają również na celu tworzenie standardów krajowych, regionalnych i międzynarodowych ukierunkowanych na faworyzowanie obszarów najbardziej zubożałych, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet..
Ostatecznym celem jest to, aby do 2030 r. Wszyscy ludzie mieli takie same prawa do zasobów ekonomicznych. W ten sam sposób muszą mieć również dostęp do podstawowych usług, kontroli gruntów, zasobów naturalnych i nowych technologii..
Jednak najnowsze raporty wskazują, że skrajnego ubóstwa nie da się wykorzenić we wskazanym terminie..
Wszyscy eksperci są zgodni co do tego, że eliminacja ubóstwa wymaga wielowymiarowego podejścia. Oznacza to, że nie wystarczy poprawa warunków ekonomicznych ludności, ale konieczne jest zapewnienie zubożałym obszarom podstawowych zasobów społecznych.
Do najważniejszych należą edukacja, zdrowie, czysta woda i prąd. Ponadto należy dołożyć wszelkich starań, aby wyeliminować wszelkiego rodzaju zróżnicowania społeczne ze względu na płeć, pochodzenie etniczne lub przekonania..
Wskaźniki do pomiaru ubóstwa w Meksyku uwzględniają między innymi takie aspekty, jak odżywianie, dostęp do wody pitnej, opieka zdrowotna czy mieszkanie. Zgodnie z ustawodawstwem krajowym ustalono cztery rodzaje ubóstwa: umiarkowane, względne, bezwzględne i skrajne.
Z raportu wydanego w 2019 roku przez Krajową Radę Oceny Polityki Rozwoju Społecznego (Coneval) wynika, że w kraju żyje 52,4 mln osób ubogich, co stanowi 41,9% populacji. Liczba ta oznacza spadek o 2,5% w porównaniu z danymi zarejestrowanymi w 2008 roku..
Badanie podkreśla poprawę w 24 stanach kraju, wskazując jednocześnie, że południowo-wschodnia część kraju nadal jest najbiedniejszym obszarem.
W skali globalnej skrajne ubóstwo zmniejszyło się w ciągu ostatniej dekady. W 2008 r. W tej kategorii było 12,3 mln Meksykanów, podczas gdy w 2018 r. Zmniejszyło się do 9,3 mln.
Ostatni kryzys gospodarczy doprowadził do znacznego wzrostu liczby gospodarstw domowych poniżej granicy ubóstwa w Hiszpanii. Należy jednak wziąć pod uwagę, że standardy ubóstwa w Unii Europejskiej ustanawiają inne warunki niż w Ameryce Łacińskiej..
Wśród aspektów, które bierze pod uwagę UE, są poziom zatrudnienia, dochody i zdolność do pokrycia wydatków, takich jak czynsz czy ogrzewanie.
Hiszpania jest siódmym krajem w Unii Europejskiej o największym ubóstwie. Prawie 25% populacji jest zagrożonych wykluczeniem, chociaż jeśli weźmie się pod uwagę tylko dochód, odsetek ten spada do 21,6%.
Limit uznawania gospodarstwa domowego za zagrożone ustalono na poziomie dochodu poniżej 1552 EUR miesięcznie w przypadku małżeństw z dwojgiem dzieci lub 739 EUR miesięcznie w przypadku osób mieszkających samotnie.
Wskaźnik oznaczający poważną deprywację materialną w UE obejmuje brak możliwości włączenia ogrzewania, niemożność jedzenia mięsa lub ryb przynajmniej co dwa dni lub niemożność pokrycia nieprzewidzianych wydatków, takich jak zakup telewizora lub telefon.
Hiszpania widziała wzrost tego wskaźnika w ostatnich latach. Tak więc w takiej sytuacji znajduje się 5,1% populacji.
Podobnie jak w innych krajach, Kolumbia doświadczyła w ostatnich latach znacznego wzrostu ubóstwa.
Krajowy Departament Administracji Statystycznej (Dane), mierząc gospodarkę rodzinną, określa dwie różne kategorie: ubóstwo pieniężne i ubóstwo wielowymiarowe. Ta ostatnia, oprócz dochodów, obejmuje warunki mieszkaniowe, dostęp do edukacji, warunki dzieci i zdrowie.
El Dane w swoim najnowszym raporcie potwierdza, że 9,69 mln Kolumbijczyków żyje w wielowymiarowym ubóstwie. Stanowi to 19,6% całej populacji.
Ubóstwo pieniężne mierzy się na podstawie spożycia w gospodarstwie domowym. Tak więc zarówno dochody, jak i wydatki są brane pod uwagę i odnoszą się do podstawowego koszyka dóbr. Może to być jedzenie lub inne.
W oparciu o tę metodologię najnowsze dane potwierdzają, że prawie 30% Kolumbijczyków żyje w ubóstwie pieniężnym. W konsekwencji nie mogą nabyć tych podstawowych towarów.
W ramach tego wskaźnika znajduje się podkategoria zwana skrajnym ubóstwem pieniężnym. Aby to zmierzyć, obliczenia są dokonywane z uwzględnieniem tylko możliwości zakupu podstawowej żywności, aby przeżyć. W 2018 r. W Kolumbii było 3 i pół miliona osób w tej kategorii.
Peru wykazuje pozytywną dynamikę w swoich wysiłkach na rzecz ograniczenia ubóstwa. Limit ekonomiczny, który można uznać za biednego, został ustalony na 344 soli na osobę. Kwotę tę zmniejszono do 183 soli, aby zmierzyć skrajne ubóstwo.
W latach 2017-2017 ubóstwo monetarne w Peru spadło o nieco ponad jeden punkt procentowy. Zatem 20,5% jego mieszkańców należy do tej kategorii. W tym okresie około 313 000 osób nie było już biednych.
W ostatnich latach spadek ten był dość stały. Oficjalne dane wskazują, że liczba osób dotkniętych ubóstwem monetarnym spadła o 3,4% w ciągu ostatnich pięciu lat io 16,8, jeśli przyjąć za punkt odniesienia ostatnią dekadę..
Z drugiej strony, skrajne ubóstwo również wykazuje pozytywną ewolucję, ze spadkiem w ostatnim roku o jeden punkt procentowy. Obecnie w takiej sytuacji znajduje się 2,8% Peruwiańczyków.
Najnowsze dane dotyczące ubóstwa w Argentynie pokazują, że ludność poniosła w ostatnim czasie ogromną utratę zasobów.
Narodowy Instytut Statystyki i Spisów Powszechnych zwrócił uwagę, że w pierwszej połowie 2019 r. Ubóstwo wzrosło o ponad milion osób. Obecny odsetek sięga 35,4% populacji, przy czym 7,7% jest ubogich.
Inne badanie przeprowadzone przez Observatory of the Argentine Social Debt of the Argentine Catholic University (UCA) pokazuje, że znaczna część nowej biedoty pochodziła z klasy średniej.
W ciągu zaledwie jednego roku ubóstwo w Argentynie wzrosło o 8,1%. Obecnie 35,4% jego populacji jest poniżej wskaźnika określającego ten stan, a 25,4% gospodarstw domowych nie stać na podstawową dietę.
Ponadto prognozy są bardzo negatywne. To samo badanie przewiduje, że do końca 2019 roku odsetek osób ubogich osiągnie 37%.
Jeszcze bez komentarzy