Plik płyty tektoniczne poruszają się ponieważ unoszą się na płynnym płaszczu ziemi. Płaszcz ten z kolei porusza się również z powodu prądów konwekcyjnych, które powodują wzrost gorącej skały, wydzielanie ciepła, a następnie opadanie. To zjawisko płynnego płaszcza generuje wiry płynnej skały pod skorupą ziemi, które przesuwają się do płyt (BBC, 2011).
Płyty tektoniczne to podziemne warstwy, które poruszają się, unoszą się, a czasem pękają, a których ruch i kolizje mogą wywołać zjawisko dryfu kontynentów, trzęsień ziemi, narodzin wulkanów, formowania się gór i rowów oceanicznych..
Głębokość płynnego płaszcza utrudnia jego badanie, więc natura jego zachowania nie została jeszcze w pełni określona. Uważa się jednak, że ruchy płyt tektonicznych są spowodowane nagłymi naprężeniami, a nie podstawowymi zmianami temperatury..
Proces powstawania tektoniki płyt lub tektoniki płyt może zająć setki miliardów lat. Proces ten nie przebiega w jednolity sposób, ponieważ małe kawałki płyty mogą łączyć się ze sobą, generując na powierzchni ziemi wstrząsy o różnej intensywności i czasie trwania (Briney, 2016).
Oprócz procesu konwekcji istnieje jeszcze jedna zmienna, która powoduje ruch płyt, a jest nią grawitacja. Siła ta powoduje, że płyty tektoniczne przesuwają się o kilka centymetrów każdego roku, powodując, że płyty stały się ogromnie oddalone od siebie na przestrzeni milionów lat (EOS, 2017).
Indeks artykułów
Płaszcz jest materiałem płynnym, ale wystarczająco gęstym, aby pływały w nim płyty tektoniczne. Wielu geologów uważa, że przyczyną przepływu gałki jest zjawisko znane jako prądy konwekcyjne, które mają zdolność poruszania warstw tektonicznych (Engel, 2012).
Prądy konwekcyjne są generowane, gdy najgorętsza część płaszcza unosi się, ochładza i ponownie zanurza. Powtarzając ten proces kilkakrotnie, generowany jest ruch niezbędny do przemieszczenia płyt tektonicznych, które mają swobodę ruchu w zależności od siły, z jaką prądy konwekcyjne wstrząsają płaszczem..
Liniowy ruch płyt można wyjaśnić sposobem, w jaki proces konwekcji tworzy jednostki masy płynu lub komórki, które z kolei poruszają się w różnych kierunkach, jak pokazano na poniższym wykresie:
Komórki konwekcyjne nieustannie się zmieniają i zachowują się w ramach parametrów układu chaotycznego, co pozwala na generowanie różnych nieprzewidywalnych zjawisk geograficznych.
Niektórzy badacze porównują to zjawisko do ruchu dziecka bawiącego się w wannie pełnej zabawek. W ten sposób powierzchnia lądu może łączyć się i rozdzielać kilka razy w nieokreślonym czasie (Jaeger, 2003).
Jeśli płyta znajdująca się pod oceaniczną litosferą napotka inną płytę, gęsta oceaniczna litosfera zanurzy się pod drugą płytą, zatapiając się w płaszczu: zjawisko to jest znane jako proces subdukcji (USGS, 2014).
Jakby to był obrus, tonąca litosfera oceaniczna ciągnie resztę płyty tektonicznej, powodując jej ruch i gwałtowne wstrząsy w skorupie ziemskiej..
Proces ten powoduje oddzielenie litosfery oceanicznej w różnych kierunkach, co prowadzi do powstania koszy oceanicznych, w których może powstać nowa, ciepła i lekka skorupa oceaniczna..
Strefy subdukcji to miejsca, w których litosfera Ziemi tonie. Strefy te istnieją w zbieżnych strefach granic płyt, gdzie jedna płyta litosfery oceanicznej zbiega się z inną płytą..
Podczas tego procesu występuje płyta opadająca i druga, która jest nałożona na płytę opadającą. Proces ten powoduje przechylenie jednej z płyt pod kątem od 25 do 40 stopni w stosunku do powierzchni ziemi..
Teoria dryfu kontynentów wyjaśnia, w jaki sposób kontynenty zmieniły swoje położenie na powierzchni Ziemi.
Teoria ta została podniesiona w 1912 roku przez Alfreda Wegenera, geofizyka i meteorologa, który wyjaśnił zjawisko dryfu kontynentów na podstawie podobieństwa skamieniałości zwierząt, roślin i różnych formacji skalnych występujących na różnych kontynentach (Yount, 2009)..
Uważa się, że kontynenty były kiedyś zjednoczone na wzór Pangei (superkontynent, który ma ponad 300 milionów lat), a później rozdzieliły się i przeniosły na pozycje, które znamy dzisiaj..
Przemieszczenia te były spowodowane ruchami płyt tektonicznych, które miały miejsce przez miliony lat..
Ciekawostką w teorii dryfu kontynentów jest to, że początkowo odrzucono ją i przyjęto dekady później dzięki nowym odkryciom i postępowi technologicznemu w dziedzinie geologii..
Dziś możliwe jest śledzenie prędkości ruchu płyt tektonicznych dzięki pasmom magnetycznym znajdującym się na dnie dna oceanu..
Mogą rejestrować zmiany pola magnetycznego Ziemi, umożliwiając naukowcom obliczenie średniej prędkości, z jaką płyty się od siebie oddalają. Ta prędkość może się znacznie różnić w zależności od płyty.
Płyta znajdująca się w Cordillera del Artíco ma najmniejszą prędkość (mniej niż 2,5 cm / rok), podczas gdy płyta na wschodnim Pacyfiku, w pobliżu Wyspy Wielkanocnej, na południowym Pacyfiku, 3400 km na zachód od Chile, ma najszybszy ruch stawka (powyżej 15 cm / rok).
Szybkość ruchu można również uzyskać z badań mapowania geologicznego, które pozwalają poznać wiek skał, ich skład i strukturę..
Dane te pozwalają nam określić, czy jedna granica płyt pokrywa się z drugą i czy formacje skalne są takie same. Mierząc odległość między formacjami, można oszacować prędkość, z jaką płyty poruszały się w danym okresie czasu..
Jeszcze bez komentarzy