Plik Fałszywy dobrobyt Był to termin ukuty przez peruwiańskiego historyka Jorge Basadre Grohmanna na nazwanie tak zwanej Era del Guano. Dla autora korzyści uzyskane przez państwo peruwiańskie ze sprzedaży tego produktu przełożyły się na pozorny i nierealny dobrobyt.
Krucha gospodarka Peru w pierwszych dziesięcioleciach XIX wieku znalazła rozwiązanie, gdy kraje europejskie i Stany Zjednoczone zaczęły kupować guano, potężny nawóz. Ten produkt był bardzo obfity w kraju, zwłaszcza na jego wyspach.
Począwszy od lat 50. XX wieku Peru osiągało ogromne zyski z importu guana. Jego eksploatacja i komercjalizacja leżały w rękach prywatnych firm, najpierw poprzez system odbiorców, a później na podstawie bezpośrednich kontraktów z firmami zagranicznymi..
Jednak i stąd błędny termin zastosowany przez Basadre'a, świadczenia nie wpłynęły na ogólną poprawę stanu państwa. Pomiędzy korupcją, inwestycjami w nieprodukcyjne obszary i brakiem przewidywania w poszukiwaniu ekonomicznej alternatywy, faza Falaz Prosperity zakończyła się bankructwem kraju.
Indeks artykułów
Walki o niepodległość i konfrontacje między Caudillos spowodowały, że peruwiańska gospodarka w latach 1821-1845 przechodziła bardzo złe czasy.
Ponadto brak stabilności politycznej i niewypłacalność zadłużenia spowodowały, że przestały napływać kredyty zagraniczne. Tylko kupcy byli skłonni udzielać pożyczek na prawie lichwiarskich warunkach.
Chociaż w Peru właściwości guano (obornika z ptaków morskich, fok czy nietoperzy) były znane od czasów przedhiszpańskich, dopiero w XIX wieku stał się on głównym produktem eksportowym.
Europa po przeprowadzeniu naukowych analiz tego typu nawozu zainteresowała się jego zakupem. Brytyjski Thomas Way, członek Królewskiego Towarzystwa Rolniczego w Londynie, polecił go jako nawóz i obliczył jego cenę na 32 funty za tonę
W kraju występowały duże złoża tego produktu, zwłaszcza na przybrzeżnych wyspach. Zainteresowane czerpaniem korzyści ekonomicznych państwo współpracowało z firmami prywatnymi, krajowymi i zagranicznymi.
Pierwszą prywatną inwestycją w eksploatację guana była inwestycja peruwiańskiego kupca Francisco Quirósa. Ten w 1841 r. Uzyskał prawa do eksploatacji w zamian za dość niską kwotę: 10.000 pesos rocznie przez 6 lat.
Wkrótce angielskie żądanie uświadomiło państwu, że może dostać znacznie więcej. W ten sposób w 1842 r. Anulował kontrakt i rozpoczął negocjacje z przedsiębiorcami krajowymi i zagranicznymi. W tym przypadku modalnością była sprzedaż bezpośrednia..
Wśród beneficjentów tych kontraktów w następnych pięciu latach był sam Quirós lub brytyjska firma Gibbs.
Mocarstwa europejskie i Stany Zjednoczone weszły w okres industrializacji. To, mimo wzrostu produkcji przemysłowej, doprowadziło również do zmniejszenia gospodarstw rolnych.
Rosnąca populacja emigrowała masowo ze wsi do miasta, odejmując pracę od rolnictwa i hodowli. To spowodowało głód i skłoniło rządy do poszukiwania sposobów na zwiększenie plonów z pól uprawnych..
Fałszywy dobrobyt, nazwa używana przez historyka Basadre Grohmanna w odniesieniu do epoki guana, charakteryzowała się, zdaniem autora, nierealizmem domniemanego wzrostu gospodarczego, generowanego przez sprzedaż tego produktu..
Z pewnością państwo przyniosło duże sumy pieniędzy, ale ich wykorzystanie nie służyło poprawie sytuacji większości ludności..
Większość ekspertów dzieli ten okres na dwa etapy. Pierwsza, kiedy guano była eksploatowana przez system odbiorców (1840 - 1866), a druga, kiedy podpisano Kontrakt Dreyfusa..
Ten sposób eksploatacji guana z wysp był prowadzony poprzez udzielanie koncesji jednostkom, aby mogły handlować produktem za granicą. W zamian musieli zapłacić prowizję.
Była to umowa handlowa między państwem peruwiańskim a francuską firmą Casa Dreyfus & Hnos, która obiecała kupić dwa miliony ton guana i pokryć zadłużenie zagraniczne kraju. W zamian uzyskał wyłączność sprzedaży w większości krajów świata.
Głównym problemem, który pojawił się podczas zwodniczego dobrobytu, było niewłaściwe wykorzystanie uzyskanego dochodu. Na początek historycy zwracają uwagę, że 20% zostało przeznaczone na spłatę długów, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Ten punkt obejmuje spłatę Konsolidacji zadłużenia wewnętrznego za rządów Echenique, co wywołało wielki skandal.
Kolejne 54% wydano na rozbudowę administracji, zwiększenie biurokracji cywilnej i wojskowej. Do tego należy dodać kolejne 20% przeznaczone na budowę kolei, z których wiele jest bezproduktywnych.
Ostatecznie 7% miało zastąpić dochód, który do czasu jego uchylenia pochodził z tubylczej daniny. Państwo powinno było również zrekompensować właścicielom niewolników, gdy zostali uwolnieni..
Dla wielu historyków korupcja była jedną z głównych negatywnych cech tego okresu. Odbiorcy na swoim etapie zawyżali koszty i zaniżali sprzedaż, aby skorzystać z dobrodziejstw państwa.
Później Dom Dreyfus płacił łapówki i wymuszenia, aby wygrać kontrakt. Podobnie, on również uciekał się do tych metod przy budowie kolei, pomimo faktu, że bardzo niewielu zgłaszało korzyści dla społeczeństwa.
Jak wspomniano, Peru osiągnęło ogromne dochody ze sprzedaży guana. Jednak korzyści te nie zostały odpowiednio zainwestowane, aby pobudzić rozwój kraju..
Peru przeszło przez okres pozornej bonanzy dzięki dochodom z guana. Dokładniej, termin fałszywy dobrobyt podkreśla, że w rzeczywistości był to tylko pozór, a nie rzeczywista poprawa.
Do roku 1879, kiedy rozpoczęła się wojna z Chile, Peru wyeksportowało od 11 do 12 milionów ton guana. Uzyskane zyski szacuje się na około 750 mln pesos. Państwo zatrzymało 60% tych zysków.
W ujęciu procentowym w dwuletnim okresie 1846-1847 guano stanowiło 5% całkowitego dochodu państwa. W latach 1869-1875 odsetek ten wzrósł do 80%.
Cały ten dochód nie przynosił żadnych korzyści klasom ludowym. Według niektórych ekspertów oznaczało to jedynie stworzenie bogatego kraju w biednym kraju.
Ci, którzy skorzystali, byli właścicielami ziemskimi na wybrzeżu, ponieważ otrzymywali fundusze dzięki zastosowaniu ustawy o wewnętrznej konsolidacji długów i rekompensaty za uwolnienie niewolników..
Ogólnie rzecz biorąc, bogactwo wytwarzane przez guano sprzyjało rozwojowi centralistycznego państwa Lima i kreolskiego, wzmacniając aparaty państwowe..
Dawna metropolia kolonialna, Hiszpania, przeżywała poważny kryzys gospodarczy. Aby temu zaradzić, próbował podbić peruwiańskie terytoria bogate w guano.
W ten sposób hiszpańska wyprawa zajęła wyspy Chincha w 1864 r. Na szczeblu krajowym, oprócz wypowiedzenia wojny Hiszpanii, sprowokowało to zamach stanu na prezydenta Juana Antonio Pezeta..
Peru po bitwie pod Callao zdołało pokonać hiszpańską wyprawę, która wycofała się z peruwiańskiego wybrzeża.
Budowa kolei była głównym celem pieniędzy, które wpłynęły z kontraktu z Dreyfusem. Z 90 kilometrów linii kolejowych, którymi dysponował kraj, w ciągu zaledwie dziesięciu lat została przełączona na sieć dziesięciokrotnie większą.
Koszt prac był jednak wyższy niż szacowano. Rząd zobaczył, że pieniądze Dreyfusa nie pokryły całego projektu, więc zażądał dwóch pożyczek od samego Domu Dreyfusa. W sumie było to około 135 milionów podeszew.
Pomimo budowy tej infrastruktury wynik był katastrofalny dla gospodarki narodowej. Kolej nie była tak dochodowa, jak liczyły na to władze, a po uruchomieniu nie pokryła kosztów.
W końcu dług wymknął się spod kontroli, aż do bankructwa..
Oparcie gospodarki na jednym produkcie oznaczało, że kiedy około 1870 roku rezerwy guana zostały prawie wyczerpane, cały kraj upadł. W tym czasie miał największe zadłużenie zagraniczne w całej Ameryce Łacińskiej na rynku londyńskim.
W 1872 Dreyfus zaczął mniej płacić państwu, aw 1875 całkowicie opuścił biznes. Peru zabrakło dochodów, co dramatycznie zwiększyło swój kryzys.
Ponadto spłata pożyczek na budowę kolei była praktycznie równa wszystkim miesięcznym ratom, jakie Dreyfus płacił, więc nie było możliwości obcięcia długu..
Rząd peruwiański bezskutecznie próbował znaleźć inną firmę, która zastąpiłaby Casa Dreyfus. Biorąc to pod uwagę, jedyną opcją było ogłoszenie bankructwa, co Peru zrobiło w 1876 roku.
Wielki kryzys dotknął całą ludność, gdyż budżet nie wystarczył na pokrycie minimalnych świadczeń, w tym usług edukacyjnych i zdrowotnych..
Jeszcze bez komentarzy