Plik karyorrhexis Jest to zjawisko, które zachodzi w jądrze komórki podczas procesu nieplanowanej śmierci komórki, czyli gdy komórka umiera przedwcześnie z powodu jakiegoś urazu, zwykle niedotlenienia (brak tlenu), toksyn lub promieniowania jonizującego.
Podczas karyorrhexis chromatyna rozpada się na małe kawałki, rozpraszając się w jądrze komórkowym w sposób zdezorganizowany. Z tego powodu traci się zdolność do transkrypcji DNA..
W połączeniu z kariolizą i pyknozą karioreksja jest jedną ze zmian cytopatologicznych występujących w martwicy.
Wcześniej uważano, że karyorrhexis, karyoliza i pyknoza to trzy kolejne etapy tego samego procesu (śmierć komórki); Jednak ostatnie badania cytopatologiczne wskazują, że są to trzy oddzielne procesy, które mogą się nakładać lub nie.
Karyorrhexis pojawia się w okresie śmierci komórki zwanej nekrofanerozą, podczas którego zachodzą mikroskopijne zmiany poprzedzające śmierć komórki.
Aby lepiej zrozumieć, czym jest karyorrhexis, należy pamiętać o kilku podstawowych pojęciach z biologii komórki.
Indeks artykułów
Chromatyna to sposób, w jaki materiał genetyczny jest organizowany w jądrze komórki, gdy komórka nie replikuje.
Przez większość czasu DNA kojarzymy z chromosomami, a te z kolei mają typowy kształt X z czterema mniej lub bardziej wydłużonymi ramionami i zaokrąglonym centralnym punktem..
Chociaż jest to prawdą dla chromosomów podczas aktywnych faz mitozy i mejozy, czyli podczas podziału komórki, prawda jest taka, że w okresie zwanym interfejsem ta „typowa” konfiguracja nie występuje.
Ponieważ na styku komórka nie replikuje się, ale raczej wykonuje swoje funkcje fizjologiczne, konieczne jest, aby DNA było mniej lub bardziej dostępne do wiązania się z RNA, a tym samym do rozpoczęcia procesu syntezy białek.
Gdyby był w konfiguracji X, byłoby to niemożliwe, ponieważ nici DNA byłyby ciasno upakowane, z niewielką lub żadną przestrzenią na RNA..
Dlatego w czasie międzyfazowego DNA „rozwija się” tworząc mniej lub bardziej chaotyczną sieć włókien zwaną chromatyną..
Na poziomie molekularnym chromatyna składa się z dwóch podstawowych składników: białek i DNA..
Białka znane jako histony są rodzajem szpuli molekularnej, wokół której „nawinięte” są helisy DNA, w ten sposób bardzo długa nić DNA skraca się (przez nawijanie) i przypomina paciorki różańca.
Następnie każdy koralik (złożony z histonu z półtora zwojem DNA) jest przeplatany z sąsiednimi, aby jeszcze bardziej zacieśnić nici DNA, tak aby były zorganizowane w spójny wzór (chromosom).
Im ciaśniejsze są nici DNA, mówi się, że chromatyna jest bardziej skondensowana, wręcz przeciwnie, gdy nici są oddzielone od siebie, a łańcuchy DNA są luźniejsze, mówi się, że chromatyna jest mniej skondensowana..
Gęstsza chromatyna jest znana jako heterochromatyna i są to geny obecne, ale nieaktywne; Z drugiej strony luźna chromatyna jest znana jako euchromatyna i odpowiada segmentom DNA, które są transkrybowane dla funkcji określonej komórki..
W przeciwieństwie do tego, co dzieje się podczas apoptozy (zaprogramowanej śmierci komórki), podczas której komórka, która osiąga koniec swojego życia, staje się starzejącą się (starą) komórką i ostatecznie umiera bez generowania stanu zapalnego i zastępowania jej przez młodsze komórki, podczas martwicy błony komórkowe rozpadają się, inicjując więcej lub mniej ciężki proces zapalny.
Chociaż śmierć komórki jest procesem, który wpływa jednocześnie zarówno na jądro, jak i cytoplazmę, najwcześniejsze i najbardziej oczywiste zmiany zachodzą na poziomie jądrowym, a jednym z nich jest karyorrhexis.
W pierwszym przypadku, w wyniku uwolnienia enzymów litycznych, chromatyna zaczyna się fragmentować. Biorąc przykład w opisie chromatyny, gdzie jej organizację porównuje się do koralików różańca, mówiąc o karyorrhexis można powiedzieć, że to tak, jakby różaniec rozpadł się na kilka segmentów.
Ten rozkład powoduje rozproszenie i kondensację chromatyny w pojedyncze, nieustrukturyzowane jądra, które razem zajmują znacznie więcej miejsca niż zorganizowana chromatyna w żywej komórce..
Ta zwiększona przestrzeń wymagana do pomieszczenia pofragmentowanej chromatyny ostatecznie powoduje pęknięcie błony jądrowej, po czym poszczególne fragmenty chromatyny zmieszane z częściami błony jądrowej tworzą amorficzny konglomerat w obszarze, w którym znajdowałoby się jądro jądra komórkowego..
Kiedy jądro „eksploduje”, komórka nie może spełniać swoich życiowych funkcji, więc umiera; Oznacza to, że gdy patolog zaobserwuje karyorrhexis w próbce, martwica (śmierć tkanki) jest nieodwracalna, a wszystkie uszkodzone komórki nieuchronnie umrą..
Chociaż karyorrhexis może wystąpić praktycznie w każdej komórce organizmu, częściej występuje w niektórych białych krwinkach (leukocytach), zwłaszcza w bazofilach i eozynofilach..
Z drugiej strony karyorrhexis jest obserwowany z pewną częstotliwością w komórkach ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza w niektórych nowotworach, takich jak nerwiak zarodkowy..
W badaniu martwiczej tkanki barwionej techniką hematoksylina-eozyna, w którym karioreksja jest przedstawiana jako główna zmiana jądrowa związana ze śmiercią komórki, patolog i / lub cytotechnolog znajdzie charakterystyczne zmiany prowadzące do rozpoznania:
Rozdrobniony materiał jądrowy wychwytuje większą ilość hematoksyliny, dlatego rozdrobnione i rozproszone jądro ma bardziej intensywny fioletowy kolor.
Po karyorrhexis, w obszarze, w którym normalnie znajdowałoby się jądro komórki, rozproszony materiał jądrowy jest wizualizowany w postaci amorficznego konglomeratu, który nie jest otoczony przez żaden rodzaj błony.
Ponieważ błona jądrowa została przerwana, materiał jądrowy jest rozpylany i rozpraszany, nadal zachowując pewien związek między sobą, ale w całkowicie zdezorganizowany sposób i bez zdolności funkcjonalnej, „unosząc się” swobodnie w cytoplazmie.
To odkrycie jest jednoznaczne i równoznaczne ze śmiercią komórki.
Jeszcze bez komentarzy