Plik Etyka sokratejska to nurt filozoficzny, który stara się wyjaśnić i zrozumiećcnota i dobro. Odnosi się do moralnych podejść filozofa Sokratesa, jednego z pierwszych myślicieli, którzy zaproponowali filozofię moralną.
Sokrates przeszedł do historii filozofii jako pierwszy filozof etyczny, będąc punktem odniesienia dla jego poszukiwań definicji tego, czym jest dobrze. Trzeba jednak powiedzieć, że nie było o nim pisemnej wzmianki. Głównym źródłem wiedzy o filozofii Sokratesa są dialogi Platona.
Sokrates był Ateńczykiem urodzonym w 470 rpne. C. i zmarł w 399 a. C., współczesny sofistom, nie będąc jednym z nich. Jego słynne zdanie „Wiem tylko, że nic nie wiem” jest punktem wyjścia całej jego filozoficznej metodologii..
W przypadku Sokratesa paradoksem jest to, że szukając maksymy dobra, przejawia on radykalny praktyczny wymiar swojej wiedzy. Jego ostateczna określona forma staje się możliwa tylko w życiu, w praktycznym postępowaniu..
Jednym z fundamentalnych pytań etycznych jest dobre życie? W czasach Sokratesa miało to szczególny wymiar.
Jego koncepcja dobrego życia odpowiada istocie ludzkiej. W tym celu należy odpowiednio wykorzystać rozum. To prowadzi nas do odkrycia pewnych obowiązków i priorytetów. Sokrates starał się „zatroszczyć o duszę” ponad wszystkie inne sprawy materialne.
Dla Sokratesa nie było różnicy między cnotami. Każdy z nich koniecznie oznaczał inne. „Żyć dobrze” oznaczało żyć w nieustannym ćwiczeniu cnoty.
Dobro jest obiektywne dla Sokratesa. Było to główne studium jego etyki, rozumienie jej poprzez cnotę. Wiedza i nauka są tego częścią. Aby to zrobić, trzeba wniknąć w istotę bytu.
Dla Sokratesa gotowanie było mądrością w sprawach boskich. Dlatego wiedza to poznanie Boga, a dobro jest czymś metafizycznym.
To dobro jest samo w sobie pożądane i stanowi istotną i niepowtarzalną wartość. Dla Sokratesa ten związek między wiedzą a cnotą ludzką i boską jest tym, co odpowiada dobru. Zapewnił, że cnota jest tą doskonałością, której szukał, aby być w kontakcie z boskością.
Ponadto jego myślenie koncentrowało się również na wiedzy wewnętrznej: ludzkim rozumie jako nauce i zrozumieniu..
Znając istotę istoty ludzkiej, człowiek będzie dążył do dobrego działania. Będziesz zachowywał się jak człowiek. Ale także jego myśl doprowadziła do ustanowienia moralnych nagród i kar. Życzliwość i sprawiedliwość były wewnętrzną gratyfikacją.
Boski charakter duszy, powiedział, oznacza, że w życiu pozagrobowym sprawiedliwy znajdzie inną nagrodę. Ponadto Sokrates uważał, że największym złem jest ignorancja.
Sokratesowi zawdzięcza konstytuowanie etyki jako wiedzy praktycznej i jej związek z wiedzą teoretyczną, głównie metafizyczną..
A to dzięki dialogowi. Jak rozumieją to filozofowie, technika ta zawiera merytoryczne założenia, które nie mogą nie wpływać na etykę, którą z niej konstruują..
Jeszcze bez komentarzy