Ralph W. Tyler (1902 - 1994) był pedagogiem i badaczem, który opracował teorię programu nauczania i wywarł znaczący wpływ na sposób, w jaki procedury oceny są przeprowadzane w ramach obecnej edukacji. Wielu uważa go za ojca „celów behawioralnych”, fundamentalnej koncepcji współczesnego systemu edukacji..
Jego głównym wkładem w dziedzinę edukacji był model programowy, który starał się odpowiedzieć na cztery pytania: jakie cele edukacyjne należy starać się osiągnąć, jak wybrać najbardziej przydatne do ich osiągnięcia doświadczenia, jak organizować doświadczenia edukacyjne, aby to osiągnąć, oraz w jaki sposób ocena skuteczności nauczania.
Oprócz tego, że był jednym z głównych autorów tej teorii, Ralph W. Tyler był także profesorem na kilku uniwersytetach, a także doradcą edukacyjnym kilku prezydentów Stanów Zjednoczonych (w tym Trumana i Eisenhowera) oraz doradcą rządów krajach takich jak Irlandia, Izrael i Szwecja.
Indeks artykułów
Ralph W. Tyler urodził się 22 kwietnia 1902 roku w Chicago w stanie Illinois, skąd jego rodzina przeniosła się do Nebraski dwa lata później. W wieku 19 lat uzyskał dyplom z edukacji na Uniwersytecie Doane na Krecie w Nebrasce; i rozpoczął nauczanie w instytucie w mieście Pierre w Dakocie Południowej.
Nauczając tam, rozpoczął studia magisterskie na University of Nebraska, które uzyskał w 1923 roku, pracując również jako opiekun naukowy w centrum. W 1927 r. Tyler uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie w Chicago i do 1929 r. Zaczął uczyć jako profesor nadzwyczajny na Uniwersytecie Północnej Karoliny..
Po spędzeniu tam kilku lat Tylerowi udało się uzyskać stanowisko profesora pedagogiki na Ohio State University, gdzie uczył przez następne dziewięć lat. W 1938 r. Zdobył uznanie w całym kraju dzięki udziałowi w programie znanym jako „Ośmioletnie studium związane z edukacją progresywną”..
W ramach tego programu badano związek między programami nauczania różnych szkół średnich a sukcesami ich uczniów w karierze uniwersyteckiej. Od tego momentu Tyler zaczął rozwijać swoje teorie na temat programów studiów i awansował na stanowisko dyrektora ośrodka badawczego w Stanford..
Z tego stanowiska Ralph W. Tyler kontynuował naukę i rozwijał swój model programu nauczania, a także został doradcą kilku międzynarodowych rządów ds. Edukacji. Ostatecznie przeszedł na emeryturę w 1967 roku i zmarł kilkadziesiąt lat później, w 1994 roku..
Lata, które Tyler spędził pracując w „ośmioletnim studiu”, wywarły ogromny wpływ na całą jego karierę. Od tego momentu poświęcił się badaniu programów nauczania różnych instytutów i ich związku z przyszłymi sukcesami w karierze uniwersyteckiej i innych pokrewnych dziedzinach..
Po ukończeniu tego badania Tyler zaczął zastanawiać się, jakie kryteria należy przestrzegać, aby stworzyć dobry program nauczania w szkole średniej. Jego pomysły na ten temat zostały opublikowane w 1949 roku w książce zatytułowanej „Podstawowe zasady programu nauczania i instrukcji”..
Dla tego badacza opracowanie dobrego programu nauczania wiąże się z postawieniem czterech różnych pytań, które mają wpływ na cele ośrodka, organizację doświadczeń edukacyjnych i ich ocenę..
Według Ralpha W. Tylera, aby określić, który model programu nauczania jest najbardziej odpowiedni dla ośrodka studiów, należy zadać następujące cztery pytania:
- Jakie cele edukacyjne szkoła zamierza osiągnąć?
- Jakie doświadczenia edukacyjne można przeprowadzić w taki sposób, aby osiągnąć te cele najprawdopodobniej??
- W jaki sposób można skutecznie zorganizować te doświadczenia edukacyjne??
- Jak możesz ustalić, czy określone cele są prawidłowo osiągane??
Oprócz tych pytań Tyler uważał również, że struktura programu nauczania musi również odpowiadać trzem fundamentalnym czynnikom, które reprezentują trzy główne elementy doświadczenia edukacyjnego:
- Charakter ucznia, w tym czynniki takie jak rozwój osobisty, zainteresowania, potrzeby i doświadczenia życiowe.
- Wartości i cele społeczeństwa, a także postawy i zasady, które go kierują.
- Odpowiednia wiedza z każdego przedmiotu, czyli to, co uważa się za wartościowe w nauczaniu z każdego przedmiotu.
Tak więc, odpowiadając na cztery pytania zadane przez Tylera, osoby odpowiedzialne za opracowanie programu nauczania w szkole muszą filtrować swoje propozycje, korzystając z tych trzech czynników..
Model Tylera był ostro krytykowany za to, że jest zbyt liniowy i dyrektywny, jeśli chodzi o tworzenie dobrego programu nauczania. Niektórzy krytycy uważają, że jest on przestarzały i nie uwzględnia najnowszych odkryć teoretycznych na ten temat oraz że jest przydatny tylko dla liderów, którzy nie mają kontaktu z dziedziną edukacyjną..
Ale być może największą krytyką pracy Ralpha W. Tylera jest to, że mówi on, że jego model programowy koncentruje się głównie na osiąganiu większej efektywności społecznej, to znaczy na warunkowaniu uczniów do przestrzegania norm kultury w klasie..
Tyler nigdy nie zareagował zadowalająco na tę krytykę. Nie zrobił tego jednak, ponieważ uważał, że każdy, kto chciałby zakwestionować słuszność jego modelu, powinien móc zaproponować lepszą alternatywę, czego nie mógł zrobić żaden z jego krytyków..
Tak więc, pomimo krytyki modelu programu nauczania, nadal pozostaje on jednym z najbardziej wpływowych na rozwój programów nauczania studiowanych we wszystkich typach organizacji edukacyjnych..
Ralph W. Tyler nie wniósł wiele innego wkładu w świat edukacji na poziomie teoretycznym. Jednak dzięki sławie, jaką zdobył dzięki swojemu modelowi programowemu, został bezpośrednim doradcą kilku międzynarodowych rządów w sprawach edukacji, pomagając w ten sposób tworzyć treści edukacyjne kilku krajów..
Niektóre z najważniejszych rządów, z którymi współpracował Tyler, to Stany Zjednoczone, Irlandia, Szwecja i Izrael. Na wielu innych terytoriach jej wpływ można również odczuć pośrednio.
Jeszcze bez komentarzy