Ramon Menéndez Pidal (1869-1968) był wybitnym pisarzem hiszpańskim zajmującym się badaniami różnych dyscyplin, wśród których wyróżnia się filologia i historiografia. Należał do tak zwanego pokolenia 98 i miał przywilej zdobycia w latach kształtowania się uniwersytetu wiedzy Marcelino Menéndeza Pelayo, wybitnej postaci w dziedzinach, w których rozwijał się Pidal. Jego związek z tym uczonym miał głęboki wpływ na jego karierę..
Miał zwyczaj przeprowadzać się z jednego kraju do drugiego, zarówno z powodów zawodowych związanych z ojcem, jak iz powodów związanych ze studiami. W ciągu swojego życia zajmował stanowiska o wielkiej odpowiedzialności, wadze i znaczeniu. Wielokrotnie należał jako dyrektor do Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.
Być może jego najcenniejszym dziełem było nauczenie nowych pokoleń wszystkiego, w czym był kultywowany, stając się przez to wzorem poświęcenia i mistrzostwa dla późniejszych filologów i historyków Europy i świata..
Indeks artykułów
Ramón Francisco Antonio Leandro Menéndez Pidal (pełne imię, pod którym został ochrzczony) po raz pierwszy ujrzał światło świata 13 marca 1869 roku w La Coruña w Hiszpanii.
Jego rodzicami byli sędzia Juan Menéndez Fernández i Ramona Pidal, oboje z Asturii. Miał dwóch braci: Juana i Luisa. Jego matką była siostra Alejandro Pidal y Mon, który prowadził życie polityczne w Hiszpanii.
Nie wiadomo, w jakiej instytucji uczęszczał do edukacji początkowej i podstawowej. Powszechnie wiadomo, że zrobił to w Oviedo, mieście, do którego musiał się przenieść prawie jako dziecko z powodu zawieszenia stanowiska jego ojca na stanowisku sędziego..
W tym mieście spędził wczesne życie. Mając zaledwie siedem lat zamieszkał w Sewilli, najbardziej zaludnionym mieście Andaluzji, do którego wysłano jego ojca po przywróceniu mu stanowiska nauczyciela..
Gdy miał 10 lat, ponownie z powodów zawodowych ojca przeniósł się do Albacete, gdzie uczęszczał do pierwszej klasy liceum..
Później przeniósł się do Burgos i tam kontynuował naukę do ukończenia drugiego roku. Następnie wrócił do swojego miasta hodowlanego, Oviedo, gdzie ukończył trzeci i czwarty rok. Kulminację tego formacyjnego etapu w Madrycie w 1883 roku w Instituto Cardenal Cisneros.
Jego wyższe studia z filozofii i literatury rozpoczęły się i zakończyły na Uniwersytecie w Madrycie. Wśród jego najbliższych nauczycieli wyróżnia się, jak wspomniano powyżej, Marcelino Menéndez Pelayo.
W 1899 r. Zaczął uczyć filologii romańskiej na swojej macierzystej uczelni, którą pełnił aż do przejścia na emeryturę w 1939 r..
Dzięki swojej pracy w budowaniu sukcesu Katalog Kronik Generalnych Hiszpanii (1898), 28 października następnego roku objął stanowisko czasowego asystenta w Bibliotece Królewskiej Pałacu Królewskiego w Madrycie, aby pracować nad utworzeniem Katalog rękopisów.
Niestety ta praca nie została ukończona. Jednak to, co zrobił, zwiększyło jego znajomość historii i kompozycji poetyckich, co oczywiście przyczyniło się do jego późniejszej twórczości, m.in. związanej z historią jego kraju..
Choć podczas pełnienia tej funkcji kilkakrotnie musiał być nieobecny, ze względu na podróże po kontynentach amerykańskich i europejskich, przebywał tam do 1911 roku, a konkretnie do 5 kwietnia tego roku..
Wśród jego najważniejszych stanowisk wyróżnia się to, które otrzymał z ręki króla Alfonsa XIII w 1904 r., Jako komisarz generalny przy podejmowaniu decyzji o sytuacji granicznej między Peru i Ekwadorem. Ta nominacja oznaczała znaczny postęp w jego karierze.
W 1900 roku ożenił się z także filologiem i pisarką Maríą Goyri, która stała się pionierką w swoim gatunku, prowadząc studia wyższe..
Podczas miesiąca miodowego wyruszyli w podróż przez doliny rzeki Douro. Celem tej przygody było poznanie i przeanalizowanie pierwszej linii geografii miejsca, w którym osadzono wiersz Cantar del Mío Cid..
Tam spotkali kobietę prającą we wspomnianej rzece, zaczęła recytować wiersz, którego nigdy nie słyszeli. Słysząc to, to jego żona mogła zdać sobie sprawę, że ten romans był historią epickiego wydarzenia należącego do historii Hiszpanii..
I faktycznie, po przestudiowaniu tego, potwierdzili, że był to romans narodzony w XVI wieku..
To właśnie ten fakt sprawił, że odkryli, że w twórczości lirycznej narodów hiszpańskich nadal zachowano przekazywanie wiedzy, w tym przypadku romansów, ustnie i z pokolenia na pokolenie..
Fakt ten doprowadził ich do zebrania dużej liczby tych popularnych dzieł lirycznych. Aby wypełnić swoją misję, przeszli przez zakątki tak zwanej wówczas „Starej Kastylii”, która obecnie stanowi trzy autonomiczne wspólnoty: Castilla y León, Cantabria i La Rioja..
W 1901 roku filolog i historyk został wybrany na wstąpienie do Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, a przemówienie powitalne poprowadził Marcelino Menéndez Pelayo.
Uznawszy, że romanse wciąż się utrzymują, rozpoczął podróż po hiszpańskojęzycznych miejscowościach amerykańskich, aby w tych krajach poszerzyć swoją wiedzę na temat tego typu kompozycji poetyckiej..
Należy zauważyć, że wspomniana podróż odbyła się, gdy skończył już swój osąd, akceptując sytuację granic między Ekwadorem a Peru..
Menéndez Pidal zajmował ważne stanowiska w różnych instytucjach szkoleniowych, kierując się parametrami i koncepcjami edukacyjnymi tzw..
W 1910 roku został wybrany na przewodniczącego komitetu sterującego centrum edukacyjnego „Residencia de Estudiantes”, utworzonego w tym samym roku. To centrum edukacyjne było początkowo uważane za uzupełnienie uniwersytetu..
W 1914 roku założył renomowaną Dziennik filologii hiszpańskiej. Pięć lat później został dyrektorem Ośrodka Studiów Historycznych. W tym domu nauczania mógł uczyć tych, których dziś pamięta się jako wielkich filologów Hiszpanii.
Do jego najbardziej uznanych uczniów należą: Tomás Navarro Tomás, Américo Castro, Dámaso Alonso, Rafael Lapesa i Alonso Zamora Vicente.
W 1925 r. Został członkiem zarządu Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.
W maju następnego roku został wiceprezesem Zarządu ds. Rozwoju Studiów i Badań Naukowych.
Podczas wydarzeń hiszpańskiej wojny domowej (1936-1939) zdecydował się przenieść z Madrytu do Hawany na Kubie, gdzie poświęcił się wygłaszaniu wykładów na temat różnych aspektów historii swojego rodzinnego kraju..
Następnie zrobił to samo w Bordeaux we Francji. Tam też zaczął nadawać pierwsze litery do utworu pt Historia języka hiszpańskiego. Później osiadł w Nowym Jorku, gdzie w 1937 roku trafił do jednej z najbardziej prestiżowych uczelni na świecie - Columbia University..
Prowadził w niej kursy na temat swoich studiów z zakresu narracji, twórczości romantycznej i historii literatury Hiszpanii. Był także nauczycielem w tej placówce przez okres jednego roku..
Po zakończeniu zajęć w tym domu wrócił do Hiszpanii i osiadł w Burgos, gdzie został oskarżony o przyczynienie się do powstania tzw..
To oskarżenie doprowadziło go w maju 1938 r. Do przeniesienia się do Francji, gdzie poświęcił swój czas na prowadzenie badań na La Sorbonne, paryskim uniwersytecie literackim. W lipcu następnego roku pozwolono mu wrócić do Hiszpanii..
Zrezygnował z funkcji dyrektora Akademii Królewskiej w 1939 r. Ogólną przyczyną był brak zgody na werdykty rządu dotyczące niektórych jego kolegów z tej instytucji. Mimo to 8 lat później powrócił na to stanowisko, utrzymując je do dnia śmierci..
Ciężka praca Menéndeza Pidala przyniosła mu wiele bardzo ważnych nagród.
W 1952 roku za swoją pracę otrzymał z rąk Prezydenta Włoch Nagrodę Feltrinellego Historia literacka i krytyczna.
Cztery lata później zdobył nagrodę Fundacji Juana Marcha w dziedzinie literatury, co skłoniło go do przeprowadzenia kursu opartego na studiach filologiczno-literackich..
W 1964 roku otrzymał nagrodę Balzána w dziedzinie historii literatury.
Menéndez Pidal miał dwoje dzieci, Jimenę Menéndez-Pidal Goyri i Gonzalo Menéndez-Pidal Goyri. Pierwsza poświęciła swoje życie studiowaniu i wykonywaniu edukacji, wykonując to w dwóch rolach: nauczycielka i pedagog..
Drugi poszedł w jego ślady, został historykiem i pełnił obowiązki w Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, tej samej, do której należał jego ojciec w dziedzinie zarządzania. Oboje urodzili się i zmarli w Madrycie, w podeszłym wieku.
Dokładna przyczyna śmierci tego wybitnego filologa i historyka nie jest obecnie znana. Jednak przypuszcza się, że przyczyną jego odejścia mógł być wiek i wszystkie wynikające z tego konsekwencje, skoro miał wówczas 99 lat istnienia..
Należy również zauważyć, że przed śmiercią cierpiał na problemy z nerkami, paraliż części ciała i upadek, który przez długi czas uniemożliwiał mu mobilizację, co mogło pogorszyć jego sytuację..
14 listopada 1968 r. Był dniem, w którym ten wybitny pisarz pożegnał się z ziemskim samolotem w swoim domu w Madrycie w Hiszpanii..
Jego ciało zostało pochowane dzień po jego śmierci na cmentarzu sakramentalnym w San Justo, San Millán i Santa Cruz. Wodze pogrzebowe dzierżył dr José Luis Villar, który był obecny jako symbol prezydenta.
W imieniu swojej rodziny na tym wydarzeniu obecni byli jego syn Gonzalo, jego żona María oraz wnuki Fernando i Elena..
Wśród osób o znaczeniu publicznym, które uczestniczyły w pogrzebie, jest Agustín de Asís, dyrektor generalny szkoły średniej; Carlos Arias Navarro, sędzia Madrytu; Vicente García de Diego, pełniący obowiązki dyrektora Królewskiej Akademii Hiszpańskiej; pośród innych.
Piękne kompozycje kwiatowe i wieńce zostały umieszczone obok zwłok Menéndeza Pidala, przywiezionych przez pracownie z Estudio School, której kierownictwem była jego żona i córka Jimena..
Liczba prac, które wykonał Menéndez Pidal jest obszerna, co uczyniło go godnym wielu nagród Królewskiej Akademii Hiszpańskiej.
Są one wymienione poniżej:
- Legenda o siedmiu niemowlętach Lary (1896).
- Katalog Kronik Generalnych Hiszpanii (1898).
- Antologia prozaików kastylijskich (1898).
- Nuty do romancero hrabiego Fernána Gonzáleza (1899).
- Wiersz Yuçufa (1902).
- Podstawowy podręcznik hiszpańskiej gramatyki historycznej (1904).
- Dialekt leoński (1906).
- Epos kastylijski w literaturze hiszpańskiej (1910).
- Cantar del mio Cid: tekst, gramatyka i słownictwo (1908–1912).
- Początki języka hiszpańskiego (1926).
- nowy kwiat starych romansów (1928).
- Hiszpania Cid (1929).
- Cesarska idea Karola V (1938).
- Język hiszpański w początkach (1942).
- Język Krzysztofa Kolumba (1942).
- Język Krzysztofa Kolumba i inne eseje (1942).
- Historia i epos początków Kastylii (1942).
- Historia Cid (1942).
- Toponimia ibero-baskijska w Celtiberii (1950).
- Relikty hiszpańskiej poezji epickiej (1952).
- Hiszpańska toponimia przedromańska (1952-1953).
- Latynoska ballada (1953).
- Hiszpańska toponimia przedromańska (1953).
- Castilla, tradycja, język (1955).
- Poezja minstreli i minstrele (ostatnia edycja 1957).
- Wokół języka baskijskiego (1962).
- Ojciec Las Casas: jego prawdziwa osobowość (1963).
- Crestomatía średniowiecznego języka hiszpańskiego (1965–1966).
- Historia Hiszpanii (rozpoczęty w 1935 i zakończony w 2004).
Jeszcze bez komentarzy