Plik szczury kangury to zbiór gatunków gryzoni należących do rodzaju Dipodomys. Zwierzęta te charakteryzują się bardzo rozwiniętymi tylnymi nogami i dużymi rozmiarami w porównaniu z resztą ich ciała, co pozwala im poruszać się dwunożnie, podobnie do lokomocji kangurów..
Chociaż ta cecha występuje również u australijskiego szczura kangura (lub wściekłego szczura) z rodzaju Notomys, te rodzaje nie są powiązane. Podobieństwa między tymi zwierzętami wynikają z zbieżnej ewolucji w odpowiedzi na ich adaptację do podobnych środowisk.
Szczury kangury przeszły szereg fizjologicznych adaptacji, które pozwalają im przetrwać w suchym klimacie z niedoborem wody. Z tego powodu większość gatunków Dipodomys nie spożywają znacznej ilości wody, ponieważ są w stanie ją pozyskać w procesach metabolicznych (fosforylacja oksydacyjna).
Płeć Dipodomys zajmuje suche i półsuche regiony zachodniej części Ameryki Północnej, chociaż niektóre gatunki są bardziej związane z siedliskami zielonymi, takimi jak prerie i łąki.
Można je znaleźć od południowej Kanady po Meksyk, gdzie są szeroko rozpowszechnione. Zwierzęta te przebywają w norach ze złożonym systemem kamer i tuneli..
Szczury kangury są przeważnie ziarnożerne i często żerują na otwartych przestrzeniach między wiecznie zielonymi krzewami. Ponadto na ogół są nocne i o zmierzchu..
Indeks artykułów
Szczury kangury mają wydatne ciało i umiarkowanie rozstawione uszy w odległości około 15 milimetrów od siebie. Ich oczy są duże i mają długie wąsy, które działają jak czujniki ruchu. Jak inne gryzonie, Diponomys Posiada na policzkach kieszonki, które pozwalają na przechowywanie i przenoszenie jedzenia.
Czaszka Dipodomys Jest trójkątny, potylica jest podstawą trójkąta, a czubek nosa wierzchołkiem. W uchu środkowym mają spłaszczone trąbki słuchowe, a przedsionek wyrostka sutkowatego szczególnie nadmuchany.
Kończyny przednie są krótkie i słabe. Z drugiej strony tylne nogi są bardzo mocne i duże, z czterema dobrze rozwiniętymi palcami. Ogon jest bardzo długi, około 40% dłuższy niż tułów.
Na Dipodomys, kolor na grzbiecie jest ogólnie żółtawobrązowy, chociaż u niektórych gatunków występują jasne, szarawe odcienie z czarnymi akcentami. Na biodrach mają białe paski.
Ogon ma czarne lub brązowe odcienie w okolicy grzbietowej i brzusznej, które ciemnieją w kierunku części dystalnej. Dwa jasne paski boczne biegną w kierunku środka ogona, a końcówka jest biała od około 4 centymetrów do końca.
W dolnej części ciała znajdują się włosy o białej podstawie i ołowianych tonach. W kierunku nasady ogona futro żółknie.
Przednie nogi są całkowicie białe, podczas gdy na tylnych znajdują się włosy o szarych podstawach, które w kierunku kostek stają się czarniawe. Tylne nogi są białe na grzbiecie i ciemnobrązowe do czarnych na spodniej stronie..
Na ogół ubarwienie szczurów kangurów pozostaje stabilne, chociaż u młodych osobników występuje więcej odcieni szarawych niż brązowych. Zwierzęta te zwykle zrzucają futro jesienią, ukazując jaśniejsze i brązowawe ubarwienie jesienią, zimą i wiosną oraz matowsze latem..
U szczurów kangurów na środku grzbietu znajduje się gruczoł łojowy. Gruczoł ten znajduje się w przybliżeniu w jednej trzeciej odległości między uszami a zadem i ma kształt eliptyczny o długości około dziewięciu milimetrów..
Gruczoł ten ma szorstki i ziarnisty wygląd, a na nim wzrost futra jest znacznie mniejszy, co pozwala na jego łatwe zlokalizowanie, a nawet widoczność z góry, gdy futro jest noszone, tuż przed linieniem..
Gruczoł ten wydziela olej na sierści, umożliwiając szczurom kangur zdrową ochronę skóry i sierści w suchym i piaszczystym środowisku, w którym żyją..
Wymiary szczurów kangurów nie różnią się istotnie między nieciężarnymi samcami i samicami, chociaż samce są nieco cięższe.
Ogólnie rzecz biorąc, mają całkowitą długość (od nosa do końca ogona) około 32,6 centymetra. Ogon od podstawy do czubka ma około 18,8 centymetra, a tylne łapy do 5 centymetrów.
Waga samic wynosi około 113 gramów, podczas gdy samce mogą ważyć do 120 gramów.
Królestwo Animalia.
Podrzędność: Bilateria.
Gromada: Chordat.
Subfilum: kręgowiec.
Intrafilum: Gnathostomata.
Nadklasa: Tetrapoda.
Klasa: Ssak.
Podklasa: Theria.
Infraclass: Eutheria.
Zamówienie: Rodentia.
Rodzina: Heteromyidae.
Podrodzina: Dipodomyinae.
Płeć: Dipodomys
Dla rodzaju opisano 20 gatunków Dipodomys. Chociaż wcześniej policzono 22 gatunki, dwa z nich (D. insularis Y D. margaritae) zostały zredukowane do podgatunku Dipodomys merriami.
Zróżnicowanie ubarwienia u większości gatunków polega na niewielkich zmianach długości białego koloru na końcu ogona i odcieniach szaty, chociaż u większości z nich wzór jest zachowany..
Dipodomys agilis
Dipodomys californicus
Dipodomys compactus
Dipodomys deserti
Dipodomys elator
Dipodomys elephantinus
Dipodomys gravipes
Dipodomys heermanni
Dipodomys ingens
Dipodomys merriami
Mikrofony Dipodomys
Dipodomys nelsoni
Dipodomys nitratoides
Dipodomys ordii
Dipodomys panamintinus
Dipodomys phillipsii
Dipodomys simulans
Dipodomys spectabilis
Dipodomys stephensi
Dipodomys venustus
Szczury kangury zazwyczaj żywią się nasionami różnych gatunków roślin, takich jak słodki meczet (Prosopis glandulosa). Mogą również połykać zielone części niektórych roślin, aw niektórych przypadkach odnotowano, że niektóre osobniki zjadały owady.
Ilość i proporcje produktów spożywczych różnią się nieco w zależności od gatunku. Jednym z najlepiej zbadanych gatunków szczurów kangur jest D. merriami. U tych zwierząt największą część pożywienia stanowią nasiona. Te szczury są w stanie przetrwać na nasionach bez wody.
Jednak w okresie od lutego do maja i sierpnia zielone części roślin stanowią do 30% zawartości żołądka D. merriami. Szacuje się, że te elementy są wykorzystywane jako źródła wody w okresach rozrodczych..
Z drugiej strony, D. mikrofony Jest to gatunek, który wyspecjalizował się w zjadaniu liści z krzewu Atriplex confertitolia. Ta osobliwa roślina gromadzi w swoich liściach więcej elektrolitów niż inne gatunki roślin obecne w tym samym środowisku.
Elektrolity te pozwalają utrzymać równowagę wodną tych roślin, a także zapewniają im jakość oszczędzania od 50 do 80% wody w liściach..
Ta wyjątkowa adaptacja w diecie D. mikrofony Może to również wynikać ze zmniejszenia konkurencji o nasiona między różnymi gatunkami szczurów kangurów, które współistnieją w tym samym miejscu..
Dorosłe osobniki szczurów kangur mają kilka okresów rozrodczych w ciągu roku. W tym okresie samce płci męskiej mają powiększony brzuch i jądra do około 5 milimetrów..
W naturze D. merriami Odnotowano, że w miesiącach od lutego do września do 50% mężczyzn jest aktywnych seksualnie. Z drugiej strony samice osiągają szczyt aktywności reprodukcyjnej między styczniem a sierpniem. Gatunki D. spectabilis pokazuje ten sam sezon rozrodczy, który trwa od stycznia do końca sierpnia.
Zwierzęta te są poligamiczne, co oznacza, że samice i samce rozmnażają się w kilku parach w każdej fazie reprodukcyjnej. U niektórych gatunków zaloty polegają na wzajemnym obwąchaniu odbytu, dopóki samica nie pozwoli samcowi na nią wsiąść. W przypadku innych gatunków przeprowadzane są krótkie pościgi i oporządzenie.
Okres ciąży waha się od 20 do 30 dni, w zależności od gatunku. Samice rodzą młode w komorach wbudowanych w nory. Te młode rodzą się bez włosów i mają bardzo słabo rozwinięty wzrok..
Od 10 do 15 dni mają już rozwinięty wzrok i są pokryte cienką warstwą włosów. Po trzech do czterech tygodni młode są prawie w pełni rozwinięte i usamodzielniają się..
Szczury kangur są zwykle samotne i nieco terytorialne. Z tego powodu, gdy jednostka najeżdża na terytorium innej osoby, ta aktywnie ją atakuje, chociaż walki te są krótkie i polegają głównie na uderzaniu w powietrze tylnymi nogami. Z drugiej strony zwierzęta te są nieśmiałe w obecności ludzi.
Im większa interakcja, z której pochodzą osoby Dipodomys odbywa się w okresach rozrodczych. Zwykle występuje pewien stopień dominacji wśród mężczyzn, chociaż kobiety nie mają żadnego hierarchicznego porządku.
Podobnie jak w przypadku innych zwierząt nocnych, w Dipodomys nastąpiła zmiana we wzorcu aktywności związanym z różnymi fazami księżyca.
W taki sposób, aby w fazie pełni księżyca zwierzęta omijały otwarte przestrzenie i dłużej przebywały blisko swoich nor w nocy, wychodząc w poszukiwaniu pożywienia tylko w godzinach zmierzchu (zmierzch i świt).
Uważa się, że takie zachowanie ma na celu uniknięcie nocnych drapieżników, mniej narażając je w jaśniejsze noce.
Szczury kangury na ogół zamieszkują półpustynne obszary na pustyniach o klimacie umiarkowanym, a wiele gatunków dzieli te terytoria. Jednak zwierzęta te wykorzystują również zarośla umiarkowane, a na tych obszarach można znaleźć do 12 gatunków..
Kolejne siedlisko często używane przez Dipodomys To preria, na której często budują sobie nory pod krzakami.
Umiarkowane lasy i suche sawanny to obszary, na których można również spotkać niektóre gatunki szczurów kangurów, takie jak szczur olbrzymi D. ingens. Gatunek ten zwykle zamieszkuje równiny na pogórzu oraz obszary porośnięte krzewami i wieloletnimi trawami.
Ekstremalna pustynia jest używana przez re. gravipes, D. phillipsii Y D. merriami. Ze względu na zastępowanie naturalnych ekosystemów tych gatunków często zasiedlają one sztuczne murawy i niektóre uprawy. Niektóre obszary skaliste, takie jak klify, są rzadko używane D. mikrofony.
Płeć Dipodomys Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej i można go znaleźć od Kanady po większość Meksyku. W Kanadzie gatunki odnotowano w Vancouver i Calgary.
Stany Zjednoczone mają rekordy z północy kraju, przechodząc przez Dakotę i Seattle, po Kalifornię, Arizonę i Nowy Meksyk na południu..
W Meksyku występują od Chihuahua do San Luis Potosí, a niektóre populacje znajdują się na wybrzeżu Tijuana, Hermosillo i Culiacán.
Szczury kangury, podobnie jak inne zwierzęta żyjące na obszarach o niewielkiej dostępności wody, rozwinęły cechy, które pozwalają im bardzo skutecznie oszczędzać wodę w organizmie.
Niektóre gatunki Dipodomys spożywać wodę z pożywki, będąc w stanie spożywać do 10 do 12 mililitrów wody dziennie, jak to ma miejsce w przypadku Dipodomys ordii columbianus. Z drugiej strony, Dipodomys merriami nie zużywa wody, gdyż jest w stanie ją pozyskać z nasion, którymi się odżywia.
U tych zwierząt struktury nerek zlokalizowane w rdzeniu tego samego, zwane pętlami Henle, są wysoko rozwinięte. Struktury te mają opadające i wznoszące się kanaliki lub rozgałęzienia, do czterech razy dłuższe niż u ludzi..
W ten sposób płyny kanalikowe w nerkach są bardzo zbliżone do równowagi osmotycznej z płynem śródmiąższowym. Dzieje się tak dzięki wydajnemu wchłanianiu zwrotnemu wody przez kanaliki pętli Henle podczas procesu produkcji moczu..
Ten proces reabsorpcji powoduje wytwarzanie moczu o wysokim stężeniu ponad 6000 mosmol / KgH.dwaLUB.
Gatunek z rodzaju Dipodomys które zamieszkują ekstremalnie suche środowiska, są w stanie oszczędzać wodę metaboliczną wytwarzaną w wyniku fosforylacji oksydacyjnej, zmniejszając ich tempo metabolizmu i oddychania. To wyjaśnia niską aktywność tych zwierząt, które większość dnia spędzają w chłodnych i wilgotnych komorach swoich nor..
Kilka badań wykazało, że gdy zwierzęta te są poddawane diecie z niewielką dostępnością wody, częstość oddechów spada ze średnio 93,7 oddechów na minutę do 44–53 oddechów na minutę. W ten sposób zmniejsza się utrata wody przez parę podczas oddychania..
Z drugiej strony zapobiegają utracie wody przez powłokę, dzięki gruczołowi łojowemu, który chroni ich sierść i skórę przed gorącem i wysuszeniem, zmniejszając tym samym aktywność gruczołów potowych..
W ramach gatunku Dipodomys, 14 z 20 opisanych gatunków (70% gatunków) należy do kategorii „najmniej obaw” (LC).
Gatunki D. stephensi, D. nitratoides Y D. elator są uważane za wrażliwe (VU), podczas gdy D. spectabilis jest bliski zagrożenia (NT), D. ingens jest uważany za zagrożony (EN) i D. gravipes To gatunek, który jest najbardziej zagrożony, według IUCN uważany za krytycznie zagrożony (CR).
Chociaż ogólnie trend populacji rośnie, niektóre populacje mają tendencję do zmniejszania się, głównie z powodu przemieszczenia ich siedlisk..
Rozwój rolnictwa spowodował różne problemy dla szczurów kangurów. Niektóre gatunki okazują się bardzo wrażliwe na zmiany w ekosystemie, na które poważnie wpływają uprawy i uprawy, które zastąpiły ich naturalne siedliska..
Przypuszcza się, że jest to gatunek D. gravipes, który kiedyś zamieszkiwał zachodnią Baja California, jest z natury wymarły z powodu prawie całkowitego zmniejszenia się jego siedlisk, w związku z założeniem rolnictwa na tym obszarze.
Z drugiej strony, przemysł rolniczy sprawował silną kontrolę nad gryzoniami, jako środek ochrony upraw i zbiorów. Środki te spowodowały duże spadki populacji takich gatunków jak D. stephensi Y D. elator.
Jeszcze bez komentarzy