Plik regiony polarne to obszary Ziemi położone wokół północnego i południowego bieguna planety. W przypadku półkuli północnej region polarny zwany Arktyką składa się z lodu i mas płynnej wody oceanicznej. Podczas gdy na półkuli południowej znajduje się kontynentalna masa lądowa, Antarktyda.
Rozciągają się od równoleżnika 66º do skrajnej północy na półkuli północnej i od równoleżnika 60º do południa na półkuli południowej. Regiony polarne charakteryzują się ekstremalnie zimnym klimatem i obecnością stałych pokryw lodowych. Temperatury spadają do -98 ºC na Antarktydzie i do -68 ºC na Arktyce.
Flora jest rzadka w obu regionach polarnych, ograniczając się do obecności mchów, grzybów, ziół i glonów. Dominującymi roślinami okrytozalążkowymi są trawy i turzyce, a fauna jest bogata, zwłaszcza ssaki morskie.
W wodach morskich występują liczne gatunki fok i wielorybów, a także wiele gatunków ryb. W regionie polarnym Arktyki występują również niedźwiedzie polarne, renifery, wilki polarne i wiele innych gatunków lądowych.
Płaskorzeźba regionu polarnego Arktyki jest w większości płaska, a krajobraz morski jest zdominowany przez pływające masy lodu. Podczas gdy Antarktyda to kontynent z wieloma obszarami powyżej 2000 metrów nad poziomem morza.
Regiony polarne mają duże znaczenie geopolityczne ze względu na dużą ilość istniejących tam zasobów naturalnych. Należą do nich słodka woda, węglowodory oraz zasoby mineralne i rybne..
Indeks artykułów
Oba regiony polarne łączy ekstremalnie zimny klimat i obecność lodu jako bohatera krajobrazu. Poza tym regiony te wykazują znaczne różnice.
Jest to obszar oceaniczny zdominowany przez pływające pokrywy lodowe, na którym występuje tylko ląd na peryferyjnych kontynentalnych wybrzeżach i wyspach. Pływający lód lub pakiet lodowy ma grubość od 1 do 5 metrów, często tworząc tak zwane góry lodowe lub górę lodową.
Góry lodowe to duże masy twardego lodu przenoszone przez prądy i wynurza się tylko jedna ósma ich objętości. To czyni je niebezpiecznymi dla nawigacji, jak pokazał słynny przypadek zatonięcia Titanica..
Najbardziej istotną z gleb nielicznych lądowych obszarów polarnego regionu Arktyki jest obecność wiecznej zmarzliny. Są to gleby z trwale zamarzniętą warstwą, która występuje w sposób ciągły na terenach o średnich temperaturach poniżej -5 ° C.
Na obszarach o temperaturach od 0 ° C do -5 ° C w ciągu roku występuje okresowo wieczna zmarzlina.
Globalne ocieplenie powoduje topnienie lodu Arktyki, powodując poważne zakłócenia środowiska. Wśród nich wpływają na prądy morskie wraz ze zmianami temperatur, a także nierównowagą ekologiczną..
Region ten jest czwartym co do wielkości kontynentem z 14 milionami kilometrów kwadratowych. Z wyjątkiem Półwyspu Antarktycznego, który jest najbardziej wysuniętym na północ terytorium, resztę kontynentu pokrywa 1,9 km lądolodu.
Jednym z poważnych problemów w tym regionie jest topniejący produkt globalnego ocieplenia. Ponieważ jest to ląd pokryty lodem, topnienie tego lodu zwiększa objętość wody morskiej.
Dlatego podnoszenie się poziomu morza jest generowane z negatywnymi skutkami, jakie to pociąga za sobą na całym świecie..
W wyniku tego procesu rozmrażania na Antarktydzie powstają największe góry lodowe. Jednak prądy morskie w tym obszarze ograniczają ich bliskość do lądu..
W górnej części atmosfery znajduje się warstwa ozonowa (O3), której zadaniem jest filtrowanie promieni ultrafioletowych pochodzących ze Słońca..
Warstwa ozonowa jest cieńsza nad regionami polarnymi, obszary te nazywane są dziurami w warstwie ozonowej. Jest to coroczne zjawisko cykliczne, zmniejszające się miąższość wiosną i narastające latem..
Skutkuje to tym, że penetracja promieniowania ultrafioletowego jest znacznie większa w regionach polarnych, co w konsekwencji wpływa na globalne ocieplenie. Jest to szczególnie istotne ze względu na wpływ na topnienie lodu polarnego, który jest bardziej widoczny na Antarktydzie..
Regiony polarne to obszary, które tworzą czapy wokół północnych i południowych biegunów geograficznych Ziemi..
Odpowiada to północnemu regionowi polarnemu obszarowi wyznaczonemu przez koło podbiegunowe na północ od równoleżnika 66 ° 33'52 "N.
Ze swej strony dla południowego regionu polarnego obejmuje obszar wyznaczony na południe od równoleżnika o szerokości 60º, zwanego Antarktycznym kręgiem polarnym..
Obszary należące do regionu polarnego Arktyki określa izoterma 10 ºC w miesiącu lipcu. Innymi słowy, linia łącząca wszystkie punkty, których temperatura w lipcu osiąga maksymalnie 10 ºC..
Pod tym względem Arktyka obejmuje całe północne wybrzeże Alaski (Stany Zjednoczone), Kanadę i Wyspy Królowej Elżbiety, Grenlandię (Dania) i prawie całą Islandię. Obejmuje również północne wybrzeże Norwegii, północną część Szwecji i Finlandii, północne wybrzeże Rosji, Ocean Arktyczny, Morze Beringa i część Północnego Atlantyku..
Traktat Antarktyczny (1959) wyznacza granice tego regionu od 60 równoleżnika, obejmując całą Antarktydę (z całym Półwyspem Antarktycznym). Suwerenność Antarktydy reguluje ten traktat podpisany przez 12 krajów i podpisany przez kolejnych 38.
Argentyna i Chile mają roszczenia terytorialne na Półwyspie Antarktycznym, podobnie jak Australia, Francja, Nowa Zelandia, Norwegia i Wielka Brytania..
Ogólnie rzecz biorąc, regiony polarne charakteryzują się ekstremalnie zimnym klimatem z długimi zimami, które na biegunach geograficznych trwają prawie cały rok. Promieniowanie słoneczne jest niższe ze względu na ukośny kąt, pod którym wpływają promienie słoneczne, ale promieniowanie ultrafioletowe jest wysokie z powodu odbicia śniegu.
W obu regionach jest przynajmniej jeden dzień, w którym słońce nie zachodzi całkowicie w ciągu 24 godzin (przesilenie letnie). Jest też dzień, w którym Słońce nie wschodzi całkowicie (przesilenie zimowe). Na biegunach, zarówno północnych, jak i południowych, zima trwa sześć miesięcy, a lato pozostałe sześć miesięcy.
W środku zimy temperatura może spaść do -68 ºC, przy wiatrach dochodzących do 97 km / h. Na terenach peryferyjnych temperatura latem wzrasta do 10 ºC, a opady w postaci śniegu i deszczu sięgają od 600 do 1200 mm rocznie..
Jest to rozległa zamarznięta pustynia z niewielkimi opadami (średnio 10 mm) i temperaturami dochodzącymi do -98 ºC. Średnia temperatura latem nie przekracza 0 ºC i jest to najzimniejszy region na naszej planecie.
W tych regionach powszechne są inwersje termiczne, czyli niezwykły wzrost temperatury wraz z wysokością. Dzieje się tak, ponieważ gęstsze zimne powietrze pozostaje na poziomie gruntu, podczas gdy ciepłe powietrze unosi się..
Ze względu na ekstremalny klimat roślinność regionów polarnych jest uboga, ale można znaleźć reprezentowane grupy.
Roślinność w regionie Arktyki jest ograniczona do peryferyjnych wybrzeży kontynentalnych i wysp. Na tych ziemiach dominuje biom Tundra, składający się głównie z mchów, a także niektórych traw i turzyc..
Izoterma 10 ° C ogranicza północną linię drzew, więc z koła podbiegunowego nie powstają lasy. Do najpospolitszych gatunków mchów należą te z rodzajów Torfowiec Y Scorpidium i istnieje ponad 1000 gatunków porostów.
Wśród turzyc w tym regionie są gatunki z rodzajów Carex Y Eriophorum. W przypadku traw gatunki z rodzajów Poa Y Deschampsia.
W zimnym i suchym wnętrzu kontynentu antarktycznego brakuje roślinności, ograniczonej do obszarów przybrzeżnych i wyspiarskich oraz Półwyspu Antarktycznego. Na tych terenach przeważają trawy i mchy, w tym trawy.
Gatunki okrytozalążkowe na nielicznych przybrzeżnych obszarach roślinnych to trawa antarktyczna (Antarctic deschampsia) i goździk antarktyczny (Colobanthus quitensis). Warto zauważyć, że trawa antarktyczna ma tę cechę, że jest odporna na promieniowanie ultrafioletowe.
Z drugiej strony obfitują mchy, porosty, grzyby, glony lądowe i wodne. Znanych jest około 75 gatunków grzybów i tyle samo gatunków mchów.
Chociaż występuje fauna lądowa, zwłaszcza w regionie polarnym Arktyki, największa różnorodność występuje w faunie wodnej.
Mięsożerne, takie jak niedźwiedź polarny (Ursus maritimus), wilk polarny (Canis lupus arctos) i lis polarny (Vulpes lagopus). Również zwierzęta roślinożerne, takie jak renifery (Rangifer tarandus), wół piżmowy (Ovibos moschatus) i zająca polarnego (Lepus arcticus).
Ssaki morskie obejmują morsa (Odobenus rosmarus) i różne gatunki fok, np. foka brodata (Erignathus barbatus). W tym regionie zamieszkują również narwal (Monodon monoceros), bieługa (Delphinapterus leucas) i wieloryby, takie jak wieloryb grenlandzki (Balaena mysticetus).
Wśród ptaków jest sowa śnieżna (Bubo scandiacus) i rybitwa popielata lub popielata (Sterna paradisaea).
Najbardziej charakterystycznymi ptakami tego regionu są pingwiny (rodzina Spheniscidae), posiadające 6 rodzajów i 18 gatunków. Wśród tych gatunków jest pingwin cesarski (Aptenodytes fosteri) i pingwina królewskiego (Aptenodytes patagonica).
Żyją tu również albatrosy takie jak tzw. Albatros wędrowny (Diomedea exulans) i petrelle, takie jak petrel olbrzymi (Macronectes giganteus). Podobnie kormorany (rodzina Phalacrocoracidae) są prezentowane wraz z kormoranem niebieskookim (Phalacrocorax atriceps), który zamieszkuje Półwysep Antarktyczny.
W regionie polarnym Antarktydy występuje 5 gatunków fok, w tym foka Weddella (Leptonychotes weddellii) i foka crabeater (Lobodon carcinophagus). Znajdujemy również lamparta morskiego lub lamparta morskiego (Hydrurga leptonyx) i słoń morski południowej (Mirounga leonina).
Gatunki z dwóch rzędów wielorybów, bezzębne i zębate, zamieszkują wody regionu Antarktyki. Wśród pierwszych jest płetwal błękitny (Balaenoptera musculus), podczas gdy między zębami jest orka (Orcinus orca).
Prawie cały obszar arktycznego regionu polarnego składa się z wody, a ląd jest ograniczony do Grenlandii i wybrzeży kontynentalnych. Są to głównie przybrzeżne niziny, z wyjątkiem Płaskowyżu Syberyjskiego i Półwyspu Taimir w Rosji..
Przedstawiono również najbardziej wysunięte na północ podnóża Gór Skalistych na Alasce w Ameryce Północnej i Góry Skandynawskie w północnej Europie..
Jest to kontynent o największej średniej wysokości, osiągający na wielu obszarach wysokość powyżej 2000 metrów nad poziomem morza. Chociaż mapy wykorzystujące obrazy radarowe pokazują nierówny relief, gruba warstwa lodu, która je pokrywa, sprawia, że jest ona bardzo jednolita..
Najgłębszy punkt lądowy na kontynencie znajduje się we wschodniej Antarktydzie, pod lodowcem Denman. Ten lodowiec to kanion o szerokości 20 km, wypełniony lodem, o głębokości 3,5 km poniżej poziomu morza.
Regiony polarne mają duże znaczenie geopolityczne ze względu na istnienie w nich strategicznych złóż kopalin. Podobnie zachodzące w nich procesy klimatyczne decydują o równowadze środowiskowej planety..
Z drugiej strony, zasoby rybne oraz szlaki żeglugi morskiej i powietrznej mają również duże znaczenie strategiczne..
Według Rady Stosunków Zagranicznych Stanów Zjednoczonych Arktyka ma strategiczne znaczenie, biorąc pod uwagę istniejące tam rozległe zasoby węglowodorów. Według amerykańskiej Agencji Informacji Energetycznej w Arktyce odkryto 61 dużych złóż ropy naftowej i gazu ziemnego.
Z tych pól 43 należy do Rosji, 11 do Stanów Zjednoczonych, 6 do Kanady i 1 do Norwegii. Biorąc pod uwagę, że obszary te są przedmiotem sporów terytorialnych, należy je traktować jako potencjalne źródło konfliktów geopolitycznych..
W przeciwieństwie do regionu polarnego Arktyki, na Antarktydzie istnieje większa niepewność co do istniejących zasobów mineralnych. Ma to związek z ograniczeniami technologicznymi w zakresie eksploracji ziemi pod pokrywą lodową o grubości ponad dwóch kilometrów..
Z drugiej strony istnieją ograniczenia w eksploatacji kopalin narzucone przez traktaty międzynarodowe. Szacuje się, że większość dostępnych węglowodorów znajduje się w basenach Weddella, Bellingshausen i Rossa.
Ze względu na trudności klimatyczne podczas eksploracji terytorium uważa się, że w regionach polarnych muszą istnieć wciąż nieznane zasoby mineralne. Jednak z tego, co już wiadomo, istnieją ważne zasoby naturalne zarówno w Arktyce, jak i na Antarktydzie..
Antarktyda zawiera 90% lodu planety i przechowuje ponad 70% słodkiej wody.
Szacuje się, że 25% dotychczas nie odkrytych węglowodorów znajduje się w Arktyce, z czego 80% w dnie oceanicznym..
Szacuje się, że w podglebiu Oceanu Arktycznego znajdują się ważne złoża cyny, manganu, złota, niklu, ołowiu i platyny.
Na Antarktydzie występują duże złoża węgla w górach transantarktycznych i żelaza w pobliżu Góry Księcia Karola na Antarktydzie Wschodniej. Podobnie uważa się, że na tym kontynencie istnieją ważne zasoby złota i miedzi..
Zimne wody Oceanu Arktycznego i Antarktycznego są bogate w składniki odżywcze i są siedliskiem wielu zasobów rybnych. Przykładem tego są połowy dorsza w Arktyce na Morzu Barentsa..
Niedawno (2017) powstała międzynarodowa konwencja zakazująca połowów w środkowej części Oceanu Arktycznego. Ma to na celu umożliwienie badań naukowych niezbędnych do racjonalnej eksploatacji tych zasobów..
Jeszcze bez komentarzy