Plik Republika Weimarska Taką nazwę nadano reżimowi politycznemu ustanowionemu w Niemczech w 1918 r. Po jego klęsce w I wojnie światowej. Nazwę tę stosuje się również do okresu historycznego, który trwał do 1933 r. Oficjalnie kraj nadal nazywany był Cesarstwem Niemieckim, pomimo zmiany ustroju..
Jeszcze przed przyznaniem się do porażki w Wielkiej Wojnie większość ludności i wojsko wiedziała, że jest to nieuniknione. Jednak nadal istniały sektory chętne do dalszej walki z sojusznikami. To spowodowało, że ludzie powstali w tak zwanej rewolucji listopadowej..
W kontekście niemal wojny domowej między prawicami a komunistami, między innymi, w Weimarze zwołano Zgromadzenie Ustawodawcze, aby zapewnić krajowi nową konstytucję republikańską..
Pomimo powstania nowej republiki niestabilność była główną cechą całego jej istnienia. Kryzys gospodarczy, hiperinflacja i istnienie ugrupowań zbrojnych różnych ideologii dały możliwość zdobycia coraz większej liczby zwolenników Partii Narodowo-Socjalistycznej kierowanej przez Adolfa Hitlera..
To sam Hitler, wraz z jego dojściem do władzy i prawami, które ogłosił, aby skoncentrować całą władzę, zakończył Republikę Weimarską.
Indeks artykułów
Niemcy po czterech latach wojny stanęły w obliczu ostatnich tygodni konfliktu, w którym panował wielki kryzys gospodarczy i nie dysponowały środkami militarnymi, aby przeciwstawić się wrogom. 14 sierpnia 1918 r. Alianci dokonali ostatniej ofensywy i niemieckie dowództwo musiało uznać, że klęska jest nieuchronna..
W następnym miesiącu dwóch najbardziej wpływowych marszałków armii niemieckiej poprosiło władze o zgodę na podpisanie rozejmu opartego na 14 punktach przygotowanych przez prezydenta USA Wilsona..
Na tę prośbę utworzono nowy rząd parlamentarny. Ten wybrany na kanclerza Maksymiliana von Baden, który, choć szlachetny, miał liberalną ideologię i był za negocjacjami pokojowymi.
Warunki narzucone przez Wilsona, który negocjował bez wiedzy swoich sojuszników, były nieosiągalne dla armii niemieckiej. Później Hitler wykorzystał te wydarzenia, aby oświadczyć, że politycy zdradzili kraj.
Rząd pozostawiono w rękach socjalistów, którzy myśleli, że cesarz Wilhelm II zamierza abdykować. W tym kontekście wybuchła rewolucja listopadowa, zwana także „wydarzeniami w Kilonii”.
W Kilonii doszło do powstania spowodowanego zamiarem Naczelnego Dowództwa Marynarki Wojennej konfrontacji z Brytyjczykami. Odpowiedzią był bunt żołnierzy marynarki wojennej, którzy uważali, że udział w bitwie po przegranej wojnie jest absurdem..
Naczelne Dowództwo zawiesiło operację, ale wydało rozkaz aresztowania buntowników, aby mogli być sądzeni. Te aresztowania natychmiast wywołały solidarność znacznej części jego kolegów, a także pracowników miejskich. Demonstracje zostały stłumione przez władze, co doprowadziło do powszechnego buntu.
4 listopada marynarze powołali radę przedstawicieli przed szturmem okrętów i zajęciem bazy marynarki wojennej w Kilonii. Wkrótce dołączyli do nich robotnicy, tworząc w końcu wspólną radę podobną do rosyjskich rad..
Wraz z innymi grupami ludności zajęli miasto śpiewając La Internacional. Tej samej nocy deputowany Partii Socjaldemokratycznej SPD pojawił się w Kilonii i zdołał uspokoić sytuację..
Wydarzenia w Kilonii rozprzestrzeniły się na resztę kraju. Wojsko powstało przeciwko swoim oficerom i wraz z robotnikami rozpoczęło kampanię strajków i protestów.
Wyniki różniły się w zależności od różnych obszarów. Na przykład marynarzom w Brunszwiku udało się abdykować wielkiego księcia i proklamowano republikę socjalistyczną..
7 lipca król Bawarii Ludwik III opuścił Monachium, stolicę, a rząd został przejęty przez radę złożoną z chłopów, robotników i wojska. Ogłosił ustanowienie Republiki Bawarii.
Dwa dni później zamieszki dotarły do Berlina. Reżim dobiegł końca, a von Baden poinformował, że cesarz abdykował.
Reszta książąt, którzy rządzili w różnych landach niemieckich, stopniowo odchodziła od władzy. W sytuacji chaosu były minister Cesarstwa proklamował Republikę, a kilka godzin później jeden z przywódców Ligi Spartakusowskiej pojawił się w Pałacu Królewskim, aby proklamować Wolną i Socjalistyczną Republikę Niemiec..
Przed dojściem do władzy Partia Socjaldemokratyczna (SPD) była tą, która miała najwięcej zwolenników w kraju, więc powierzono jej utworzenie rządu. Członek jego partii, Friedrich Ebert, objął tymczasowo kancelarię po abdykacji cesarza.
W 1917 roku pojawili się niezależni socjaliści USPD. Do rozłamu doszło, ponieważ uznała, że SPD zbytnio wspierała rząd Imperium w czasie wojny. Jego zwolennicy uważali, że system parlamentarny jest zgodny z istnieniem rad rewolucyjnych.
Najbardziej radykalnym nurtem była Liga Spartakusowska. Próbował wykorzystać rewolucyjną atmosferę, jaka panowała w listopadzie 1918 r. Jej ostatecznym celem było proklamowanie podobnego do radzieckiego państwa socjalistycznego, ale bez ograniczania praw jednostki, które tam występowały..
Po rewolucji listopadowej niezależni i socjaldemokraci podzielili się władzą. Rząd tymczasowy złożony z obu stron był tym, który podpisał zawieszenie broni w Compiegne, w oparciu o punkty Wilsona.
Ogólnoniemiecki Kongres Rad, na posiedzeniu, które odbyło się w dniach 16-20 grudnia, zwołał wybory w celu wybrania Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego.
Ruch Spartakusowski, kierowany przez Różę Luksemburg i Karla Liebknechta, nie zaakceptował pozostawienia organizacji robotniczych na boku. W grudniu 1918 r. Utworzyli Komunistyczną Partię Niemiec.
Pomimo tego, że dwaj główni przywódcy uważali, że to nie jest odpowiedni moment, ponieważ ich poparcie społeczne nie wystarczyło, większość organizacji zdecydowała się chwycić za broń. Pod koniec lat bunty propagowane przez spartakusistów skłoniły kanclerza do ucieczki do wojska. Zaangażowanie w brutalne represje spowodowało jedynie rozszerzenie buntów.
W styczniu sytuacja przypominała wojnę domową, zwłaszcza w Berlinie. Władze próbowały usunąć szefa policji, członka partii komunistycznej. Odmowa odejścia ze stanowiska doprowadziła do kolejnych powstań. W styczniu 200 000 robotników wyszło na ulice, żądając wycofania armii.
W końcu wojska rządowe zwróciły się o pomoc do freikorps, skrajnie prawicowych organizacji paramilitarnych, aby zakończyć rewolucję spartakusowską..
Tymczasem w obliczu wojennej sytuacji w Berlinie rząd opuścił miasto. Na nową siedzibę władze wybrały Weimar.
Klęska spartakusistów w Berlinie nie oznaczała końca konfrontacji w innych parach kraju. Nie przeszkodziło to jednak w przeprowadzeniu wyborów, w których SPD zwyciężyła z 37,9% głosów..
Nie osiągając absolutnej większości, socjaldemokraci zostali zmuszeni do pójścia na kompromis z prawicą w tzw. Koalicji weimarskiej..
Zgromadzenie Narodowe rozpoczęło obrady 19 stycznia 1919 r. Jego celem było opracowanie i zatwierdzenie nowej konstytucji. Zadanie to nie było łatwe i wymagało sześciu miesięcy debaty, dopóki nie zostało ogłoszone 31 lipca..
Według ekspertów była to bardzo postępowa Magna Carta, ale z pewnymi zauważalnymi wadami. Największy wpływ na przyszłość kraju miała wielka władza, jaką otrzymała postać Prezydenta, który w nagłych wypadkach potrafił rządzić bez zwracania uwagi na Parlament..
Z drugiej strony Konstytucja Weimarska potwierdziła federalny charakter kraju. Ponadto ustanowiła szerokie wolności jednostki, a także bardzo zaawansowane prawa społeczne..
Jednym z pierwszych środków, które Ebert zaproponował, aby zatwierdzić jako prezydent Republiki, było podpisanie traktatu wersalskiego przez Zgromadzenie Narodowe. Było to porozumienie, na mocy którego zakończyła się pierwsza wojna światowa i zawierało artykuły wyraźnie szkodzące Niemcom. Jednak Zgromadzenie go ratyfikowało 9 lipca 1919 r.
Partie nacjonalistyczne i konserwatywne uznały to podpisanie za zdradę. Ebert zaczął tracić część swojej popularności, chociaż jego mandat został przedłużony do 1925 roku.
Choć można powiedzieć, że Republika Weimarska była zawsze pogrążona w wielkim kryzysie, lata powojenne były szczególnie skomplikowane.
Nowa republika przeszła przez bardzo trudne czasy we wszystkich dziedzinach, od ekonomicznej po polityczną. Nastąpiły próby zamachu stanu, pojawiły się ruchy separatystyczne, a rząd napotkał opozycję lewicy, skrajnej prawicy, burżuazji i armii..
Represje wobec spartakusistów i innych rewolucjonistów sprawiły, że skrajna prawica stała się bardziej obecna w życiu kraju. Na ulicy brał już udział w tworzeniu grup paramilitarnych, aw parlamencie przedstawili partię DVNP, na czele której stał były minister cesarstwa: Karl Helfferich.
Przewrót Kappa był jedną z najpoważniejszych prób przejęcia władzy przez ultrakonserwatywną prawicę. Miało to miejsce 13 marca i było kontrolowane dopiero cztery dni później.
Plotery zamachu stanu, kierowane przez Wolfganga Kappa i generała Walthera von Lüttwitza, zdołały przejąć władzę w Berlinie. Między innymi zmusili prezydenta Bawarii od socjaldemokratów do odejścia z urzędu i powołali na jego miejsce polityka sympatyzującego z konserwatywną sprawą..
Reakcja na zamach nie przyszła ze strony rządu. To związki przejęły inicjatywę, wzywając do strajku generalnego. Ze swojej strony partia komunistyczna wezwała do oporu bronią.
Dzięki tym działaniom zamach został pokonany. Główną konsekwencją było powołanie nowych wyborów na czerwiec 1920 r.
Lewica też nie ułatwiała pracy rządu nowej republiki. W pierwszych latach jego istnienia doszło do kilku powstań robotniczych. Jeden z najbliższych sukcesów miał miejsce w Zagłębiu Ruhry, tuż po przewrocie Kappa..
Wybory w 1920 r. Do parlamentu (Reichstagu) po raz pierwszy zakończyły się porażką socjaldemokracji. SPD straciła 51 mandatów i musiała zadowolić się przejściem do opozycji. Z drugiej strony dobre wyniki uzyskały partie nacjonalistyczna i antyrepublikańska.
Rządowi przewodniczył centrysta Fehrenbach z ZP. Aby dotrzeć do większości, musiał sprzymierzyć się z innymi partiami burżuazyjnymi. Wynik ten nie powstrzymał jednak ataków skrajnej prawicy.
Hiperinflacja mocno uderzyła w Niemcy od 1922 roku. Głównym powodem był traktat wersalski, który uniemożliwił niemieckiej gospodarce wypłatę odszkodowań..
Aby wypłacić te odszkodowania, rząd niemiecki zaczął drukować pieniądze. Co gorsza, Francja i Belgia najechały najbardziej uprzemysłowiony obszar kraju, Zagłębie Ruhry, w odwecie za brak zapłaty przez Niemcy..
Rząd, pokonany, wystosował komunikat, aby rozpocząć kampanię biernego oporu i aby zrekompensować straty poniesione przez właścicieli branż, wyemitował jeszcze więcej walut..
Powoli drukowane bilety traciły realną wartość, a ceny rosły. W 1923 r. Istniały banknoty o wartości nominalnej setek milionów, ale w rzeczywistości nie wystarczały one, by cokolwiek kupić.
W obliczu francuskiej inwazji na Zagłębie Ruhry Niemcy nie miały innego wyjścia, jak tylko wznowić spłatę tego, co uzgodniono w Wersalu. W tym kontekście doszło do próby zamachu stanu przez niektóre organizacje nacjonalistyczne.
Tak zwany „pucz” w Monachium był jednym z pierwszych wystąpień nazistów, partii, która powstała trzy lata wcześniej. Po starciach w mieście aresztowano przywódców puczu, w tym Adolfa Hitlera..
Hitler został skazany na 5 lat więzienia, chociaż został ułaskawiony po odbyciu zaledwie jednego roku kary.
Człowiekiem powołanym do pokonania hiperinflacji był Gustav Stresemann, który przyjechał do Kancelarii w 1923 roku..
Stresemann podjął decyzję o utworzeniu nowej marki, niemieckiej waluty. Pozwoliło to na ustabilizowanie się inflacji, choć normalizacja sytuacji zajęła trzy lata..
W tym okresie przejściowym bezrobocie znacznie wzrosło, podobnie jak produkcja. Jednak do 1924 r. Niemcy wykazywały oznaki ożywienia. Do 1929 roku gospodarka prawie całkowicie się ożywiła.
Stresemann zmarł 3 października 1929 roku i dlatego nie był świadkiem nowego upadku gospodarki kraju.
Tym razem przyczyna nie była wewnętrzna. Niemcy, podobnie jak reszta świata, zostały dotknięte wybuchem Wielkiego Kryzysu, kryzysu, który rozpoczął się w Stanach Zjednoczonych. Skutki były druzgocące. W 1931 r. Bezrobotnych było prawie 8 milionów.
W sferze politycznej wielki kryzys doprowadził do upadku socjaldemokraty, kanclerza Müllera. Zastąpił go Heinrich Brüning, wyznawca ideologii centrystycznej. Zaproponował to prezydent Paul von Hindenburg.
Brüning, który miał niewielkie poparcie w parlamencie, nie był w stanie przeprowadzić reform finansowych, których chciał. Doprowadziło to do przeprowadzenia nowych wyborów. Miało to miejsce 14 września, po kampanii, w której naziści próbowali wykorzystać gniew ludności.
Wyniki sondaży potwierdziły, że strategia narodowych socjalistów okazała się sukcesem. Przed wyborami mieli tylko 12 mandatów, których liczba wzrosła do 107 po uzyskaniu ponad 6 milionów głosów..
Od tego momentu naziści otrzymywali fundusze od niektórych dużych przemysłowców, takich jak Thyssen.
Sytuacja gospodarki nie uległa poprawie w 1931 roku. Bezrobocie dotknęło ponad pięć milionów ludzi, a instytucje finansowe przeżyły ogromne trudności.
Biorąc to pod uwagę, wielu zaczęło obawiać się zwycięstwa Hitlera w następnych wyborach. Miały się one odbyć w 1932 roku, a wiek Hindenburga zdawał się wskazywać, że nie zamierza ponownie występować..
Brüning nakreślił strategię mającą na celu wyeliminowanie możliwości zwycięstwa nazistów. Plan ten zakładał zawieszenie tych wyborów i przedłużenie kadencji prezydenta Hindenburga. Przybył także z propozycją przekształcenia Niemiec w monarchię konstytucyjną.
Żadna z dwóch propozycji nie znalazła wystarczającego poparcia wśród pozostałych partii politycznych, więc wybory zostały rozpisane w zaplanowanym terminie..
Partia nazistowska poświęciła się stworzeniu wizerunku Hitlera, który przedstawiałby go jako zbawcę Niemiec upokorzonych przez aliantów..
Utrzymywali, że klęska w Wielkiej Wojnie była wynikiem zdrady polityków i obiecali poprawę gospodarki i przywrócenie utraconej wielkości. Wszystko to było połączone z propagandą, która za wszystkie problemy obwiniała Żydów.
Wybory do Reichstagu w lipcu 1932 r. Wygrała Narodowa Partia Socjalistyczna. W pierwszej turze zdobył prawie 40% głosów, choć w drugiej musiał zadowolić się 33%.
W manewrze, który został sklasyfikowany jako wysoce dyskusyjny, konserwatyści zdecydowali się poprzeć Hitlera, aby został kanclerzem..
Chociaż udało mu się zostać kanclerzem, władza Hitlera była nadal ograniczona. Jego grupa nie miała większości, więc musiał skorzystać z pomocy prezydenta Hindenburga, aby wykonać swoje działania. W rzeczywistości w rządzie było tylko trzech nazistów z łącznie jedenastu członków..
W tym kontekście miało miejsce wydarzenie, które zmieniło wszystko. Siedziba Reichstagu spłonęła 27 lutego 1933 r. Naziści natychmiast oskarżyli komunistów o wzniecenie ognia, chociaż śledztwo po II świecie sugeruje, że to właśnie naziści mieli doskonałą wymówkę, by zwiększyć swoją władzę..
Dwudziestego ósmego Hitler zwrócił się do Prezydenta o zatwierdzenie dekretu przyznającego mu nadzwyczajne uprawnienia. Wśród nich zniesienie wolności prasy i wypowiedzi, zniesienie prywatności komunikacji i możliwość przejęcia kontroli nad rządami każdego z państw, które tworzyły ten kraj..
Po zatwierdzeniu dekretu Hitler upewnił się, że socjaliści i komuniści nie mają możliwości przeprowadzenia kolejnej kampanii wyborczej.
Manewr Hitlera nie przyniósł oczekiwanego rezultatu. Wybory federalne w marcu 1933 r. Nie dały nazistom większości, na jaką liczyli: dwóch trzecich izby, wystarczającej tylko do zreformowania konstytucji..
15 marca Hitler znalazł sposób na rozwiązanie tego problemu. Dekretem zatwierdzonym po pożarze Reichstagu wydalił posłów komunistów z parlamentu 81. To samo zrobił z częścią socjaldemokratów. W ten sposób związek ich posłów i osób należących do partii nacjonalistycznych osiągnął prawie taką liczbę, jakiej potrzebowali..
Naziści zażądali przekazania funkcji parlamentu Kanclerzowi. Ustawa ta została przegłosowana 23 marca 1933 r. I została przyjęta głosami wszystkich obecnych posłów z wyjątkiem nielicznych przedstawicieli socjaldemokratów, którzy nie zostali wydaleni..
Głosowanie to oznaczało koniec Republiki Weimarskiej. W praktyce ustanowił dyktaturę, w której całą władzę sprawował jeden człowiek. W następnych miesiącach naziści zdemontowali nieliczne ogniska władzy, które nie były jeszcze w ich rękach..
Niepowodzenie Republiki Weimarskiej nie miało ani jednego powodu. Podczas jego upadku i późniejszego dojścia Hitlera do władzy zbiegły się przyczyny polityczne i ekonomiczne..
Porozumienie, które alianci podpisali z Niemcami po Wielkiej Wojnie, jest uważane przez historyków za zalążek wydarzeń, które miały doprowadzić do II wojny światowej..
Z jednej strony Niemcy były zmuszone zaakceptować klauzulę, na mocy której są wyłącznie odpowiedzialne za wybuch konfliktu. To, wraz z utratą terytoriów w rękach ich wrogów, spowodowało pojawienie się poczucia poniżenia wśród części ich społeczeństwa..
Nacjonalizm, dogodnie zachęcany przez nazistów i partie konserwatywne, ogromnie się rozwinął.
Reparacje gospodarcze były kolejnym powodem, dla którego Republika Weimarska narodziła się już z poważnymi problemami. W rzeczywistości były one jedną z głównych przyczyn hiperinflacji, której wpływ na populację zwiększał niestabilność i wpływ partii anty-republikańskich..
Jeśli hiperinflacja już spowodowała znaczny wzrost bezrobocia i spadek zamożności, to kolejny cios w jej gospodarce nastąpił po Wielkim Kryzysie. Jego skutki dotknęły całą ludność i stały się jednym z atutów wykorzystywanych przez nazistów do powiększania swoich wyznawców..
Ponadto Hitler i jego lud stworzyli kozła ofiarnego, aby wyjaśnić zło, które dotknęło kraj: Żydzi.
Republika Weimarska była sceną od samego powstania konfrontacji różnych nurtów ideologicznych. Z jednej strony komuniści zorganizowali kilka powstań zbrojnych i wywołali strajki generalne oraz liczne protesty..
Z drugiej strony, w tym okresie wiodącą rolę odegrała również skrajna prawica. Nostalgicznie za poprzednim reżimem próbowali kilkakrotnie zakończyć republikę bronią.
Wreszcie w kilku krajach związkowych pojawiły się ruchy nacjonalistyczne, dążące do uniezależnienia się od kraju. Jego represje dały jeszcze większe znaczenie radykalnej prawicy, która utworzyła grupy paramilitarne.
Członek Niemieckiej Partii Socjaldemokratycznej, Ebert został pierwszym prezydentem Republiki Weimarskiej.
Wcześniej był prezesem rządu tymczasowego. Z tej pozycji to on negocjował podpisanie traktatu wersalskiego z sojusznikami.
Później musiał zmierzyć się z rewolucją listopadową i powstaniem spartakusowskim. W obu przypadkach nie wahał się użyć wojska do zniszczenia powstańców..
Ich problemy nie skończyły się na tych dwóch rewolucjach. W 1920 roku doszło do próby zamachu stanu przez prawicowców. Robotnicy zareagowali na powstanie Ruhry. Trzy lata później odpowiadał za aresztowanie Hitlera za tzw. Pucz monachijski. Rok później ułaskawił przyszłego przywódcę nazistów. Ebert pozostał na stanowisku do śmierci 28 lutego 1925 r..
Ten wojskowy i polityk wywarł znaczący wpływ na politykę niemiecką już podczas pierwszej wojny światowej. Klęska spowodowała, że później przeszedł na emeryturę, ale w 1925 roku wznowił działalność.
W tym samym roku został prezydentem Republiki Weimarskiej. Był politykiem konserwatywnym, mało sympatyzującym z ustrojem demokratycznym. W 1932 roku, gdy miał 84 lata, jego zwolennicy przekonali go do ponownego kandydowania na prezydenta, aby uniknąć ewentualnego zwycięstwa Hitlera w wyborach..
Podczas tej niespokojnej kadencji Hindenburg musiał dwukrotnie rozwiązać parlament. Ostatecznie pod naciskiem, jaki otrzymywał, zgodził się w 1933 roku mianować Hitlera kanclerzem.
W tym samym roku zatwierdził rozporządzenie Reichstagu w sprawie pożaru, które nadało pełnię uprawnień nowemu kanclerzowi. Hindenburg zmarł w 1934 roku, przez co Hitler ogłosił się głową państwa.
Jego machinacje były niezbędne, aby Hitler doszedł do władzy. Papen był mało znanym politykiem, dopóki Hindenburg nie mianował go kanclerzem, zastępując swojego partyjnego partnera, Heinricha Brüninga. Dzięki temu został wydalony ze swojej organizacji.
Jego rząd wyróżniał się autorytarną i konserwatywną polityką. Nieustannie atakował socjaldemokratów i zalegalizował Sekcja Szturmowa SA, nazistowska grupa paramilitarna.
Kolejne wybory oznaczały wzrost liczby głosów oddanych na nazistów, a Papen nie był w stanie zwiększyć swojego poparcia. To doprowadziło go do rezygnacji ze stanowiska kanclerza. Jednak kontynuował manewry, aby zachować swoją moc.
Ostatecznie zgodził się sprzymierzyć się z prawicową DNVP i samymi nazistami. Dzięki temu sojuszowi Hitler został kanclerzem. Już w czasie wojny Papen zajmował różne stanowiska w rządzie narodowosocjalistycznym.
Adolf Hitler, po porażce jako malarz i wzięciu udziału w I wojnie światowej, rozpoczął karierę polityczną w 1919 roku. Przyszły przywódca nazistów wstąpił do Niemieckiej Partii Robotniczej, która później przekształciła się w Narodową Partię Socjalistyczną..
Hitler już jako przywódca tej partii był jednym z uczestników „puczu” monachijskiego, zbrojnego powstania, które zakończyło się niepowodzeniem. Wraz z innymi członkami partii został skazany na pięć lat więzienia. Podczas miesięcy spędzonych w więzieniu zaczął pisać Moja walka, książka, w której odzwierciedlał swoją ideologię.
Ułaskawienie pozwoliło Hitlerowi wydostać się z więzienia w 1924 roku. Od tego momentu zaczął zwiększać swoje wpływy w społeczeństwie niemieckim, prezentując się jako jedyny, który może przywrócić krajowi wielkość i wykończyć jego wrogów..
W 1933 r. Hitler został wybrany kanclerzem, a po śmierci Hindenburga w 1934 r. Ogłosił się głową państwa. Republika Weimarska została przemianowana na Trzecią Rzeszę, a Hitler przejął wszystkie władze.
Pięć lat później jego ekspansjonistyczna polityka zapoczątkowała wybuch II wojny światowej.
Jeszcze bez komentarzy