Rewolucja argentyńska to nazwa używana przez armię argentyńską na określenie okresu, w którym rządzili krajem po zamachu stanu w 1966 r. Ten historyczny etap trwał do 1973 r., kiedy istniejąca opozycja zmusiła ówczesnego prezydenta Alejandro Agustína Lanusse do ogłoszenia demokratycznych wyborów.
Sytuacja przed przewrotem wojskowym była dość konwulsyjna. Na czele rządu stanął Arturo Illia, kandydat Radyical Civic Union. Wybory, które doprowadziły go do objęcia urzędu, były kontrolowane przez wojsko, a Peronizm nie mógł w nich uczestniczyć, ponieważ było to zakazane..
Ponadto niektóre decyzje rządu, takie jak ustawa o narkotykach, przyczyniły się do zwiększenia słabości prezydenta. Do przyczyn wewnętrznych musi dołączyć kontekst międzynarodowy; W środku zimnej wojny Stany Zjednoczone poparły położenie kresu wszelkiemu niebezpieczeństwu dojścia do władzy organizacji lewicowych.
W okresie dyktatury, która rządziła się zasadami tzw. Autorytarnego państwa biurokratycznego (EBA), miała trzech prezydentów wojskowych. Najdłużej trwał pierwszy, Juan Carlos Onganía, podczas gdy drugi, Roberto Marcelo Levingston, trwał zaledwie kilka miesięcy. Ostatni z nich Lanusse powinien był położyć kres dyktaturze.
Indeks artykułów
Wybory w 1963 roku odbyły się w dość burzliwym otoczeniu. Wojsko kontrolowało ten proces, Peroniści zostali wyjęci spod prawa, a Perón na wygnaniu, aw głębi kraju ruchy robotnicze i studenckie zyskiwały na sile..
Zwycięzcą głosowania, bez bezwzględnej większości, został Arturo Illia z radykalnego Unión Cívica.
Z drugiej strony świat znajdował się wówczas w środku zimnej wojny. Stany Zjednoczone i Związek Radziecki konkurowały pośrednio, wspierając organizacje polityczne i wojsko, które były najbliższe ich interesom. Po rewolucji kubańskiej Amerykanie nie zamierzali pozwolić na kolejny lewicowy rząd w Ameryce Łacińskiej.
W latach 1958-1966 armia coraz bardziej angażowała się w życie polityczne kraju. Szacuje się, że za rządów Frondizi doszło do około 26 powstań zbrojnych, a także 6 prób zamachów stanu.
Zwycięstwo Peronistów w wyborach parlamentarnych w 1962 r., Po serii strajków i protestów robotników i studentów, tylko spowodowało, że armia zwiększyła swój interwencjonizm. Wojsko bezpośrednio zażądało unieważnienia wyników.
Napięcie rosło, dopóki siły zbrojne nie zmusiły prezydenta Frondiziego do opuszczenia urzędu. Przy tej okazji nie utworzono rządu wojskowego, lecz składającego się z cywilów, ale kontrolowanego przez kierownictwo armii..
Jednak były też różnice między członkami Sił Zbrojnych. Konfrontacja między dwoma istniejącymi sektorami doprowadziła do ponownego zwołania wyborów. Z głosowania ponownie wykluczono justicialistas. ruch justycjalistyczny.
Peroniści w obliczu zakazu próbowali znaleźć pośredni sposób kandydowania w wyborach. W ten sposób Raúl Matera, jeden z przywódców partii, został wybrany jako kandydat do chadecji. Jednak rząd nie przyznał się do jego kandydatury. Biorąc to pod uwagę, reakcją peronistów było ogłoszenie pustego głosowania.
Ostatecznie Rada Radykalnej Unii Obywatelskiej wygrała wybory w 1963 r., A na jej szczycie znalazł się Arturo Illia. Wynik nie był jednak zbyt mocny: podczas gdy zwycięzca zdobył 21,15% głosów, o tyle liczba głosów pustych, o którą prosili peroniści, wyniosła 19,72%..
W ten sposób nowy rząd rozpoczął swoją podróż od problemu legitymacji demokratycznej. Peroniści i ich związki zawodowe potępili, że wygrał tylko z powodu zakazu justycyzmu. Ponadto wyniki sprawiły, że zwycięzcy nie mieli zdecydowanej większości w Izbie Poselskiej..
Z drugiej strony wojsko nie przestawało próbować wpływać na politykę. Jego głównym celem było zapobieżenie legalizacji Peronistów.
Illia musiała stawić czoła licznym strajkom zwoływanym przez związki zawodowe, co przyczyniło się do osłabienia jego rządu.
Przedsiębiorcy też nie dali mu wytchnienia. Decyzje takie jak ustawa o lekach, która zniosła monopol w tym sektorze, a także niektóre środki gospodarcze sprzeczne z liberalizmem spowodowały, że postawili się przeciwko Illii.
Oprócz opozycji, jaką spotkał rząd Illii ze strony peronistów i ugrupowań lewicowych, co doprowadziło do wzrostu niestabilności w kraju, argentyńskie sektory biznesowe również nie zaakceptowały jego polityki..
Wkrótce po rozpoczęciu swojego rządu Illia podjął kroki, które niezadowolone były z klas biznesowych w kraju. Chodziło o anulowanie kontraktów związanych z ropą, które podpisała Frondizi. Jeśli chodzi o radykalizm, porozumienia te podważają suwerenność narodową.
Inne środki ekonomiczne również spowodowały wzrost głosów wzywających wojsko do interwencji w celu obalenia Illii. Należą do nich ustawa o lekach, decyzja o niepodpisaniu umowy, której domagał się MFW, oraz odmowa reformy sektora finansowego, o co domagały się banki..
Innym z powodów podanych przez wojsko do przeprowadzenia zamachu stanu było pojawienie się kilku partyzantów, szczególnie obecnych na północy Argentyny..
Media zareagowały artykułami zaciekle antykomunistycznymi i skierowanymi przeciwko lewicowemu sektorowi peronizmu.
Wśród głosów, które wyróżniały się pod tym względem, był Juan Carlos Onganía, głównodowodzący armii. Ten generał trzymał się doktryny, która zaczęła się szerzyć w całej Ameryce Łacińskiej, promowanej przez Stany Zjednoczone: ideologicznej granicy. Polegało to na tworzeniu organizacji wojskowych zajmujących się konfrontacją z komunistami.
Nie tylko generał Onganía ogłosił się zwolennikiem tych wojskowych stowarzyszeń. Ogólnie rzecz biorąc, siły zbrojne tego kraju postawiły na tzw. Doktrynę bezpieczeństwa narodowego, w której głosiły swój obowiązek walki z komunizmem. W razie potrzeby nie wykluczali obalania rządów ani represjonowania podejrzanych organizacji.
Wszystkie powyższe nie mogą być oddzielone od ówczesnego kontekstu międzynarodowego. Wraz z zimną wojną Stany Zjednoczone poparły wojskowe zamachy stanu, które były skierowane przeciwko lewicowym rządom lub po prostu działały z ryzykiem dojścia takiej partii do władzy.
Podobnie jak związki bliskie peronizmowi, reszta organizacji robotniczych sprzeciwiała się rządowi Illii od początku jego mandatu.
Zaledwie rok później, w 1964 roku, organizacje te zaplanowały walkę o poprawę sytuacji społecznej. Wśród tych mobilizacji wyróżniało się zajęcie przez robotników około jedenastu tysięcy gałęzi przemysłu..
Rząd zdecydował się udzielić umiarkowanej odpowiedzi na te mobilizacje. Zamiast mobilizować policję, wolał postawić liderów związkowych przed wymiarem sprawiedliwości. Wojsko uważało ten sposób działania za zbyt łagodny.
Wybory parlamentarne w 1965 r. Przyniosły ważną nowość: rząd zezwolił na udział Peronistom. Zostały one podzielone na dwa sektory i Illia uznała, że to dobra okazja, aby je pokonać..
Jednak głosy dały kandydatowi peronistę zwycięzcę, z pół miliona więcej głosów niż Rada Radykalnej Unii Obywatelskiej. Wynik ten zwiększył napięcie w armii, która nie była zgodna z legalizacją partii..
Przed zamachem Illia była w bardzo nieprzyjemnej sytuacji. Konserwatywna prasa zaatakowała go za zarządzanie, a biznesmeni uważali, że wiele z jego środków jest sprzecznych z ich interesami.
W sferze politycznej rząd nie miał prawie żadnych sojuszników. Tylko socjaliści i komuniści wspierali UCR w parlamencie. Wreszcie presja ze strony ruchów robotniczych i związkowych rosła..
W obliczu słabości rządu część argentyńskiego społeczeństwa zaczęła uważać, że armia jest jedynym rozwiązaniem gwarantującym porządek..
Wszystkie poprzednie przyczyny zostały zebrane przez wojsko w dokumentach, którymi uzasadniali swój zamach stanu. Ich działanie było dla nich konieczne w obliczu kryzysu, który nękał kraj oraz nieskuteczności liberalnej demokracji..
W ten sposób wojsko zwróciło uwagę, że „fatalne prowadzenie interesów publicznych przez obecny rząd, jako kulminacja wielu innych błędów, które go poprzedzały w ostatnich dziesięcioleciach, błędów strukturalnych i zastosowania nieodpowiednich systemów i technik do współczesnych realiów, spowodowały zerwanie duchowej jedności narodu argentyńskiego (...) ".
W ten sam sposób odnieśli się do pojawienia się komunizmu w Argentynie: „Wszystko to stworzyło sprzyjające warunki dla subtelnej i agresywnej penetracji marksistowskiej we wszystkich dziedzinach życia narodowego i stworzyło klimat sprzyjający ekstremistycznym ekscesom i stawiający Naród zagrożony upadkiem przed postępem kolektywistycznego totalitaryzmu ”.
w Akt rewolucji argentyńskiej, Wojsko wyszczególniło cele, które rząd po przewrocie powinien realizować:
„(…) Konsolidować wartości duchowe, podnosić poziom kulturowy, edukacyjny i techniczny; wyeliminować pierwotne przyczyny obecnej stagnacji gospodarczej, osiągnąć odpowiednie stosunki pracy, zapewnić dobrobyt społeczny i umocnić naszą duchową tradycję opartą na ideałach wolności i godności osoby ludzkiej, które są dziedzictwem cywilizacji zachodniej i chrześcijańskiej; jako środek do przywrócenia autentycznej demokracji przedstawicielskiej, w której panuje porządek w ramach prawa, sprawiedliwości i interesu wspólnego dobra, a wszystko po to, aby skierować kraj na drogę jego wielkości i przenieść go za granicę ”.
Plotki o przygotowaniu zamachu stanu pojawiły się na rok przed jego dokonaniem. Sekretarz wojny musiał opuścić urząd po spotkaniu z Juanem Carlosem Onganíą, co było oznaką zgromadzonej przez niego władzy.
W czymś, co niektórzy historycy opisali jako manewr mający na celu ochronę jego prestiżu, Onganía zażądał wycofania się ze służby pod koniec 1965 roku..
Na początku nowego roku nastąpiła eskalacja protestów społecznych. W pierwszych miesiącach 1966 r. Nastąpiły strajki i demonstracje. Dodatkowo w maju uczniowie podjęli kampanię mobilizacyjną domagającą się zwiększenia budżetu na edukację.
W tym samym miesiącu, 29 lipca, generał Pistarini, zastępca Onganii na stanowisku naczelnego dowódcy, ostrzegł Illię, że jego działania wzmacniają peronizm, który uważano za ukryte zagrożenie..
Ze swojej strony media zaczęły publikować artykuły o przygotowywanym zamachu stanu. Spekulowano nawet, kto go poprowadzi.
Przewrót rozpoczął się 28 czerwca, około trzeciej nad ranem. Wojsko przejęło władzę bez napotkania oporu.
Jeden z przywódców zamieszek, generał Alsogaray, był odpowiedzialny za poinformowanie prezydenta Illii o tym, co się dzieje. Według kronik wojsko po prostu poprosiło go o opuszczenie urzędu.
Początkowo Illia odmówiła opuszczenia stanowiska. Jednak około siódmej po południu nie miał innego wyboru, jak tylko zaakceptować, kiedy jego biuro było zajęte przez policję, a Casa Rosada była otoczona przez wojskowych. Onganía został 29 listopada prezydentem.
Gdy doszli do władzy, wojsko rozpoczęło okres, w którym ochrzcił rewolucję argentyńską. Jego struktura rządowa opierała się na Zarządzie złożonym z Naczelnych Dowódców trzech rodzajów Sił Zbrojnych..
To właśnie ten zarząd powinien powołać prezesa, który będzie posiadał wszystkie uprawnienia, jakie poprzednio posiadał Kongres. Pierwszym z prezydentów rewolucji był Juan Carlos Onganía. Dla tego wojskowego i dla reszty tych, którzy brali udział w zamachu, Argentyna nie była przygotowana na istnienie demokracji.
W latach rewolucji, aż do 1973 r., Następowały po sobie trzy różne zarządy i trzech prezesów.
Junta wojskowa nie uchyliła konstytucji tego kraju. Zamiast tego ogłosił tak zwany Statut Rewolucji Argentyńskiej, który umieścili na tym samym poziomie prawnym co Magna Carta. Argentyna stała się, zgodnie z najbardziej rozpowszechnioną definicją, autorytarnym państwem biurokratycznym.
Statutem zniesiono podział kompetencji. Władza wykonawcza i władza ustawodawcza zostały pozostawione w rękach Prezydenta. To dodatkowo odpowiadało za wyznaczanie różnych gubernatorów.
Podobnie zmusili sędziów do objęcia urzędu, obiecując podporządkowanie się decyzjom kolegium sprzecznym z postanowieniami Konstytucji..
W przeciwieństwie do tego, co działo się w innych krajach, rząd wojskowy od pierwszej chwili miał zamiar pozostać u władzy przez długi czas. Jedno z jego najczęściej powtarzanych haseł brzmi: „Rewolucja argentyńska ma cele, ale nie ma terminów”.
Wśród środków, jakie podjęli, było zdelegalizowanie wszystkich partii politycznych, a także zakaz organizowania się przez obywateli w celu prowadzenia działalności politycznej. W latach, w których rządzili, stan oblężenia był prawie ciągły, a prawa społeczne i obywatelskie były maksymalnie ograniczone.
Junta wojskowa ustaliła, że Argentyna musiała przejść przez to, co nazywali, trzy razy. Ostatecznym celem było wyeliminowanie zagrożenia komunizmem i osiągnięcie stabilnego kraju.
Pierwszy z tych przewidywanych czasów był okresem ekonomicznym. Plan ustanowiony w celu promocji i modernizacji krajowego przemysłu. Intencją było zwiększenie ich wydajności poprzez redukcję kosztów. Powinno to skutkować obniżeniem inflacji, a kryzysy gospodarcze już się nie powtórzyły..
Czas społeczny, drugi wskazany przez nowy rząd, miał na celu zmniejszenie nierówności, a tym samym zakończenie konfliktu społecznego..
Wreszcie rewolucja argentyńska naznaczyła czas polityczny jako ostatni ze swoich filarów. Po osiągnięciu poprzednich celów nadszedł czas, aby ustąpić miejsca demokracji. Wojsko nie wyjaśniło, jaki typ demokratycznego rządu powinien istnieć, ale dało jasno do zrozumienia, że powinien to być system inny niż poprzednio istniejący..
Jak już wspomniano, pierwszym prezydentem rewolucji był Juan Carlos Onganía, który był już jednym z przywódców zamachu. Jego rola w rządzie trwała do połowy 1970 r., Kiedy to w czerwcu musiał ustąpić po wybuchu Cordobazo. Ten etap był powszechnie znany jako Onganiato.
Na początku swojej kadencji Onganía zdołał ustabilizować kraj. W sferze gospodarczej Argentyna rosła o 5% rocznie i znacznie obniżyła inflację. Osiągnięcia te, w dużej mierze przypisane Adalbertowi Vasenie, wynikały z przyjęcia przepisów, które zliberalizowały rynki i przyciągnęły zagranicznych inwestorów..
Z drugiej strony środki te doprowadziły do zniesienia praw pracowniczych. Wszelkie próby protestu były surowo stłumione.
W polityce zagranicznej Onganía postępował zgodnie z wytycznymi Stanów Zjednoczonych, dotyczącymi eliminacji wszelkich organizacji socjalistycznych lub komunistycznych..
Podobnie junta wojskowa oskarżyła uniwersytet o to, że jest ogniskiem komunizmu i działalności wywrotowej..
Wśród wydarzeń związanych z tą sprawą wyróżniała się tzw. Noc Długich Lasek, w lipcu 1966 roku: policja wkroczyła na uczelnie z przemocą, wydalając zarówno studentów, jak i nauczycieli. Rezultatem było wygnanie wielu profesorów i intelektualistów.
To właśnie rządząca Junta, złożona z trzech naczelnych dowódców sił zbrojnych, zdecydowała się zastąpić Onganię po Cordobazo. Ponadto gospodarka przeżywała ciężkie chwile i wojsko zdecydowało, że lepiej będzie mianować nowego prezydenta.
Wybranym był Roberto Marcelo Levingston, również generał. Nominacja była zaskakująca, ponieważ była to postać dość nieznana w kraju. Do czerwca 1970 r., Kiedy objął urząd, przebywał w Stanach Zjednoczonych, bez odniesienia do zajmowanego tam stanowiska.
Levingston należał do nurtu w armii, który opowiadał się za rozwojem io wyraźnym nacjonalistycznym charakterze.
Prezydentura Levingstona nie trwała długo, ponieważ trwała tylko do marca następnego roku, kiedy został zdetronizowany w wyniku wewnętrznego zamachu stanu kierowanego przez Alejandro Agustín Lanusse..
Podczas swoich miesięcy rządów musiał stawić czoła ponownemu pojawieniu się partii politycznych. Chociaż nadal były zakazane, zaczęły się ponownie organizować. To był jeden z powodów, dla których Lanusse zdecydował się go obalić.
Uważany za prawdziwego ideologa rewolucji, Lanusse został prezydentem w marcu 1971 roku. Jego mandat trwał dwa lata, do maja 1973 roku..
Z drugiej strony Lanusse przyjął plan poprawy infrastruktury kraju. Tym samym dokonał znacznych inwestycji w budowę dróg, tam czy mostów.
Jednak ludność wykazywała coraz więcej oznak niezadowolenia. W tym kontekście grupy partyzanckie zdwoiły swoje działania. Ze swojej strony państwo zareagowało przemocą represjonując każdy czyn uznany za wywrotowy.
Perón ze swojego domu w Madrycie zaczął naciskać na zakończenie reżimu wojskowego, podobnie jak jego zwolennicy w Argentynie
W obliczu tej sytuacji Lanusse zaczął planować wyjście, które nie wiązało się z powrotem Peróna. Najpierw mianował radykałem na ministra spraw wewnętrznych, co spotkało się z poparciem partii..
Pomimo planu Lanusse'a, aby zezwolić na Peronizm bez Peróna, duża część populacji zażądała powrotu polityka i aby on zajął się sytuacją. Nawet biorąc pod uwagę wzrost działań partyzanckich, pewien sektor armii zaczął myśleć tak samo.
Wreszcie Lanusse ogłosił wybory na 1972 r. Partie zostały zalegalizowane, chociaż Perón nie mógł kandydować..
Niestabilność polityczna i społeczna, oprócz problemów ekonomicznych, zmusiła Lanusse do rozpisania wyborów. Wojsko zniosło zakaz działalności partii politycznych, w tym Justicialista.
Pomimo zezwolenia Peronistom na przedstawianie kandydatów, Lanusse dokonał zmiany prawnej, aby uniemożliwić Peronowi udział w wyborach. Przebywając za granicą, ze względu na wygnanie, polityk nie spełniał warunku przebywania w kraju przez określoną liczbę lat, o którą Lanusse podniósł.
Oprócz środka mającego zapobiec kandydowaniu Peróna, wojsko zmieniło również system wyborczy, aby zaszkodzić justicialistas. W Siłach Zbrojnych myśleli, że peronizm zostanie pokonany w drugiej turze.
Jednak ostatecznym zwycięzcą, z prawie 50% głosów, został Héctor José Cámpora z frontu Justicialista, koalicji złożonej z peronistów i innych mniejszych formacji. Już hasło kampanii jasno wskazywało, kto stoi za kandydaturą: „Cámpora do rządu, Perón do władzy”.
Jeszcze bez komentarzy