Plik Egipska rewolucja 2011 r Składał się z serii protestów, które rozpoczęły się 25 stycznia 2011 r. I zakończyły się 11 lutego, kiedy to prezydent kraju Hosni Mubarak złożył rezygnację z urzędu. Ze względu na charakterystykę większości protestujących otrzymała również nazwę Rewolucji Młodzieży.
W Egipcie od 1967 r. Obowiązywało nadzwyczajne prawo, które praktycznie wyeliminowało wszystkie polityczne i indywidualne prawa ludności. Korupcja reżimu, problemy ekonomiczne szczególnie młodych ludzi i przykład protestów, które miały miejsce w Tunezji były głównymi przyczynami początku rewolucji..
Pierwsza z demonstracji odbyła się 25 stycznia. Tego dnia młodzi ludzie w kraju, korzystając z portali społecznościowych, zwołali wielki protest w kilku miastach. Główna odbyła się w stolicy, Kairze. Centrum tych protestów stanowił plac Tahrir, który wkrótce stał się symbolem rewolucji..
Żądania protestujących wahały się od żądania rezygnacji prezydenta po demokratyzację kraju. Mubarak zrezygnował w lutym, a rok później został skazany na śmierć w procesie..
Indeks artykułów
Egipt od dziesięcioleci miał prezydencki system rządów o autorytarnym wydźwięku. Pomimo popularności, jaką cieszył się prezydent Gamal Abdel Nasser, który kierował krajem w latach 1954–1970, prawda jest taka, że wolności polityczne nie istniały..
W dodatku w tym czasie istniało już zagrożenie ze strony Bractwa Muzułmańskiego, organizacji islamistycznej z radykalną gałęzią. W rzeczywistości próbowali zabić Nasera w nieudanym ataku..
Zagrożenie to było jednym z powodów, dla których w 1969 roku uchwalono ustawę nadzwyczajną, która zasadniczo zniosła wszelkie polityczne prawa obywateli..
Następcą Nasera był Anwar el-Sadat, który zadebiutował więzieniem kilku byłych wyższych urzędników poprzedniego rządu. Było to przełomem w polityce Egiptu, która przeszła od bliskości socjalizmu i ZSRR do zacieśnienia stosunków ze Stanami Zjednoczonymi..
Sadat podjął szereg działań, aby ograniczyć rolę państwa i sprzyjać napływowi zagranicznych inwestycji. Polityka ta przyniosła korzyści klasie wyższej w kraju, ale zwiększyła nierówności. Ponad 40% jego mieszkańców żyło w absolutnej nędzy.
Z drugiej strony rząd zadłużał kraj do czasu, gdy dług stał się niespłacalny. Zgodnie z wytycznymi MFW Sadat wyeliminował wszelką pomoc dla najbardziej podstawowych produktów, co doprowadziło do poważnych protestów na początku 1977 roku. Zadaniem armii było stłumienie zamieszek, które spowodowały wiele ofiar śmiertelnych..
Z politycznego punktu widzenia rząd Sadata prześladował liberalnych przeciwników i islamistów, wtrącając do więzienia wielu przedstawicieli obu nurtów.
W końcu, w październiku 1981 roku, podczas defilady wojskowej zakończył jego życie grupa żołnierzy należących do Islamskiego Dżihadu. Wśród kontuzjowanych był ten, który miał zastąpić jego następcę, Hosni Mubarak.
Hosni Mubarak przejął rząd po zabójstwie swojego poprzednika. Jego styl rządzenia był równie autorytarny jak poprzedni, chociaż oskarżeń o korupcję było znacznie więcej.
Jednak Mubarak zyskał poparcie Zachodu dzięki zbliżeniu z Izraelem. Doprowadziło to do tego, że kraj otrzymywał corocznie znaczną pomoc finansową ze Stanów Zjednoczonych. Ponadto kraj ten zyskał wielkie wpływy w armii egipskiej.
Relacje Mubaraka z Izraelem oraz jego represyjna polityka wobec islamistów sprawiły, że Zachód nie reagował na wyraźne naruszenia praw człowieka popełnione przez jego rząd.
Z drugiej strony, pomimo otrzymanej pomocy finansowej, sytuacja ludności nadal była bardzo niepewna. Wysoki poziom demograficzny zaostrzył ten problem, zwłaszcza wśród ludzi młodych, z bardzo wysoką stopą bezrobocia.
Dwa wydarzenia sprawiły, że młodzi Egipcjanie wyszli na ulice na początku 2011 roku. Pierwsze miało miejsce rok wcześniej, kiedy młodzi Tunezyjczycy również zorganizowali serię protestów, które doprowadziły do zakończenia rządów Ben Alego..
Ta tunezyjska rewolucja rozpoczęła się, gdy uliczny sprzedawca Mohamed Bouazizi dokonał samospalenia w proteście przeciwko działaniom policji i władz, które skonfiskowały jego mały stragan z owocami..
Dokładniej, drugie z wydarzeń, które rozpaliło protesty w Egipcie, było podobne. W tym przypadku młody mężczyzna mieszkający w Aleksandrii został pobity na śmierć przez policję..
Jego sprawę podchwyciła strona internetowa, z której wywołano pierwsze demonstracje z obawy, że Mubarak będzie próbował rozłączyć internet..
Oprócz obu wydarzeń tak zwana biała rewolucja miała inne głębsze przyczyny.
Wspomniana ustawa nadzwyczajna przyjęta w 1967 r. Zawiesiła prawa zawarte w Konstytucji. Zgodnie z tym ustawodawstwem policja miała specjalne uprawnienia i wprowadzono cenzurę mediów..
W sferze politycznej prawo zezwalało rządowi na zakazanie działań, które uważa za sprzeczne z jego działaniami, a także wszelkiego rodzaju demonstracji przeciwko niemu..
Ze skarg wniesionych przez obrońców praw człowieka wynika, że w samym tylko 2010 roku doszło do około 5 000 do 10 000 arbitralnych aresztowań
Z drugiej strony, mimo wyrzeczenia się przemocy, zdelegalizowano największą grupę polityczną w kraju - Bractwo Muzułmańskie, choć władze nie wahały się nawiązać z nimi kontaktów, kiedy było to dla nich wygodne..
Scena Mubaraka na czele kraju charakteryzowała się epizodami korupcji na wszystkich szczeblach administracji. Na początek sama policja i funkcjonariusze MSW zostali oskarżeni o branie łapówek..
Z drugiej strony rząd faworyzował wielu wielkich biznesmenów, zwolenników Mubaraka, aby zdobyli władzę. Z tych pozycji przeprowadzali manewry kontrolujące gospodarkę. Podczas gdy duża część miasta była w potrzebie, biznesmeni ci nadal się wzbogacali, wykorzystując swoją pozycję.
Sam Hosni Mubarak został oskarżony o nielegalne wzbogacenie się. Według organizacji opozycyjnych jego majątek szacowano na 70 miliardów dolarów..
Wszystkie te fakty znalazły odzwierciedlenie w pozycji, jaką kraj zajmował na liście, którą Transparency International zajęła w sprawie postrzegania korupcji. W 2010 roku kraj północnoafrykański znalazł się na 98. miejscu.
Od rządów Anwara el-Sadata nierówności w społeczeństwie egipskim wzrosły. Jego środki liberalizacji rynku sprzyjały jedynie dużym biznesmenom, którzy również wykorzystali ich bliskość władzy. W międzyczasie duża część ludności żyła w nędzy, a klasy średnie przeżywały trudności..
Wszystko to potęgował kryzys turystyczny spowodowany kilkoma zamachami terrorystycznymi w latach 90. Główne źródło wymiany walut prawie zniknęło, a rząd nie znalazł sposobu na jego zastąpienie..
Bezrobocie, zwłaszcza wśród ludzi młodych, było bardzo wysokie, brakowało mieszkań, w niektórych okresach rosła inflacja. Generalnie młodsze pokolenia, które przewodziły rewolucji, nie miały nadziei na przyszłość.
Kiedy w Egipcie wybuchła rewolucja, Hosni Mubarak był u władzy już od trzech dekad. Od jakiegoś czasu w kraju krążyły plotki o jego problemach zdrowotnych, więc rozpoczęła się debata, kto mógłby go zastąpić.
Możliwość scedowania władzy na syna Gamala i utrwalenia się reżimu wywołała oburzenie młodych Egipcjan.
Innym czynnikiem, który spowodował rewolucję, była wielka zmiana pokoleniowa, jakiej doświadczył Egipt. Populacja wzrosła od lat pięćdziesiątych XX wieku, osiągając 83 miliony w 2009 roku. Spośród nich 60% było młodych.
Przy wysokiej stopie bezrobocia i braku swobód publicznych ci młodzi ludzie zaczęli domagać się zmian w systemie rządów. Do organizacji demonstracji posłużyły sieci społecznościowe, które są szeroko obecne w kraju.
Rewolucja egipska nie była planowana. Kilka miesięcy wcześniej w internecie powstała strona o nazwie Wszyscy jesteśmy Khaled Said, w hołdzie dla młodego mężczyzny, który został zabity przez policję. W krótkim czasie strona miała 100 000 obserwujących.
Ponadto wielu innych użytkowników Internetu zaczęło również rozpowszechniać w sieciach społecznościowych wezwania do wzięcia udziału w demonstracji, która odbywała się co roku 25 stycznia. Był Dzień Policji, dzień używany przez protestujących do protestu przeciwko złym praktykom tego ciała.
Według doniesień mediów nikt nie mógł sobie wyobrazić skali protestu w tym roku. A tym bardziej jego późniejsze reperkusje.
Demonstracja zwołana 25 stycznia 2011 r. We wtorek została nazwana Dniem Gniewu. Odbyły się nie tylko w Kairze, ale także w innych miastach w kraju. W stolicy około 15 000 osób zebrało się na placu Tahrir, podczas gdy w Aleksandrii liczba ta wzrosła do 20 000.
W sumie był to najbardziej masowy protest od czasu tych, które miały miejsce w 1977 roku. Choć z natury były pokojowe, w El Cario ogłoszono śmierć policjanta, a także dwóch młodych protestujących w Suezie..
Siły bezpieczeństwa zareagowały rzuceniem gazu łzawiącego, a niektórzy protestujący w odpowiedzi rzucili kamieniami. Policja wycofała się z placu.
Rząd ze swojej strony zarządził zamknięcie Twittera, jednej z najczęściej obserwowanych sieci społecznościowych w kraju. Sprawdzając zakres protestów, odciął też dostęp do innych stron sieci i ustanowił cenzurę w mediach..
Podobnie, jak to było w zwyczaju za każdym razem, gdy był protest, obwiniał Bractwo Muzułmańskie za bycie konwojentami..
W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się przy innych okazjach, demonstracje 25. dnia trwały dalej.
26 marca tysiące ludzi również przybyło, aby zaprotestować przeciwko rządowi. Zaczęła narastać przemoc, zarówno ze strony policji, jak i protestujących. Zarejestrowano dwa zgony, po jednym z każdej strony.
Poważniejsza była sytuacja w Suezie, gdzie niektórzy używali broni, a niektóre budynki rządowe zapaliły się. Wojsko zastąpiło policję, aby spróbować ułagodzić protestujących.
Jednym z najważniejszych wydarzeń tego dnia była ucieczka Gamala Mubaraka, syna prezydenta. Domniemany spadkobierca wraz z rodziną udał się do Londynu.
W czwartek 27. w Kairze było nieco ciszej. Następnego dnia zwołano nową masową demonstrację, więc wielu zdecydowało się odpocząć. Bractwo Muzułmańskie, które nie wyraziło swojej opinii, dołączyło w piątek do zwołania
Ze swojej strony Mohamed el-Baradei, egipski polityk, który był dyrektorem generalnym Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej ONZ i był uważany za jednego z możliwych przywódców opozycji wobec Mubaraka, ogłosił, że planuje powrót do kraju, jeśli prezydent zrezygnowany.
Demonstracje zwołane w piątek 28, nazwane Dniem Gniewu, zakończyły się pełnym sukcesem.
Do zwykłych protestujących, w większości młodych, po całodziennej modlitwie dołączyły tysiące innych. W krótkim czasie ulice Kairu okupowały setki tysięcy ludzi.
Mohammed el-Baradei wybrał ten dzień na powrót do kraju. Polityk nie przemawiał do Tahrira, ale próbował uczestniczyć w protestach odbywających się w Gizie. Policja zatrzymała go tego dnia.
Rząd kontynuował strategię blokowania internetu. Zrobił to samo z telefonami komórkowymi. Tego dnia doszło do kilku zarzutów policji i uruchomienia gazu łzawiącego. Konfrontacje między obiema stronami przybrały na sile.
Z kolei w Suezie protestujący zaatakowali kilka posterunków policji i zwolnili kilka z zatrzymanych w poprzednich dniach..
Próbując rozładować sytuację, Mubarak obiecał zmiany w składzie swojego rządu i szereg reform legislacyjnych. Dzień zakończył się 29 zgonami.
Pomimo protestów trwających od kilku dni, protestujący nie okazali żadnych oznak wahania. Sukces Dnia Gniewu sprawił, że 29 stycznia ponownie wyszli na ulice. W tym przypadku najbardziej słyszalnym okrzykiem był „Precz z Mubarakiem”..
W celu powstrzymania protestów w najważniejszych miastach kraju wprowadzono godzinę policyjną. Miało się to rozpocząć po południu i trwać przez całą noc, ale protestujący to zignorowali.
Jak wspomniano, mieszkańcy Kairu zignorowali godzinę policyjną. Następnego ranka, w niedzielę 29, plac Tahrir ponownie znalazł się w centrum demonstracji. Zgromadzeni tam domagali się wyboru nowego rządu i opracowania konstytucji.
W tych momentach nastąpił punkt zwrotny wydarzeń. Rząd nakazał obecnym żołnierzom rozstrzelanie protestujących, ale wojsko odmówiło tego..
Ponadto tego samego dnia na placu pojawili się sędziowie, aby dołączyć do protestujących. Podobnie uczestniczył dowódca sił zbrojnych, co uznano za znak, że armia opuszcza Mubaraka.
Z sieci społecznościowych zwołano nowy marsz na 1 lutego. Zamierzeniem było zgromadzenie miliona ludzi, którzy zażądaliby rezygnacji Mubaraka.
Chociaż liczba protestujących jest różna w zależności od źródeł, od dwóch milionów wskazanych przez Al Jazzera do stu tysięcy według agencji EFE, prawda jest taka, że marsz był masowy..
Podczas spotkania Mohamed el-Baradei wygłosił następujące oświadczenia: „Mubarak musi teraz opuścić kraj, aby uniknąć rozlewu krwi. Omawiamy różne alternatywy dla epoki post-Mubaraka ”.
Ostatnim posunięciem Mubaraka, mającym na celu zapobieżenie upadkowi jego rządu, gdy armia już go nie wspierała, było zwrócenie się do jego zwolenników. I tak, drugiego dnia doszło do gwałtownych starć między grupami prorządowymi a demonstrantami. Wynik dnia to 500 kontuzjowanych.
Kolejny wspaniały telefon został przygotowany na piątek 4 lutego. Przeciwnicy Mubaraka nazwali ten marsz Dniem Pożegnania, ponieważ chcieli dać ostatni impuls rządowi.
Ze swojej strony organizowali się także zwolennicy prezydenta. Wezwali, aby być na ulicach, chrzcząc ten dzień jako dzień lojalności.
Armia zajęła niejednoznaczne stanowisko. Czołgi zmobilizowały się, ale bez działania przeciwko protestującym.
Dzień pożegnania ponownie zgromadził około miliona ludzi w Kairze. W międzyczasie w Aleksandrii demonstrowało kolejne pół miliona ludzi. Ponadto ogłosili, że jeśli będą próbowali represjonować innych Kairów przemocą, udadzą się do stolicy, aby ich wesprzeć..
Prezydent Mubarak tego samego dnia udzielił interesującego wywiadu ABC. Stwierdził w nim, że jest zmęczony pozostaniem na stanowisku. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Poszedłbym teraz, ale jeśli pójdę, będzie chaos” - dodał..
10 lutego Hosni Mubarak wygłosił przemówienie w telewizji. Podczas spotkania zapowiedział, że przekazuje swoje funkcje wiceprezydentowi Omarowi Sulejmanowi. Wskazał również, że we wrześniu zwołuje wybory, po których definitywnie opuści urząd..
Jednak protestujący uznali te środki za niewystarczające. Następnego dnia, w piątek 11 lutego, w całym kraju trwały protesty.
W południe stacja telewizyjna poinformowała, że Mubarak wyjechał z kraju. Wkrótce potem główna gazeta egipska zaprzeczyła tej wiadomości. Na koniec Europa Press zauważyła, że prezydent przebywał w Sharm el Sheikh, znanym egipskim miasteczku turystycznym. Krążyły plotki i nikt nie wiedział dobrze, co się dzieje.
Wreszcie już po południu w oficjalnym oświadczeniu wiceprezydenta Sulejmana zapowiedziano rezygnację Hosniego Mubaraka.
Siły Zbrojne przejęły władzę, co nie do końca przekonało protestujących.
Protestujący osiągnęli swój główny cel: dymisję Mubaraka i jego rządu. Jednak przejęcie władzy przez wojsko spotkało się z dość sporym podziałem opinii..
W zasadzie junta rządu wojskowego powinna tylko przygotowywać wybory. W rzeczywistości jego głównym celem było utrzymanie przywilejów, które zawsze miał, poczynając od pomocy amerykańskiej, która wynosiła 1,3 miliarda dolarów rocznie..
Propozycja protestujących, aby El-Baradei przewodniczył cywilnemu rządowi tymczasowemu do czasu nowych wyborów została odrzucona przez wojsko.
Nieufność do zamiarów armii doprowadziła protestujących do ponownego wyjścia na ulice. W lipcu 2011 r. Powtórzyły się protesty na placu Tahrir.
Szef armii Mohamed Tantawi ustąpił i zwołał wybory w celu wybrania nowego rządu.
Głosowanie odbyło się 21 lipca 2011 r. Zwycięzcą, wbrew temu, czego spodziewali się przed miesiącami młodzi organizatorzy demonstracji, został kandydat Bractwa Muzułmańskiego Mohamed Morsi..
W ten sposób islamiści, których rola w protestach nie była protagonistą, zdołali zdobyć władzę w kraju. Następnie rozpoczął się etap niepewności.
Prezydentura Morsiego trwała tylko nieco ponad rok. Już w listopadzie 2012 r. Zwołano kilka demonstracji przeciwko ustawie, która dawała prezydentowi większe uprawnienia..
Później, pod koniec czerwca następnego roku, w Kairze nasiliły się protesty. Przy tej okazji bezpośrednio zażądano rezygnacji Morsiego.
Po kilku dniach napięcia 3 lipca armia dowodzona przez szefa Sił Zbrojnych Fataha al-Sisiego dokonała zamachu stanu, który obalił prezydenta. Od tego czasu Al Sisi, który ma poparcie Stanów Zjednoczonych, pozostaje w czołówce kraju..
W następnych miesiącach w kraju doszło do ataków terrorystycznych pochodzenia islamistycznego, których nie dopuściło się jednak Bractwo Muzułmańskie. Gospodarka egipska została poważnie dotknięta niestabilnością.
Z drugiej strony swobody polityczne i obywatelskie pozostają prawie tak samo ograniczone, jak za rządów Mubaraka..
Prezydent obalony przez rewolucję był sądzony za represje wobec protestujących. Na początku maja 2012 roku Mubarak został skazany, chociaż został oczyszczony z zarzutów korupcji i defraudacji, biorąc pod uwagę przepisanych sędziów.
Podobnie dzieci byłego prezydenta i innych wysokich urzędników jego rządu zostały uniewinnione w procesie..
W styczniu 2013 r. Sędzia zarządził ponowne przeprowadzenie procesu. Z tej okazji Mubarak został uznany za niewinnego i zwolniony bez postawienia zarzutów w 2017 roku..
Biała Rewolucja nie miała wybitnych przywódców. Było to raczej popularne powstanie zorganizowane przez internet, bez żadnej organizacji, która zyskała na znaczeniu.
Ten polityk objął prezydenturę Egiptu po zabójstwie Anwara el-Sadata w październiku 1981 roku. Od samego początku jego mandat miał charakter autorytarny i wszelka opozycja była represjonowana..
Mubarak sprawował władzę przez prawie trzydzieści lat. W tym okresie ogłoszono kilka wyborów, ale poza jednym był jedynym kandydatem.
Biała rewolucja w styczniu i lutym 2011 roku spowodowała, że prezydent opuścił prezydenturę pod presją masowych demonstracji przeciwko niemu.
Hosni Mubarak został aresztowany i sądzony za brutalne stłumienie protestów w 2011 r. Początkowo został skazany, ale dwa lata później trzeba było powtórzyć proces i zwolnić byłego prezydenta..
W 2010 roku polityk założył Narodowe Stowarzyszenie na rzecz Zmian, które miało stać się alternatywą dla rządu Mubaraka. Kiedy wybuchły demonstracje, El-Baradei wrócił do kraju, aby wziąć w nich udział.
Przez wielu uważany był za kandydata najlepiej przygotowanego do wprowadzenia demokracji w Egipcie, ale wycofał swoją kandydaturę w wyborach w 2011 roku, ponieważ nie ufał organizującym je wojsku..
Po zamachu stanu na prezydenta Morsiego el-Baradei objął stanowisko tymczasowego wiceprezydenta. Miesiąc później, w sierpniu 2013 roku, złożył rezygnację i opuścił kraj po tym, jak nie zgadzał się z kierunkiem, w jakim obrała rządząca junta wojskowa..
Chociaż mniej znana niż poprzednie, rola Waela Ghonima w rewolucji była bardzo istotna. Ten młody Egipcjanin był odpowiedzialny za profil el-Baradei w mediach społecznościowych w 2010 roku.
Śmierć z rąk policji młodego biznesmena z Aleksandrii, Khaleda Saida, skłoniła Ghomina do stworzenia strony na Facebooku, aby go zapamiętać. Wkrótce strona miała ponad pół miliona obserwujących. Stamtąd zwołano kilka demonstracji, które miały miejsce podczas rewolucji..
Ghonim, który był w Dubaju, przybył do Kairu tylko po to, by wziąć udział w pierwszej z protestów 25 stycznia. Egipskie tajne służby aresztowały go zaledwie dwa dni później.
Młody informatyk wyszedł na wolność 7 lutego, aby mógł w wolności przeżyć upadek reżimu.
6 kwietnia 2008 roku na Facebooku pojawił się profil wzywający pracowników tekstylnych Mahalla do strajku..
Twórcami była grupa młodych ludzi, którzy ochrzcili swoją organizację jako Ruch 6 Kwietnia. Wkrótce policja Mubaraka próbowała dobić grupę. Część założycieli została aresztowana.
Trzy lata później Ruch 6 Kwietnia był nadal aktywny. Wraz z Ghonimem i wieloma innymi młodymi ludźmi zachęcali wszystkich Egipcjan do udziału w protestach przeciwko Mubarakowi. Byli również odpowiedzialni za koordynację i zwoływanie niektórych demonstracji.
Jeszcze bez komentarzy