Plik Rzeka Usumacinta Jest to dorzecze mezoamerykańskie, które jest rzeką międzynarodową, ponieważ znajduje się na północ od Gwatemali i na południe od Meksyku, na półwyspie Jukatan, na terytorium, które w starożytności było okupowane przez kulturę Majów..
Dorzecze Usumacinta zajmuje 106 000 kmdwa terytorium, z czego 42% to meksykańskie stany Chiapas, Tabasco i Campeche; a pozostałe 58% należy do gwatemalskich departamentów Huehuetenango, Quiché, Alta Verapaz i Petén.
Ma przybliżoną długość 728,85 km (od rzeki Passion) i złoża średnio 105,2 mld m rocznie3 słodkiej wody w Zatoce Meksykańskiej, stanowiącej 30% rezerw zasobów wodnych kraju, będącej największą rzeką.
Indeks artykułów
Zapiski archeologiczne wskazują na narodziny cywilizacji Majów w Mezoameryce w 3300 rpne. W ciągu około 4800 lat historii, aż do przybycia Hiszpanów w 1519 r., Rozwijał zabytki architektury, systemy matematyczne, astronomiczne, rolnicze i leśne, które świadczą o zaawansowanym rozwoju technicznym i kulturalnym..
W szczytowym okresie kultura Majów wykorzystywała wody dorzecza Usumacinta jako spiżarnię i główny środek komunikacji do wymiany handlowej z innymi grupami etnicznymi w regionie..
Kolonizatorzy wicekrólestwa Nowej Hiszpanii opuścili łączność rzeczną przez Usumacintę z kapitanem generalnym Gwatemali nieużywanym, ponieważ na jej wodach byli bardziej narażeni na ataki tubylców, którzy schronili się w gęstej dżungli..
Około 1870 roku rozpoczęto komercyjną eksploatację zasobów leśnych dżungli Lacandon, wykorzystując Usumacinta do transportu surowca do portów morskich w celu komercjalizacji..
Logging otworzył nowe trasy eksploracyjne, które były eksploatowane przez złodziei skarbów archeologicznych i myśliwych, którzy swoją żarłocznością spowodowali wyginięcie wielu rodzimych gatunków i narazili wiele innych na niebezpieczeństwo..
W 1970 r. W meksykańskim stanie Tabasco rozpoczęła się eksploatacja ropy naftowej, a wraz z nią intensywna kolonizacja dziewiczej przyrody pod zabudowę mieszkaniową i przemysłową..
Do 1990 r. Niskie ceny ropy w połączeniu z presją wywieraną na rynku przez kraje o wyższej produkcji przerwały bańkę i doprowadziły PEMEX (Petróleos Mexicanos) do kryzysu, który spowodował masowe zwolnienia.
Fakt ten oraz wysokie koszty środowiskowe skłoniły państwo meksykańskie do zainicjowania nowego etapu w stosunkach z rzeką Usumacinta, wdrażając nową politykę mającą na celu rozwój turystyki ekologicznej..
Dorzecze Usumacinta to skarb kulturowy. Terytorium, które zajmuje na Półwyspie Jukatan, było w starożytności zdominowane przez Majów. Cywilizacja ta wyróżnia się nie tylko zaawansowanymi możliwościami architektonicznymi - o czym świadczą pomniki zlokalizowane w dżungli -, znajomością matematyki i astronomii, ale także równowagą, jaką osiągnęła, wykorzystując zasoby naturalne, zawsze pracując z wielką świadomość ekologiczna..
Rządy Gwatemali i Meksyku zgodziły się uznać różne obszary dorzecza za obszary chronione w celu ochrony skarbów archeologicznych i różnorodności biologicznej ekosystemów, które rzeka generuje podczas swojej podróży..
Szacuje się, że 32% całkowitej powierzchni dorzecza jest chronione w ramach rezerwatów biosfery, pomników przyrody, ostoi flory i fauny, parków narodowych i rezerwatów ekologicznych..
Biorąc pod uwagę jego wielkość, rząd Gwatemali ma więcej obszarów chronionych niż jego meksykański odpowiednik. Jednak ekolodzy twierdzą, że do tej grupy należy włączyć więcej obszarów lądowych i wodnych, aby zapewnić skuteczniejszą długoterminową ochronę..
Niektóre z obszarów chronionych w Gwatemali to rezerwat biosfery Majów, w ramach którego znajdują się dwa parki narodowe, Sierra del Lacandón i Laguna del Tigre; oraz rezerwaty ekologiczne San Román, Pucté i Dos Pilas.
Najważniejszymi obszarami chronionymi w Meksyku są Pantanos de Centla, gdzie znajdują się mokradła Catazajá, Chan Kín, Metzabok i Nahá. Za pomniki przyrody uznawane są również rezerwaty biosfery Lacantún i Montes Azules, kanion rzeki Usumacinta oraz strefy archeologiczne Bonampak i Yaxchilán..
Jedynie elektrownia wodna Chixoy-Pueblo Viejo znajduje się na korycie rzeki Usumacinta, zbudowana w latach 1976-1985 na terytorium Gwatemali, co pociągnęła za sobą duże koszty społeczne. Wysiedlenie osadników (większość należąca do rdzennych społeczności Majów) i utrata źródeł utrzymania ich przodków zwiększyły koszty środowiskowe zalania zapory..
Obecnie hydroelektrownia Chixoy-Pueblo Viejo generuje 300 MW i szacuje się, że przy przybliżonym przepływie 1700 m3/ s rzeka Usumacinta ma potencjał produkcji energii elektrycznej wynoszący 1850 MW.
Od lat 70. XX wieku rząd meksykański badał różne punkty zainteresowania na kanale Usumacinta pod kątem rozwoju hydroelektrowni. Do tej pory zetknęli się z ważnym i zorganizowanym oporem społecznym w obronie praw mieszkańców, a także obrońców ekosystemów dżungli i bagien..
Wysiłki władz regionalnych mające na celu ochronę ekosystemów dorzecza Usumacinta ledwo mogą złagodzić szkody spowodowane postępem leśnictwa, rolnictwa, ropy naftowej i hodowli..
Szacuje się, że co najmniej 36% terytorium dorzecza zostało przekształcone w wyniku wylesiania w celu wykorzystania drewna lub gleby do celów rolniczych i hodowlanych lub przez kolonizację i lokalizację struktur do wydobycia ropy naftowej..
Działania te są potęgowane przez koszty społeczne i środowiskowe generowane przez budowę ciągów komunikacyjnych. Szlaki te mają na celu nie tylko połączenie miejsc produkcji surowców z miastami w celu ich transformacji i komercjalizacji, ale także połączenie miast z ważnymi ośrodkami turystycznymi w celu zwiększenia ich atrakcyjności..
Rzeka Usumacinta rodzi się na wyżynach Gwatemali, około 950 metrów nad poziomem morza, na terytorium departamentu Huehuetenango, na północy tego kraju Ameryki Środkowej, na terytorium znanym jako rzeka Chixoy lub Negro..
U ujścia rzeki Passion - jej głównego dopływu - właściwie nosi nazwę Usumacinta. Spotkanie to odbywa się w departamencie Petén w Gwatemali, w miejscu o wielkim znaczeniu dla kultury Majów, znanym jako Altar de los Sacrificios..
Jej wody przepływają przez gwatemalskie departamenty Huehuetenango (jeśli wziąć pod uwagę rzekę Chixoy). Kontynuując kierunek zachód-wschód, przecina Quiché i dociera do centrum Alta Verapaz, gdzie kieruje się na północ. Z Alta Verapaz przechodzi do Petén, gdzie tworzy dwunarodową granicę między Gwatemalą a meksykańskim stanem Chiapas, pokonując około 200 km.
Na terytorium meksykańskim przecina stany Chiapas i Tabasco do ujścia w Zatoce Meksykańskiej. Przez deltę zbiega się z rzeką Grijalva.
Specjaliści mają sprzeczne opinie dotyczące długości rzeki Usumacinta. Niektórzy uważają rzekę Chixoy za jej część, inni twierdzą, że rzeka rodzi się u zbiegu z rzeką Passion. Rzeka Chixoy-Usumacinta ma przybliżoną długość 1100 km, co czyni ją godną tytułu najdłuższej rzeki w Mezoameryce.
Według danych z 2010 r. Około 1 776 232 mieszkańców żyje w dorzeczu Usumacinta, dzielonym między Gwatemalę i Meksyk. Ponad 60% ludności mieszka w miastach poniżej 1000 mieszkańców, a większość należy do rdzennych grup etnicznych wywodzących się od Majów..
Wśród najważniejszych miast znajdujących się bezpośrednio w jego kanale, szczególnie w meksykańskim stanie Tabasco, są Tenosique de Pino Suárez z 32 579 mieszkańcami, Balancán de Domínguez z 13030 mieszkańcami i Emiliano Zapata z 20 030 mieszkańcami, według spisu z 2010 roku..
Usumacinta to największa rzeka w Meksyku. Po drodze żywi się strumieniami, rzekami Gwatemali i Meksyku, wśród których wyróżniają się La Pasión (główny dopływ), Ixcan, Cala, Lacantún, Baja Verapaz, Petén, Copón, Chajul, Quiché, San Román, Alta Verapaz i Icbolay..
Wzdłuż koryta rzeki Usumacinta rozwijają się różne typy klimatyczne, które kształtują i determinują florę występującą na tym obszarze. Dorzecze Grijalva i Usumacinta razem stanowią najważniejszy rezerwuar różnorodności biologicznej w Meksyku. Obfitość zasobów wodnych i ich rytmy są krytycznymi czynnikami obecnego utrzymania i długoterminowego istnienia całego ekosystemu..
Rzeka Usumacinta wpływa do dżungli Lacandon, przepływając przez meksykański stan Chiapas. Przeważa wilgotny i ciepły klimat z temperaturami wahającymi się między 18 a 26 ° C.Opady wahają się między 1500 a 3000 mm, a opady występują prawie przez cały rok.
W dżungli Lacandon odnotowano ponad 250 gatunków roślin, niektóre z nich endemiczne.
Na obszarze występują gatunki skatalogowane jako zagrożone i inne uznane za zagrożone wyginięciem, wśród których znajdują się amargoso, guanandí, tinco, palo de Campeche lub palo de tinte, armolillo, kwiat cynamonu, nagi Indianin, drzewo pogrzebowe lub róża kakaowa., Palo blanco, ojoche, dziki tamaryndowiec, sapodilla, kasztanowiec morski, liść cyny, guayabilla, mak czerwony i zapotillo.
Na wysokości Tabasco rozwijają się bagna Centla, obszar mokradeł chroniony od 1992 roku jako rezerwat biosfery, uznawany za największy obszar podmokły w Ameryce Północnej. Znajduje się w delcie, która tworzy rzeki Grijalva i Usumacinta, zanim dotrze do ujścia w Zatoce Meksykańskiej.
Dominującym typem roślinności w tym ekosystemie są rośliny wodne. Do tej grupy należy roślinność podwodna, wyłaniająca się z wody i unosząca się na wodzie. Razem stanowią 68% roślinności ekosystemu.
Wśród nich są peguajó, fałszywy rajski ptak, sitowie tropikalne, trzcina, konik polny, liść słońca, pichijá, pancillo, trawa wodna, hiacynt wodny, kamalot, żółw morski, trawa morska, ławica, wstążka, sargassum, lilia wodna, sałata wodna , między innymi rzęsa wodna, paprocie wodne, kaczuch, strzała wodna i pępek Wenus.
Dorzecze Usumacinta to jeden z najbardziej bioróżnorodnych regionów Mezoameryki. Od źródła w górach Gwatemali do ujścia w Zatoce Meksykańskiej obejmuje różnorodne ekoregiony: dżungle, lasy sosnowo-dębowe, bagna i lasy górskie.
W każdym ekoregionie występują różne gatunki, które rozwijają się i żyją dzięki specyficznym warunkom klimatycznym i wegetacyjnym..
W regionie występują gatunki endemiczne, niektóre uznane za zagrożone lub uznane za zagrożone wyginięciem. Wśród ssaków występujących w basenie są tapir, jaguar, pekari białowargi, opos, pająk, łasica okularowa, pancernik nagoogonowy, małpa saraguato, wiewiórki i tepezcuintles.
Dorzecze Usumacinta, głównie tereny podmokłe, jest siedliskiem wielu żyjących w jego ekosystemie ptaków żyjących i wędrownych, w tym harpii, papugi błękitnej, ara szkarłatnej, indyka olbrzymiego i irysa. zafakturowany tukan..
Grupę płazów i gadów występujących w dorzeczu tworzą: jaszczurka kolczasta z żółtymi punktami, ropucha dżungla, salamandra meksykańska, szklana żaba, tapalcua, jukatecki, ropucha szara, krokodyl meksykański, szczekająca żaba deszczowa i niebiański zielony brzuch.
Również arojera czarnogoniasta, ropucha z wybrzeża zatoki, bazyliszek brunatny, koralowiec mysi, trędowata żaba piskliwa, turipbasz gładkogłowy, ropucha trzcinowa, wąż dwupunktowy, wachlarz zielony, żaba nadrzewna bromeliad, cuija jukatecka, żaba czerwonooka, legwan pręgowany i meksykańska ropucha ropucha, między innymi.
Po wejściu do obszaru dorzecza Usumacinta odnotowuje się około 158 gatunków ryb. Należy zauważyć, że gatunki słonowodne ostatecznie występują w delcie Grijalva-Usumacinta.
Wśród gatunków obecnych w korycie Usumacinta, sum Chiapas, tricolor guapote, sardynki łuskowate, Maya guayacón, lamia shark, sum Usumacinta, papaloapan sardines, topote meksykański, cierń, karp chiński, pejelagarto, San Juan mojarra, king shad, Mayan sardynka, karp pospolity, macabijo, węgorz plamisty i gachupina mojarra, wśród najczęściej występujących.
Jeszcze bez komentarzy