Plik safranina Jest to barwnik merichinoidowy, nazwany tak, że ma w swojej strukturze chemicznej 2 pierścienie benzenoidowe i 2 pierścienie chinoidowe, z których ten ostatni nadaje czerwoną barwę.
Jest również nazywany dimetylo-safraniną lub zasadową czerwienią 2 w swojej krótkiej postaci, ponieważ jego nazwa naukowa to 3,7-diamino-2,8-dimetylo-5-fenylo-fenaziniumchloro-dimetylo-safranina, a wzór chemiczny to CdwadzieściaH.19N4 Cl.
Istnieje wariant zwany trimetylo-safraniną, ale nie ma znaczącej różnicy między tymi dwiema substancjami.
Safranina jest barwnikiem monochromatycznym iw zależności od właściwości wzoru chemicznego jest substancją o ładunku dodatnim. Dlatego ma powinowactwo do ujemnie naładowanych struktur. Struktury te zostaną zabarwione na czerwono.
Ta właściwość daje jej zastosowanie w wielu technikach histologicznych do barwienia różnych struktur komórkowych, zarówno u organizmów eukariotycznych, jak i prokariotycznych..
Safranina jest stosowana jako barwnik kontrastowy w ważnych i dobrze znanych technikach rutynowego stosowania w bakteriologii. Techniki te to między innymi barwienie Grama-Huckera, barwienie zarodników Schaeffera Fultona czy barwienie torebek bakteryjnych..
Indeks artykułów
Kolor szafranu (przyprawa otrzymywana ze znamienia kwiatu Crocus sativus) była inspiracją do nazwania tej kolorystyki. Od terminu szafran pochodzi nazwa safraniny. Wynika to z dużego podobieństwa między kolorem szafranu a kolorem, jaki zapewnia ten barwnik..
Safraninę uzyskuje się w postaci kryształów lub proszku, przy czym obie postacie są rozpuszczalne w wodzie. Barwnik safraniny jest bezwonny. Plamy struktury na czerwono. Struktury, które przyciągają barwnik safraniny, nazywane są safranofilami..
Strukturalnie safranina jest złożona, ma na końcach dwa pierścienie benzenoidowe, a pośrodku znajdują się dwa pierścienie chinoidowe, w których znajduje się kation N.+. Środkiem konstrukcji jest system odpowiedzialny za dostarczanie koloru. Ze względu na tę właściwość barwnik ten zaliczany jest do kategorii II..
Safranina służy do barwienia różnych struktur. Szczególnie podkreśla komórki Kulchitsky'ego obecne w przewodzie pokarmowym, zwane także komórkami enterochromafinowymi.
Jest zdolny do barwienia mikroorganizmów należących do rodziny Rickettsiaceae. Podobnie jest używany w różnych technikach, takich jak metoda Kostera, zmodyfikowana metoda stosowana do barwienia bakterii z rodzaju Brucella.
Z drugiej strony, safraninę stosuje się w technice barwienia zarodników Schaeffera Fultona oraz w barwieniu metodą Grama-Huckera. W obu technikach safranina działa jako barwnik kontrastowy.
W pierwszym zarodniki przyjmują kolor zieleni malachitowej, a reszta struktur jest czerwona przez safraninę. W drugim przypadku bakterie Gram-ujemne tracą kolor fioletowego kryształu na etapie przebarwienia, dlatego też safranina jest tym, który zabarwia bakterie Gram-ujemne na czerwono..
Dodatkowo, safranina jest stosowana w bakteriologii do przygotowania podłoża agarowego Brucella z rozcieńczeniem 1: 5000 safraniny. To podłoże służy do różnicowania gatunków Brucella suis reszty gatunku. Brucella melitensis Y Brucella abortus rosną w tym środowisku, ale B. suis jest zahamowany.
W dziedzinie przemysłu rolno-przemysłowego safraninę zastosowano w 2,25% i rozcieńczono w stosunku 1:10 do zabarwienia próbek łodyg trzciny cukrowej.
Ta roślina jest powszechnie atakowana przez bakterie Leifsonia xyli subsp. xyli, który uszkadza ksylem rośliny. Ocenie poddaje się wybarwione łodygi, aby określić funkcję naczyń ksylemu..
Rozmaz krwi lub tkanki umieszcza się w roztworze buforowym (bufor fosforanowy pH 7,6). Pozostawiono do samoistnego wyschnięcia, a następnie pokryto błękitem metylenowym na 3 minuty i wybarwiano kontrastowo safraniną. Rickettsiae mają kolor niebieski, kontrastujący z czerwonym tłem.
Wymaz jest wykonywany i podpalany w zapalniczce w celu utrwalenia. Następnie pokryto ją mieszaniną 2 części wodnego roztworu safraniny nasyconej 3 częściami 1 mol / l roztworu KOH przez 1 minutę. Jest przemywany wodą destylowaną i barwiony kontrastowo 1% karbolowym błękitem metylenowym..
Jeśli próbka zawiera bakterie z rodzaju Brucella te będą miały kolor pomarańczowy na niebieskim tle.
Mieszankę zawiesiny bakteryjnej sporządza się z tuszu indyjskiego i dodaje do niej safraninę. Pod mikroskopem wokół każdej kapsułki bakteryjnej będzie widoczne czerwonawe halo na czarnym tle..
Z zawiesiny bakteryjnej wykonuje się rozmaz. Następnie jest przymocowany do ciepła. Pokryta jest 5% zielenią malachitową, często płonącą, aż do uwolnienia oparów. Proces powtarza się przez 6-10 minut. Na koniec przemywa się wodą i wybarwia kontrastowo 0,5% safraniny przez 30 sekund. Bacilli barwią się na czerwono, a zarodniki na zielono.
Wymaz sporządza się za pomocą zawiesiny bakteryjnej i utrwala na ciepło. Przykryj szkiełko fioletem krystalicznym przez 1 minutę. Następnie lugol umieszcza się jako zaprawiony roztwór na 1 minutę. Następnie jest wybielany alkoholem acetonowym i na koniec barwiony kontrastowo safraniną przez 30 sekund..
Bakterie Gram-dodatnie wybarwiają się na fioletowo, a bakterie Gram-ujemne na czerwono.
Niektóre laboratoria zaprzestały stosowania techniki Grama-Huckera do przyjęcia zmodyfikowanej techniki Gram-Kopeloffa. W tym drugim przypadku safraninę zastępuje się podstawową fuksyną. Dzieje się tak, ponieważ safranina słabo barwi gatunki z rodzajów Legionella, Campylobacter Y Brucella.
Skrawki tkanki przewodu pokarmowego wybarwiano chlorkiem srebra. Następnie odbarwia się go tiosiarczanem sodu i na koniec wybarwia kontrastowo safraniną.
Komórki Kulchitsky'ego wyróżniają się obecnością czarno-brązowych granulek..
Ponieważ safranina ma ładunek dodatni, bardzo dobrze wiąże się z grupami karboksylowymi i siarczanowymi glikozaminoglikanów. Są częścią proteoglikanów, które tworzą chrząstkę stawową. W tym sensie podczas barwienia safraniną O można stwierdzić, czy nastąpiła utrata chrząstki..
Utratę tkanki chrzęstnej można zmierzyć za pomocą skali Mankina lub nazywanej również skalą choroby zwyrodnieniowej stawów..
Technikę wyjaśniono poniżej: wycinek histologiczny zanurza się w tacce z roztworem hematoksyliny żelaza Weigerta, następnie przepuszcza przez kwaśny alkohol i przemywa wodą.
Kontynuuj proces barwienia zanurzając szkiełko w szybkiej zieleni, przemywa się je kwasem octowym, a teraz zanurza w safraninie O. Aby zakończyć proces, odwadnia się je za pomocą alkoholi o różnych stężeniach w kolejności rosnącej. Ostatni krok wymaga ksylenu lub ksylolu do sklarowania próbki.
Szkiełka są kondycjonowane balsamem kanadyjskim lub podobnym środkiem do obserwacji pod mikroskopem..
Dzięki tej technice jądra są zabarwione na czarno, kość zielona, a chrząstka, w której znajdują się proteoglikany, jest czerwona.
Pérez i in. W 2003 roku zaproponowali prostą i niedrogą technikę barwienia makroglonów. Próbki przygotowuje się w parafinowych skrawkach histologicznych. Skrawki mocuje się 1% gliceryną, pozwalając im całkowicie wyschnąć. Następnie umieszcza się go w ksylolu w celu usunięcia parafiny.
Skrawek jest ponownie uwadniany, przepuszczając go przez serię tacek zawierających etanol o różnych stopniach stężenia (w kolejności malejącej), na każdej z nich przez 2 minuty..
Następnie jest barwiony przez 5 minut mieszaniną 1% safraniny w proporcji 3: 1 z 1% błękitem toluidynowym, obie przygotowane z 50% etanolu. Do mieszaniny dodaje się trzy krople kwasu pikrynowego, który działa jak zaprawa..
Następnie jest odwodniony, przechodząc ponownie przez tace z alkoholem, ale tym razem w sposób rosnący. Na koniec spłukuje się ją ksylolem i przygotowuje próbkę balsamem kanadyjskim w celu obserwacji..
Na szczęście safranina to barwnik, który nie stanowi zagrożenia dla osób, które mają z nią do czynienia. Jest nieszkodliwym barwnikiem, nie jest rakotwórczy i nie jest łatwopalny..
Bezpośredni kontakt ze skórą lub błonami śluzowymi może powodować lekkie zaczerwienienie w okolicy, bez większych komplikacji. W tym celu zaleca się przemycie dotkniętego obszaru dużą ilością wody.
Jeszcze bez komentarzy