Plik Saracenów Byli grupą ludów koczowniczych i pół-koczowniczych, które rządziły Bliskim Wschodem. Przypuszcza się, że byli to ludzie z Azji Mniejszej, którzy wyemigrowali, aby zająć ziemie w pobliżu wschodniego krańca Morza Śródziemnego, gdzie obecnie znajduje się Liban i Palestyna..
Był czas, kiedy ludzie zaczęli przyjmować osiadły tryb życia i gromadzili się na obszarach, gdzie podejmowali bardzo podstawowe pierwsze doświadczenia w rolnictwie i hodowli zwierząt. Jednak niektórzy pozostali przy swoich koczowniczych zwyczajach i skłonności do stosowania przemocy; tak jest w przypadku Saracenów.
Chociaż termin później ulegał mutacji i był używany do określania preferencji religijnych różnych grup etnicznych, w zasadzie słowo „Saraceni” odnosiło się do konkretnej, która w tamtym czasie wyraźnie różniła się od ludu arabskiego..
Indeks artykułów
W dokumentach z tamtego okresu jest oczywiste, że Rzymianie używali terminu „Saraceni” na określenie grup wieśniaków bez stałych osad..
W tym czasie znajdowały się w pobliżu najbardziej wysuniętych na wschód wybrzeży Morza Śródziemnego, granicząc od północy z terytorium obecnie okupowanym przez Turcję..
Nie można dokładnie określić, skąd pochodzą te pierwsze klany, które jako koczownicy przemierzali obszar położony na północnym krańcu Półwyspu Arabskiego..
Istnieją jednak teorie, które twierdzą, że są oparte na argumentach znalezionych w niektórych dokumentach, w których są one pośrednio przywoływane..
Z jednej strony wiemy, że nazwa Saracenów mogła pochodzić od greckiego słowa sarakenoi, że niektórzy klasyczni autorzy trzeciego wieku naszej ery odnosili się do tych koczowniczych osadników przebywających na terenach pustynnych wokół półwyspu Synaj.
Przy tym założeniu słowo ewoluowało, aby ustąpić miejsca słowu łacińskiemu saracenus i jego starofrancuski odpowiednik, sarrazyna.
Z kolei szacuje się, że wszystkie te rzeczowniki pochodzą od terminu arabskiego sharq lub sharqiy, używane do określenia wschodu słońca lub punktu, w którym zaczyna się świt.
Ten ostatni aspekt pokazuje, że byliby to migranci z Azji, którzy przekroczyli cały obszar Bliskiego Wschodu aż do granicy geograficznej narzuconej przez Morze Śródziemne..
Z drugiej strony istnieje również możliwość, że ich pochodzenie jest afrykańskie i że odpowiadają one grupom ludzkim, które powoli przemieszczały się z Afryki Wschodniej na region Synaj, podróżując na duże odległości na północ..
Niektóre pisemne zeznania, które opisują ciemną skórę tej grupy etnicznej, mogą uzasadnić ten scenariusz.
W każdym razie na tym obszarze, zawsze w konwulsjach i jeszcze w VI wieku, wydarzyło się wydarzenie, które do dziś pozostaje w historii. Dokładniej w roku 630 AD. C., powstał prorok Mahomet, a wraz z nim rewolucja religijna, która rozprzestrzeniła się na całym Półwyspie Arabskim.
Po pierwszych niezbyt obiecujących próbach Mahomet opuścił Mekkę i rozpoczął pielgrzymkę do Medyny, około 400 kilometrów na północ. Tam osiągnął przywództwo i rozwinął przykazania tego, co znamy jako islamizm..
Wściekłość była tak zdecydowana, że w VIII wieku islam stał się filozofią panującą na dużym obszarze, który wykraczał poza ziemie arabskie, rozprzestrzeniając się na cztery główne punkty..
Wydarzenia te wpłynęły na sposób, w jaki świat zachodni postrzegał świat arabski, powodując z czasem określenie „Saraceni” niemal jako synonim muzułmanina, czyli wyznawcy Mahometa i nauk Koranu..
Już w X i XI wieku wzmianki o walkach chrześcijaństwa przeciwko Saracenom są obfite, w którym to przypadku nie ograniczały się one już do pierwotnego ludu koczowniczego, ale do stanu przywiązania do islamu.
Wersety Koranu szybko rozprzestrzeniły się wzdłuż północnoafrykańskiego wybrzeża na zachód i poza Azję Mniejszą na wschodzie..
Jednak kiedy Mahomet zmarł w 632 r., Islamizm stanął przed dylematem wyznaczenia następcy, a następnie doszło do schizmy między tymi, którzy opowiadali się za tym, że potomkowie proroka byli jedynymi, którzy mieliby takie prawo, a tymi, którzy mieli inne kryteria, kiedy szacunek.
Wtedy narodziły się trzy frakcje, które od tego czasu toczyły krwawe spory: Kharijici, sunnici i szyici. Wszystkie grupy rozszerzyły się niosąc świętą wojnę lub święta wojna, która dąży do pokonania niewiernych i do panowania nad całą Europą.
Zerwanie doprowadziło do narodzin trzech kalifatów, które współistniały w różnych przestrzeniach terytorialnych: Abbasydów w Bagdadzie, Fatymidów w Tunezji i Umajjadów, którzy okupowali Półwysep Iberyjski przez ponad 700 lat, z siedzibą w Kordobie..
Walka, jaką chrześcijaństwo toczyło w celu odzyskania świętych miejsc przez wyprawy krzyżowe, świadczy o tym, że nazwa „Saracen” była używana w tamtych czasach w pejoratywnym określeniu każdego wroga świętego kościoła..
Saraceni byli ludami koczowniczymi, przyzwyczajonymi do radzenia sobie ze strasznymi warunkami panującymi na pustynnych terenach, na których panowali. Jako koczownicy początkowo zajmowali się grabieżami, ale z czasem osiedlili się na północ od Półwyspu Arabskiego..
W swoich atakach charakteryzowali się dobrymi jeźdźcami ze świetnymi umiejętnościami poruszania się po pustyni. Ich pierwotna siła jako ludu wojowników opierała się na lekkiej kawalerii, zdolnej do dużej mobilności i umiejętności posługiwania się łukiem..
Jak widzieliśmy wcześniej, chociaż termin Saracen mógł być kojarzony z określoną grupą etniczną, później - w czasach średniowiecza - został użyty w obraźliwy sposób do identyfikacji każdego, kto obcował z religią mahometańską..
Nie odnosił się już do konkretnej grupy rasowej - która w zasadzie identyfikowała się jako mająca ciemną karnację - i nawet ludy europejskie nawrócone na islam uważano za Saracenów. W niespokojnych czasach wypraw krzyżowych poszedł dalej, stosując ten termin do każdego, kto nie był pobożnym chrześcijaninem..
Inną bardzo wyraźną cechą tych miast była chęć ekspansji. Przybyli, aby poważnie zagrozić całej Europie, której przywódcy musieli poświęcić ogromne zasoby i ludzkie życie, aby odeprzeć liczne i zdecydowane najazdy..
Siła i pasja, które towarzyszyły im w ich najazdach, były ożywione i opancerzone wiarą religijną, którą Mahometowi udało się zaszczepić i zapisać przed śmiercią, osiągając polityczną i militarną spójność wśród mieszkańców tych terytoriów..
Jeszcze bez komentarzy