Plik Zmysł słuchu To ten, który wychwytuje wibracje powietrza, przekładając je na znaczące dźwięki. Ucho wychwytuje fale dźwiękowe i przekształca je w impulsy nerwowe, które są następnie przetwarzane przez nasz mózg. Ucho jest również zaangażowane w zmysł równowagi.
Dźwięki, które słyszymy i wydajemy, są niezbędne do komunikacji z innymi. Poprzez ucho odbieramy mowę i cieszymy się muzyką, chociaż pomaga nam to również dostrzec ostrzeżenia, które mogą wskazywać na niebezpieczeństwo.
Drgania dźwiękowe, które odbierają nasze uszy, to zmiany ciśnienia powietrza. Regularne wibracje wytwarzają proste dźwięki, podczas gdy złożone dźwięki składają się z kilku prostych fal..
Częstotliwość dźwięku jest tym, co znamy jako wysokość; Składa się z liczby cykli, które wykonuje w ciągu jednej sekundy. Częstotliwość ta jest mierzona w hercach (Hz), gdzie 1 Hz to jeden cykl na sekundę..
Zatem wysokie tony mają wysokie częstotliwości, a niskie tony mają niskie częstotliwości. Ogólnie u ludzi zakres częstotliwości dźwięku wynosi od 20 do 20000 Hz. Chociaż może się różnić w zależności od wieku i osoby.
Jeśli chodzi o natężenie dźwięku, człowiek może uchwycić bardzo różnorodne natężenia. Ta zmienność jest mierzona za pomocą skali logarytmicznej, w której dźwięk jest porównywany z poziomem odniesienia. Jednostką pomiaru poziomu dźwięku jest decybel (dB).
Indeks artykułów
Ucho podzielone jest na trzy części: po pierwsze ucho zewnętrzne, które odbiera fale dźwiękowe i przekazuje je do ucha środkowego. Po drugie, ucho środkowe, które ma centralną jamę zwaną jamą bębenkową. Znajdują się w nim kosteczki słuchowe odpowiedzialne za przewodzenie drgań do ucha wewnętrznego.
Po trzecie, ucho wewnętrzne, które składa się z ubytków kostnych. Na ścianach ucha wewnętrznego znajdują się gałęzie nerwowe nerwu przedsionkowo-ślimakowego. Tworzy go gałąź ślimaka związana ze słuchem; i gałąź przedsionkowa, zaangażowana w równowagę.
Ta część ucha odbiera dźwięki z zewnątrz. Składa się z ucha i zewnętrznego przewodu słuchowego.
- Ucho (małżowina uszna): Jest to konstrukcja umiejscowiona po obu stronach głowy. Ma różne fałdy, które służą do kierowania dźwięku do przewodu słuchowego, ułatwiając im dotarcie do błony bębenkowej. Ten wzór fałd na uchu pomaga zlokalizować źródło dźwięku.
- Zewnętrzne zachowanie słuchowe: kanał ten przenosi dźwięk z ucha do błony bębenkowej. Zwykle wynosi od 25 do 30 mm. Jego średnica to około 7mm.
Ma powłokę skórną z kosmkami, gruczołami łojowymi i potowymi. Gruczoły te wytwarzają woskowinę, która utrzymuje nawodnienie ucha i zatrzymuje brud, zanim dotrze on do błony bębenkowej..
Ucho środkowe jest jamą wypełnioną powietrzem, podobną do kieszeni wykopanej w kości skroniowej. Znajduje się między zewnętrznym przewodem słuchowym a uchem wewnętrznym. Jego części są następujące:
- Bębenek: Nazywana również jamą bębenkową, jest wypełniona powietrzem i komunikuje się z nozdrzami przez rurkę słuchową. Pozwala to na wyrównanie ciśnienia powietrza we wnęce z ciśnieniem na zewnątrz.
Jama bębenkowa ma różne ściany. Jedną z nich jest ściana boczna (błoniasta), która jest prawie w całości zajęta przez błonę bębenkową lub błonę bębenkową..
Błona bębenkowa jest okrągłą, cienką, elastyczną i przezroczystą membraną. Jest poruszany wibracjami dźwięku, który odbiera z ucha zewnętrznego, przekazując je do ucha wewnętrznego.
- Kości ucha: ucho środkowe zawiera trzy bardzo małe kości zwane kosteczkami kostnymi, które mają nazwy związane z ich kształtem: młotek, kowadełko i strzemiączko.
Kiedy fale dźwiękowe powodują drgania błony bębenkowej, ruch jest przekazywany do kosteczek słuchowych i wzmacnia je.
Jeden koniec młotka wychodzi z błony bębenkowej, a drugi koniec łączy się z kowadłem. To z kolei jest wkładane do strzemienia, które jest przymocowane do membrany pokrywającej strukturę zwaną owalnym oknem. Ta struktura oddziela ucho środkowe od ucha wewnętrznego.
Łańcuch kosteczek słuchowych ma określone mięśnie, które wykonują swoją aktywność. Są to mięsień napinacza bębenka, który jest przymocowany do młotka, oraz mięsień strzemiączka, który jest przymocowany do strzemiączka. Kowadełko nie ma własnego mięśnia, ponieważ jest poruszane ruchami innych kosteczek słuchowych.
- Trąbka Eustachiusza: Nazywana również trąbką słuchową, jest to struktura w kształcie rurki, która łączy jamę bębenkową z gardłem. Jest to wąski kanał o długości około 3,5 centymetra. Biegnie od tylnej części jamy nosowej do podstawy ucha środkowego.
Zwykle pozostaje zamknięte, ale podczas połykania i ziewania otwiera się, umożliwiając dopływ powietrza do ucha środkowego i jego wydostanie się.
Jego misją jest zrównoważenie jego ciśnienia z ciśnieniem atmosferycznym. Zapewnia to równy nacisk po obu stronach błony bębenkowej. Gdyby tak się nie stało, spęczniałby i nie mógłby wibrować, a nawet eksplodować.
Ten szlak komunikacyjny między gardłem a uchem wyjaśnia, ile infekcji gardła może wpływać na ucho..
W uchu wewnętrznym znajdują się wyspecjalizowane receptory mechaniczne generujące impulsy nerwowe, które umożliwiają słyszenie i zachowanie równowagi.
Ucho wewnętrzne odpowiada trzem przestrzeniom w kości skroniowej, które tworzą tzw. Labirynt kostny. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że stanowi skomplikowany ciąg przewodów. Części ucha wewnętrznego to:
- Labirynt kości: jest to koścista przestrzeń zajmowana przez błoniaste worki. Woreczki te zawierają płyn zwany endolimfą i są oddzielone od ścian kości innym wodnistym płynem zwanym perilimfą. Płyn ten ma skład chemiczny podobny do płynu mózgowo-rdzeniowego..
Ściany błoniastych worków mają receptory nerwowe. Z nich wyrasta nerw przedsionkowo-ślimakowy, który odpowiada za przewodzenie bodźców równoważnych (nerw przedsionkowy) i słuchowy (nerw ślimakowy).
Kościsty labirynt jest podzielony na przedsionek, kanały półkoliste i ślimak. Cały przewód wypełniony jest endolimfą.
Przedsionek to owalna wnęka znajdująca się w środkowej części. Na jednym końcu znajduje się ślimak, a na drugim kanały półkoliste.
Kanały półkoliste to trzy kanały wystające z przedsionka. Zarówno one, jak i przedsionek mają mechanoreceptory, które regulują równowagę..
W każdym kanale znajdują się grzbiety bańkowe lub akustyczne. Mają komórki rzęsate, które są aktywowane przez ruchy głowy. Dzieje się tak, ponieważ zmieniając pozycję głowy, endolimfa porusza się, a włosy zwijają się..
- Ślimak: Jest to kościsty przewód w kształcie spirali lub ślimaka. Wewnątrz znajduje się błona podstawna, która jest długą membraną, która wibruje w odpowiedzi na ruch strzemiączka.
Na tej membranie spoczywa organ Cortiego. Jest to rodzaj zwiniętego arkusza komórek nabłonka, komórek podporowych i około 16 000 komórek rzęsatych, które są receptorami słuchu..
Komórki włosów mają rodzaj długich mikrokosmków. Uginają się pod wpływem ruchu endolimfy, na który z kolei wpływają fale dźwiękowe.
Aby zrozumieć, jak działa zmysł słuchu, musisz najpierw zrozumieć, jak działają fale dźwiękowe.
Fale dźwiękowe pochodzą z wibrującego obiektu i tworzą fale podobne do tych, które widzimy, gdy wrzucamy kamień do stawu. Częstotliwość wibracji dźwięku jest tym, co nazywamy tonem.
Dźwięki, które człowiek słyszy najdokładniej, to dźwięki o częstotliwości od 500 do 5000 Hz (Hz). Słyszymy jednak dźwięki od 2 do 20 000 Hz, na przykład mowa ma częstotliwości w zakresie od 100 do 3000 Hz, a hałas z samolotu oddalonego o kilka kilometrów waha się od 20 do 100 Hz..
Im bardziej intensywna jest wibracja dźwięku, tym mocniej jest on odbierany. Natężenie dźwięku mierzone jest w decybelach (dB). Jeden decybel oznacza wzrost natężenia dźwięku o jedną dziesiątą.
Na przykład szept ma poziom 30 decybeli, a rozmowa 90. Dźwięk może być denerwujący, gdy osiąga 120 dB, a bolesny przy 140 dB..
Słuch jest możliwy, ponieważ istnieją różne procesy. Najpierw ucho kieruje fale dźwiękowe do zewnętrznego przewodu słuchowego. Fale te zderzają się z błoną bębenkową, powodując jej wibracje w przód iw tył, od których zależy intensywność i częstotliwość fal dźwiękowych..
Błona bębenkowa jest połączona z młotkiem, który również zaczyna wibrować. Taka wibracja jest przenoszona na kowadełko, a następnie na strzemiączko.
Gdy strzemię porusza się, napędza również owalne okienko, które wibruje na zewnątrz i do środka. Jego wibracja jest wzmacniana przez kosteczki słuchowe, dzięki czemu jest prawie 20 razy silniejsza niż wibracja błony bębenkowej.
Ruch okienka owalnego przenoszony jest na błonę przedsionkową i tworzy fale, które uciskają endolimfę w ślimaku.
To generuje wibracje w błonie podstawnej, które docierają do komórek rzęsatych. Komórki te wytwarzają impulsy nerwowe, przekształcając wibracje mechaniczne w sygnały elektryczne..
Komórki rzęsate uwalniają neuroprzekaźniki poprzez synchronizację z neuronami w zwojach nerwowych ucha wewnętrznego. Znajdują się one tuż poza ślimakiem. To jest pochodzenie nerwu przedsionkowo-ślimakowego.
Gdy informacja dotrze do nerwu przedsionkowo-ślimakowego (lub słuchowego), jest przekazywana do mózgu w celu interpretacji.
Najpierw neurony docierają do pnia mózgu. W szczególności do struktury wypukłości mózgowej zwanej kompleksem oliwek wyższego rzędu.
Informacja następnie przemieszcza się w dół dolnego stożka śródmózgowia, aż dotrze do środkowego jądra kolankowatego wzgórza. Stamtąd impulsy są wysyłane do kory słuchowej znajdującej się w płacie skroniowym..
W każdej półkuli naszego mózgu znajduje się płat skroniowy, zlokalizowany w pobliżu każdego ucha. Każda półkula otrzymuje dane z obojga uszu, ale szczególnie z drugiej strony (przeciwnej strony).
Struktury takie jak móżdżek i formacja siatkowata również otrzymują bodźce słuchowe.
Utrata słuchu może wynikać z problemów przewodzących, czuciowo-nerwowych lub mieszanych.
Występuje, gdy występuje problem z przewodzeniem fal dźwiękowych przez ucho zewnętrzne, błonę bębenkową lub ucho środkowe. Zwykle w kosteczkach kostnych.
Przyczyny mogą być bardzo zróżnicowane. Najczęstsze to infekcje ucha, które mogą wpływać na błonę bębenkową lub guzy. A także choroby kości. takie jak otoskleroza, która może powodować degenerację kości ucha środkowego.
Mogą również występować wrodzone wady rozwojowe kosteczek słuchowych. Jest to bardzo częste w zespołach, w których występują wady rozwojowe twarzy, takie jak zespół Goldenhara lub zespół Treachera Collinsa..
Zwykle jest wytwarzana przez zajęcie ślimaka lub nerwu przedsionkowo-ślimakowego. Przyczyny mogą być genetyczne lub nabyte.
Dziedziczne przyczyny są liczne. Zidentyfikowano ponad 40 genów, które mogą powodować głuchotę i około 300 zespołów związanych z utratą słuchu.
Najczęstszą recesywną zmianą genetyczną w krajach rozwiniętych jest DFNB1. Znana również jako głuchota GJB2.
Najczęstsze zespoły to zespół Sticklera i zespół Waardenburga, które są autosomalnie dominujące. Podczas gdy zespół Pendreda i zespół Ushera są recesywne.
Utrata słuchu może być również spowodowana przyczynami wrodzonymi, takimi jak różyczka, która została opanowana przez szczepienia. Inną chorobą, która może ją wywołać, jest toksoplazmoza, choroba pasożytnicza, która może wpływać na płód w czasie ciąży.
Wraz z wiekiem może rozwinąć się presbycusis, czyli utrata zdolności słyszenia wysokich częstotliwości. Jest to spowodowane zużyciem narządu słuchu z powodu wieku, głównie w uchu wewnętrznym i nerwu słuchowym.
Nabyte przyczyny ubytku słuchu są związane z nadmiernym hałasem, na jaki narażeni są ludzie we współczesnym społeczeństwie. Mogą być spowodowane pracą przemysłową lub użyciem urządzeń elektronicznych, które przeciążają aparat słuchowy.
Narażenie na hałas, który stale i przez długi czas przekracza 70 dB, jest niebezpieczne. Dźwięki przekraczające próg bólu (ponad 125 dB) mogą powodować trwałą głuchotę.
Jeszcze bez komentarzy