Serapio Calderon (1843-1922) był peruwiańskim prawnikiem, nauczycielem i politykiem, który rozwinął wybitną karierę polityczną na przełomie XIX i XX wieku. Po śmierci urzędującego prezydenta Manuela Candamo Iriarte tymczasowo został prezydentem Republiki Peru.
W swojej karierze wyróżniał się jako prawnik i ustawodawca, poza wieloletnim praktykiem dydaktycznym na uniwersytecie, osiągając stanowisko Rektora Uniwersytetu San Antonio Abad w Limie..
Jego wielka elokwencja i łatwość wyrażania się były jedną z jego głównych cech. Na razie był chwalony jako najlepszy mówca w „Cesarskim Mieście”..
Jego kariera polityczna toczyła się w tzw. Okresie republiki arystokratycznej, historycznym momencie Peru trwającym 20 lat, kiedy to rządziło nim ówczesna elita społeczno-gospodarcza..
Po krótkiej kadencji prezydenckiej wrócił do Cuzco, gdzie kontynuował pracę w Sądzie Sądowym aż do śmierci w 1922 roku..
Indeks artykułów
Serapio Calderon Lazo de la Vega urodził się w Paucartambo, mieście położonym w prowincji Cuzco w Peru, 3 kwietnia 1843 r. Jego ojcem był Mariano Calderón, a jego matka Beatriz Lazo de la Vega.
Ukończył pierwsze studia w Paucartambo, a następnie kontynuował w Convictorio de San Jerónimo w mieście Cuzco.
Ożenił się 25 marca 1860 roku w kościele parafialnym Yanaoca w Cuzco (Peru) z Margaritą Almanza Salas. Oboje mieli po 18 lat. Mieli troje dzieci: Beatriz, Edelmira i José Guillermo Calderón Almanza.
Na Uniwersytecie w San Antonio Abad uzyskał tytuł licencjata 9 marca 1865 r. Później, 22 września 1866 r., Uzyskał tytuł magistra prawa..
Doktor nauk prawnych na tej samej uczelni uzyskał w 1867 r. W 1868 r. Udało mu się uzyskać tytuł prawnika..
Swój pierwszy urząd publiczny otrzymał w 1870 roku, kiedy został mianowany sekretarzem prefektury departamentu Cuzco. W latach 1872–1879 był deputowanym do Kongresu Narodowego, który uzyskał w wyborach powszechnych.
Należał do Partii Cywilnej, jednak jego zadania w ramach tej organizacji politycznej miały charakter bardziej zawodowy, udzielając porad i konsultacji w dziedzinie legislacji..
Miał świetne wyniki w środowisku akademickim. W latach 1872–1890 był profesorem na Uniwersytecie San Antonio Abad. Prowadził tam zajęcia z prawa naturalnego, konstytucyjnego i prawa ludowego..
Jego wybitna kariera pedagogiczna sprawiła, że w latach 1892–1896 piastował stanowisko rektora tego uniwersytetu. W 1866 r. Zajmował stanowiska w Sądzie Najwyższym..
Został wybrany prefektem Cuzco w 1890 roku.
Został mianowany drugim wiceprezydentem republiki na mandat prezydenta Manuela Candamo, który rozpoczął się w 1903 roku.
Pierwszy wiceprezydent zmarł przed objęciem urzędu, a prezydent Candamo poważnie zachorował, umierając 8 miesięcy po rozpoczęciu kadencji..
Gdy sytuacja zdrowotna prezydenta Candamo pogorszyła się, 20 dni przed śmiercią zdecydował się udać do Arequipy i opuścił mandat odpowiedzialny za Serapio Calderón.
Po raz pierwszy w historii władzę w kraju objął drugi wiceprezydent.
18 kwietnia 1904 r., Gdy Serapio Calderón przebywał w mieście Arequipa, otrzymał oficjalne pismo od Prezesa Rady Ministrów i Ministra Spraw Zagranicznych, w którym poinformowano o decyzji zgodnie z art. 90 i 91 ustawy Konstytucja obowiązująca w sprawie „wymiany prezydenta z powodu choroby na czas trwania wspomnianej przeszkody”.
Stanowisko to przyjął na piśmie tego samego dnia, co jego oficjalna korespondencja. Został ratyfikowany na stanowisku prezydenta po śmierci Candamo.
Jego kierownictwo miało na celu utrzymanie zarządzania i rozpisanie nowych wyborów prezydenckich.
W swojej krótkiej kadencji prezydenta skupiał się na otaczaniu się profesjonalistami o uznanej trajektorii i pełnym zaufaniu. W skład Rady Ministrów wchodzi Alberto Elmore (jako Minister Spraw Zagranicznych i Prezes Rady Ministrów) oraz Inżynier José Balta (jako Minister Robót Publicznych)..
Wśród wybitnych dzieł i reform możemy wymienić:
Opowiadana jest anegdota o oficerze, który zapytał Calderóna, „czy chce utrwalić się u władzy”. Na co odpowiedział: „Wolę mój spokój”.
Wybory przebiegły gładko. José Pardo y Barreda wygrał, ponieważ jego przeciwnik Piérola wycofał swoją kandydaturę na krótko przed wyborami, które odbyły się w dniach 9-12 sierpnia tego roku..
24 września 1904 Serapio Calderón zakończył swoją kadencję prezydencką.
W formalnym akcie przekazania rozkazu Pardo y Barrerze ustępujący prezydent wygłosił przemówienie z bardzo emocjonalnymi słowami:
„Miałem to szczęście, że rezultaty moich starań były zgodne z moimi patriotycznymi życzeniami”
„Pomimo wielu niepowodzeń typowych dla krytycznego okresu, który właśnie przeszliśmy, wypełniłem, z pomocą Opatrzności, obowiązki mojego urzędu, oddając religijny szacunek prawom, zachowując spokój, poświęcając się powiększaniu naszego bogactwa, realizacja dzieł narodowych o żywotnym znaczeniu i ciągłe zapewnianie nienaruszonego zachowania honoru i godności Rzeczypospolitej ”
Jego wielki patriotyzm i uczciwość zostają uratowane z jego ostatniego przemówienia. Ich szczery zamiar wniesienia wkładu i stworzenia środowiska zapewniającego opiekę społeczną i sprawiedliwość w ich kraju.
Natychmiast po objęciu urzędu Prezydenta powrócił na swoje stanowisko w Sądzie Najwyższym w Cuzco.
Zmarł w Cuzco 3 kwietnia 1922 r. Jego doczesne szczątki zostały pochowane na cmentarzu Almudena w dystrykcie Santiago w mieście Cuzco..
W 2011 roku dekretem gminy nakazano przeniesienie szczątków byłego prezydenta do tak zwanej „Strefy Monumentalnej Cmentarza Almudena”, gdzie spoczywają inne znamienite postacie Peru..
Jeszcze bez komentarzy