Plik Układ Słoneczny to zbiór planet i obiektów astronomicznych połączonych przyciąganiem grawitacyjnym wytwarzanym przez pojedynczą gwiazdę centralną: Słońce. W tym układzie planetarnym znajduje się wiele mniejszych ciał, takich jak księżyce, planety karłowate, asteroidy, meteoroidy, centaury, komety lub kosmiczne kurz.
Układ słoneczny ma 4,568 miliarda lat i znajduje się w Drodze Mlecznej. Jeśli zaczniesz liczyć od orbity Plutona, obliczono, że mierzy 5913 520 000 km, co odpowiada 39,5 AU.
Najbliższym znanym układem planetarnym jest Alfa Centauri, znajdująca się około 4,37 lat świetlnych (41,3 miliarda kilometrów) od naszego Słońca. Z kolei najbliższą gwiazdą byłaby Proxima Centauri (prawdopodobnie układ Alfa Centauri), znajdująca się około 4,22 lat świetlnych..
Indeks artykułów
Słońce to największy i najbardziej masywny obiekt w całym Układzie Słonecznym, mający nie mniej niż 2 x 10 30 kg i średnicy 1,4 x 10 6 km. Wewnątrz wygodnie mieści się milion Ziem.
Analiza światła słonecznego pokazuje, że ta ogromna kula składa się głównie z wodoru i helu oraz 2% innych cięższych pierwiastków..
Wewnątrz znajduje się reaktor termojądrowy, który nieustannie przekształca wodór w hel, wytwarzając światło i ciepło, które promieniuje..
Słońce i inni członkowie Układu Słonecznego prawdopodobnie powstały w tym samym czasie, w wyniku kondensacji pierwotnej mgławicy materii, co najmniej 4,6 miliarda lat temu. Materia w tej mgławicy mogła równie dobrze pochodzić z eksplozji jednej lub więcej supernowych.
Chociaż Słońce nie jest największą ani najjaśniejszą gwiazdą, jest najważniejszą gwiazdą dla planety i Układu Słonecznego. Jest to gwiazda średniej wielkości, dość stabilna i jeszcze młoda, znajdująca się w jednym ze spiralnych ramion Drogi Mlecznej. Ogólnie raczej zwyczajny, ale szczęśliwy do życia na Ziemi.
Dzięki swojej potężnej sile grawitacji Słońce umożliwia zaskakującą różnorodność scenariuszy na każdej z planet Układu Słonecznego, ponieważ jest źródłem jej energii, dzięki której utrzymuje spójność swoich członków..
W Układzie Słonecznym jest 8 planet, podzielonych na planety wewnętrzne i planety zewnętrzne: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun..
Planety wewnętrzne to Merkury, Wenus, Ziemia i Mars. Są to małe, skaliste planety, podczas gdy zewnętrzne planety, takie jak Jowisz, to gazowe olbrzymy. Ta różnica w gęstości ma swoje źródło w sposobie kondensacji materii w pierwotnej mgławicy. Im dalej od Słońca, tym temperatura spada, a zatem materia może tworzyć różne związki.
W pobliżu Słońca, gdzie temperatura była wyższa, tylko ciężkie pierwiastki i związki, takie jak metale i krzemiany, były w stanie powoli kondensować i tworzyć cząstki stałe. W ten sposób powstały gęste planety: Merkury, Wenus, Ziemia i Mars.
Planety zewnętrzne to Jowisz, Saturn, Uran i Neptun. Powstały w bardziej odległych regionach, w których materia szybko skondensowała się w lód. Szybki wzrost tych nagromadzeń lodu zaowocował powstaniem obiektów o olbrzymich rozmiarach. Jednak wewnątrz tych gigantycznych planet nie są zamarznięte, w rzeczywistości nadal emitują dużą ilość ciepła w kosmos..
Granicą między planetami wewnętrzną i zewnętrzną jest pas asteroid, pozostałość po planecie, która nie powstała z powodu ogromnego przyciągania grawitacyjnego Jowisza, który je rozproszył.
Przez długi czas Pluton był uważany za planetę do 2006 roku, kiedy astronomowie określili go jako planetę karłowatą, ponieważ brakuje mu dominacji orbitalnej, jednej z cech, które musi spełniać ciało niebieskie, aby można było uznać je za planetę..
Oznacza to, że w jego otoczeniu nie powinny istnieć inne ciała o podobnej wielkości i podobnej grawitacji. Tak nie jest w przypadku Plutona, którego rozmiar jest podobny do jego księżyca Charona i jest bardzo blisko siebie..
Planety krążą wokół Słońca po eliptycznych orbitach, zgodnie z prawami Keplera. Wszystkie te orbity znajdują się w przybliżeniu w tej samej płaszczyźnie, która jest płaszczyzną ekliptyki, po której odbywa się ruch Ziemi wokół Słońca..
W rzeczywistości prawie wszystkie obiekty Układu Słonecznego znajdują się na tej płaszczyźnie, z niewielkimi różnicami, z wyjątkiem Plutona, którego płaszczyzna orbity jest nachylona 17º względem ekliptyki..
Jest to mała planeta, niewiele większa niż jedna trzecia powierzchni Ziemi i najbliżej Słońca. Na jej powierzchni znajdują się formacje skalne podobne do księżycowych, jak widać na zdjęciach. Typowe są skarpy klapowane co według astronomów wskazuje na kurczenie się Merkurego.
Ma również inne cechy wspólne z naszym satelitą, na przykład skład chemiczny, obecność lodu na biegunach i duża liczba kraterów uderzeniowych..
Merkury jest czasami widoczny z Ziemi, bardzo nisko nad horyzontem, tuż po zachodzie słońca lub bardzo wcześnie, przed wschodem słońca..
Ta mała planeta połączyła swój ruch obrotowy i translacyjny wokół Słońca dzięki tak zwanym siłom pływowym. Siły te mają tendencję do zmniejszania prędkości obrotu planety wokół własnej osi, aż zrównają się z prędkością translacji.
Takie sprzężenia nie są rzadkością między obiektami w Układzie Słonecznym. Na przykład Księżyc ma podobny ruch i zawsze pokazuje Ziemię tę samą twarz, jak Pluton i jego satelita Charon..
Sprzężenie pływowe jest odpowiedzialne za ekstremalne temperatury Merkurego, wraz z rzadką atmosferą planety.
Twarz Merkurego wystawiona na działanie Słońca ma wysokie temperatury, ale nie jest to najgorętsza planeta w Układzie Słonecznym, nawet jeśli znajduje się najbliżej króla słońca. To rozróżnienie dotyczy Wenus, której powierzchnia jest pokryta gęstą warstwą chmur, które zatrzymują ciepło wewnątrz..
Pod względem wielkości, masy i składu chemicznego Wenus jest bardzo podobna do Ziemi, jednak jej gęsta atmosfera zapobiega ucieczce ciepła. To słynny efekt cieplarniany, który odpowiada za temperaturę powierzchni Wenus sięgającą 400 ºC, bliską temperaturze topnienia ołowiu.
Atmosfera Wenus składa się głównie z dwutlenku węgla i śladowych ilości innych gazów, takich jak tlen. Ciśnienie atmosferyczne jest około 100 razy wyższe niż ciśnienie ziemskie, a rozkład szybkich wiatrów jest niezwykle złożony..
Kolejnym szczegółem niezwykłej atmosfery Wenus jest jej obrót wokół planety, który zajmuje około 4 ziemskich dni. Zwróć uwagę, że obrót samej planety jest niezwykle powolny: dzień wenusjański trwa 243 dni ziemskie.
Na Wenus występuje dużo deuteru, izotopu wodoru, który jest spowodowany brakiem ochronnej warstwy ozonowej przed promieniami ultrafioletowymi pochodzącymi ze Słońca. Obecnie nie ma dowodów na występowanie wody, jednak tak dużo deuteru wskazuje, że Wenus może mieć go w przeszłość.
Jeśli chodzi o powierzchnię jako taką, mapy radarowe pokazują ukształtowanie terenu, takie jak góry, równiny i kratery, w których występuje dużo bazaltu..
Wulkanizm jest charakterystyczny dla Wenus, podobnie jak powolna rotacja wsteczna. Tylko Wenus i Uran obracają się w kierunku przeciwnym do innych planet.
Hipoteza jest taka, że jest to spowodowane kolizją z innym ciałem niebieskim w przeszłości, ale inną możliwością jest to, że pływy atmosferyczne powodowane przez Słońce powoli modyfikują rotację. Prawdopodobnie obie przyczyny w równym stopniu przyczyniły się do ruchu, jaki ma obecnie planeta.
Trzecia planeta w pobliżu Słońca jest jedyną, na której żyje, przynajmniej o ile wiemy.
Ziemia znajduje się w idealnej odległości do rozmnażania się życia, a także ma ochronną warstwę ozonową, dużą ilość wody w stanie ciekłym (do 75% powierzchni jest pokryta tym pierwiastkiem) oraz własne, intensywne pole magnetyczne. Jego rotacja jest również najszybsza z czterech skalistych planet..
Atmosfera ziemska składa się z azotu i tlenu oraz śladowych ilości innych gazów. Jest rozwarstwiony, ale jego granice nie są określone: stopniowo zmniejsza się, aż do zaniku.
Inną ważną cechą Ziemi jest to, że ma ona tektonikę płyt, dlatego jej powierzchnia podlega ciągłym zmianom (oczywiście w czasach geologicznych). W związku z tym ślady kraterów, które są liczne na innych planetach Układu Słonecznego, zostały już usunięte..
Zapewnia to Ziemi różnorodne warunki środowiskowe: góry, równiny i pustynie, a także obfitość wody, zarówno w rozległych oceanach, jak i słodkiej wodzie na powierzchni i pod ziemią..
Wraz z Księżycem, jego naturalnym satelitą, tworzy niezwykły duet. Rozmiar naszego satelity jest stosunkowo duży w porównaniu do Ziemi i ma na to znaczący wpływ..
Po pierwsze, Księżyc jest odpowiedzialny za pływy, które wywierają potężny wpływ na życie na Ziemi. Księżyc obraca się synchronicznie z naszą planetą: jego okresy obrotu i translacji wokół Ziemi są takie same, dlatego zawsze pokazuje nam tę samą twarz.
Mars jest nieco mniejszy niż Ziemia i Wenus, ale większy niż Merkury. Jego gęstość powierzchniowa jest również nieco niższa. Bardzo podobny do Ziemi, ciekawi zawsze wierzyli, że dostrzegają oznaki inteligentnego życia w czerwonawej gwieździe.
Na przykład od połowy XIX wieku wielu obserwatorów twierdziło, że widziało „kanały”, proste linie przecinające powierzchnię Marsa i przypisywane obecności inteligentnego życia. Stworzono nawet mapy tych rzekomych kanałów.
Jednak obrazy z sondy Mariner pokazały w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku, że powierzchnia Marsa jest pustynią, a kanały nie istniały..
Czerwonawy kolor Marsa wynika z dużej ilości tlenków żelaza na powierzchni. Atmosfera jest rzadka i składa się w 95% z dwutlenku węgla ze śladami innych pierwiastków, takich jak argon. Nie ma pary wodnej ani tlenu. Ten ostatni występuje tworząc związki w skałach.
W przeciwieństwie do Ziemi Mars nie ma własnego pola magnetycznego, więc cząsteczki wiatru słonecznego spadają bezpośrednio na powierzchnię, mało chronioną przez cienką atmosferę..
Jeśli chodzi o orografię, jest ona zróżnicowana i istnieją przesłanki, że planeta miała kiedyś wodę w stanie ciekłym. Jedną z najbardziej godnych uwagi cech jest Mount Olympus, największy jak dotąd znany wulkan w Układzie Słonecznym..
Olimp znacznie przewyższa największe wulkany na Ziemi: jest trzykrotnie wyższy od Mount Everest i 100 razy większy od Mauna Loa, największego wulkanu na Ziemi. Bez aktywności tektonicznej i przy niskiej grawitacji lawa mogłaby się gromadzić, tworząc tak kolosalną strukturę.
Niewątpliwie jest królem planet ze względu na swoje duże rozmiary: ma 11 razy większą średnicę niż Ziemia, a warunki panujące na niej są znacznie bardziej ekstremalne..
Ma bogatą atmosferę, którą niszczy szybki wiatr. Dobrze znana Wielka Czerwona Plama Jowisza to długotrwała burza z wiatrem do 600 km / h.
Jowisz jest w stanie gazowym, dlatego pod atmosferą nie ma stałego podłoża. Dzieje się tak, że atmosfera gęstnieje wraz ze wzrostem głębokości, aż osiągnie punkt, w którym gaz jest skroplony. Stąd jest dość spłaszczony na biegunach ze względu na rotację.
Chociaż większość materii, z której składa się Jowisz, to wodór i hel - podobnie jak Słońce - wewnątrz niego znajduje się jądro ciężkich pierwiastków o wysokiej temperaturze. W rzeczywistości gazowy olbrzym jest źródłem promieniowania podczerwonego, dlatego astronomowie wiedzą, że wnętrze jest znacznie gorętsze niż na zewnątrz..
Jowisz ma również własne pole magnetyczne, 14 razy silniejsze niż ziemskie. Godną uwagi cechą tej planety jest duża liczba jej naturalnych satelitów.
Ze względu na swoje ogromne rozmiary naturalne jest, że grawitacja mogła uchwycić wiele skalistych ciał, które przypadkowo przechodziły przez jego otoczenie. Ale ma również duże księżyce, z których najbardziej godne uwagi są cztery księżyce galilejskie: Io, Europa, Callisto i Ganimedes, przy czym ten ostatni jest największym z księżyców w Układzie Słonecznym..
Te duże księżyce prawdopodobnie powstały w tym samym czasie co Jowisz. Same w sobie są fascynującymi światami, ponieważ występuje w nich między innymi obecność wody, wulkanizm, ekstremalna pogoda i magnetyzm..
Niewątpliwie to, co najbardziej zwraca uwagę Saturna, to złożony układ pierścieni, odkryty przez Galileusza w 1609 r. Należy również zauważyć, że Christian Huygens jako pierwszy zrealizował strukturę pierścieniową kilka lat później, w 1659 r. Z pewnością teleskop Galileusza to zrobił. nie ma wystarczającej rozdzielczości.
Miliony cząstek lodu tworzą pierścienie Saturna, być może pozostałości starożytnych księżyców i komet, które uderzyły w planetę - Saturn ma prawie tyle samo co Jowisz-.
Niektóre satelity Saturna, tzw satelity pasterskie, są odpowiedzialni za utrzymanie swobodnej orbity i ograniczanie pierścieni w ściśle określonych regionach planetarnej płaszczyzny równikowej. Równik planety jest dość wyraźny, będąc bardzo spłaszczoną sferoidą ze względu na niską gęstość i ruch obrotowy..
Saturn jest tak lekki, że mógłby unosić się w hipotetycznym oceanie wystarczająco dużym, aby go pomieścić. Innym powodem deformacji planety jest to, że rotacja nie jest stała, ale zależy od szerokości geograficznej i innych interakcji z jej satelitami..
Jeśli chodzi o strukturę wewnętrzną, dane zebrane przez misje Voyager, Cassini i Ulysses zapewniają, że jest on dość podobny do Jowisza, to znaczy płaszcz gazowy i rdzeń z bardzo gorących ciężkich pierwiastków..
Temperatura i ciśnienie umożliwiają formowanie się metalicznego ciekłego wodoru, dlatego planeta ma własne pole magnetyczne.
Na powierzchni pogoda jest ekstremalna: burze obfitują, chociaż nie są tak trwałe, jak w przypadku sąsiedniego Jowisza.
Został odkryty przez Williama Herschela w 1781 roku, który opisał go jako małą niebiesko-zieloną kropkę na swoim teleskopie. Początkowo myślał, że to kometa, ale wkrótce potem on i inni astronomowie zdali sobie sprawę, że jest to planeta, podobnie jak Saturn i Jowisz..
Ruch Urana jest dość osobliwy, ponieważ jest ruchem wstecznym, podobnie jak Wenus. Dodatkowo oś obrotu jest bardzo nachylona w stosunku do płaszczyzny orbity: 97,9º, więc praktycznie obraca się na boki.
Tak więc pory roku na planecie - ujawnione na zdjęciach z sondy Voyager - są dość ekstremalne, a zimy trwają 21 lat..
Niebiesko-zielony kolor Urana wynika z zawartości metanu w jego atmosferze, znacznie chłodniejszej niż na Saturnie czy Jowiszu. Ale niewiele wiadomo o jego wewnętrznej strukturze. Zarówno Uran, jak i Neptun są uważane za światy lodowe, a raczej światy gazowe lub quasi-płynne..
Chociaż Uran nie wytwarza metalicznego wodoru ze względu na mniejszą masę i ciśnienie wewnątrz, ma intensywne pole magnetyczne, mniej więcej porównywalne z ziemskim..
Uran ma swój własny układ pierścieni, chociaż nie jest tak wspaniały jak Saturn. Są bardzo słabe i dlatego niełatwo je zobaczyć z Ziemi. Zostały odkryte w 1977 roku, dzięki czasowemu zakryciu planety przez gwiazdę, co pozwoliło astronomom po raz pierwszy zobaczyć jej strukturę..
Podobnie jak wszystkie planety zewnętrzne, Uran ma wiele księżyców. Najważniejsze z nich to Oberon, Titania, Umbriel, Ariel i Miranda, imiona zaczerpnięte z dzieł Aleksandra Pope'a i Williama Szekspira. Na tych księżycach wykryto zamarzniętą wodę.
Na obrzeżach Układu Słonecznego znajduje się Neptun, planeta najbardziej oddalona od Słońca. Została odkryta z powodu niewyjaśnionych zakłóceń grawitacyjnych, które sugerowały istnienie dużego, jeszcze nie odkrytego obiektu.
Obliczenia francuskiego astronoma Urbaina Jeana Leverriera ostatecznie doprowadziły do odkrycia Neptuna w 1846 roku, chociaż Galileusz już widział go swoim teleskopem, uważając go za gwiazdę..
Widziany z Ziemi Neptun jest małą niebiesko-zieloną kropką i do niedawna bardzo niewiele wiedziano o jego budowie. Misja Voyager dostarczyła nowych danych pod koniec lat 80.
Obrazy pokazały powierzchnię z oznakami silnych burz i szybkich wiatrów, w tym dużą plamę podobną do tej na Jowiszu: Wielką Ciemną Plamę..
Neptun ma atmosferę bogatą w metan, a także słaby układ pierścieni, podobny do tego na Uranie. Jego wewnętrzna struktura składa się ze skorupy lodowej pokrywającej metaliczne jądro i posiadającej własny magnetyzm..
Jeśli chodzi o księżyce, do tej pory odkryto około 15 księżyców, ale może być kilka innych, ponieważ planeta jest bardzo odległa i najmniej zbadana. Triton i Nereid są głównymi z nich, z Trytonem na orbicie wstecznej i posiadającym cienką atmosferę azotową..
Słońce i duże planety są największymi członkami Układu Słonecznego, ale są też inne obiekty, mniejsze, ale równie fascynujące.
Mówimy o planetach karłowatych, księżycach lub satelitach głównych planet, kometach, asteroidach i meteoroidach. Każdy ma niezwykle ciekawe osobliwości.
W pasie asteroid między Marsem a Jowiszem oraz poza orbitą Neptuna, w pasie Kuipera, znajduje się wiele obiektów, które według kryteriów astronomicznych nie należą do kategorii planet.
Najważniejsze z nich to:
- Ceres w pasie asteroid.
- Pluton, który wcześniej był uważany za dziewiątą co do wielkości planetę.
- Eris, odkryta w 2003 roku i większa od Plutona i dalej od Słońca.
- Makemake, w pasie Kuipera i mniej więcej połowa wielkości Plutona.
- Haumea, również w pasie Kuipera. Ma wyraźnie elipsoidalny kształt i ma pierścienie.
Kryterium odróżniającym je od większych planet jest zarówno rozmiar, jak i przyciąganie grawitacyjne, które mają, związane z ich masą. Aby zostać uznanym za planetę, obiekt musi obracać się wokół Słońca, a także być mniej lub bardziej kulisty.
A jego grawitacja musi być wystarczająco wysoka, aby wchłonąć inne mniejsze ciała wokół niego, jako satelity lub jako część planety..
Ponieważ przynajmniej kryterium grawitacyjne nie jest spełnione dla Ceres, Plutona i Eris, powstała dla nich ta nowa kategoria, do której Pluton trafił w 2006 roku. W odległym pasie Kuipera jest możliwe, że takich planet karłowatych jest więcej, wciąż nie wykryty.
Jak widzieliśmy, główne planety, a nawet Pluton, mają satelity, które krążą wokół nich. Istnieje ponad sto planet należących do głównych planet, prawie wszystkie z nich są rozmieszczone na planetach zewnętrznych i trzy należące do planet wewnętrznych: Księżyc z Ziemi oraz Fobos i Deimos z Marsa..
Do odkrycia może być jeszcze więcej księżyców, zwłaszcza na planetach najbardziej oddalonych od Słońca, takich jak Neptun i inne lodowe olbrzymy..
Ich kształty są zróżnicowane, niektóre są sferoidalne, a inne dość nieregularne. Największe z nich prawdopodobnie powstały obok planety macierzystej, ale inne można było uchwycić grawitacją. Istnieją nawet tymczasowe księżyce, które z jakiegoś powodu są przechwytywane przez planetę, ale są uwalniane w tym samym czasie..
Inne ciała, oprócz głównych planet, również mają księżyce. Szacuje się, że do tej pory istnieje około 400 naturalnych satelitów wszelkiego rodzaju.
Komety to szczątki chmury materii, która dała początek Układowi Słonecznemu. Zbudowane są z lodu, skał i pyłu i obecnie znajdują się na obrzeżach Układu Słonecznego, chociaż od czasu do czasu zbliżają się do Słońca.
Istnieją trzy regiony bardzo daleko od Słońca, ale nadal należą do Układu Słonecznego Astronomowie uważają, że żyją tam wszystkie komety: pas Kuipera, chmura Oorta i rozproszony dysk.
Asteroidy to skaliste ciała mniejsze niż planeta karłowata lub satelita. Prawie wszystkie znajdują się w pasie asteroid, który wyznacza granicę planet skalistych i gazowych..
Ze swojej strony centaury otrzymują tę nazwę, ponieważ mają wspólne cechy asteroid i komet, podobnie jak mitologiczne istoty o tej samej nazwie: pół ludzie i pół konie..
Odkryte w 1977 roku, nie zostały jeszcze odpowiednio sfotografowane, ale wiadomo, że występują obficie między orbitami Jowisza i Neptuna..
Wreszcie meteoroid to fragment większego obiektu, takiego jak te opisane do tej pory. Mogą być tak małe jak pyłki materii - nie są tak małe jak ziarenko pyłu - mają około 100 mikronów lub nawet 50 km średnicy..
-Szacowany wiek: 4,6 miliarda lat.
-Kształt: dysk
-Lokalizacja: ramię Oriona w Drodze Mlecznej.
-Rozbudowa: jest względna, można ją uznać za około 10 000 jednostek astronomicznych *, aż do środka obłoku Oorta.
-Rodzaje planet: naziemna (kamienista) i jowiszowa (gazowa i lodowata)
-Inne obiekty: satelity, planety karłowate, asteroidy.
* Jedna jednostka astronomiczna to 150 milionów kilometrów.
Obecnie większość naukowców uważa, że początek Układu Słonecznego tkwi w pozostałościach jednej lub więcej supernowych, z których powstała gigantyczna mgławica kosmicznego gazu i pyłu..
Grawitacja była odpowiedzialna za aglomerację i zapadanie się materii, która w ten sposób zaczęła się coraz szybciej obracać i tworzyć dysk, w środku którego powstało Słońce. Proces ten nazywa się akrecją..
Wokół Słońca pozostał dysk pozostałej materii, z którego z czasem wyłoniły się planety i inne elementy Układu Słonecznego..
Na podstawie obserwacji formowania się układów gwiazd w naszej galaktyce Drogi Mlecznej oraz symulacji komputerowych naukowcy mają dowody na to, że takie procesy są stosunkowo powszechne. Nowo utworzone gwiazdy często mają wokół siebie te dyski materii..
Teoria ta dość dobrze wyjaśnia większość ustaleń dotyczących naszego Układu Słonecznego, będącego pojedynczym centralnym układem gwiazd. Jednak nie wyjaśniałoby to w pełni powstawania planet w układach podwójnych. I są, ponieważ szacuje się, że 50% egzoplanet należy do układów z dwiema gwiazdami, które są bardzo powszechne w galaktyce..
Jeszcze bez komentarzy