Plik zespół konstytucyjny o zespół 3 „A” jest chorobą charakteryzującą się trzema składnikami: osłabieniem, anoreksją i utratą masy ciała lub znaczną utratą masy ciała, która jest mimowolna. Zespołowi temu nie mogą towarzyszyć żadne objawy ani oznaki, które kierują diagnozą cierpienia związanego z chorobą określonego organu lub układu.
Zespół konstytucyjny stanowi wyzwanie kliniczne dla profesjonalistów, ponieważ może być trudny do zdiagnozowania i wymaga dokładnej oceny, aby go wykryć. Ponadto może mieć wiele przyczyn, które są bardzo zróżnicowane.
Zespół konstytucyjny może mieć różne stopnie nasilenia, przy czym najwyższym nasileniem jest kacheksja, która charakteryzuje się znaczną utratą masy ciała, zmęczeniem, zanikiem mięśni i niedożywieniem; i czasami wiąże się z rozwojem raka.
Z drugiej strony jest to stan, który może wystąpić w każdym wieku; chociaż występuje częściej w podeszłym wieku, ponieważ na tych etapach zwykle występuje brak apetytu i osłabienie.
W literaturze istnieją różne koncepcje definiujące ten stan, takie jak zespół ogólny, zespół ogólnej afektacji, zespół kacheksja-anoreksja-astenia, zespół wyniszczenia itp..
Indeks artykułów
Oznacza brak energii lub słabość fizyczną i psychiczną do wykonywania codziennych czynności, które wcześniej były wykonywane normalnie i jest najmniej oczywistym przejawem tego zespołu..
Około 25% pacjentów zgłaszających się na konsultację deklaruje zmęczenie lub osłabienie, choć nie oznacza to, że wystąpi u nich ten zespół.
Jeśli pojawia się w izolacji, bez innych objawów, może być nawet funkcjonalny, ponieważ daje naszemu organizmowi sygnał do odpoczynku w obliczu długich okresów stresu. Jednak w tym zespole towarzyszą mu inne objawy, więc stanowi problem wymagający leczenia.
Astenia organiczna i czynnościowa różnią się tym, że mają różne przyczyny, czas trwania (dłużej funkcjonalny), zmienny przebieg, odporność na wysiłek fizyczny i inne objawy (w funkcjonalnym wydaje się nieprecyzyjny, mało ograniczony).
W takiej sytuacji profesjonalista najpierw spróbuje wykluczyć możliwe przyczyny organiczne.
W tym przypadku definiuje się go jako znaczny brak apetytu nie spowodowany innymi problemami, takimi jak problemy związane z jamą ustną, utratą zębów czy brakiem węchu. Oznacza to, że sprawdza się, czy jest to spowodowane innymi określonymi przyczynami.
Według Suárez-Ortega i wsp. (2013) kończy się rozwojem wielu procesów i zwykle stopniowo kończy się kacheksją (poważnym niedożywieniem) lub nawet śmiercią. Ponieważ nasz organizm potrzebuje składników odżywczych, aby przetrwać.
Aby dowiedzieć się, czy dana osoba osiągnęła stan wyniszczenia, stosuje się następujące kryteria:
Brak apetytu wiąże się z kolejnym składnikiem, czyli utratą masy ciała lub utratą wagi.
Polega na mimowolnej utracie wagi, głównie tkanki tłuszczowej. Zaczyna się to uważać za poważne, gdy 2% masy ciała traci się w sposób dobrowolny w ciągu miesiąca, w ciągu 3 miesięcy ponad 5%, a za 6 miesięcy ponad 10%.
Ta utrata wagi może się wiązać, jak powiedzieliśmy, z poprzednim punktem (brak głodu), problemami z układem pokarmowym, słabym wchłanianiem składników odżywczych, sitofobią lub lękiem przed jedzeniem lub demencją. Jeśli utrzymuje się pomimo zwiększonego spożycia kalorii, może to być spowodowane cukrzycą, nadczynnością tarczycy lub biegunką.
W przypadku raka utrata masy ciała może być spowodowana wieloczynnikowymi przyczynami: guzami przewodu pokarmowego, które uciskają narządy, aktywacją czynników martwicy lub skutkami ubocznymi innych metod leczenia.
W zespole konstytucyjnym ważne jest, aby wiedzieć, że utrata ta nie jest spowodowana okresem dobrowolnej diety, stosowania leków moczopędnych lub innych chorób. Aby obliczyć utratę wagi, stosuje się następujący wzór (Brea Feijoo, 2011):
Procent utraconej masy ciała = zwykła waga - aktualna waga x 100 / zwykła waga
Typowa klasyfikacja składa się z:
- Całkowity zespół konstytucyjny: przedstawia 3 komponenty wyjaśnione powyżej.
- Niekompletny zespół konstytucyjny: utracie wagi, która jest istotnym objawem, towarzyszy albo tylko osłabienie, albo tylko anoreksja.
Główne przyczyny to:
Zespół ten jest często spowodowany chorobami przewodu pokarmowego, takimi jak zapalenie jelit, wrzody, celiakia, problemy z połykaniem, zapalenie trzustki itp. Lub jest z nimi związany. Może być również związany z chorobami układu hormonalnego, takimi jak nadczynność lub niedoczynność tarczycy, cukrzyca lub, w rzadszych przypadkach, guz chromochłonny lub nadczynność przytarczyc..
Z drugiej strony może wynikać z infekcji, takich jak gruźlica, fungemia, pasożyty, HIV itp. Lub być związane z chorobami tkanki łącznej, płuc lub nerek. W tym ostatnim przypadku utrata masy ciała związana z hemodializą jest sytuacją, która powoduje największą chorobowość i śmiertelność.
Zmiany sercowo-naczyniowe mogą być częścią etiologii zespołu konstytucyjnego, powodując utratę wagi z wielu powodów, takich jak hiperkatabolizm (bardzo szybka degradacja lub synteza białek) lub brak apetytu.
Wielokrotnie wiąże się z niedokrwieniem krezki (powodującym brak dopływu krwi do jelita cienkiego). Z drugiej strony kacheksja jest powiązana z ciężką niewydolnością serca.
Co ciekawe, u osoby przyjmującej wiele leków może również rozwinąć się ten zespół, powodujący głównie utratę wagi u osób starszych..
Zespół konstytucyjny może być spowodowany przez guzy (około 25% chorych) lub nowotwory, które polegają na rozwoju nowej tkanki w jakiejś części ciała i mogą być złośliwe lub łagodne.
U 50% pacjentów z guzami po zdiagnozowaniu pojawiają się przerzuty. Najczęstsze to układ pokarmowy, następnie moczowo-płciowy, a następnie onkohematologiczny.
Pogorszenie neurologiczne stopniowo prowadzi do dysfunkcji trzewnej, a tym samym do zmniejszenia spożycia pokarmu. Najczęściej związanymi z zespołem są udar, demencja, stwardnienie rozsiane lub choroba Parkinsona.
Co zaskakujące, zaburzenia psychiczne mogą również stanowić przyczynę zespołu konstytucyjnego. Na przykład depresja może prowadzić do tego stanu u 1 na 5 dotkniętych nią osób. Głównie te zaburzenia obejmują zaburzenia odżywiania, demencję lub zaburzenia somatyzacyjne.
Należy pamiętać, że w mniej uprzywilejowanych regionach świata, zwłaszcza osoby starsze, może wystąpić ten syndrom z powodu braku dostępu do odpowiedniej żywności..
W badaniu Hernándeza Hernándeza, Matorrasa Galána, Riancho Morala i Gonzáleza-Macíasa (2002) podkreślają znaczenie badania etiologii tego zespołu. Przeanalizowano 328 pacjentów z zespołem konstytucyjnym i uporządkowano ich etiologię według częstości, od większej do rzadszej: nowotwory złośliwe, zaburzenia psychiatryczne i choroby organiczne przewodu pokarmowego..
Aby to zdiagnozować, muszą zostać spełnione kryteria, które wcześniej ujawniliśmy, klasyfikując jako kompletny lub niekompletny typ.
Gdy specjalista upewni się, że spełnia te kryteria diagnostyczne, pacjent zostanie zapytany o jego historię osobistą (choroby, zawód, mieszkanie ...) i rodzinę (jeśli w przeszłości były inne choroby, nowotwory lub zaburzenia psychiczne)..
Dane zostaną pozyskane na temat aktywności fizycznej, czy prowadzisz siedzący lub aktywny tryb życia, jak się odżywiasz, czy zażywasz narkotyki. Aby poznać nasilenie objawów, czas ich trwania i sposób, w jaki wpływa to na życie osoby, zostanie zakwestionowane.
Jeśli chodzi o badanie przedmiotowe, zwykle wykonuje się badanie krwi, moczu, podstawowe badanie biochemiczne, sprawdzenie ukrytej krwi w stolcu oraz USG jamy brzusznej..
Jeżeli postawienie określonej diagnozy nawet po wyczerpującym badaniu nie było możliwe, można postawić diagnozę zespołu konstytucyjnego niewiadomego pochodzenia (po minimum 3 tygodniach studiów stacjonarnych). Zaleca się przeprowadzanie obserwacji co dwa miesiące na początku, a później co sześć (Rodríguez Rostan, 2015).
Według Suárez-Ortega i wsp. (2013) w Szpitalu Universitario de Gran Canaria „Doctor Negrín” występuje duża częstość występowania zespołu konstytucyjnego (około 20%).
Z drugiej strony w badaniu Hernándeza Hernándeza, Matorrasa Galána, Riancho Morala i Gonzáleza-Macíasa (2002) przeanalizowali pacjentów z tym zespołem i stwierdzili, że 52% pacjentów stanowili mężczyźni, a 48% kobiety. Średni wiek pacjentów wynosił 65,4 lat, chociaż wiek wahał się od 15 do 97 lat.
Ponadto u 44% osób dotkniętych chorobą stwierdzono co najmniej jedną chorobę współistniejącą, a u 24% więcej niż jedną chorobę towarzyszącą.
Oczywiście leczenie zespołu konstytucyjnego jest zindywidualizowane, to znaczy w pełni dostosowane do objawów i problemów, które przedstawia każdy pacjent..
W tym celu oprócz uwzględnienia objawów, etiologii, fazy choroby, istniejących możliwości terapeutycznych, wpływu problemu na funkcjonowanie człowieka itp..
Najlepszym sposobem rozwiązania tego syndromu konstytucyjnego jest interdyscyplinarna interwencja z udziałem kilku specjalistów: lekarzy, pielęgniarek, dietetyków, terapeutów zajęciowych, fizjoterapeutów, psychiatrów itp..
Przede wszystkim kładzie nacisk na zmianę odżywiania pacjenta pod okiem specjalisty. Uważa się, że osoba dotknięta chorobą zwiększa ilość spożywanych kalorii poprzez dietę hiperkaloryczną dostosowaną do jej preferencji i potrzeb, unikając ograniczeń żywieniowych. W niektórych przypadkach może być wskazane przyjmowanie suplementów diety.
Ogólnie w tym zespole mogą być przydatne niektóre leki, takie jak octan megestrolu lub małe dawki kortykosteroidów (takich jak deksametazon lub prednizon), które służą do złagodzenia objawów anoreksji i utraty energii (astenia). Inne stosowane leki to cyproheptadyna i metoklopramid..
Ponieważ jednak ten zespół może być tak zmienny u każdej osoby, ryzyko i korzyści wynikające z przyjmowania tych leków należy oceniać indywidualnie, ponieważ mogą one mieć niekorzystne skutki, takie jak nadciśnienie, bezsenność, niewydolność nadnerczy, zaburzenia żołądkowo-jelitowe itp..
Ważne jest również, aby jeśli wystąpiły komplikacje, które wywołały chorobę, działają na nie. Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, co spowodowało syndrom, bo na tym się skupi leczenie: czy występuje nadczynność tarczycy, nowotwory, choroby neurologiczne, problemy żołądkowo-jelitowe itp. Zostanie stworzone specjalne leczenie, które będzie działać na tę przyczynę.
Jeszcze bez komentarzy