Staphylococcus saprophyticus Jest to bakteria należąca do grupy Staphylococcus nazywanej koagulazo-ujemną. Jest to mikroorganizm o znaczeniu klinicznym, ponieważ wywołuje infekcje dróg moczowych głównie u młodych kobiet w ciąży lub aktywnych seksualnie..
Podczas gdy inne gronkowce koagulazo-ujemne mogą powodować zakażenia szpitalne u hospitalizowanych pacjentów z obniżoną odpornością, Staphylococcus saprophyticus dotyka głównie zdrowych kobiet w społeczności. Ponadto jest to druga najczęstsza przyczyna zapalenia pęcherza moczowego po Escherichia coli.
Chociaż na ogół występuje w mniej niż 100 000 jednostek tworzących kolonie na mililitr moczu (CFU / ml), jest stale wykrywany w próbkach seryjnych. Dlatego tak się mówi S. saprophyticus jest dobrze udokumentowanym patogenem.
Częstość występowania infekcji dróg moczowych S. saprophyticus różni się znacznie między różnymi populacjami pacjentów i różnymi obszarami geograficznymi. Zwykle wiąże się to z nawracającymi infekcjami i kamieniami nerkowymi.
Indeks artykułów
Staphylococcus saprophyticus jest fakultatywnym beztlenowym mikroorganizmem zasiedlającym przewód pokarmowy człowieka, gdzie najczęściej kolonizacją jest odbytnica, następnie cewka moczowa, mocz i szyjka macicy.
Zasiedla również przewód pokarmowy świń i kur. Mogą być przenoszone na ludzi poprzez ich spożycie.
Osoby skolonizowane tym mikroorganizmem niekoniecznie będą cierpieć z powodu infekcji tą bakterią..
Z drugiej strony, Staphylococcus saprophyticus różni się od innych gronkowców koagulazo-ujemnych tym, że jest prawie zawsze wrażliwy na większość antybiotyków stosowanych w zakażeniach dróg moczowych, z wyjątkiem kwasu nalidyksowego i fosfomycyny.
Jednak większość szczepów jest oporna na penicylinę, a niektóre na inne beta-laktamy. Stwierdzono szczepy oporne na erytromycynę, klindamycynę, chloramfenikol i lewofloksacynę.
Oporność na te antybiotyki występuje głównie poprzez dwa mechanizmy: aktywne pompy wydalające antybiotyk i modyfikację miejsca wiązania antybiotyku z rybosomem bakteryjnym poprzez metylację.
Wśród cech biochemicznych wyróżniających się w tym drobnoustroju są:
-Wykazuje negatywną reakcję na następujące testy: koagulaza, dekarboksylacja ornityny, redukcja azotynów do azotynów i fermentacja ksylozy.
-Dając pozytywne wyniki w testach: mocznika, katalazy, fermentacji maltozy i sacharozy.
-Niektóre testy mogą dawać różne wyniki, takie jak fermentacja laktozy i mannitolu oraz wrażliwość na bacytracynę, która może być wrażliwa lub oporna.
-Podobnie jest wrażliwa na polimyksynę B i odporna na nowobiocynę..
Staphylococcus koagulazo-ujemny, w tym Staphylococcus saprophyticus, są morfologicznie podobne do S. aureus i mogą mieć wiele wspólnych cech zjadliwości.
Są to ziarniaki Gram-dodatnie, które są ułożone w klastry. Nie są ruchliwe, nie tworzą zarodników i nie są hemolityczne.
Domena: Bakterie.
Gromada: Firmicutes.
Klasa: Cocci.
Zamówienie: Bacillales.
Rodzina: Staphylococcaceae.
Rodzaj Staphylococcus.
Gatunek: saprophyticus.
Głównym czynnikiem zjadliwości tej bakterii jest jej zdolność do specyficznego przylegania do komórek moczowodu, cewki moczowej i okołocewkowej w większej liczbie niż inne gronkowce..
Tropizm wyznaczonych komórek jest tak duży, że nie przylegają one do innych typów komórek. Ten tropizm dla komórek nabłonka moczowego może częściowo wyjaśniać wysoką częstotliwość infekcji dróg moczowych wywoływanych przez ten mikroorganizm..
Enzym ureaza jest z kolei ważnym czynnikiem zjadliwości dla innych patogenów układu moczowo-płciowego, takich jak Proteus sp Y Corynebacterium urealyticum, gdzie S. saprophyticus nie jest daleko w tyle i jest również w stanie go wyprodukować.
Ureaza jest czynnikiem determinującym w inwazji tkanki pęcherza w zwierzęcych modelach zakażenia dróg moczowych.
Zostało to udowodnione S. saprophyticus musi znajdować się w obecności moczu i ureazy, aby uzyskać większą zdolność do wytwarzania macierzy zewnątrzkomórkowej, to znaczy do tworzenia biofilmu.
To wyjaśnia nawracające infekcje dróg moczowych i wielokrotnie niepowodzenia terapeutyczne, ponieważ bakteria, tworząc biofilmy, jest bardziej odporna na obecność antybiotyku..
To białko jest związane z powierzchnią bakterii. Nazywa się Ssp (dla S. saprophyticus białko powierzchniowe). Uważa się, że białko to uczestniczy w początkowych interakcjach z komórkami moczowodu i oczywiście w ich przyleganiu..
Występuje na powierzchni bakterii, ale jego rola w zjadliwości mikroorganizmu jest nieznana..
Niektóre szczepy wykazują tę cechę i wydaje się, że sprzyja ona początkowemu przyleganiu do komórek moczowodów..
Uważa się, że bramą do dróg moczowych młodych kobiet jest stosunek płciowy, podczas którego bakterie mogą przedostawać się z pochwy do tkanki moczowej..
Inne czynniki ryzyka to m.in .: stosowanie cewników moczowych, ciąża, łagodny przerost gruczołu krokowego..
U pacjentów z infekcjami dróg moczowych zwykle występują bolesne oddawanie moczu, ropomocz i krwiomocz z bólem nadłonowym. U pacjentów z odmiedniczkowym zapaleniem nerek może wystąpić gorączka, dreszcze, tachykardia i ból pleców.
Infekcje górnych dróg moczowych (odmiedniczkowe zapalenie nerek) mogą wystąpić u 41% do 86% pacjentów, a czasami bakteriemię można zaobserwować w S. saprophyticus jako powikłanie infekcji górnych dróg moczowych.
Z drugiej strony ten mikroorganizm był zaangażowany w zapalenie cewki moczowej u mężczyzn i kobiet (ostry zespół cewki moczowej), infekcje dróg moczowych wywołane przez cewniki..
Stwierdzono również w przypadkach zapalenia gruczołu krokowego, zapalenia najądrzy, bakteriemii, posocznicy, zapalenia wsierdzia i wnętrza gałki ocznej
Podobnie, został on wyizolowany z infekcji dróg moczowych u dzieci i młodzieży obojga płci przy braku nieprawidłowości strukturalnych układu moczowego..
Zgłaszano również przypadki bakteriemii i posocznicy po podaniu pozajelitowym zanieczyszczonym tym drobnoustrojem suplementów diety..
Gatunek ten jest odporny na działanie nowobiocyny S. cohnii, S. lentus, S. sciuri Y S. xylosus. Ale te ostatnie 4 gatunki rzadko są izolowane od pacjentów.
Aby dowiedzieć się, czy szczep jest odporny czy wrażliwy, stosuje się technikę Kirby i Bauera. Obejmuje to równomierne zaszczepienie płytki agarowej Müellera Hintona wacikiem nasączonym 0,5% zawiesiną bakterii McFarland..
Następnie odstawia się na kilka minut i umieszcza krążek z 5 µg nowobiocyny. Inkubować przez 24 godziny w 37 ° C. Strefa zahamowania ≤16 mm wskazuje na opór. Zobacz zdjęcie we wstępie.
Istnieją metody półautomatyczne, które pomagają w identyfikacji drobnoustroju, wśród nich jest system API STAPH-IDENT. Ten system jest całkiem niezły i ma wiele korelacji z konwencjonalną identyfikacją.
Kotrimoksazol jest doskonałą opcją w leczeniu zapalenia pęcherza wywołanego przez ten drobnoustrój, ze względu na swoje właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne, a także tolerancję i wysokie stężenie moczu..
Inną opcją może być amoksycylina, kwas klawulanowy, nitrofurantoina, aw skomplikowanych przypadkach trimetoprim-sulfametoksazol..
W infekcjach cewników przydatna jest wankomycyna lub linezolid..
Jeszcze bez komentarzy