Plik tajga lub las borealny to formacja roślinna drzew z rzędu Coniferae, która rozwija się na półkuli północnej. Ta formacja roślinna zajmuje 11% wyłonionych ziem planety.
Pas tajgi lub lasu borealnego jest prawie ciągły, przerywany jedynie przez Ocean Atlantycki i Cieśninę Beringa. Na niektórych odcinkach obejmuje od 1000 do 2000 km szerokości z północy na południe. Północną granicą tego pasa jest tundra, a na południu lasy mieszane lub prerie. Struktura tajgi jest prosta, na ogół składa się z jednej warstwy drzew o wysokości do 50 m.
W dolnej części lasu (podszyt) jest mało roślin lub nie ma ich wcale, a podłoże porośnięte jest mchami, porostami i paprociami. Typowe gleby to bielicowe, charakteryzujące się kwaśną kwaśną żyznością i niewielką dostępną wilgocią.
Tajga jest największą formacją leśną na świecie i obejmuje Amerykę Północną i Eurazję. W Ameryce Północnej przez Alaskę (USA) i całą północną Kanadę od Jukonu na zachodzie po Zatokę Hudsona na wschodzie. W Eurazji biegnie z północnej Europy, Rosji, przez północny Ural do Azji. Rozciąga się przez Syberię (Rosja) na wschodzie, wyspy Sachalin (Rosja) i północną Japonię.
Indeks artykułów
Tajga stanowi biom, który rozciąga się szerokim pasem na północ od całej masy lądowej półkuli północnej. Jest to najobszerniejszy biom z całego kompleksu Holartic, obejmujący królestwo lub ekostrefę bliskowschodnią (Ameryka Północna) oraz królestwo lub strefa Palearktyki (Eurazja).
Odpowiednikiem tego typu lasu na półkuli południowej są południowe lasy iglaste. Lasy te różnią się składem florystycznym i osiągają znacznie mniejsze rozmiary niż tajga.
Tajga reprezentuje ewolucję roślinności przed równoleżnikowym gradientem w kierunku północnym na półkuli borealnej. W kierunku koła podbiegunowego temperatura spada, podobnie jak opady w postaci śniegu.
W tych warunkach umiarkowany las liściasty złożony z okrytozalążkowych staje się lasem mieszanym, gdy pojawiają się gatunki nagozalążkowe. Dalej na północ większość roślin okrytozalążkowych nie jest przystosowana do wytrzymania tych warunków i większość z nich zanika.
Dlatego w krajobrazie dominuje las złożony z gatunków iglastych (nagonasienne z rzędu Coniferae). Dzieje się tak, ponieważ drzewa iglaste mają adaptacje, które pozwalają im lepiej wytrzymać te trudne warunki..
Ten las to tajga lub las borealny, w którym obfitują jeziora, stawy i bagna, w zagłębieniach pozostawionych przez erozyjne działanie lodowców..
Te adaptacje obejmują liście igiełkowate (w kształcie igieł) lub łuszczące się, które tracą mniej wody przez pocenie. W dużej części ich rozszerzenia są to rośliny zimozielone, czyli utrzymują liście przez cały rok..
Zaletą jest bycie wiecznie zielonymi, ponieważ mogą fotosyntetyzować przez cały rok, a ich ogromny rozmiar pozwala im na magazynowanie wody i składników odżywczych. Jednak na dużych obszarach Syberii gatunki z rodzaju Larix które są drzewami iglastymi liściastymi (liście tracą jesienią).
Dalej na północ warunki stają się tak surowe, że żaden rodzaj drzewa nie jest w stanie się rozwinąć. W tych warunkach tajgę zastępuje tundra złożona głównie z mchów i porostów..
Pożary są czynnikiem wpływającym na ekologię tajgi, a naturalne pożary są określane co 80-90 lat. W tym sensie wysokie korony drzew iglastych i ich gruba kora to adaptacje, które pozwalają im oprzeć się spalaniu..
Tajga to las o bardzo prostej strukturze, składający się z pojedynczej warstwy drzew. Mogą osiągać do 75 m wysokości na południu i od 40 do 50 m na północy..
W większości przypadków nie występuje podszyt właściwy (warstwa krzewów w dolnej części lasu). Chociaż w południowej części tajgi może występować podszyt z Betula middendorffii Y Salix kolymensis (okrytozalążkowe), jak również Pinus pumila.
Dodatkowo podłoże porastają porosty (Cladonia spp., Cetraria spp.) i mchy (Sphagnum spp. i inne gatunki). Podczas gdy dalej na północ podszyt rozwija się na obszarach w pobliżu rzek lub strumieni.
Ze względu na niską temperaturę i wilgotność charakterystyczną glebą jest uboga w składniki odżywcze bielic, głównie w wyniku wiecznej zmarzliny i słabego drenażu. Dostępna jest również niska wilgotność, ponieważ woda jest w większości zamarznięta.
Zimą ziemia zamarza, ale latem topnieje na znacznie większej głębokości niż w tundrze. Dlatego w tajdze mogą rozwijać się korzenie drzew.
Drzewa iglaste generalnie dostarczają mało materii organicznej, a ich żywiczne liście zakwaszają glebę. Niskie temperatury utrudniają działanie czynników rozkładających, takich jak bakterie, grzyby i zwierzęta w glebie.
Z tego powodu na horyzoncie powierzchniowym gromadzi się słabo przetworzona materia organiczna (humus). Duża część gleby to igły (liście iglaste).
Jest to trwale zmarznięta warstwa gleby, choć nie zawsze pokryta jest śniegiem. W przypadku tajgi wieczna zmarzlina występuje w glebach położonych dalej na północ.
Ponadto, w przeciwieństwie do tundry, wieczna zmarzlina w tajdze nie tworzy ciągłej warstwy i znajduje się głębiej.
Tajga tworzy ciągły pas w północnej Ameryce Północnej i Eurazji, z największym obszarem w centralnej i wschodniej Rosji. Należy zauważyć, że lasy borealne występują na obszarach górskich poza pasem tajgi..
Lasy te pochodzą z przyczyn orograficznych, a nie wyłącznie równoleżnikowych, to znaczy powstają w wysokich górach. W nich występują niskie opady w klimacie umiarkowanym, gdzie temperatura spada wraz z wysokością..
Na Alasce tajga rozciąga się od Morza Beringa (na zachodzie) do Gór Richardson na terytorium Jukonu (na wschodzie). Ta formacja roślinności jest ograniczona przez Brooks Range na północy i Alaska Range na południu..
Następnie na południe przez Kanadę, ciągnąc się wzdłuż wybrzeża Pacyfiku do północnej Kalifornii.
Tajga rozciąga się na północnym Jukonie na wysokich płaskowyżach (1000 metrów nad poziomem morza), oddzielonych dolinami, a następnie dalej do wnętrza. Następnie obejmuje duży obszar od północy do skrajnie północno-wschodniej Alberty, północnego Saskatchewan i północno-zachodniej Manitoby..
Następnie biegnie przez większość północnego Quebecu i większość Labradoru do Oceanu Atlantyckiego (wschód).
Obejmuje głównie Norwegię, Szwecję, Finlandię i Rosję, w tym północne i wschodnie zbocza Uralu.
Syberia to jeden z największych niezakłóconych obszarów lasów borealnych lub tajgi na świecie. Rosyjski półwysep Kamczatka, zwany przez Rosjan „Wyspą Iglastą”, stanowi najbardziej wysunięty na wschód przykład syberyjskiej tajgi..
Las tajga lub borealny występuje na wyspach Sachalin (Rosja) oraz w północnej Japonii.
W szerokim pasie podłużnym i równoleżnikowym, który tworzy tajgę, flora jest bardzo zróżnicowana. Chociaż wspólną cechą jest dominacja drzew iglastych, gatunki są różne, a także obecność lub brak niektórych roślin okrytozalążkowych.
Roślinami kwitnącymi są głównie krzewy, chociaż na brzegach rzek występują również obszary podszytu lub drzewa.
Na północnych szerokościach geograficznych tajga może składać się z jednego gatunku drzew iglastych, a jej różnorodność jest na ogół bardzo mała..
Występują różne gatunki Pinaceae, takie jak modrzew (około 13 gatunków z rodzaju Larix). Między nimi Larix cajanderi, L. sibirica Y L. gmelinii na Syberii iw modrzewiu europejskim (Larix decidua).
Są inne gatunki Pinus sibirica, Picea obovata Y Abies sibirica, które są częścią tak zwanej ciemnej tajgi we wschodniej Syberii. W Kanadzie, na północ od Alberty, występują lasy ze świerkiem czarnym (Świerk Mariana), tamarak (Larix laricina) i jodła biała (Picea glauca).
Na Syberii gatunki okrytozalążkowe występują na brzegach rzek, tworząc lasy galeryjne obok drzew iglastych. Wśród gatunków, które je tworzą, jest topola (Populus suaveolens), wierzba (Salix arbutifolia) i brzoza (Betula pendula).
Understory z brzozą karłowatą (Betula sp.), wrzosowate (Ericaceae) i trojeść mleczną (Eriophorum spp.). Inne krzewiaste gatunki podszytu to jeżyna arktyczna (Rubus spp.) i herbatę Labrador (Rhododendron spp.).
Podobnie jak w wielu innych lasach, w tajdze występują rozległe skojarzenia symbiotyczne między grzybami glebowymi a korzeniami drzew. Grzyby ektomikoryzowe rosną wokół korzeni bez penetracji ich komórek.
Istnieje symbioza, gdy korzenie ułatwiają wzrost grzyba, a to zwiększa możliwości drzew w pozyskiwaniu składników odżywczych.
Tajga, czyli las borealny, jest produktem adaptacji roślin do mroźnej i mokrej zimy oraz gorącego i suchego lata. Lata są krótkie (mniej niż 120 dni), z temperaturami powyżej 10ºC. Z kolei zimy są długie, trwające 6 miesięcy lub dłużej.
Klimat tajgi jest zimny i półpustynny, ze średnimi rocznymi temperaturami od -3 ° C do -8 ° C i opadami deszczu wynoszącymi 150-400 mm (w niektórych przypadkach blisko 1000 mm). Jednak warunki różnią się w zależności od ekoregionu w obrębie biomu..
W północnej części tajgi większość opadów przypada na lato, ale szybkość parowania jest niska.
Dni długie występują podczas stosunkowo krótkiego sezonu wegetacyjnego, natomiast zimą dni są krótkie.
Tajga jest zastępowana przez tundrę na obszarach, gdzie maksymalna miesięczna temperatura w żadnym przypadku nie przekracza 10 ° C.
W Jukonie średnia temperatura latem wynosi 11 ºC, a średnia temperatura zimą waha się między -16,5 ºC a -19 ºC. Podczas gdy średnie roczne opady wahają się w granicach 225-400 mm i są nieco wyższe w kierunku północno-wschodnim.
Na wybrzeżu Pacyfiku w Ameryce Północnej temperatury wahają się od 35 ° C latem do -50 ° C zimą.
Przenosząc się do syberyjskiej tajgi napotykamy długie i surowe zimy, ze średnią temperaturą w styczniu wynoszącą około -40 ° C. Na północnym wschodzie, w mieście Wierchojańsk, występują jedne z najzimniejszych temperatur na naszej planecie, dochodzące do -70 ºC.
Następnie są krótkie, ale bardzo ciepłe lata, ze średnią temperaturą w lipcu bliską 15 ºC i dochodzącą nawet do 40 ºC. Roczne opady wahają się od 150-200 mm w środkowej Jakucji do 500-600 mm w górach wschodniej i południowej Jakucji.
Prawdopodobnie najbardziej charakterystycznymi gatunkami są renifery lub karibu (Rangifer tarandus) i niedźwiedzia. Około 15 podgatunków renifera lub karibu i niedźwiedzia brunatnego (Ursos arctos) rozciąga się od Ameryki Północnej po Syberię.
Występują duże zwierzęta roślinożerne, takie jak łosie (Łoś łosia) i karibu (Rangifer tarandus, Podgatunki amerykańskie). Podobnie obecne są wszystkożerne, takie jak niedźwiedzie, co podkreśla czarnego niedźwiedzia (Ursus americanus) lub niedźwiedź brunatny (Ursus arctos).
Z niedźwiedzia brunatnego wyróżniają się podgatunki horribilis, niedźwiedź grizzly i podgatunki middendorffi, niedźwiedź kodiak.
Podobnie istnieją gatunki drapieżników, takie jak wilk (Canis lupus), Rosomak (Gulo gulo), Łasica (Mustela spp.) i norek (Mustela vison). W rzekach występuje wydra (Lontra canadensis) i bobra (Castor canadensis).
Wśród ptaków jest dzwon z czerwoną grzbietem (Clethrionomys gapperi), pardwa (Lagopus lagopus) i szary żuraw (Grus canadensis). Spośród ptaków drapieżnych wyróżnia się rybołów (Pandion haliaetus) i różne gatunki sów (Bubo spp.).
W tym obszarze występuje łoś (Łoś łosia), renifery (Rangifer tarandus, Podgatunek euroazjatycki) i niedźwiedź brunatny (Ursus arctos). Następnie jest ruda wiewiórka (Scurius vulgaris), wiewiórka syberyjska (Eutamias sibiricus) i zająca polarnego (Lepus timidus).
Wśród drapieżników jest ryś (Felis lynx), lis rudy (Vulpes vulpes), łasica syberyjska (Mustela sibirica) i gronostaj (Mustela erminea).
Najczęstszymi ptakami są leszczyna (Getrastes bonasia) i cietrzewie (Tetraus urogallus Y T. parvirostris) i dzięcioła czarnego (Dryocopus martiusWśród sów mamy sowę szarą (Strix nebulosa), sowa (Surnia wyje) i włochatka (Aegolius funereus).
Niewątpliwie leśnictwo było historycznie istotne w tajdze ze względu na jej rozległe lasy iglaste o ogromnych rozmiarach. Dostarczają obfitego surowca, a ich eksploatacja rozszerzyła tundrę na rozległych obszarach Syberii nawet o 40-100 km..
Tajga jest największym źródłem drewna i pulpy na świecie dzięki szeroko zakrojonej wycince opartej na całkowitym cięciu strefowym. Oznacza to, że wszystkie drzewa w dużym kwadrancie są ścięte, co ma poważne konsekwencje ekologiczne.
Szacuje się, że w samej Kanadzie co roku wycina się około 1 miliona hektarów lasów borealnych lub tajgi. Ze swojej strony sytuacja na Syberii nie wygląda inaczej, chociaż nie ma wiarygodnych danych..
Zwłaszcza w regionie Sami (Laponia) tradycyjnym zajęciem jest hodowla reniferów. W przeszłości było to stricte transhumantyczne, gdzie Sami towarzyszyli stadom reniferów podczas ich corocznej migracji.
Region borealny jest bogaty w surowce mineralne i ropę, dlatego ważna jest ich działalność wydobywcza.
W tej dziedzinie wydobycie diamentów, złota i cyny ma duże znaczenie gospodarcze..
W Kanadzie najważniejszymi minerałami są uran, diamenty, nikiel i miedź. Ze swojej strony na Alasce ostatnio zintensyfikowano eksploatację ropy naftowej.
Biorąc pod uwagę obfitość dużych roślinożerców, polowanie jest tradycyjną czynnością w tajdze, zarówno w Ameryce Północnej, jak i w Eurazji..
Ponieważ gleby są na ogół ubogie w składniki odżywcze i kwasy, nie nadają się do rolnictwa. Istnieją jednak pewne uprawy, takie jak kapusta (Brassica oleracea var. Capitata), które mogą szybko rosnąć na otwartych przestrzeniach, osiągając duże rozmiary w krótkim czasie..
Dwa przykłady 29 ekoregionów biomu Tajgi lub Lasu Borealnego zidentyfikowanych przez World Wildlife Foundation (WWF) to:
Jest to zespół czterech parków narodowych i trzech kanadyjskich parków prowincjonalnych położonych w Górach Skalistych. Znajdują się w południowo-zachodniej Kanadzie w prowincjach Alberta i Kolumbia Brytyjska z dużymi obszarami lasów borealnych lub tajgi.
Cztery parki narodowe to Banff, Jasper, Kootenay i Yoho, a prowincjonalne to Hamber, Mount Assiniboine i Mount Robson. Kompleks ten został uznany przez UNESCO w 1984 r. Za Naturalne Dziedzictwo Ludzkości, a jego główną działalnością jest turystyka..
Dominującym gatunkiem iglastym jest sosna Lodgepole (Pinus contorta) i jodła angielska (Picea engelmannii). Występuje również jodła Douglas (Pseudotsuga menziesii), jeden z najwyższych drzew iglastych na świecie (do 75 m).
Wśród roślin okrytonasiennych występujących na niektórych obszarach tych parków jest klon Douglas (Acer glabrum) i wierzby (Salix spp.).
Region ten jest częścią siedliska niedźwiedzi grizzly i czarnych, wilków, kuguarów, rysi i rosomaków. Wśród dużych roślinożerców żyją tu karibu, łosie i różne gatunki jeleni.
Są to dwa graniczne parki narodowe, które razem stanowią jeden z najlepiej zachowanych obszarów tajgi na świecie. Park Narodowy Paanajarvi znajduje się na północ od Rosyjskiej Republiki Karelii, a Park Narodowy Oulanka znajduje się po stronie fińskiej
Sosna syberyjska (Pinus sibirica), Jodła syberyjska (Abies sibirica) i świerk (Picea obovata). Liściaste drzewa iglaste, takie jak modrzew syberyjski (Larix sibirica).
Rośliny okrytozalążkowe z rodzajów Populus (Alamos) i Betula (Brzozy).
Obejmuje zwierzęta roślinożerne, takie jak łosie i renifery; a także niedźwiedzie brunatne, wilki i rysie północne.
Są to obszary dla turystyki, w tym turystyki pieszej, żeglarstwa i wędkarstwa sportowego..
Jeszcze bez komentarzy