Plik teatr neoklasyczny Była to literacka manifestacja XVIII wieku, będąca syntezą ideałów Oświecenia. W związku z tym teatr ten opierał się na zasadach racjonalności, równowagi i harmonii, proponowanych przez dominującą estetykę epoki oświecenia..
Potwierdza się również, że neoklasyczny teatr inspirowany był tradycją grecko-łacińską. W rzeczywistości termin „neoklasyczny” pochodzi od połączenia słów Nowy Y klasyczny, odwołujące się do zainteresowania artystów XVIII-wiecznych odtworzeniem podstaw klasycznej starożytności i dostosowaniem ich do aktualnych potrzeb społecznych, politycznych i kulturowych.
Trzeba dodać, że Oświecenie było nurtem epistemologicznym skupionym na rozumu, dlatego dążyło do racjonalizacji nie tylko wiedzy ludzkiej, ale wszystkich aspektów życia..
Dla niektórych historyków światła myśl zastąpiła religię jako formę organizacji ludzkiej egzystencji, ustanawiając za punkt wyjścia świecką etykę rządzoną koncepcjami naukowymi.
W konsekwencji teatr neoklasyczny funkcjonował jako narzędzie, które pozwoliło dramaturgom i artystom Oświecenia wyrazić i narzucić nowe ideały tamtych czasów. Z tego powodu teatr ten charakteryzował się rygorystycznym przestrzeganiem klasycznych schematów, a także silnym komponentem dydaktyczno-moralnym..
Indeks artykułów
Sztuka neoklasyczna pojawiła się w XVIII wieku i pozostawała pod silnym wpływem Oświecenia, ruchu intelektualnego i odnawiającego, który zaproponował krytyczny przegląd dominujących idei i wartości; Z tego pojęcia wywodzi się termin „Wiek Oświecenia”, ponieważ ilustracja miała zakończyć religijny i irracjonalny obskurantyzm z poprzednich dziesięcioleci.
W konsekwencji neoklasycyzm karmił się dwoma głównymi prądami myślowymi: racjonalizmem i empiryzmem. W pierwszym przypadku rozum jest uważany za filar ludzkiej wiedzy, dystansujący się od boskich tradycji i objawień. Zgodnie z tym prądem wszystko musi zostać poddane krytycznej ocenie, zanim zostanie uznane za ważne..
Jeśli chodzi o empiryzm, to jest to forma wiedzy, która opiera się na obserwacji i eksperymentowaniu, czyli wyciągnięciu hipotezy, a następnie jej przetestowaniu..
Te aspekty zostały zastosowane w manifestacjach artystycznych, które uwydatniły rozsądny i wiarygodny charakter jego dzieł; Do tego dochodzi poszukiwanie dobrego smaku, dlatego starali się zdystansować od kontrastów i ekscesów typowych dla poprzednich nurtów artystycznych, takich jak barok..
W swoich poszukiwaniach racjonalnych, XVIII-wiecznych artystów inspirowała się kultura grecko-łacińska, której podstawą była zasada harmonii i doskonałości form. Neoklasycyzm również czerpał z renesansu, czerpiąc z tego zainteresowanie postacią ludzką i obiektywną wiedzą.
Neoklasyczni artyści podzielali przekonanie, że ich czas miał obowiązek zreformowania praktyk i zachowań społecznych w celu ukształtowania bardziej obywatelskiego, wspierającego i szczęśliwego obywatela; Tej reformy trzeba było dokonać nie tylko metodami prawnymi, ale także perswazją dyskursu teoretycznego, w tym przypadku dyskursu plastycznego..
W społeczeństwie XVIII wieku można było porozumiewać się z masami na dwa sposoby: przez ambonę lub przez teatr - choć prasa periodyków zaczynała już nabierać kształtu. W konsekwencji można stwierdzić, że neoklasyczne zasady wykorzystywały teatr do odbioru większościowego, gdyż teatr był najbardziej przystępnym gatunkiem artystycznym i literackim..
Ponadto teatr odbierany był przez widza w sposób bierny - ulegał zmianom w kolejnych stuleciach - bez konieczności otwierania książki; wzroku i słuchu również służył i nadal jest obsługiwany, tak że informacje mogą dotrzeć nawet do niepiśmiennych populacji.
Również w tym czasie teatr był jedną z podstawowych rozrywek miasta i odwiedzały go wszystkie warstwy społeczne.
Jak wspomniano w poprzednich akapitach, jedną z głównych cech teatru neoklasycznego było to, że jego spektakle musiały mieć charakter moralizatorski i edukacyjny..
Dlatego też, jeśli był to epos, uczono ludzi o wielkich cnotach i wadach ludzi, zachęcając ich do kochania tego pierwszego i brzydzeniem się drugim; w przypadku tragedii musiał nauczyć opinię publiczną, że występki nigdy nie pozostają bezkarne.
Jeśli chodzi o komedię, powinna to być reprezentacja codziennego życia, która poprzez humor koryguje powszechne wady.
Jean-François Marmonel w swoim tekście Elementy literatury (1787) ustalili, że chociaż teatr ma na celu zabawę i podniecenie widza, to nie powinno to być jego głównym celem. Dlatego celem teatru neoklasycznego jest pouczenie publiczności, uczynienie jej mądrzejszą i bardziej wykształconą..
Z formalnego punktu widzenia teatr klasycystyczny troszczył się o uszanowanie trzech poszczególnych jednostek, którymi są: jednostka czasu, jednostka miejsca i jednostka działania..
Zgodnie z regułą jednostki czasu wewnętrzny czas przedstawienia nie mógł przekraczać dwudziestu czterech godzin, podczas gdy jednostka miejsca przewidywała, że może być tylko jedna scena, przez którą aktorzy wchodzili i wychodzili..
Ostatecznie jednostka działania określała, że można opracować tylko trzy akty, składające się z prezentacji lub początku, środka i końca..
Podobnie teatr neoklasyczny przestrzegał innych klasycznych norm, takich jak fakt, że komedia i tragedia nie powinny się mieszać. Oznacza to, że neoklasyczni dramatopisarze odrzucają tragikomedię jako gatunek literacki..
Chociaż teatr neoklasyczny dążył do edukacji obywateli wszystkich warstw społecznych, jego temat zawsze poruszał codzienne problemy burżuazyjnej rzeczywistości. Oznacza to, że neoklasyczni dramatopisarze wybierali na bohaterów lub bohaterów osoby należące do statusu burżuazyjnego, więc byli to na ogół postacie zamożne z pewnym poziomem wykształcenia..
Leandro Fernández był hiszpańskim poetą i dramaturgiem, uważanym przez wielu autorów za najważniejszego neoklasycznego pisarza komedii epoki oświecenia. Fernández był człowiekiem swoich czasów, który mógł osobiście doświadczyć okropności rewolucji francuskiej, ponieważ podróżował po całej Europie w tym okresie.
W swoich pracach autor kierował się dwoma głównymi przesłankami: teatr nie tylko jako rozkosz, ale także jako szkoła dobrych manier oraz teatr jako akcja wiarygodnie naśladująca rzeczywistość. Z tego powodu Fernández pozostał przywiązany do dramatycznych reguł, zwłaszcza zasady trzech jednostek..
Jednym z jego najważniejszych dzieł był Stary człowiek i dziewczyna, Premiera odbyła się w 1790 roku. W tym tekście dramaturg pokazał, że odrzuca małżeństwa między starszymi mężczyznami i bardzo młodymi dziewczynami, nie tylko z powodu różnicy wieku, ale także z powodu braku zainteresowania ze strony dziewcząt..
Podobny temat dotyczy jego twórczości Tak dziewcząt, 1806. To komedia prozą, która rozgrywa się w jednym miejscu - karczmie - i rozgrywa się w ciągu dwudziestu czterech godzin.
Opowiada historię Doña Francisca, 16-letniej dziewczynki, którą matka zmusza do poślubienia Don Diego, 59-letniego bogatego dżentelmena. Praca odniosła ogromny sukces, mimo że groziła jej Inkwizycja.
Był cennym hiszpańskim pisarzem, który wyróżniał się nie tylko dramaturgią, ale także poezją i prozą. Podobnie Cadalso jest lepiej znany pod pseudonimem artystycznym „Dalmiro”. Wyróżniał się także wojskowym, jednak zmarł przedwcześnie w wieku 40 lat podczas walki.
Wśród jego najbardziej znanych tekstów są: Uczeni na fioletowe, marokańskie litery Y Ponure noce. Jednak jego dramaturgia składała się z dwóch głównych dzieł: Don Sancho Garcia (1771) i Solaya lub Czerkiesi (1770).
Solaya lub Czerkiesi Składa się z tragedii rozwiniętej w egzotycznej scenerii, w której reprezentowany jest region Rosji znany jako Circasia.
Ta praca opowiada historię tatarskiego księcia imieniem Selin, który przybywa do Circasia, aby odebrać podatek od dziewcząt; zakochuje się w Solayi, dziewczynie z ważnej rodziny. Mimo spełnienia wszystkich neoklasycznych wymogów utwór nie spotkał się z dużym uznaniem publiczności..
Odnośnie pracy Don Sancho Garcia, jest też tragedią neoklasyczną, rozwiniętą w pięciu aktach i podporządkowaną władzy trzech jednostek. Jedną z osobliwości tego dzieła jest to, że jego prywatna premiera odbyła się w pałacu hrabiego Arandy..
Ogólnie rzecz biorąc, tekst dramatyczny opowiada historię owdowiałej hrabiny Kastylii, która, aby zadowolić swojego kochanka - króla mauretańskiego - usiłuje zabić swojego syna Sancho Garcíę trucizną; Jednak nie kończy się to dobrze, ponieważ kondensat wypija truciznę, którą przygotowała dla swojego syna.
Jeszcze bez komentarzy