Plik teatr renesansowy odnosi się do dramatu europejskiego od około XV do początku XVII wieku. W tym okresie ponowne odkrycie i naśladowanie dzieł klasycznych położyło podwaliny pod współczesny teatr. W tym sensie renesans dotyczył przede wszystkim kultury i ideałów klasycznych.
Renesansowy dramat Włoch, Francji, Hiszpanii i Anglii odzwierciedlał zainteresowanie i naśladowanie klasyków greckich i rzymskich. Jeden z dwóch kierunków, w których teatr renesansowy obrał w Europie, opierał się na odtwarzaniu przeszłości, ruchu zwanym neoklasycyzmem: postępował zgodnie z regułami starożytnych interpretowanymi przez współczesnych..
Drugi kierunek teatru był bardziej skoncentrowany na słowach i scenerii elżbietańczyków i Hiszpanów. Teatr Anglii był najbardziej płodny w twórczości Szekspira, Johnsona, Marlowa i innych.
Ze swej strony teatr hiszpański przypominał swoim przedstawieniem teatr elżbietański, ale opierał się bardziej na tematyce religijnej i średniowiecznych konwencjach niż na zmianie silnego wpływu religijnego Kościoła i rządu..
Teatr renesansowy powstał we Włoszech, gdzie uczeni początkowo próbowali odtworzyć oryginalne sztuki greckie i rzymskie, a następnie dostosowali je do współczesnego stroju i mowy..
Nowe zainteresowanie dramatem klasycznym zaczęło się od ponownego odkrycia Eurypidesa, Seneki, Plauta i Terence'a.. Poetyka Arystoteles wyszedł na jaw w XV wieku; zdefiniował klasyczne gatunki tragedii i komedii.
W ten sposób zawód aktora przeszedł od złej reputacji do przyjęcia nowej godności i powstały pierwsze profesjonalne firmy..
Projekt renesansowej sceny również sięga klasycznych modeli, zwłaszcza Witruwiusza (I wpne). Jego pomysły wpłynęły na budowę pierwszych stałych domów teatralnych we Włoszech i Francji..
Ze swojej strony teatry Wielkiej Brytanii i Hiszpanii dostosowały charakterystykę dziedzińców posad, na których wcześniej odbywały się przedstawienia..
Idee grecko-rzymskie wpłynęły na architekturę włoskich teatrów. Klasyczne urządzenia, takie jak periaktoi, obrotowa pryzmatyczna konstrukcja do szybkiej zmiany scenerii.
Wprowadzono również nowe funkcje, takie jak łuk proscenium. Składa się z ramy oddzielającej scenę od widowni. Przez ten łuk można zobaczyć akcję przedstawienia.
W dziedzinie tragedii główny wpływ na pisarzy renesansu miała praca Seneki. Już w 1315 roku Albertino Mussato (1261-1329) napisał łacińską tragedię, Ecerinis.
Pierwszą poważną tragedią renesansu był Sofonisba autorstwa Giangiorgio Trissino, napisane w 1515 roku.
W renesansowym teatrze uroczyste sceny tragedii przeplatane były często przerywnikami: pieśniami i tańcami zaczerpniętymi z grecko-rzymskich dzieł satyrycznych..
Te przerywniki ostatecznie stały się maskaradą w Anglii, operą we Włoszech i baletem we Francji..
Odkrycie rzymskiej komedii, z jej charakterystycznymi postaciami i zawiłymi wątkami, zainspirowało renesansowych dramaturgów do napisania podobnych dzieł..
Pierwszą znaczącą komedią napisaną w języku włoskim był Kalander (1506) autorstwa Bernardo Dovizi da Bibbiena (1470-1520).
W XVI-wiecznych Włoszech pisarze komediowi zaczęli łączyć aspekty rzymskiej komedii i tragedii z elementami dramatu liturgicznego. Jednym z głównych pisarzy komedii naukowej był Ludovico Ariosto (1474-1533).
Teatr renesansowy ma wiele cech:
- W przeciwieństwie do aktorów teatru średniowiecznego, teatr renesansowy składał się z profesjonalnych aktorów: niektórzy specjalizowali się w rolach tragicznych, a inni w rolach komicznych. Ponieważ nie byli członkami cechu, zostali objęci patronatem rodziny królewskiej. W ten sposób byli uważani za sług i dlatego mogli działać.
- Wszyscy byli mężczyznami. Najmłodsza grała role kobiece. Konsekwentnie używali pewnych dramatycznych gestów, aby wyrazić określone emocje widza..
- Składał się z kameralnego teatru, ponieważ aktor znajdował się nie dalej niż dwanaście metrów od publiczności; i był zjednoczony, ponieważ pozwalał na uczęszczanie do wszystkich klas społecznych.
- Początkowo teatry były reprezentowane w tawernach ze stołami ustawionymi razem jako scena. Później zbudowano je trzypiętrowe, wokół otwartej przestrzeni pośrodku..
- Dramaturgowie często pisali sztuki dla określonej firmy. Czytali sztukę aktorom i wyrażali swoje opinie. Dlatego też sztuki były kiedyś wspólnym przedsięwzięciem pisarza i aktora..
- Interpretacje sztuki były bardzo częste; z upływem czasu częstotliwość ta malała. Po około półtora roku spektakl przestał być wystawiany.
W teatrze renesansu dramatopisarze zarówno tragedii, jak i komedii wyróżniali się we Włoszech, Hiszpanii, Anglii i Francji..
Giangiorgio Trissino, Giambattista Giraldi Cinthio, Pietro Aretino, Giovanni Giraldi i Torquato Tasso.
Juan de la Cueva.
William Shakespeare, Thomas Kyd i Christopher Marlowe.
Étienne Jodelle, Pierre Corneille, Thomas Corneille, Jean Racine i Jean Galbert de Campistron.
Nicolás Machiavelli i Ludovico Ariosto.
Lope de Rueda i Bartolomé de Torres Naharro.
William Shakespeare i Ben Jonson.
Molière (Jean-Baptiste Poquelin), Jacques Grévin i Pierre de Larivey.
Najbardziej reprezentatywne dzieła teatru renesansowego należą do angielskiego dramaturga Williama Szekspira. Do jego najsłynniejszych produkcji należą:
- Richard III (1592–93).
- Poskromienie złośnicy (około 1594).
- Sen letniej nocy (1596).
- Kupiec wenecki (1596–97).
- Wiele hałasu o nic (1598–99).
- Romeo i Julia (1595–96).
- Juliusz Cezar (1599–1600).
- Mała wioska (1600-01).
- Otello (1603–04).
- Król Lear (1605-06).
- Makbet (1606).
Ze swojej strony niektóre sztuki Christophera Marlowe'a to:
- Tamerlane Wielki (1587–88).
- Dr Faust (1588–89).
- Żyd maltański (około 1590).
Dramaturga Bena Jonsona wyróżniają się następujące prace:
- Każdy człowiek jest w złym nastroju (1598).
- Imprezy Cynthii (1600).
- Poeta (1601).
Jeszcze bez komentarzy