Plik Triada Whipple'a Jest to połączenie trzech cech klinicznych, które są uważane za kluczowe dla określenia, czy ktoś jest w obecności pacjenta z hipoglikemią. Zaproponował ją dr Allen Whipple w 1930 roku i do chwili obecnej obowiązuje.
Hipoglikemia to zaburzenie, które obejmuje wiele czynników i objawia się znacznym spadkiem glikemii w osoczu, zdolnym do generowania oznak i objawów ostrzegających o jej pojawieniu się.
Trudno jest ustalić, na podstawie jakiej wartości uważa się hipoglikemię, ponieważ może się ona różnić w zależności od osoby z wielu powodów. Jednak punkt odcięcia ≤55 mg / dl jest akceptowany u pacjentów bez cukrzycy i < a 70 mg/dl para diabéticos.
Należy zauważyć, że hipoglikemia może mieć wiele przyczyn. Jest to bardzo częste u pacjentów z cukrzycą, u których nie zachodzi kontrola podczas leczenia lub u pacjentów bez cukrzycy, z chorobą podstawową lub bez (hipoglikemia endogenna)..
Biorąc pod uwagę poważne konsekwencje, jakie może to spowodować u pacjenta, konieczne jest jak najszybsze zdiagnozowanie go, aby móc go leczyć na czas. Aby określić, czy pacjent ma hipoglikemię, musi zostać spełniona cała triada.
Indeks artykułów
Triada Whipple'a została nazwana na cześć chirurga Allena Whipple'a, który był specjalistą w chirurgii trzustki..
W 1930 roku odkryto, że główną przyczyną hipoglikemii niezwiązanej z cukrzycą (hipoglikemia endogenna) była obecność guza trzustki produkującego insulinę (insulinoma), a usunięcie guza wyleczyło pacjenta..
Podniósł kryteria, które należy wziąć pod uwagę przed przystąpieniem do operacji trzustki w poszukiwaniu insulinoma, będącej najczęstszą przyczyną endogennej hipoglikemii..
Chociaż później ustalono, że byli pacjenci z hipoglikemią, którzy byli wyleczeni bez konieczności operacji trzustki, ponieważ hipoglikemia miała inną przyczynę niż obecność insulinoma.
Obecnie triada jest przydatna do podejrzenia hipoglikemii, niezależnie od przyczyny, która ją wywołuje..
Triada Whipple'a polega na spełnieniu 3 ściśle określonych warunków klinicznych, są to:
1) Pacjent ma charakterystyczne objawy hipoglikemii, autonomiczne lub neuroglikopeniczne.
2) Stan hipoglikemii pacjenta (niska glikemia) jest potwierdzony analizą stężenia glukozy we krwi z pobraniem krwi żylnej.
3) Zanik dolegliwości obserwuje się po powrocie wartości glikemii do normy.
Najtrudniejsze jest ustalenie, która wartość glukozy we krwi jest uważana za hipoglikemię, ponieważ są pacjenci, którzy mogą mieć niskie wartości glukozy we krwi, będące u nich normalnym stanem. Przykłady: dzieci i młode kobiety. W takich przypadkach nie ma żadnych objawów.
Wpływają również inne czynniki, takie jak między innymi długotrwały post, wiek, ciąża, cukrzyca lub inne stany lub patologie..
W tym sensie uważa się, że u pacjenta bez cukrzycy wartości glikemii poniżej 55 mg / dl są podejrzane i należy je badać. Podczas gdy wartości powyżej 70 mg / dl wykluczają rozpoznanie endogennej hipoglikemii, niezależnie od tego, czy występują z nią objawy..
U pacjentów bez cukrzycy z przedłużającym się głodzeniem można rozważać od 45 mg / dl w dół, a u chorych na cukrzycę za niską glikemię poniżej 70 mg / dl..
Ustalenie, czy pacjent przechodzi hipoglikemię, jest niezwykle ważne, ponieważ glukoza jest niezbędna m.in. do prawidłowego funkcjonowania mózgu, mięśni i układu sercowego. Dlatego spadek poziomu glukozy może mieć poważne konsekwencje, jeśli nie zostanie leczony na czas..
W tym sensie American Society for Endocrinology nadal zaleca stosowanie triady Whipple'a jako podstawy do diagnostyki i leczenia hipoglikemii..
Triada Whipple'a wskazuje, że muszą występować objawy związane z hipoglikemią, dlatego ważne jest, aby wiedzieć, że istnieją dwa rodzaje objawów: autonomiczne i neuroglikopeniczne.
Autonomiczne pojawiają się jako pierwsze. Generalnie organizm wysyła pierwsze ostrzeżenia, gdy poziom glukozy we krwi spadnie poniżej 50 mg / dl. W tej sytuacji wyzwalana jest produkcja katecholamin i acetylocholiny, powodując między innymi: niepokój, drżenie, tachykardię, nerwowość, bladość, suchość w ustach..
Jeśli poziom glukozy we krwi nadal spada, pojawią się objawy neuroglikopeniczne. Wskazują one, że zapasy glukozy w neuronach zostały wyczerpane. W tym przypadku glikemia wynosi poniżej 45 mg / dl.
Obserwowane objawy to: bóle głowy, drażliwość, splątanie, trudności z mówieniem, splątanie, parestezja, ataksja, senność, osłabienie, drgawki, śpiączka, a nawet bez leczenia może spowodować śmierć..
Aby zachować zgodność z triadą Whipple'a, ważne jest, aby określić wartość krwi pacjenta..
Należy podkreślić, że preferowane jest oznaczanie stężenia glukozy we krwi z próbką żylną. Nie zaleca się stosowania krwi tętniczej, ponieważ stwierdzono, że stężenie glukozy we krwi tętniczej ma wyższe wartości niż krew żylna, co może maskować lub mylić obraz..
Potwierdzeniem rozpoznania hipoglikemii według triady Whipple'a jest ustąpienie objawów wraz z przywróceniem prawidłowego stężenia glukozy we krwi..
Leczenie będzie zależeć od ciężkości stanu. Jeśli hipoglikemia jest łagodna lub umiarkowana, najdogodniejsza będzie droga doustna.
Pacjentowi podaje się pokarmy płynne lub stałe, które mają przybliżoną wartość 15-20 gramów szybko wchłanianej glukozy, takie jak między innymi: ciastka czy soki. Zabieg można powtarzać co 20 minut, aż do ustąpienia objawów.
Jeśli powyższe nie ulegnie poprawie, stan może wymagać podania 1 mg glukagonu domięśniowo. Poziom glukozy powinien zostać przywrócony w ciągu 5-10 minut.
U nieprzytomnych lub niewspółpracujących pacjentów glukagon można zastosować bezpośrednio i po zauważeniu poprawy początkowo podać 20 g glukozy, a następnie 40 g złożonego węglowodanu. W przypadku braku poprawy można podać dożylnie 100 mg hydrokortyzonu i 1 mg adrenaliny podskórnie..
Droga pozajelitowa z roztworem glukozy będzie drogą z wyboru w cięższych przypadkach (pacjenci wymagający hospitalizacji i nieodpowiadający na poprzednią terapię)..
Zalecana dawka to 50% roztwór glukozy (25 g glukozy w 50 ml) i po zaobserwowaniu poprawy kontynuuj 10% roztworem glukozy.
Wartości stężenia glukozy we krwi włośniczkowej należy monitorować co 30 minut do 1 godziny, a następnie co 1 do 4 godzin. Wreszcie ważne jest nie tylko ustalenie odpowiedniego leczenia, ale także ustalenie przyczyny.
Nie wszystkie przypadki hipoglikemii są takie same, te wywołane lekami hipoglikemicznymi (pochodne sulfonylomocznika i meglitynidy) mają tendencję do nawrotów.
Z tego powodu pacjent nie powinien być wypisywany natychmiast po ustąpieniu objawów, natomiast te, które pojawiają się w wyniku podania insuliny, nie spełniają tego schematu..
Z drugiej strony, pewne stany mogą być czynnikiem predysponującym do wystąpienia hipoglikemii, na przykład w ciąży często występuje niski poziom cukru we krwi, ale można je łatwo rozwiązać, stosując zbilansowaną dietę i unikając długotrwałego postu..
Podobnie u noworodków występują niskie wartości glikemii, zwłaszcza w momencie urodzenia (25-30 mg / dl). Wartość ta wzrasta po 3-4 godzinach. Po tym czasie należy monitorować, czy utrzymuje się powyżej 45 mg / dl.
Hipoglikemia jest jednym z najczęstszych problemów w postępowaniu z chorymi na cukrzycę, zarówno typu 1 (insulinozależną), jak i typu 2 (insulinoniezależną).
Ważne jest, aby podzielić potencjalnych pacjentów z endogenną hipoglikemią na dwie duże grupy.
Pierwszą grupę stanowią pacjenci z inną patologią niż cukrzyca. Ten stan nazywa się hipoglikemią u chorego pacjenta..
Tymczasem do drugiej grupy zaliczają się pacjenci z niskim poziomem glukozy we krwi, bez widocznej patologii, to znaczy hipoglikemia może być jedynym zaburzeniem.
U tych pacjentów należy podejrzewać obecność insulinoma (guz trzustki wytwarzający insulinę)..
Jeszcze bez komentarzy