Plik zespół lęku separacyjnego Jest to zmiana charakteryzująca się nadmiernie wysokim poziomem niepokoju, gdy dziecko jest oddzielone od rodziców. Jest to jedna z najczęstszych psychopatologii występujących w dzieciństwie.
Cierpienie na to zaburzenie w dzieciństwie zwykle powoduje duży dyskomfort u dziecka, które w jakimś momencie będzie zmuszone do rozstania się z rodzicami, ponadto jest to też zwykle trudny problem dla rodziców..
W tym artykule wyjaśnimy charakterystykę lęku separacyjnego, przyjrzymy się, jakie mogą być jego możliwe przyczyny i jakie strategie należy zastosować, aby właściwie go leczyć..
Ogólnie rzecz biorąc, większość dzieci odczuwa pewien poziom lęku, nerwowości i dyskomfortu, gdy są oddzielone od rodziców, zwłaszcza jeśli są oddzielone od obojga, a ich opieka jest w rękach innych osób..
Jednak sam ten fakt nie wyjaśnia obecności zespołu lęku separacyjnego, a reakcje tych dzieci są uważane za normalne i adaptacyjne..
W ten sposób lęk separacyjny (SA) jest uważany za reakcję emocjonalną, w której dziecko doświadcza udręki podczas fizycznego oddzielania się od osoby, z którą łączy go więź emocjonalna, to znaczy ze swoimi matczynymi i / lub ojcowskimi postaciami..
Ten niepokój, którego doświadczają dzieci, uważany jest za zjawisko normalne i oczekiwane, które jest zależne od własnego rozwoju dziecka, jego cech psychologicznych i społecznych..
Zwykle dziecko od 6. miesiąca życia zaczyna przejawiać tego typu lęk za każdym razem, gdy jest oddzielone od rodziców, ponieważ ma już wystarczająco rozwiniętą strukturę psychiczną, aby powiązać postać swoich rodziców z poczuciem ochrony i bezpieczeństwa.
W ten sposób dyskomfort, jaki odczuwa dziecko z powodu rozłąki z rodzicami, jest rozumiany jako reakcja adaptacyjna, w której dziecko, spodziewając się, że nie będzie w stanie odpowiednio się chronić bez pomocy rodziców, reaguje cierpieniem i niepokojem, gdy są od niego oddzieleni.
Tak więc ten lęk przed separacją pozwala dziecku stopniowo rozwijać zdolność bycia samotnym i modulować więź przywiązania, jaką ma z rodzicami.
Jak widać, określenie zespołu lęku separacyjnego może być bardziej skomplikowane niż oczekiwano, ponieważ jego główna cecha (lęk separacyjny) może być zjawiskiem całkowicie normalnym..
Zatem pojawienie się lęku separacyjnego nie zawsze powinno być automatycznie związane z zaburzeniem lęku separacyjnego, czyli doświadczanie tego typu lęku nie zawsze stanowi psychologiczne zaburzenie wieku dziecięcego..
Mamy zamiar zdefiniować cechy zespołu lęku separacyjnego, aby wyjaśnić nieco, do czego odnosi się ta psychologiczna zmiana..
Zespół lęku przed separacją (SAD) jest objawem psychopatologicznym charakteryzującym się niezdolnością dziecka do pozostania i samotności.
Zatem dziecko z zespołem lęku separacyjnego różni się od dziecka, które po prostu cierpi na lęk separacyjny, ponieważ nie jest w stanie właściwie oddzielić się od osoby, z którą łączy go istotna więź emocjonalna..
Fakt ten może być zagmatwany, ale przejawia się głównie w przedstawianiu udręki i nadmiernego lęku o to, czego można by się spodziewać po poziomie rozwoju dziecka..
Zatem główna różnica między dzieckiem z lękiem separacyjnym a dzieckiem, które go nie ma, polega na tym, że pierwsze doświadcza nadmiernego lęku o to, czego można by się spodziewać na podstawie ich poziomu rozwojowego, a drugie nie..
Oczywiście ilościowe określenie, jaki rodzaj i jakie poziomy lęku są odpowiednie dla dziecka oddzielonego od rodziców, jest zadaniem dość skomplikowanym i może budzić kontrowersje.
Jaki poziom lęku odpowiada każdej fazie rozwoju dziecka lub każdemu etapowi dzieciństwa, aby uznać go za normalny?
W jakim stopniu eksperymentowanie z lękiem u 3-latka można uznać za normalne? A dziecko w wieku 4 lat? Czy powinno być inaczej?
Na wszystkie te pytania trudno odpowiedzieć, ponieważ nie ma instrukcji, która precyzuje, jaki rodzaj lęku powinny przejawiać wszystkie 3-latki w równym stopniu lub jaki typ lęku powinny wykazywać siódemki..
Podobnie, istnieje wiele różnic indywidualnych, a także wiele czynników, które mogą się pojawiać i modulować pojawianie się objawów..
Czy będzie tak samo, jeśli dziecko oddzieli się od rodziców, ale zostanie z dziadkiem, osobą, z którą również mieszka, jakby oddzielało się od rodziców i pozostawione pod opieką „opiekunki”, której nie zna?
Oczywiście obie sytuacje nie będą porównywalne, więc próby ilościowego określenia lęku w celu ustalenia, czy jest on normalny, czy patologiczny, mogą być bezużyteczne.
Aby wyjaśnić, czym jest zaburzenie separacji i jaka jest normalna reakcja separacji, poniżej określimy charakterystykę obu zjawisk..
| Zmienna | Lęk przed separacją (AS) | Zespół lęku przed separacją (SAD) |
| Wiek wyglądu | Od 6 miesięcy do 5 lat. | Od 3 do 18 lat. |
| Rozwój ewolucyjny | Doświadczany lęk jest zgodny z rozwojem umysłowym dziecka i ma charakter adaptacyjny | Lęk jest nieproporcjonalny w zależności od poziomu rozwoju umysłowego dziecka |
| Intensywność niepokoju | Wyraz rodzicielskiego lęku przed separacją ma podobną intensywność, jak w innych stresujących dla rodzica sytuacjach. chłopiec. | Wyraz rodzicielskiego lęku przed separacją jest bardzo intensywny i większy niż lęk wyrażany w innych sytuacjach. |
| Myśl | Idee krzywdy lub śmierci w odniesieniu do postaci przywiązania są mniej intensywne i bardziej tolerowane. | Dziecko ma wiele niepokojących i istotnych myśli, że rodzicom przydarzy się coś katastrofalnego i zostaną skrzywdzeni nieodwracalne, a nawet śmierć. |
| Style przywiązania | Bezpieczny styl mocowania, właściwe wiązanie i harmonijne. | Niepewny styl przywiązania, nieodpowiednie wiązanie i dysharmonia. |
| Reakcja diady na separację | Diada matka-dziecko jest harmonijna i spokojna w obliczu separacji. | Diada matka - dziecko jest zestresowana i nadmiernie pobudzona w obliczu sytuacji separacyjnych. |
| Funkcjonowanie | Lęk nie przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu dziecka, mimo że może być bardziej spięte niż zwykle. | Niepokój w istotny sposób zaburza normalne funkcjonowanie dziecka. |
| Stypendium | Nie ma odmowy przyjęcia do szkoły, a jeśli jest, to jest ona przejściowa. | Odmowa przyjęcia do szkoły może być oczywista i często nie do przezwyciężenia. |
| Prognoza | Tendencja do regresu i samoistnej remisji objawów lęku. | Lęk przed separacją pojawia się w dzieciństwie i zwykle utrzymuje się latami, nawet w wieku dorosłym. |
Jak widzieliśmy, istnieje kilka różnic, które pozwalają nam odróżnić normalny lęk separacyjny od zespołu lęku separacyjnego..
Ogólnie rzecz biorąc, SAD różnicuje się, będąc świadkiem nadmiernie wysokich i niewłaściwych poznawczo stanów lękowych w zależności od rozwoju umysłowego dziecka..
Podobnie, zespół lęku separacyjnego pojawia się po 3 roku życia, więc lęk separacyjny, którego doświadczano wcześniej, można uznać za stosunkowo normalne zjawisko.
Ponadto SAD charakteryzuje się wywoływaniem zmiany poznawczej w wyniku nieproporcjonalnych myśli o możliwych nieszczęściach, które mogą przydarzyć się ich rodzicom, a także powoduje wyraźne pogorszenie funkcjonalności dziecka.
Na określonym poziomie kryteria zgodnie z podręcznikiem diagnostycznym DSM-IV-TR, które są wymagane do postawienia diagnozy lęku separacyjnego, są następujące:.
A. Nadmierny i niewłaściwy lęk ze względu na poziom rozwoju podmiotu, o jego rozstanie z domem lub od osób, z którymi jest związany. Ten niepokój przejawia się w co najmniej 3 z następujących okoliczności:
Powtarzający się nadmierny dyskomfort, gdy nastąpi separacja lub jest ona przewidywana w odniesieniu do domu lub głównych pokrewnych postaci.
Nadmierna i stała troska o możliwą utratę głównych pokrewnych danych lub o to, że poniosą one możliwe szkody.
Nadmierna i uporczywa obawa, że zdarzenie niepożądane może doprowadzić do oddzielenia powiązanej postaci (np. Porwania).
Stały opór lub odmowa chodzenia do szkoły lub gdzie indziej z obawy przed separacją.
Stały lub nadmierny opór lub strach przed przebywaniem w domu samemu lub w głównych pokrewnych postaciach.
Uporczywa odmowa lub opór przed pójściem spać bez posiadania bliskiej osoby w pobliżu lub chodzenia spać poza domem.
Powtarzające się koszmary związane z separacją.
Powtarzające się dolegliwości związane z objawami fizycznymi (takimi jak bóle głowy, bóle brzucha, nudności lub wymioty), gdy następuje lub jest przewidywana separacja.
B. Choroba trwa co najmniej 4 tygodnie.
C. Początek występuje przed 18 rokiem życia.
D. Zakłócenie powoduje klinicznie istotny niepokój lub upośledzenie w życiu społecznym, naukowym lub w innych ważnych obszarach dziecka.
E. Zaburzenie nie występuje wyłącznie w przebiegu wszechobecnych zaburzeń rozwojowych, schizofrenii lub innych zaburzeń postpsychotycznych, a u dorosłych nie można go lepiej tłumaczyć obecnością lęku napadowego z agorafobią.
Obecnie wydaje się, że nie ma jednej przyczyny, która prowadzi do rozwoju SAD, a raczej połączenie różnych czynników.
W szczególności zidentyfikowano 4 czynniki, które wydają się odgrywać ważną rolę w rozwoju tej psychopatologii..
Wykazano, że zahamowany charakter i zachowanie może zwiększać ryzyko rozwoju lękowej patologii.
Ogólnie rzecz biorąc, cechy te mają duże obciążenie genetyczne, zwłaszcza u dziewcząt i osób w podeszłym wieku. Dlatego u dzieci i małych niemowląt czynniki środowiskowe mogą odgrywać ważniejszą rolę..
Przywiązanie to wszystkie te zachowania, które osoba wykonuje w celu poszukiwania bliskości z innymi ludźmi uważanymi za silniejszych i bezpieczniejszych.
Zatem, zgodnie z teoretyczną perspektywą przywiązania, zdolność rodziców do adekwatnego reagowania na potrzeby dziecka byłaby podstawowym aspektem budowania bezpiecznego przywiązania i zapobiegania doświadczaniu przez dziecko zespołu lęku separacyjnego..
Badanie przeprowadzone przez Weissmana wykazało, że dzieci wychowane w rodzinach z rodzicami o stylach lęku i nadopiekuńczości były bardziej narażone na SAD.
W badaniu przeprowadzonym przez Sallee zaobserwowano, że rozregulowanie układu noradrenaliny jest silnie związane z rozwojem nadmiernego lęku, tak że zmiany w funkcjonowaniu mózgu mogą wyjaśniać obecność SAD.
W leczeniu lęku separacyjnego bardzo ważne jest przede wszystkim prawidłowe przeprowadzenie procesu diagnostycznego.
Często normalny lęk separacyjny można pomylić z SAD i chociaż leczenie psychologiczne może być bardzo odpowiednie w przypadku drugiego, nie jest nim w przypadku pierwszego..
Po postawieniu diagnozy wygodnie jest leczyć SAD za pomocą interwencji psychospołecznych i farmakologicznych.
Psychoterapia jest leczeniem pierwszego wyboru w przypadku tego typu problemu, ponieważ kontrolowane badania wykazały, że terapia poznawczo-behawioralna jest wysoce skuteczna w rozwiązywaniu tego typu problemu..
Zabieg ten może być zarówno indywidualny, jak i grupowy, a także angażować rodziców w terapię.
Psychoterapia polega na prowadzeniu edukacji afektywnej, tak aby dziecko nauczyło się rozpoznawać i rozumieć objawy lęku, stosować techniki poznawcze w celu restrukturyzacji zniekształconych myśli o separacji, trenować dziecko w relaksacji i stopniowo narażać go na sytuacje, których się boi..
Leczenie farmakologiczne powinno być stosowane tylko w przypadkach bardzo silnego lęku, przy którym psychoterapia nie była w stanie złagodzić objawów..
Leki, które można zastosować w takich przypadkach, to selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), zwłaszcza fluoksetyna, lek, który wykazał skuteczność i bezpieczeństwo w leczeniu problemów lękowych u dzieci..
UDAĆ SIĘ. Koń. (1997). Podręcznik do poznawczo-behawioralnego leczenia zaburzeń psychicznych. Tom I. Lęk, zaburzenia seksualne, afektywne i psychotyczne i Tom. Sformułowanie kliniczne, medycyna behawioralna a zaburzenia relacji, II. Madryt: XX wiek.
Jeszcze bez komentarzy